Ιστορία

Το μουσείο DDR ή μουσείο της Λαοκρατικής Δημοκρατία της Γερμανίας (Γερμανικά: DDR Museum) είναι ένα διαδραστικό μουσείο στο κέντρο του Βερολίνου. Το μουσείο βρίσκεται στο πρώην κυβερνητικό διαμέρισμα της Ανατολικής Γερμανίας, δεξιά του ποταμού Σπρέε και απέναντι του καθεδρικού ναού του Βερολίνου. 

Στο μουσείο αυτό βλέπουμε  εκθέματα από την καθημερινή ζωή των κατοίκων της Ανατολικής Γερμανίας από την ίδρυσή της έως την πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Υπάρχουν αντικείμενα, όπως αυτοκίνητα, ρούχα, συσκευές, ολόκληρα δωμάτια, τρόφιμα και παιχνίδια. Επίσης, μπορούμε να δούμε τα εργαλεία παρακολούθησης των πολιτών από τη μυστική αστυνομία. Τέλος, υπήρχαν πολλές πληροφορίες για το τοίχος του Βερολίνου (πότε και πώς χτίστηκε, πώς φυλασσόταν, πώς έπεσε το 1989 κλπ.). 

Με εντυπωσίασε, διότι είχε πολλές λεπτομέρειες από την καθημερινότητα των Γερμανών, μπορούσαμε να μπούμε μέσα στα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούσαν, μάθαμε για τον τρόπο που τους παρακολουθούσε η Αστυνομία και για τη φτωχική και δύσκολη ζωή που περνούσαν. 

Στον συγκεκριμένο πίνακα βλέπω μια μάνα πού αφαιρεί πρώτα τη ζωή που η ίδια δημιούργησε κι έπειτα τη δική της για να μη πέσουν μάνα και παιδί στα χέρια των Τούρκων και καταλήξουν σκλάβοι. Πόση άραγε δύναμη χρειάζεται για να οπλιστεί το χέρι μιας μάνας και να καταλήξει με ορμή στο σωματάκι του παιδιού της! Πόση απελπισία και πόσος πόνος να πλημμύρισαν την ψυχή της,  αλλά και πόση γενναιότητα πρέπει να έχει για να αφαιρέσει δύο ζωές, που η μία δημιούργησε την άλλη.

Αυτός ο πίνακας λοιπόν μου δημιουργεί ανάμικτα συνθήματα. Από την μία μου θυμίζει φόβο και στεναχώρια διότι υπάρχει ένα παιδί και μία μάνα που τερματίζουν την ζωή τους αλλά από την άλλη θα μπορούσε κάποιος να πει ότι κάνουν μια πράξη για να μην ταλαιπωρηθούν  γιατί άμα τους πιάνανε οι Τούρκοι θα βασανίζονταν και μπορεί στο τέλος πάλι να σκοτώνονταν.

Επέλεξα αυτόν τον πίνακα διότι με κατέπληξε η ιστορία που έχει από πίσω. Το πως μπορεί το αδιέξοδο και η απόγνωση που νιώθει μια μάνα να οδηγήσει στην αυτοθυσία.

Το Κρυφό Σχολειό

Στον πίνακα ''Κρυφό Σχολειό'' του Γύζη, βλέπω έναν παπά ή μοναχό, σε ένα μοναστήρι, να έχει γύρω του μερικά παιδιά και να τα μαθαίνει γράμματα.

Αυτό με συγκινεί πολύ γιατί εκείνη την εποχή οι Οθωμανοί δεν ήθελαν τα ελληνόπουλα να μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και τη γραφή και τα ήθελαν αμόρφωτα. Έτσι κάποιοι τολμηροί και λίγο μορφωμένοι ιερείς αναλάμβαναν το ρόλο του δάσκαλου.

Χωρίς τσάντες, βιβλία, αίθουσες, μολύβια, όπως τώρα, αλλά σκοτεινά με κεριά και κρύο.  Τα παιδάκια πήγαιναν στο ''Κρυφό Σχολειό'' με χαρά και τραγουδούσαν το ''Φεγγαράκι μου λαμπρό'' και ονειρεύονταν μια ελεύθερη Ελλάδα όπως τους δίδασκαν οι μοναχοί.

Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου

Αυτός ο πίνακας που απεικονίζει την Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου, είναι πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά εμπνευσμένο από την μάχη των Ελλήνων στην δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου.

Η Ελλάδα φοράει μια ελληνική παραδοσιακή φορεσιά και με τα χέρια σε στάση απόγνωσης.  Στο βάθος ένας μαύρος άνδρας με κίτρινο τουρμπάνι που συμβολίζει τον εχθρό καρφώνει μια σημαία στο έδαφος.  Νιώθω λύπη και οργή για το γεγονός στο Μεσολόγγι, αλλά χαρά και περηφάνεια που νικήσαμε τους Τούρκους και είμαστε πάλι ελεύθεροι.

Πίνακες ζωγραφικής και Ελληνική Επανάσταση

Η Ελληνική Επανάσταση και οι ηρωικές μάχες των Ελλήνων ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς Έλληνες και ξένους ποιητές και ζωγράφους.  Αποτύπωσαν τις μάχες, τους ήρωες που πρωταγωνίστησαν σε αυτές.  Αλλά και τα βασανιστήρια, τις σφαγές των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων.  Όλη η Ευρώπη δεν έμεινε ασυγκίνητη από τους αγώνες των Ελλήνων.  

       "Η Ελλάς ευγνωμονούσα"                                                        "Η σφαγή της Χίου"

       Θεόδωρος Βρυζάκης, 1858                                                     Ευγένιος Ντελακρουά, 1824

      "Η έξοδος του Μεσολογγίου"                          "Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί τη σημαία 

        Θεόδωρος Βρυζάκης, 1853                                της επανάστασης"   Θεόδωρος Βρυζάκης, 1865

"Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι"                    "Το κρυφό σχολειό"

      Θεόδωρος Βρυζάκης, 1861                                                  Νικόλαος Γύζης, 1885

"Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας                          "Οι τελευταίες στιγμές του Μεσολογγίου"  

   από τον Κανάρη"  Νικηφόρος Λύτρας, 1866                               Φρανσουά Εμίλ ντε Λανσάκ, 1827

"Ο Ρήγας Βελεστινλής και ο Αδαμάντιος Κοραής             "Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου"

         υποβαστάζουν την Ελλάδα"                                                  Ευγένιος Ντελακρουά, 1826

            Θεόφιλος 190ς αιώνας

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Μαΐου 1771 και μεταφέρθηκε στις Σπέτσες στις 22 Μαΐου 1825. Παρόλ'  αυτά είχε καταγωγή από την Ύδρα. Παντρεύτηκε δυο φορές, στην ηλικία των 17 με τον Σπετσιώτη Δημήτριο Γιάννουζα και στην ηλικία των 30 ετών με τον Σπετσιώτη πλοιοκτήτη και πλοίαρχο Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δυο σκοτώθηκαν από Αλγερινούς πειρατές. Της άφησαν, ωστόσο, μια τεράστια περιουσία, την οποία ξόδεψε για να αγοράσει καράβια και εξοπλισμό για την Ελληνική Επανάσταση.  Όταν ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση, είχε σχηματίσει δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τους οποίους αποκαλούσε «γενναία μου παλικάρια». Είχε αναλάβει να αρματώνει, να συντηρεί και να πληρώνει τον στρατό αυτό μόνη της όπως έκανε και με τα πλοία της και τα πληρώματά τους, κάτι που συνεχίστηκε επί σειρά ετών και την έκανε να ξοδέψει πολλά χρήματα για να καταφέρει να περικυκλώσει τα τουρκικά οχυρά, το Ναύπλιο και την Τρίπολη. Έτσι τα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία.  Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες στις 30 Νοεμβρίου 1822, το νεοσύστατο κράτος της έδωσε κλήρο στην πόλη ως ανταμοιβή για την προσφορά της στο έθνος και η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε εκεί.

Είχε γίνει μέλος της Φιλικής εταιρίας και ήταν η µόνη γυναίκα που µυήθηκε σε αυτή, στον κατώτερο βαθµό µύησης αφού οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές. Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα συμμετείχε σε αρκετές σημαντικές μάχες. Συμμετείχε στην μάχη των Σπετσών στις 13 Μαρτίου 1821,πήρε μέρος στον ναυτικό αποκλεισμό της Μονεμβασίας, και στην μάχη του Νεοκάστρου της Πύλου, στον ανεφοδιασμό του Γαλαξιδίου όπου οι κυβερνήτες ήταν μικρά παιδιά, στην μάχη του Χάραδρου στην οποία ο αρχηγός ήταν ο γιός της Μπουμπουλίνας και σκοτώθηκε ηρωικά.

Η Λασκαρίνα Μπομπουλίνα ξεψύχησε στις 22 Μαΐου 1825. Το τέλος της Μπουμπουλίνας ήταν εντελώς απρόσμενο. Έδωσε τόσες μάχες ενάντια στον εχθρό κι όμως πέθανε εξαιτίας μιας βεντέτας.

Η βεντέτα προκλήθηκε από τον έρωτα του μικρότερου γιου της για την κουνιάδα του αδελφού της. Ο γιος της Γεώργιος Γιάννουζας κλέφτηκε με την Ευγενία Κούτση με αποτέλεσμα οι συγγενείς της, η πλούσια οικογένεια των Κουτσαίων να αρχίσει να την αναζητεί. Οι δύο νέοι είχαν κρυφτεί στο σπίτι του πρώτου άντρα της Μπουμπουλίνας, του Δημητρίου Γιάννουζα. Η Μπουμπουλίνα και οι Κουτσαίοι πήγαν στο σπίτι και ακολούθησε μια έντονη λογομαχία, που είχε ως αποτέλεσμα οι Κουτσαίοι να βγάλουν τα όπλα και να πυροβολήσουν την Ελληνίδα αγωνίστρια. Η σφαίρα τη βρήκε στο μέτωπο με αποτέλεσμα να πεθάνει ακαριαία.

Ο Ανδρέας Βώκος, γνωστότερος με το ψευδώνυμο Ανδρέας Μιαούλης , ήταν Έλληνας καραβοκύρης, πολιτικός και ναύαρχος που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 Ασχολήθηκε με τη ναυτιλία αποκτώντας σημαντική περιουσία ενώ κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 ανέλαβε την αρχηγία του ελληνικού στόλου συμμετέχοντας με επιτυχία σε πλήθος ναυμαχιών. Υπό την διοίκησή του ο ελληνικός στόλος συμμετείχε νικηφόρα στις ναυμαχίες των Πατρών, των Σπετσών, της Σάμου κλπ… ενώ ιδιαίτερα σημαντική κρίνεται η συμβολή του στον εφοδιασμό της πόλεως του Μεσολογγίου κατά την πολιορκία της τελευταίας. Ο Ανδρέας Μιαούλης δεν τα κατάφερε και πέθανε στις 11 Ιουνίου του 1835 στον Πειραιά.

Ο Δημήτριος Υψηλάντης ήταν Έλληνας στρατιωτικός, αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1793 και πέθανε το 1832. Ήταν δεύτερος γιος του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής φαναριώτικης οικογένειας Κωνσταντίνου Υψηλάντη και της δεύτερης συζύγου του Ελισάβετ Βακαρέσκου. Αδελφός του ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Το 1818 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία. Από τον Οκτώβριο του 1820 και ως την έναρξη της Επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, υπηρετούσε στο Κίεβο ως υπασπιστής του στρατηγού Ργέφσκυ.

by  CaptainSotos © 

Ο Οδυσσἑας Ανδροὑτσος γνωστὀς και ως καπετἁν Ανδροὐτσος γεννἡθηκε στην Ιθἀκη το 1.788.

Ἠταν γνωστὀς οπλαρχηγὀς και πολεμιστἡς της επανἁστασης συμμετἑχοντας σε αρκετἑς σημαντικἐς μἀχες.                                                          Πρὠτα, πολἐμησε μἑχρι το 1820 για λογαριασμὀ του Αλἠ Πασἁ και αγωνἱστηκε για την ελευθερἰα της Ελλἁδας.

Ὑστερα συμμετεἰχε σε μἰα γνωστἠ μἀχη στο Χἀνι της Γραβιἀς στις 8 Μαιου του 1821. Εκεἰ κλεἰστηκε με 118 ἀντρες, ενὠ οι οπλαρχηγοἱ Πανουργιἀς και Δυοβουνιὠτης οχυρὡθηκαν στα γὑρω υψὠματα. Αργὀτερα οι οχυρωμἑνοι οπισθοχὡρησαν ὀμως οι πολεμιστἑς απἑκρουαν τις τουρκικἑς επιθἐσεις. Η μἁχη ἐληξε το βρἀδυ με τους Τοὐρκους να χἁνουν περισσὀτερους απὀ 800 στρατιὡτες και τους Ἐλληνες να χἀνουν μὀνο 6.

Επἱσης, η μἁχη στο Χἀνι της Γραβιἀς ανἐκοψε την πορεἱα των Τοὑρκων προς την Πελοπὀννησο.                                                                        Τἐλος, ο Ανδροὐτσος συμμετεἱχε και σε ἀλλες μἀχες ὀπως στα Βασιλικἀ, στη Φθιὠτιδα και στο Δἁδι.