Δ2 ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΜΟΥ

Ιωάννης Καποδίστριας

Εγώ ο Ιωάννης Καποδίστριας παρευρισκόμουν στη σύναψη του πρωτόκολλου της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους-γνωστό και ως πρωτόκολλο του Λονδίνου  που υπογράφτηκε από την Αγγλία,Γαλλία,Ρωσία στις 3/2/1830. Ήταν η πρώτη επίσημη διεθνής διπλωματική πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος με σύνορα νότια που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός αφήνοντας εκτός τις περιοχές της Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ως πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου κράτους και επειδή η συνθήκη όριζε ως πολίτευμα του Ελληνικού κράτους τη μοναρχία πρότεινα ως ηγεμόνα  το Λεοπόλδο της Σαξονίας ο οποίος όμως δε δέχθηκε το θρόνο στον οποίο ανέβηκε τελικά ο Όθωνας του Βίττελσμπαχ της Βαυαρίας.Αντέδρασα στα ζητήματα εκκένωσης των περιοχών από τον Ελληνικό στρατό και στο ζήτημα του ξένου κληρονομικού μονάρχη.Τελικά το Σεπτέμβριο του 1831 με το νέο Πρωτόκολλο του Λονδίνου αλλάζει οριστικά προς συμφέρον της Ελλάδας η συνοριακή γραμμή. Ως κυβερνήτης αρνήθηκα μισθό αλλά και χρηματική αποζημίωση από το Τσάρο για να μην κατηγορηθώ από τους αντιπάλους μου για μεροληψία απέναντι στη Ρωσία και διέθεσα όλη τη περιουσία μου για τους σκοπούς του κράτους.

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΩΝ

Η Μάχη των Δερβενακίων, γνωστή και ως Σφαγή του Δράμαλη, ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες που πραγματοποιήθηκαν κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες και μεγάλη καταστροφή των οθωμανικών δυνάμεων υπό τον αρχιστράτηγο Μαχμούτ πασά Δράμαλη. Η μάχη αυτή δόθηκε στις 26 Ιουλίου 1822, σε δύο από τα τέσσερα μικρά ορεινά περάσματα (δερβενάκια), μεταξύ Κορίνθου και κοιλάδας Άργους, εξ ου και η ονομασία της. Άλλο αποτέλεσμα της μάχης αυτής ήταν η ενίσχυση της φήμης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, η οποία φόβισε τους τότε πολιτικούς αντιπάλους του.

Μπουμπουλίνα – Ναυμαχία του Ναυαρίνου

Eγω η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα είχα καταγωγή από την 'Υδρα. Γεννήθηκα μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα μου Σκεύω επισκέφτηκε τον πατέρα μου, Σταυριανό Πινότση, τον οποίο είχαν φυλακίσει οι Οθωμανοί για τη συμμετοχή του στα Ορλωφικα (1769-1770). Με βάφτισε και  έδωσε το όνομά της εκεί ο φυλακισμένος πολέμαρχος της Μάνης, Παναγιώτης Μουρτζινος. Μετά τον θάνατο του Πινότση στη φυλακή, εγω και η μητέρα μου επιστρέψαμε στην 'Υδρα. Μετακόμισαμε στις Σπέτσες, 4 χρόνια αργότερα, όταν η μητέρα μου παντρεύτηκε τον Δημήτριο Λαζάρου Ορλώφ. Από την ένωση αυτή εγω η Μπουμπουλίνα απέκτησα οκτώ ετεροθαλή αδέρφια.  Παντρεύτηκα δυο φορές, στην ηλικία των 17 με τον Σπετσιώτη Δημήτριο Γιάννουζα και στην ηλικία των 30 ετών με τον Σπετσιώτη πλοιοκτήτη και πλοίαρχο Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δυο σκοτώθηκαν από Αλγερινούς πειρατές. Μου άφησαν, ωστόσο, μια τεράστια περιουσία, την οποία ξόδεψα εξ ολοκλήρου για να αγοράσω καράβια και εξοπλισμό για την Ελληνική Επανάσταση.

Ενώ οι δημοκρατικές κυβερνήσεις Ηνωμένου Βασιλείου και Γαλλίας, παρασυρμένες και από τον φιλελληνισμό των ψηφοφόρων τους, έστελναν δυνάμεις στην Ελλάδα, η Ρωσία παρέμενε εχθρική [«Την έκθεση του γάρµµατέα της Ρωσικής πρεσβείας Σεργκέϊ  Ιβάνοβιτς Τουρκγκένιεφ ο οποίος ήταν ο κυριώτερος συνεργάτης του πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη.  Ο Τουργκένιεφ έφθασε στην Πετρούπολη στις 5 Σεπτεµβρίου 1821 και υπέβαλε αµέσως την έκθεσή του στον τσάρο.», «Θεωρεί, όµως, τη δηµιουργία ενός ισχυρού ελληνικού κράτους, ικανού να υποκαταστατήσει την οθωµανική ισχύ, ακόµα και µακροπρόθεσµα, επικίνδυνη για τα ρωσικά συµφέροντα.  Η Ρωσία έσωσε την οθωµανική αυτοκρατορία από τη διάλυση σ’ εκείνη την κρίσιµη στιγµή, γράφει ο Τουργκένιεφ. Αποκηρύσσοντας το κίνηµα του  Υψηλάντη, καταδικάζοντας την ελληνική εξέγερση µε τις εγκυκλίους προς τους κατά τόπους Ρώσους προξένους και διαβεβαιώνοντας την Πύλη για τη νοµιµοφροσύνη της εµπόδισε τη γενίκευση του ξεσηκωµου σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τµήµα της οθωµανικης αυτοκρατορίας και αλλού ίσως.

Κωσταντίνος Κανάρης-Πυρπόληση τουρκικής ναυαρχίδας

-Ελάτε γρήγορα να ποολεμήσουμε και να σκοτώσουμε τους Τούρκους γιατι κατέστρεψαν το νησί μας και σκότωσαν τους Έλληνες μας. Θα τους επιτεθούμε όταν γιορτάζουν το Μπαιράμι. Ας κινηθούμε γρήγορα γιατι μας πλησιάζουν. Θα τους ρίξω μπουρλότο πρίν προλάβουν να φύγουν.΄Ετσι και έγινε, η φωτία μεταδόθηκε στο πλοίο των Τούρκων και εκπυσοκρότησαν 84 κοανόνια Ο Κανάρης κατόρθωσε να πεθάνουν 2.000 Τούρκοι ανάμεσα στους οποίους ήταν και Ο Καρά Άλης.Ο Κανάρης έμεινε γνωστός και ως <<μουρλοτιέρη>>.

Αθανάσιος Διάκος: η μάχη της Αλαμάνας

Εγώ ο Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκα το 1.788 στην άνω Μοσουνίτσα της Φωκίδας. Ο πατέρας μου με έστειλε να γίνω μοναχός γιατί δεν μπορούσε να θρέψει την οικογένειά μου. Μετά από πέντε χρόνια αποφάσισα να εγκαταλείψω το μοναστήρι για να πολεμήσω για την Ελληνική επανάσταση.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΛΑΜΑΝΑΣ

Η μάχη της Αλαμάνας ήταν μία από τις πρώτες μάχες του Εθνικού Ξεσηκωμού .Στις αρχές Απριλίου 1.821 η Ανατολική Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα) βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό, όπως η Δυτική Ρούμελη και η Πελοπόννησος.

Μπήκα στη Φιλική Εταιρία το 1.818. Και το 1.820έγινα αρματολός στη Λιβαδιά. Τον Απρίλιο του 1.821 σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς κατέλαβα το φρούριο της Λιβαδιάς και χρησιμοποιώντας το ως ορμητήριο, έδωσα πολλές νικηφόρες μάχες. Στις 23 Απριλίου 1.821 έδωσα μάχη με τα στρατεύματα του Τούρκου Όμερ Βρυώνη, όπου με συνέλαβαν και με βασάνισαν  για να σταματήσω την Ελληνική επανάσταση όμως εγώ δεν δέχτηκα και τους είπα <<εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε να πεθάνω>> όπου βρήκα τραγικό θάνατο με ανασκολόπισαν  δηλαδή  με σούβλισαν.

Η Μάχη στο Κεφαλόβρυσο

Το καλοκαίρι του 1823 ο Μάρκος Μπότσαρης προσπάθησε να ανακόψει το δρόμο στα τούρκικα στρατεύματα που κατέβαιναν προς τη δυτική Ρούμελη. Ο Μουσταής πασάς, επικεφαλής 15.000 επίλεκτων ανδρών, εκστράτευσε εναντίον της Επανάστασης. Ο Μπότσαρης, τη νύχτα της 8-9 Αυγούστου, μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλα και άλλους 450 Σουλιώτες, επιτέθηκε κατά της εμπροσθοφυλακής των εχθρών, που είχαν στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου.

Οι Σουλιώτες όρμησαν εναντίον των εχθρών, οι οποίοι βρισκόμενοι σε σύγχυση, χτυπούσαν ο ένας τον άλλον, ενώ πολλοί τράπηκαν σε φυγή. Ο Μάρκος Μπότσαρης, αν και ελαφρά τραυματισμένος στο ισχίο, επιτέθηκε εναντίον όσων αμύνονταν πίσω από μια μαντρα και τους έτρεψε σε φυγή. Στην προσπάθειά του όμως να αναρριχηθεί στον μαντρότοιχο δέχθηκε ένα βόλι πάνω από το δεξί μάτι και έχασε τη ζωή του.  Εκείνη τη στιγμή, οι Σουλιώτες, αν και νικούσαν, διέκοψαν τον αγώνα για να παραλάβουν τον νεκρό αρχηγό τους και τα λάφυρα.

Σύμφωνα με τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, σκοτώθηκαν 36 Έλληνες και τραυματίστηκαν 20. Οι Τουρκαλβανοί, έπαθαν πανωλεθρία καθώς σκοτώθηκαν 800 άνδρες τους. Δυστυχώς, η μεγάλη αυτή επιτυχία σκιάστηκε από τον θάνατο του.

ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Γεννήθηκα στη Δημητσάνα της Γορτυνίας στις 25 Μαρτίου 1771. Φοίτησα στην ονομαστή σχολή της ιδιαίτερης πατρίδας μου και κατόπιν ο μητροπολίτης Άργους και Ναυπλίου Ιάκωβος με χειροτόνησε διάκονο με το όνομα Γερμανός. Τον Μάρτιο του 1806 χειροτονήθηκα μητροπολίτης Παλαιών Πατρών (σημερινή Υπάτη). Το 1818 μυήθηκα στη Φιλική Εταιρεία από τον Αντώνιο Πελοπίδα και στις 22 Μαρτίου 1821 βρέθηκα στην Πάτρα επειδή έλαβα γράμμα ότι «κινδυνεύει όλη η πόλις». Φθάνοντας στην Πάτρα στις 26 Μαρτίο ,κήρυξα την Επανάσταση και είχα μια συνάντηση με τους ξένους πρόξενους και τους απηύθυνα έγγραφο, στο οποίο, αφού τόνιζα ότι «απεφασίσαμεν σταθερώς ή ν’ αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν», ζητούσα «την εύνοιαν και την προστασίαν» του κράτους τους. Από το 1822 έως το 1824 βρισκόμουν στην Ιταλία και συναντήθηκα με επιφανείς Έλληνες της διασποράς για τους σκοπούς της Επανάστασης. Έπειτα επέστρεψα στην Πελοπόννησο και με γράμμα μου προς τον πρόεδρο του Εκτελεστικού (πρωθυπουργό) Γεώργιο Κουντουριώτη προσπάθησα και πάλι να συμφιλιώσω τις αντίπαλες παρατάξεις. Απεδήμησα εις Κύριον στις 30 Μαΐου 1826, στο Ναύπλιο, ύστερα από ολιγοήμερη λοιμώδη ασθένεια.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ

Το κοσμικό μου όνομα είναι Γεώργιος Δικαίος Φλέσσας και γεννήθηκα το 1788 στην Πολιανή Μεσσηνίας. Το 1816 εκάρην μοναχός στην Καλαμάτα  κι έλαβα το όνομα Γρηγόριος. Στις αρχές του 1818 μάλωσα μ’ ένα Τούρκο αγά  αναγκάστηκα να καταφύγω στην Κωνσταντινούπολη. Λίγο προτού εγκαταλείψω την Πελοπόννησο κι ενώ καταδιωκόμουν από Τούρκους οπλοφόρους, τους είπα: «Άιντε ρε και πού θα μου πάτε! Θα ξαναγυρίσω πάλι ή δεσπότης ή πασάς και τότε θα λογαριαστούμε!» Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκα με τον Παν. Αναγνωστόπουλο, ο οποίος με κατήχησε και με μύησε στη Φιλική Εταιρεία με το συνθηματικό όνομα Αρμόδιος και αφιερώθηκα ψυχή τε σώματι στην υπόθεση του εθνικού ξεσηκωμού. Την ίδια περίοδο έγινα αρχιμανδρίτης από τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε'. Στη μυστική Σύσκεψη της Βοστίτσας, όπως ονομαζόταν τότε το Αίγιο (26-30 Ιανουαρίου 1821 επέμεινα στην αναγκαιότητα άμεσης έναρξης του Αγώνα, βεβαιώνοντας ότι θα τον ενίσχυε αποτελεσματικά η Ρωσία αλλά δεν πείστηκαν και έφυγα για τη Μάνη, όπου συναντήθηκα με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Στις 23 Μαρτίου συμμετείχα με πολλούς Μοραΐτες καπεταναίους στην απελευθέρωση της Καλαμάτας. Από εκείνη τη στιγμή πέταξα το ράσσο και πήρα μέρος σε πολλές μάχες. Τελικά αποφάσισα να αντιμετωπίσω τα στρατεύματα του Ιμπραήμ στο Μανιάκι.  Με συνεχείς μου εκκλήσεις ζητούσα την απελευθέρωση του Κολοκοτρώνη και των άλλων αγωνιστών που κρατούνταν στην Ύδρα.Είχα καταφέρει να συγκεντρώσω περίπου 2.000 πολεμιστές^[48]. Στις 19 Μαΐου όταν φάνηκαν τα αιγυπτιακά στρατεύματα, περισσότεροι από 1.000 άνδρες μου διασκορπίστηκαν^[49] και έμεινα με μόνο 600 (ή κατά άλλους 500) πολεμιστές. Στη Μάχη στο Μανιάκι στις 20 Μαΐου, βρήκα τον θάνατο προβάλλοντας ηρωική αντίσταση  με τους λίγους άνδρες που μου είχαν μείνει μετά από οκτάωρη σκληρή μάχη.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Στις 30 Μαρτίου 1822 οι Τούρκοι κατέσφαξαν χιλιάδες Έλληνες στη Χίο ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί. Ο Καρά-Αλής πυρπόλησε όλα τα περίχωρα και την πρωτεύουσα του νησιού και επιδόθηκε σε ανήκουστες σφαγές. Από τους 117.000 κατοίκους οι 42.000 σφαγιάστηκαν, οι 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν. Σύντομα όμως, έγινε η ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρά-Αλή στις 7 Ιουνίου του 1822 από τον Κωνσταντίνο Κανάρη.