Είμαι ένα παιδί της πόλης ποτέ δεν έφυγα μακρύτερα, όμως τώρα με ανάγκασαν να φύγω. Με αρπάξανε από το νοσοκομείο ενώ ήμουν σε κόμμα και με πήγαν σε ένα μέρος πολύ μακριά από το σπίτι μου και τους δικούς μου ανθρώπους. Απαιτώ να γυρίσω πίσω! Είμαι ένα απλό παιδί και με έχουν παγιδέψει κάποιοι τρελοί που νομίζουν ότι είναι γιατροί! Μου έχει καταπατηθεί το δικαίωμα στην ελευθέρια και όταν επιχείρησα να το διεκδικήσω παραλίγο να πέθανα! Τα μόνα άτομα που κατάφερα να συναναστρέφω είναι τρία παιδιά που είχαν πέσει και αυτά θύματα απαγωγής. Το μέρος είναι γεμάτο κάμερες και κοριούς ούτε να μιλήσω δεν μπορώ.
Έγκλημα και τιμωρία
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
σήμερα νιώθω ξένος στο ίδιο μου το σώμα. Διέπραξα ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος και μάλιστα όχι μία φορά αλλά δύο. Η φτώχεια και η απελπισία με οδήγησαν σε αυτή την αισχρή πράξη. Το πρωί πήγα στο σπίτι μιας γριάς απο την οποία είχα δανειστεί κάποια πολύτιμα αντικείμενα. Μπήκα στο σπίτι κρατώντας τσεκούρι και αποφασισμένος να εκτελέσω το σχέδιο μου. Μόλις πέρασα το κατώφλι του σπιτιού, τη σκότωσα. Όμως είχα ξεχάσει ανοίχτη την πόρτα και μπήκε μέσα η αδέρφη της. Τη σκότωσα και αυτή χωρίς δεύτερη σκέψη. Βιώνω τη χειρότερη περιόδο της ζωής μου. Είμαι απίστευτα απογοητευμένος με τον εαυτό μου και σε πλήρες αδιέξοδο αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να γίνουν τα πράγματα όπως πριν. Καταδικάστηκα να ζω το υπόλοιπο της ζωής του με τύψεις και αυτό είναι ένα είδος τιμωρίας. Δεν τολμώ ούτε από Το Θεό να συγχώρεση, τόσο πολύ ντρέπομαι για την πράξη μου.
Ηλίας Παπαδόπουλος Α1