ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ-MAXH TΩΝ ΔΕΡΒΕΒΑΚΙΩΝ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ 

Ο  Θεόδωρος Κολοκοτρώνης  ήταν ηγετική μορφή της Ελληνικής  Επανάστασης, που έδρασε στην  Πελοπόννησο και εξ αυτού του λογού είναι γνωστός και ως "Γέρος του Μωριά"

 Γεννήθηκε  στο Ραμοβούνι, Μεσσηνία, 3 Απριλίου 1770  ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι  Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκης, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας.

 Το  1780 ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα  17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου, το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού  των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και τα καταφύγει στην Ζάκυνθο. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία  και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μανή για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.

Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο, αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Τα τελευταία χρονιά της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης  τα πέρασε στην Αθήνα, πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουάριου του 1843, λίγο μετά την επιστροφή  στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα.

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΩΝ 

Η Μάχη των Δερβενακίων, γνωστή και ως Σφαγή του Δράμαλη, ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες που πραγματοποιήθηκαν κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες και μεγάλη  καταστροφή των   οθωμανικών δυνάμεων υπό τον αρχιστράτηγο Μαχμούτ πασά Δράμαλη. Η μάχη αυτή δόθηκε στις 26 Ιουλίου 1822, σε δύο από τα τέσσερα μικρά ορεινά περάσματα (δερβενάκια), μεταξύ Κορίνθου και κοιλάδας Άργους, εξ ου και η ονομασία της.

Ο  Δράμαλης, φθάνοντας με 30.000 άνδρες του στην Πελοπόννησο, κατέλαβε αμαχητί τον Ακροκόρινθο. Εκεί, παρά την αντίθετη συμβουλή του Γιουσούφ Πασά, αποφάσισε να εισβάλει με όλον τον στρατό του στην αργολική πεδιάδα, υπολογίζοντας και στη βοήθεια του τουρκικού στόλου. Στις 13 Ιουλίου, κατέλαβε την πόλη του Άργους.

Οι Έλληνες ενέκριναν το σχέδιο του Κολοκοτρώνη να καταληφθούν καίριες θέσεις για να αποκλειστεί ο Δράμαλης στην Αργολίδα, να απασχοληθεί ο Δράμαλης με την πολιορκία του κάστρου του Άργους για να χάσει χρόνο, να εφαρμόσουν τακτική «καμμένης γης», καταστρέφοντας τα σπαρτά της επαρχίας ώστε να εξολοθρευθούν οι Τούρκοι από λιμό.

Μέρα με τη μέρα ο οθωμανικός στρατός άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά επισιτιστικά προβλήματα και αρρώστιες. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο Δράμαλης άρχισε να σκέπτεται  την επάνοδο του  στην Κόρινθο .

Στις 26 Ιουλίου ο Δράμαλης αποφάσισε να επιστρέψει προσωρινά στην Κόρινθο και κινήθηκε προς τα Δερβενάκια.  Ο Κολοκοτρώνης έπιασε το στενό των Δερβενακίων,  όταν οι Τούρκοι μπήκαν στον στενό πέρασμα και έφτασαν στην έξοδο δεχτήκαν τα πύρα των κρυμμένων Ελλήνων .

Η μάχη κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα και οι Τούρκοι είχαν τρομακτικές απώλειες, σε ανθρώπους, ζώα και υλικά.

Η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη ολοκληρώθηκε στη μάχη του Αγιονορίου, στις 28 Ιουλίου 1822. Έτσι, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στάθηκε ο οργανωτής και κύριος αυτουργός αυτής της νίκης που έσωσε την Επανάσταση και εξασφάλισε την ελευθερία στη νεότερη Ελλάδα.