Η ομάδα του Άρη, την χρονική περίοδο από το 1985 μέχρι και 1991, αποτέλεσε τον απόλυτο κυρίαρχο στο ελληνικό μπάσκετ, αφού κατέκτησε 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα και 6 κύπελλα.
Κατά τη διάρκεια αυτής της εφταετίας, οι φίλοι του Άρη έχουν σίγουρα αμέτρητους λόγους για να είναι περήφανοι, να καμαρώνουν αλλά και να νοσταλγούν.
Τα κατορθώματα του μπασκετικού Άρη, ήταν τόσο επιβλητικά και πρωτόγνωρα για τον ελληνικό αθλητισμό, που έδωσαν το προσωνύμιο «Ο Αυτοκράτορας του Ελληνικού Μπάσκετ».
Το απόγειο της επιτυχιών της ομάδας του Άρη, ήρθε την τριετία 1987-1990.
Εκείνο το διάστημα, οι παίκτες του Γιάννη Ιωαννίδη εκτός από τις εγχώριες επιτυχίες, έλαμψαν και στα ευρωπαϊκά γήπεδα, λαμβάνοντας την καθολική αναγνώριση από όλους τους Έλληνες φιλάθλους.
Επί πρόσθετα, εκείνο το διάστημα, η χημεία των παικτών του Άρη είχε φτάσει στο ζενίθ της, προσφέροντας σ
Η Θεσσαλονίκη εκείνης της περιόδου ήταν το κάτι άλλο. Ήταν μία πόλη η οποία ζούσε στην κυριολεξία στον κόσμο της, και βίωνε ευημερία σε όλους τους τομείς, από την οικονομία μέχρι και τον πολιτισμό.
Η πόλη αποτελούσε έστω και για κάποιο διάστημα ένα ζωντανό παράδειγμα σύγχρονης ευρωπαϊκής πόλης.
Αυτή η χρονική περίοδος της αθώας κοινωνικής ανόδου, είχε ανάγκη τους δικούς της ήρωες.
Ήρωες οι οποίοι μέσα από τις επιτυχίες τους, θα γιγάντωναν την εικόνα της Θεσσαλονίκης εντός και εκτός των συνόρων.
Φιλόδοξοι εκπρόσωποι εκείνης της εποχής, ήταν δύο μεγάλες ομάδες της πόλης. Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ.
Και μπορεί ο ΠΑΟΚ να είχε τις δικές του στιγμές στην ιστορία, ο Άρης όμως, είχε ότι απαιτούνταν για να αναδείξει την μπασκετική Θεσσαλονίκη σε όλη την Ευρώπη.
Μεταξύ 1987-90, όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι, στήνονταν κάθε Πέμπτη βράδυ μπροστά στις τηλεοράσεις τους για να παρακολουθήσουν τον Άρη.
Ο αντίκτυπος ήταν τόσο μεγάλος, που οι κινηματογράφοι και τα θέατρα, ανά τη χώρα, αργούσαν να ανοίξουν για να μπορέσει ο κόσμος να δει πρώτα τον Άρη στην Ευρώπη.
Ο Άρης κατάφερε να συμμετάσχει και στα τρία Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (έτσι ονομαζόταν η Euroleague τότε), από το 1988 μέχρι και το 1990, που ήταν και τα πρώτα Final Four που έγιναν.
Παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να κατακτήσει κανένα.
Μπορεί όμως, να μην κέρδισε τον ευρωπαϊκό τίτλο όπως έκαναν αργότερα οι δύο αιώνιοι, αλλά αυτή η τριετία, αποτελεί στη συνείδηση των φιλάθλων ισότιμη καταξίωση.
Πιθανόν λόγω θεάματος, που καθήλωνε το πανελλήνιο μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες.
Πιθανόν επειδή ένωσε τους Έλληνες στη διεκδίκηση ενός ονείρου.
Σίγουρα πάντως στο επίκεντρο βρισκόταν το επικό δίδυμο, αυτό που λίγους μήνες νωρίτερα είχε χαρίσει φανταστικές στιγμές στους Έλληνες με την κατάκτηση του Eurobasket.
Μία επιτυχία που δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς την συμπόρευση του Γκάλη και Γιαννάκη με τη φανέλα του Άρη.
Ίσως τελικά για αυτό ο Άρης, να ήταν υπόθεση όλων των Ελλήνων.
το φίλαθλο κοινό θεαματικές αλλά και ουσιώδεις μπασκετικές παραστάσεις.
ΠΗΓΗ:Βasketball Stories