Πρόσφατα είχα τη χαρά και την τιμή να συμμετάσχω στον 2ο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης με τίτλο «Οι μαθήτριες & οι μαθητές γράφουν ποίηση», που διοργάνωσαν με τόση αγάπη και μεράκι ο Δήμος Έδεσσας, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πέλλας και ο Σύλλογος «Βιβλιόφιλοι Έδεσσας».
Όμως αυτό το ποστ δεν το γράφω απλά για να μοιραστώ το ποίημά μου που πήρε το πρώτο βραβείο στο Διαγωνισμό για λογαρισμό του 3ου Γυμνασίου Θέρμης. Το γράφω κυρίως για να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που δε διοργάνωσαν απλώς έναν ακόμα διαγωνισμό, αλλά μας έδωσαν βήμα να εκφραστούμε ελεύθερα, να μιλήσουμε μέσα από τους στίχους μας για όσα νιώθουμε.
Η ουσία της ποίησης, για μένα, είναι ακριβώς αυτή: η έκφραση των συναισθημάτων, χωρίς περιορισμούς, χωρίς «πρέπει» και «κανόνες». Και αυτό το νόημα κατάφεραν να αναδείξουν οι διοργανωτές.
Η φετινή διοργάνωση ξεχώρισε όχι μόνο γιατί αγκάλιασε μαθητές από όλη την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, αλλά και γιατί έδειξε στην πράξη τι σημαίνει εξωστρέφεια, συμπερίληψη και φιλοξενία. Με συγκίνησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι υπήρξε ξεχωριστή κατηγορία για τις Μονάδες Ειδικής Αγωγής, καθώς και το Βραβείο Φιλοξενίας.
Στην τελετή απονομής των βραβείων αυτό που τονίστηκε έντονα ήταν το πόσο αδικημένη είναι η ποίηση μέσα από τα σχολικά βιβλία. Πόσο λίγα πράγματα μας διδάσκουν γι' αυτήν και πόσο συχνά τη βλέπουμε σαν κάτι μακρινό ή βαρετό. Κι όμως, η ποίηση είναι γεμάτη σύγχρονα διαμάντια, που αξίζει να τα γνωρίζουμε και να τα αγαπήσουμε, όχι σαν εργαλείο «παραγωγής πολιτών», αλλά ως μέσο που μας βοηθά να αναπτύξουμε τον χαρακτήρα μας, να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.
Ευχαριστώ ξανά όλους όσους έκαναν αυτό το ταξίδι στην ποίηση δυνατό. Τους καθηγητές μου που με έχουν στηρίξει όλα τα χρόνια παρά τις "δυσκολίες", τους διοργανωτές και όλους όσους αγαπούν την ποίηση γυμνή... Μακάρι ο διαγωνισμός να συνεχίσει να γίνεται θεσμός και να δίνει φωνή σε όλο και περισσότερους νέους δημιουργούς.
Μέχρι να τα ξαναπούμε να γράφετε... ας είναι κι ανορθόγραφα, αρκεί να βγαίνει απ' την καρδία <3.
ConnectionLost
Κλεισμένη ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους,
η φωνή μου αντηχεί σε άδεια δωμάτια.
Γονείς που μιλούν, μα δεν ακούνε,
κανόνες γραμμένοι σε παλιά ημερολόγια,
που ξέχασαν να ψηφιοποιήσουν.Στο τραπέζι, βλέμματα βυθισμένα σε οθόνες,
πληκτρολόγια που ψιθυρίζουν αντί για στόματα.
Λέξεις που στέλνονται,
μα ποτέ δεν φτάνουν αληθινά.Η αγάπη τους μοιάζει με push notification,
μια υπενθύμιση για κάτι κακό,
για το μέλλον που έζησαν,
χωρίς επαφή.
Σαν δύο καλώδια που μόλις αγγίζονται
μια σπίθα αρκεί,
βραχυκύκλωμα,
φωνές, σύγκρουση, connection lost.Φεύγω.
Κάνω swipe σε ζωές που δεν είναι δικές μου,
χαζεύω στιγμές που δε θα ζήσω ποτέ.
Photochat με φίλτρα ζωής,
οι φίλοι μου φαίνονται χαρούμενοι
μάλλον.
Μα οι λεζάντες κρύβουν σιωπές.Βγαίνω στον κόσμο, ένας ρόλος ακόμα,
να είμαι αυτή που πρέπει, όχι αυτός που είμαι.
Φίλοι που γελούν, μα κρύβουν σκιές,
φοβούνται να δείξουν το μέσα τους.Και εγώ;
Μια φωνή που γυρεύει να ακουστεί,
ένας σπόρος που ψάχνει χώρο να φυτρώσει.
Σε έναν κόσμο γεμάτο φίλτρα και μάσκες,
πού τελειώνω εγώ, και πού αρχίζουν οι άλλοι;Κρατάω την αγάπη και τα χαμόγελα.
Κι έτσι, σε μια ρωγμή του χρόνου,
ανάμεσα σε σιωπές και ξεχασμένες αλήθειες,
θα βρω χώμα να ανθίσω.