Αγαπητέ Γιάννη,
Όταν ο Μάγκουα προσφέρθηκε να μας οδηγήσει στο οχυρό , εμείς ανυποψίαστοι για τις προθέσεις του συμφωνήσαμε για την μεταφορά μας. Τελικά καταλήξαμε να έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μετά από πολλά εμπόδια φτάσαμε στο οχυρό ωστόσο ήταν περικυκλωμένο από χιλιάδες Γάλλους. Ξαφνικά στη μέση της διαδρομής ακούστηκαν φωνές, βρισιές και πυροβολισμοί. Λίγο χρειάστηκε να χάσει τον προσανατολισμό του το μάτι του γερακιού και θα πέφταμε πάνω στους Γάλλους, ώσπου ξαφνικά ακούστηκε η φωνή του στρατηγού Μονρό ο οποίος άνοιξε τις πύλες του οχυρού και ο στρατηγός κατασυγκινημένος έσφιγγε στην αγκαλιά του τις κόρες του.
Δεν σταμάτησα ποτέ να καταδιώκω την πονηρή αλεπού, τον Μάγκουα. Είχα βάλει στόχο στη ζωή μου να σκοτώσω αυτόν τον απαίσιο άνθρωπο διότι ήταν προδότης των Ινδιάνων. Έναν λόγο παραπάνω που έχει αιχμαλώτους τις κόρες του στρατηγού Μονρό. Είναι καθήκον μου να τις προστατέψω από τις συμφορές που τις βρήκαν ακόμη και όταν ήμουν τραυματισμένος. Ποτέ δεν τα παράτησα. Με τη βοήθεια του γερακιού όταν ήμουν στη φυλακή κατάφερα να ξεφύγω εξαπατώντας τους φρουρούς.Εγώ ένας Μοϊκανός πολεμιστής θα προσπαθήσω να σώσω με οποιοδήποτε τίμημα τις ζωές τον κοριτσιών.....
Με εκτίμηση,
Ούνκας από το βιβλίο "Ο τελευταίος των Μοϊακανών"