Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

2 Απριλίου Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Πατώ στις λέξεις!

Εισαγωγικό βίντεο

Υλικό και Βίντεο

Πως φτιάχνεται ένα βιβλίο

Ο γύρος του κόσμου με παραμύθια

Μύθοι του Αισώπου

Προχωρώ με το βελάκι_Υλικό

Κατασκευάζω σελιδοδείκτες

Βίντεο με αγγλικούς υπότιτλους-Δημιουργία βιβλίων και γραμμάτων κατά την αρχαιότητα

Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΕΥΚΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΑΚΛΑΜΑΚΑΝ

 Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΑΚΛΑ-ΜΑΚΑΝ 

Η έρημος Τάκλα Μακάν είναι μια ψυχρή αμμώδη έρημος 270.000 km² στην αυτόνομη Κινεζική επαρχία Σινκιάνγκ-Ουιγούρ της Κεντρικής Ασίας. Η λέξη «Τάκλα Μακάν» σημαίνει «πήγαινε και δεν θα ξαναγυρίσεις». Εκεί υπάρχει μια πανάρχαια, τεραστίων διαστάσεων Λευκή πυραμίδα που στην κορυφή της υπήρχε ο ναός του Βάαλ. Από κάτω της, σε βάθος 10 χλμ. βρίσκεται μια υπόγεια πολιτεία που ονομάζεται Μαχ-Τανε (Λευκή Πολιτεία)

THE HANDFISH

Τα χειρόψαρα είναι οποιαδήποτε πεσκαντρίτσα εντός της οικογένειας Brachionichthyidae, μια ομάδα που αποτελείται από πέντε γένη και 14 σωρευμένα είδη. ^[2] Αυτά τα βενθικά θαλάσσια ψάρια είναι ασυνήθιστα στον τρόπο που ωθούνται με το περπάτημα στο πάτωμα θάλασσας παρά κολυμπη.

Διανομή

Τα χειρόψαρα βρίσκονται σήμερα στα παράκτια νερά της νότιας και ανατολικής Αυστραλίας και της Τασμανίας. Αυτό είναι το πιο πλούσιο σε είδη από τις λίγες οικογένειες θαλάσσιων ψαριών που είναι ενδημικές στην περιοχή της Αυστραλίας.

Η βιολογία των χειρόψαρων είναι ελάχιστα γνωστή και τα τυπικά μικρά μεγέθη πληθυσμού και οι περιορισμένες κατανομές τους καθιστούν ιδιαίτερα ευάλωτους σε διαταραχές. Ορισμένα είδη θεωρούνται ότι απειλούνται σοβαρά. ^{1. Η Επιτροπή μπορεί να αναγνώρι}

Ανατομία

Τα χειρόψαρα μεγαλώνουν μέχρι 15 cm (5,9 in) και έχουν δέρμα καλυμμένο με κηλίδες (ζυγαριέςπου μοιάζουν με δόντια), δίνοντάς τους τους εναλλακτικούς ψαράδες ονόματος. Είναι αργά κινούμενα ψάρια που προτιμούν να «περπατούν» παρά να κολυμπούν, χρησιμοποιώντας τα τροποποιημένα θωρακικά πτερύγιά τους για να κινούνται στον πυθμένα της θάλασσας. Αυτά τα εξαιρετικά τροποποιημένα πτερύγια έχουν την εμφάνιση των χεριών, εξ ου και το επιστημονικό τους όνομα, από το λατινικό bracchium που σημαίνει "βραχίονας" και τα ελληνικά ιχθυάλευρα που σημαίνουν "ψάρια".

Όπως και άλλες πεσκαντρίτσα, διαθέτουν ένα illicium, μια τροποποιημένη ραχιαία ακτίνα πτερυγίων πάνω από το στόμα, αλλά είναι σύντομη και δεν φαίνεται να χρησιμοποιείται ως δόλωμα αλιείας. ^{[αμφίβολος - συζήτηση]}[1] Η δεύτερη ραχιαία σπονδυλική στήλη ενώνεται με την τρίτη από ένα χτύπημα του δέρματος, που κάνει μια κορυφή. 

Ο υδρόχοιρος, [Καπιμπάρα]

Ο υδρόχοιρος, επίσης γνωστός σαν καπιμπάρα, είναι το μεγαλύτερο τρωκτικό που ζει σήμερα στον κόσμο. Οι κοντινότεροι του συγγενείς είναι τα αγκούτι, τα τσιντσιλά, και τα ινδικά χοιρίδια. Το συνηθισμένο του όνομα, καπιμπάρα, προέρχεται από το όνομα kapiÿva στη γλώσσα γκουαρανί, που σημαίνει “άρχοντας των γρασιδιών”.         

Είναι ένα βαρύ και στιβαρό στην εμφάνιση ζώο το οποίο μπορεί να φτάσει σε μήκος περισσότερο από ένα μέτρο .Το καπιμπάρα έχει ένα κοντό κεφάλι σε σχέση με το σώμα του και δεν έχει καθόλου ουρά. Πρόκειται για ημιυδρόβιο ζώο που κατοικεί σε βάλτους και υγρότοπους σε όλη την ζούγκλα της Νότιας Αμερικής.             

Ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος των ζεστών ωρών της ημέρας βυθισμένο μέσα στο νερό για να δροσίζεται και γι αυτό το σκοπό διαθέτει μια σειρά από χρήσιμες προσαρμογές που το βοηθούν να επιβιώσει πιο αποτελεσματικά στον υδάτινο κόσμο του.Ανάμεσα στα δάχτυλά του έχει μεμβράνες όπως η πάπια που του δίνουν περισσότερη σταθερότητα όταν αυτό κινείται γύρω στις ολισθηρές όχθες του ποταμού και το εμποδίζουν να βυριστεί βαθιά στη λάσπη, όταν βρίσκεται στο νερό.          

Τα μάτια, τα αυτιά και τη μύτη του βρίσκονται στην κορυφή του κεφαλιού του, επιτρέποντάς του να βυθίζεται πλήρως. Το καπιμπάρα μοιάζει λίγο στην όψη με τον τεράστιο αφρικανικό ιπποπόταμο και συμπεριφέρεται με πολύ παρόμοιο τρόπο, καθώς ξοδεύει τις ζεστές μέρες στο νερό,ενώ βγαίνει στην ξηρά, σε αναζήτηση τροφής έχοντας κάλυψη το σκοτάδι της νύχτας.

Είναι φυτοφάγα ζώα και, συνεπώς, τρώνε μόνο φυτά, προκειμένου να πάρουν όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζονται. Η δίαιτα του αποτελείται κυρίως από αγρωστώδη και υδρόβια φυτά, μαζί με τα φρούτα και τα μούρα και την περιστασιακή munch σε φλοιούς δέντρων.

ΔΙΑΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΑΣΜΑΝΙΑΣ (ΕΙΝΑΙ ΖΩΟ)

Ο διάβολος της Τασμανίας (Sarcophilus harrisii, Σαρκόφιλος του Χάρις) γνωστός και ως δαίμονας της Τασμανίας και σαρκόφιλος είναι σαρκοφάγο μαρσιποφόρο που, πλέον, συναντάται μόνο στην νησιωτική πολιτεία της Αυστραλίας, Τασμανία.

Ο διάβολος της Τασμανίας είναι το μόνο επιζόν μέλος του γένους Σαρκόφιλος (Sarcophilus). Έχει μέγεθος μικρού σκύλου, αλλά είναι κοντόχοντρο και μυώδες και μετά την εξαφάνιση του θυλακίνου (Thylacinus cynocephalus), το 1936, είναι το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο. Χαρακτηρίζεται από την μαύρη γούνα του, την έντονη οσμή όταν αγχώνεται, την εξαιρετικά δυνατή και ενοχλητική κραυγή του και την αγριότητά του όταν τρώει. Τρέφεται από το κυνήγι αλλά και από θνησιμαία, ενώ παρόλο που είναι εν γένει μοναχικό ζώο, μερικές φορές τρώει σε ομάδες.

Ο διάβολος της Τασμανίας εξαφανίστηκε από την ηπειρωτική Αυστραλία τουλάχιστον 3.000 χρόνια πριν,^[3] πολύ πριν τον ευρωπαϊκό αποικισμό το 1788. Επειδή θεωρούνταν απειλή για την κτηνοτροφία στην Τασμανία, οι διάβολοι κυνηγιόνταν μέχρι το 1941, οπότε και προστατεύθηκαν επίσημα.

Από τα τέλη του 1990, η ασθένεια όγκων προσώπου έχει μειώσει σημαντικά τον πληθυσμό των δαιμόνων και πλέον απειλεί το είδος με εξαφάνιση, το οποίο από τον Μάιο του 2009 κηρύχθηκε απειλούμενο είδος. Έχουν αναληφθεί προγράμματα από την Κυβέρνηση της Τασμανίας ώστε να μειωθούν οι επιπτώσεις της ασθένειας.

ΛΑΓΟΚΕΦΑΛΟΣ (ΕΙΝΑΙ ΨΑΡΙ)

Ο λαγοκέφαλος (επιστημονική ονομασία: Lagocephalus sceleratus) είναι ψάρι που ζει κυρίως στον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Μετά το 2003 εμφανίστηκε και στη Μεσόγειο, καθώς και στο Αιγαίο, ως Οικότοπος και κατανομήμετανάστης, μεταναστεύοντας δηλαδή από την Ερυθρά Θάλασσα μέσω της διώρυγας του Σουέζ στη Μεσόγειο. Η κατανάλωσή του, χωρίς να απομακρυνθούν πριν το μαγείρεμα μέρη του που περιέχουν τη δηλητηριώδη τοξίνη τετραδοτοξίνη, μπορεί να επιφέρει αναπνευστικές διαταραχές, ανεπάρκεια του κυκλοφορικού συστήματος, μυϊκή παράλυση ακόμη και θάνατο.

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ

Το είδος είναι κοινό στα τροπικά νερά των ωκεανών της Ινδίας και του Ειρηνικού. Πρόκειται για πρόσφατο μετανάστη στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου έφτασε μέσω της διώρυγας του Σουέζ και εξαπλώνεται προς τη δυτική Μεσόγειο. Έχει βρεθεί στις ακτές του Ισραήλ, νότια της Τουρκίας, στην Κύπρο, στις νότιες ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας, στην Κρήτη και στη Ρόδο. Το 2013 βρέθηκε στα ύδατα του νησιού Λαμπεντούζα στην κεντρική Μεσόγειο^[1], και το 2015 στα ανοικτά της Μάλτας και σε νερά κοντά στην πόλη Μπέτσιτσι του Μαυροβουνίου, στη νοτιοανατολική Αδριατική Θάλασσα^[2]. Ένα δείγμα πιάστηκε στο Γκρισάν (Γαλλία) το καλοκαίρι του 2014^[3]. Οι ελληνικές αρχές έστειλαν προειδοποίηση για τα ψάρια^[4].

Στην πατρίδα του (στην Ερυθρά Θάλασσα), ο λαγοκέφαλος ζει σε βραχώδεις πυθμένες από ρηχά παράκτια νερά μέχρι βάθους 250 μέτρων.

Τον Δεκέμβριο του 2018, το "A Semana", μια εφημερίδα του Πράσινου Ακρωτηρίου δημοσίευσε ότι αυτό το ψάρι πιάστηκε στα ύδατά της περιοχής(Δυτική Αφρική). Συνεπώς, δόθηκε προειδοποίηση σε όλους τους ψαράδες και τον γενικό πληθυσμό για τους θανατηφόρους κινδύνους που φέρνει η κατανάλωση αυτού του ψαριού^[5].

Περιγραφή και διαβίωση

Ο λαγοκέφαλος μοιάζει πολύ με το ψάρι φούσκα αλλά είναι πιο επιμήκης και με συμμετρική ουρά. Η πλάτη του είναι γκρι ή καφέ με πιο σκούρα σημεία και έχει λευκή κοιλιά. Μια χαρακτηριστική ασημένια ζώνη τρέχει κατά μήκος των πλευρών του ψαριού. Ο λαγοκέφαλος μπορεί να έχει μήκος έως και 40 εκατοστά. Θηρεύει τα βενθικά ασπόνδυλα. Τα αυγά του μπορούν να βρεθούν στο πέλαγος.

Κίνδυνος προς τους ανθρώπους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόμοια με άλλα ψάρια φούσκα, ο ασημένιος λαγοκέφαλος είναι εξαιρετικά δηλητηριώδης όταν φαγωθεί καθώς περιέχει τετροδοτοξίνη στις ωοθήκες του και σε μικρότερο βαθμό το δέρμα, τους μύες και το συκώτι του, η οποία τον προστατεύει από τους θηρευτές. Γίνεται τοξικό αφού τρώει βακτήρια που περιέχουν τη τοξίνη^[6]. Αυτή η θανατηφόρα ουσία προκαλεί παράλυση των μυών, η οποία μπορεί να προκαλέσει στα θύματα διακοπή της αναπνοής ή καρδιακή ανεπάρκεια. Θανατηφόρες λήψεις αυτής της τοξίνης έχουν παρουσιαστεί στην Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Ο ΩΚΕΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΗΓΗ ΟΞΥΓΟΝΟΥ

Όταν σκεφτόμαστε από πού προέρχεται το οξυγόνο, ίσως σκεφτόμαστε δέντρα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του οξυγόνου στην ατμόσφαιρά μας προέρχεται από μικροσκοπικούς οργανισμούς στον ωκεανό που ονομάζονται φυτοπλαγκτόν. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι εκπέμπουν από 50 έως 85% οξυγόνο στην ατμόσφαιρα.

ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ.

Οι άνθρωποι δεν είναι οι μόνοι που χρειάζονται χειμερινές διακοπές. Το 2002, οι επιστήμονες ανακάλυψαν μια περιοχή στον απομακρυσμένο Ειρηνικό Ωκεανό μεταξύ Καλιφόρνιας και Χαβάης, όπου οι παράκτιοι λευκοί καρχαρίες μεταναστεύουν το χειμώνα και την άνοιξη. Για να φτάσετε σε αυτόν τον τομέα, ένας μέσος καρχαρίας χρειάζεται 100 ημέρες. Μόλις ο καρχαρίας κολυμπήσει εκεί, βυθίζεται στα βάθη και στηρίζεται.

ΤΑ ΚΟΡΑΛΛΙΑ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΗΛΙΑΚΟ

Σε ρηχά νερά, πολύ φως του ήλιου μπορεί να βλάψει τα φύκια που ζουν μέσα σε κοραλλιογενείς υφάλους. Προκειμένου να προστατευτούν τα φύκια, τα οποία αποτελούν την κύρια πηγή διατροφής για τα κοράλλια, τα τελευταία φθορίζουν. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, δημιουργούνται πρωτεΐνες που δρουν ως αντηλιακό για φύκια.