Updated on April 10, 2020
TO ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ
Προτείνω σε αυτόν τον χώρο του Ιστολογίου να παρουσιάζουμε και να συζητάμε για τα βιβλία και τα κείμενα που έχουμε διαβάσει, καθώς και για κινηματογραφικές ταινίες ή ντοκυμαντέρ που μπορεί να έχουμε παρακολουθήσει. Λοιπόν, καταθέτουμε προτάσεις, απόψεις, σχόλια.
Για αρχή, θα σας πρότεινα δύο διηγήματα από το βιβλίο "Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", της Α Γυμνασίου, το πρώτο με τίτλο "Στρίγκλα και καλλονή", στη σελ.235 και το δεύτερο με τίτλο "Η Βαγγελιώ-δεν-είσαι-εντάξει", στη σελ.241.
Όποιος τα διαβάσει, ας γράψει το πρώτο σχόλιο για να αρχίσει η συζήτηση.
8 Comments on “TO ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ”
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον και τα δύο διηγήματα και έχω να πω ότι ήταν εξαιρετικά. Ως ένας άνθρωπος ιδιαίτερα φιλόζωος και αρκετά τυχερός, για να ζει μαζί με έναν αξιολάτρευτο σκύλο εδώ και περίπου εννέα χρόνια, οι ιστορίες αυτές με άγγιξαν.
Μπορώ να δηλώσω με απόλυτη σιγουριά ότι για έναν ιδιοκτήτη κατοικίδιου, ο θάνατος αυτού είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα στον κόσμο.Προσωπικά, η σκέψη ότι κάποια μέρα ο σκύλος μου μπορεί να μην είναι δίπλα μου με κάνει να χάσω επαφή με το περιβάλλον και να χαθώ σε θλιμμένες σκέψεις, που μου παίρνει κάμποση ώρα για να ξεχάσω. Είναι αλήθεια, ότι, μετά από χρόνια συμβίωσης, το κατοικίδιο ενσωματώνεται στην οικογένεια ως μέλος της και ,συνεπώς, ο χαμός του είναι όσο οδυνηρός, όσο και οποιουδήποτε άλλου”δίποδου” συγγενή.
Όσον αφορά το διήγημα με τίτλο “Στρίγκλα και καλλονή”, μπορώ να σχολιάσω, ότι η συγγραφέας με βρίσκει απολύτως σύμφωνη, στο θέμα του πόση αγάπη μπορούν να σου δώσουν και να δεχτούν οι σκύλοι. Όπως προανέφερα, έχω και εγώ έναν σκύλο και είναι το μόνο πλάσμα που μπορεί να με καταλάβει, χωρίς να πει κουβέντα. Όσο για το γεγονός της αδυναμίας που δημιουργεί στον άνθρωπο το σκυθρωπό βλέμμα ενός σκυθρωπού σκύλου, θα πω απλά ότι έχω ζήσει τέτοιες καταστάσεις υπερβολικά πολλές φορές! Τελικά όμως, όσο και να μας βασανίζει μερικές φορές, δεν μπορούμε να πάψουμε να τον αγαπάμε με όλη μας την καρδιά!
Το κείμενο ” Η Βαγγελιώ-δεν-είσαι-εντάξει” με συγκίνησε. Το λεξιλόγιο του συγγραφέα με άφησε άφωνη. Οι περιγραφές των ελιγμών της Βαγγελιώ-δεν-είσαι-εντάξει ήταν τόσο παραστατικές, που ένιωθα πως μπορούσα να την δω μπροστά μου! Όσο για αυτή του πτώματος της, αφύπνισε τον χειρότερό μου φόβο, ως ιδιοκτήτρια κατοικίδιου που μένει σε μια πόλη, με αρκετά αυτοκίνητα, και με έκανε να ανατριχιάσω. Ακόμα, η στάση του αφηγητή και το γεγονός ότι κρατάει ένα κομμάτι από το νεκρό του κατοικίδιο μαζί του, για να του το θυμίζει, το βρίσκω κάτι που πραγματικά θα μπορούσε να συμβεί και στην πραγματική ζωή, καθώς η διαχείριση του θανάτου ενός αγαπημένου πλάσματος δεν είναι ποτέ εύκολη. Επίσης, αυτό μας δείχνει και την καλή σχέση και την αγάπη που έτρεφε ο αφηγητής προς τη γάτα του, όσο και αυτή που ακόμα έχει για αυτή, ακόμα και μετά τον τραγικό της θάνατό .
Συμπεραίνοντας, ευχαριστήθηκα πολύ την ανάγνωση αυτών των δύο κειμένων, κυρίως επειδή οι πρωταγωνιστές αντικατοπτρίζουν πολύ τον εαυτό μου, αλλά και όλους τους ανθρώπους που έχουν έναν σκύλο, μία γάτα, ή ένα άλλο ζωάκι. Σας ευχαριστώ πολύ, που μας τα προτείνατε!
Πολύ ενδιαφέρουσα η βιωματική ανταπόκριση, Ναταλία. Επισημαίνεις σωστά το πολύ φροντισμένο και ιδιαίτερο λεξιλόγιο του Σκαμπαρδώνη, καθώς και την περιγραφική και αναπαραστατική του ικανότητα. Αντίθετα, ο αυτοδιηγητικός αφηγητής της Λ.Ζωγράφου δημιουργεί πολύ μεγάλη αμεσότητα και οικειότητα με τον αναγνώστη! Πάντως η κ. Ζωγράφου τονίζει ότι η αγάπη για τα ζώα απαιτεί θυσίες και μεγάλο δόσιμο: Τα ζώα στο σπίτι δεν είναι για παιχνίδι ή για επίδειξη.
1.Τα ζώα έχουν τον δικό τους ξεχωριστό χαρακτήρα: Τι θαυμάζουν και τι αγαπούν στον χαρακτήρα των ζώων τους οι αφηγητέςτων διηγημάτων;
2. Θαυμάστε πόσο πετυχημένα χρησιμοποιεί ο Γ. Σκαμπαρδώνης το σχήμα του κύκλου, ότι κλείνει δηλαδή το διήγημα όπως το ξεκίνησε και ότι χρησιμοποιεί το “καρφί” για να ενεργοποιήσει τους συνειρμούς του. Τι σας άρεσε εσάς; Όποια λεπτομέρεια θέλετε!
Στο διήγημα του Γ. Σκαμπαρδώνη, βλέπουμε πως ο αφηγητής άρεσε να βλέπει τις προσπάθειες της γάτας του να προσπαθεί να κυνηγήσει και να πιάσει τα υποτιθέμενα θηράματά της, δηλαδή, (όπως λέει κι ο συγγραφέας στο διήγημα), να γίνει το βασιλικό αιλουροειδές. Λογικά, η γάτα ήθελε να ικανοποιήσει το κυνηγετικό της ένστικτο για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ένα χαρακτηριστικό που την έκανε αγαπητή στον ιδιοκτήτη της. Στο διήγημα της Λ. Ζωγράφου βλέπουμε πως η ιδιοκτήτρια αγαπάει την προσωπικότητα της σκυλίτσας της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να της αντισταθεί σε τίποτα! Αλλά κι όταν κατάφερνε να της αντισταθεί, ένιωθε τύψεις. Επίσης, από τα τελευταία λόγια της αφηγήτριας, βλέπουμε πως της αρέσει ο τρόπος με τον οποίον οι δύο επικοινωνούν, δηλαδή όταν έχει κάποιο παράπονο η αφηγήτρια κλαίει, βάζει τις φωνές, αλλά η σκυλίτσα, απλά τη γλυκοκοιτάει στα μάτια! Ένα από τα στοιχεία που με εντυπωσίασε στο διήγημα ”Η Βαγγελιώ-δεν-είσαι-εντάξει” είναι το λεξιλόγιο, το οποίο με βοήθησε να σχηματίσω εικόνες από τα διάφορα σημεία του διηγήματος, με αποτέλεσμα να γίνει πιο ζωντανό και παραστατικό! Συνοψίζοντας, θα ήθελα να σας πω πως πέρασα ευχάριστα τον χρόνο μου διαβάζοντας αυτά τα δύο καταπληκτικά διηγήματα!
Γιάννη, έχεις δίκιο. Τα ζώα και των δύο διηγημάτων έχουν ιδιαίτερο χαρακτήρα το καθένα: Η σκυλίτσα είναι μια αριστοκράτισσα, πεισματάρα που θέλει να γίνεται το δικό της και η γάτα ένα ζώο με χαρακτήρα ατίθασο και ανυπότακτο. Οι άνθρωποι στα διηγήματα αγαπάνε βαθιά και αληθινά τα ζώα, τα αγαπάνε και για τον χαρακτήρα τους και αυτό δείχνει πως δεν πρόκειται για κάποια είδη “κατώτερα”.
Και τα δύο διηγήματα ήταν πανέμορφα και με συγκίνησαν, ιδιαίτερα το «Η Βαγγελιώ-δεν-είσαι-εντάξει» διότι μου θύμισε μια προσωπική μου εμπειρία . Η Λιλή Ζωγράφου μας διηγείται τον «αγώνα» που έκανε η ιδιοκτήτρια για να αγοράσει το μικρό σκυλάκι, την αγωνία που ένιωθε πριν από την υιοθεσία του και τη χαρά που ένιωσε όταν τελικά το πήρε από το κατάστημα! Με ύφος απλό και καθημερινό μας μιλά για το πόσο καλή συντροφιά είναι ένα μικρό ζωάκι, το οποίο μιλώντας σου όχι με το στόμα, αλλά με τα μάτια, σου δίνει να καταλάβεις τι αισθάνεται αλλά και τι θέλει . Με το βλέμμα που σε κοιτά, άλλοτε σε παρηγορεί, άλλοτε σου δείχνει τη λαχτάρα του για κάτι, αλλά και την τρυφερότητα και την αγάπη που νιώθει για σένα. Αυτό είναι που θαυμάζει η ιδιοκτήτρια της σκυλίτσας. To βλέμμα στο οποίο δεν μπορεί να αντισταθεί.
Στο διήγημα «Η Βαγγελιώ-δεν-είσαι-εντάξει» ,ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης αποδίδει με έντονο τρόπο το πόσο οδυνηρό είναι για ένα αφεντικό να χάνει το ζώο του. Με ύφος πολύ παραστατικό, μας μιλά για τη γάτα του και μια από τις αγαπημένες της ασχολίες, αλλά και για τα συναισθήματά του μετά τον θάνατό της. Η παράλογη μανία της γάτας να κυνηγά τα κουνούπια και να τα τρώει, είναι αξιοθαύμαστη για τον ιδιοκτήτη της.
Συμπερασματικά, παρά το διαφορετικό τους ύφος, τα δύο διηγήματα, μας δίνουν να καταλάβουμε τι αισθάνεται ένας άνθρωπος που μεγαλώνει ένα ζώο αλλά και την θλίψη που νιώθει για την απώλεια του.
Το σημείο που μου άρεσε περισσότερο στο «Στρίγκλα και καλλονή» ήταν η τρυφερή σκηνή της πρώτης γνωριμίας της σκυλίτσας με τη μέλλουσα ιδιοκτήτριά της και στο «Η Βαγγελιώ-δεν-είσαι-εντάξει» η προσπάθεια της γάτας να περάσει το φυτόχωμα χωρίς να γίνει αντιληπτή.
Θα ήθελα από προσωπική εμπειρία να πω πως όσα λένε τα κείμενα ισχύουν στην πραγματικότητα καθώς, είχα πολλές φορές την χαρά να έχω κοντά μου ζωάκια. Κρατούν συντροφιά σε όποιον καθίσει κοντά τους και δείχνουν με απλό αλλά υπέροχο τρόπο πως αισθάνονται. Επίσης, δεν θέλουν τίποτα παραπάνω από λίγο φαγητό και νερό και κάποιον να τα αγαπάει. Βέβαια εφόσον είχα πολλές φορές ζώα (όχι μόνο μέσα στο σπίτι, μιλάω και για τις κοτούλες μας και τα υπόλοιπα πτηνά που είχαμε στο κτήμα και κάποιες φορές φιλοξένησα για μερικές μέρες στην αυλή του σπιτιού μου) ένιωσα την θλίψη του να φεύγει από κοντά σου για πάντα! Για όλα στενοχωρήθηκα! Το πιο οδυνηρό όμως, ήταν ο άδικος θάνατος της απρόσεκτης γάτας που βγαίνει στον δρόμο, όπως ακριβώς και στο διήγημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη! Έχασα ένα από τα δυο μου γατάκια (το πιο μικρό) το οποίο τριγυρνούσε στο δρόμο χωρίς να αντιλαμβάνεται (ίσως λόγω ηλικίας) τον κίνδυνο! Το άλλο (το μεγαλύτερο) αρκετούς μήνες πριν είχε τραυματιστεί από αυτοκίνητο. Για καλή τύχη δική του και δική μας όμως, έζησε και αφού το πήραμε μέσα στο σπίτι μας , εντάχθηκε σιγά-σιγά στην οικογένεια. Είναι πλέον για μας κάτι που έχουμε ανάγκη, που δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτό και ελπίζουμε να μείνει κοντά μας για πολλά χρόνια ακόμη!
Στο διήγημα “Στρίγκλα και καλλονή” η συγγραφέας αρχικά προσπαθεί να μας προσαρμόσει και να μας εξηγήσει την ζωή της. Μια νοσταλγική γυναικά που αναγκάστηκε να αφήσει την πατρίδα της για να βρει ένα ασφαλέστερο μέρος να μείνει. Μέτα όμως μας περιγράφει μια τελείως διαφορετική εικόνα. Η ζωή της αρχίζει να έχει νόημα με το που αποφασίζει να πάρει ένα κατοικίδιο, σε αυτήν την περίπτωση την μικρή άσπρη αριστοκρατική σκυλίτσα με τις μικρές χαριτωμένες μπούκλες της. Τέλος θεωρώ ότι ο μαγαζάτορας είχε δίκιο για την επιλογή του ίδιου του ζώου μιας και, ακόμα και αν δεν το θεωρούμε σημαντικό η τελική απόφαση είναι του ζώου αν θα θελήσει να έχει μια ζωή με εσένα.
Στο διήγημα “Η Βαγγελιώ-δεν-είναι-εντάξει” η διήγηση είναι πιο ρεαλιστική επειδή μας διηγείται την ήμερα του θανάτου της γάτας του με κάθε ανεπιθύμητη λεπτομέρεια για της σορό του ζώου και τις πράξεις του. Σου παρακινεί το ενδιαφέρον να το διαβάσεις ξανά και ξανά χωρίς σταματημό. Ο τρόπος που εκφράζει κάθε κίνηση στο περιβάλλον γύρο του μας εντυπωσιάζει και μας δημιουργεί κάθε μια από τις αναμνήσεις του σαν εικόνες μπροστά στα μάτια μας λες και ήμασταν παρόντες σε ένα ατύχημα που στέρησε την ζωή της αξιαγάπητης και τολμηρής του γάτας.
Θα ήθελα να αναφέρω επίσης ότι και τα δύο διηγήματα μας αναφέρουν την καθημερινή ζωή αυτών των ζώων και μοιάζουν λίγο στο περιεχόμενο.
Μπράβο κορίτσια. Χαίρομαι που μοιράζεστε εδώ προσωπικές εμπειρίες και βιώματα. Άννα, είσαι τυχερή, αν μπορείς να βρίσκεσαι κοντά σε ζώα. Συνεχίζουμε και με άλλα κείμενα, μικρά διηγήματα. Δυστυχώς έγινε πολύ ξαφνικά ο εγκλεισμός και δε συνεννοηθήκαμε να διαβάσουμε από κοινού κάποιο βιβλίο.