Updated on April 19, 2020
Για τον Λουίς Σεπούλβεδα
Μία δυσάρεστη είδηση της 16/4 ήταν ο θάνατος ενός πολύ σημαντικού συγγραφέα, του Λουίς Σεπούλβεδα, από τον covid19. Ο Σεπούλβεδα κατάγεται από τη Χιλή, είναι όμως πολύ γνωστός και αγαπητός στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και έχει τιμηθεί με σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία. Στο βιβλίο των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α Γυμνασίου, σελίδες 203-206, περιλαμβάνεται ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του με οικολογικό περιεχόμενο και έχει τίτλο "Το μαύρο κύμα". Προτείνω, λοιπόν, να το διαβάσουμε, για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα και να διαβάσουμε επίσης το βιογραφικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωή του Σεπούλβεδα. Ο συγγραφέας μας ήταν ένας ανθρωπιστής αγωνιστής υπέρ των δικαιωμάτων των ανθρώπων και του περιβάλλοντος, διωκόμενος για τη δράση του αυτή, μια όμορφη ξεχωριστή προσωπικότητα. Όπως θα δείτε, έργα του κυκλοφορούν και στα ελληνικά, και νομίζω πως αυτό που ξεχωρίζει, ίσως το πιο γνωστό, είναι το Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης. Είναι ένα οικολογικό μυθιστόρημα για τον Αμαζόνιο, τους Ινδιάνους και την καταστροφή της φύσης της περιοχής. (νομίζω ότι ο ίδιος είχε ζήσει κοντά στους ντόπιους πληθυσμούς του Αμαζόνιου για κάποια χρόνια).
Όπως βλέπετε, τα κείμενά μας εξακολουθούν να αναφέρονται σε ανθρώπους και ζώα που δρουν μαζί και επηρεάζονται από κοινού από αυτό που συμβαίνει γύρω τους.
Πρόταση 1: Να απαντήσετε στην άσκηση 5 του βιβλίου. (το κείμενό σας μπορείτε να το γράψετε στα σχόλια του άρθρου, ώστε να τα διαβάσουμε όλοι, αρκεί να μην είναι πολύ μεγάλο.
Πρόταση 2: Να διαβάσετε το ποίημα της σελίδας 207, το αμέσως επόμενο δηλαδή κείμενο, όπου η μοίρα ενός ανθρώπου συμπλέκεται αξεδιάλυτα με αυτήν του σκύλου και αυτό αντανακλάται στη γλώσσα μας.
10 Comments on “Για τον Λουίς Σεπούλβεδα”
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.
Εντάξει κυρία, διάβασα το κείμενο στην σελίδα 207!
Κωνσταντίνα, (φυσικά μπερδεύομαι από το επίθετο που μοιάζει με της Ναταλίας … συγγνώμη για το λάθος) πρόσθεσα στο άρθρο και τις σελίδες στις οποίες βρίσκεται το απόσπασμα από έργο του Σεπούλβεδα, με τίτλο “Το μαύρο κύμα”. Αν αυτό εννοείς με το σχόλιο! Το ποίημα που διάβασες έρχεται στο βιβλίο αμέσως μετά το απόσπασμα.
Είναι πραγματικά τραγικά τα νέα του θανάτου ενός τέτοιου ανθρώπου και παρόλο που δεν γνώριζα το έργο του παλαιότερα, διαβάζοντας το απόσπασμα που μας προτείνατε μπόρεσα να καταλάβω ότι επρόκειτο για έναν καταπληκτικό συγγραφέα. Η ιστορία που παρουσιάζει σε αυτό, δυστυχώς, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα σε έναν τεράστιο βαθμό, καθώς πολλά αθώα ζώα έχουν βρει τον θάνατο με αυτόν τον βάναυσο τρόπο. Παγιδευμένα από ένα πηχτό,μαύρο υγρό, γνωστό σε εμάς ως πετρέλαιο, ανίκανα να ξεφύγουν και αναγκασμένα να περιμένουν να πεθάνουν αργά και βασανιστικά από ασφυξία. Το τέλος του μυθιστορήματος, όπως το διάβασα στο εισαγωγικό σημείωμα, πιστεύω ότι είναι απολύτως ρεαλιστικό και το καλύτερο, για να μεταφέρει ο συγγραφέας το μήνυμα του και, ειλικρινά, δεν μπορώ να το αλλάξω. Βρίσκω την στάση του, στο έργο και την ζωή του, πολύ ενδιαφέρουσα και σίγουρα θα διαβάσω και κάποιο άλλο έργο του στο μέλλον!
Όσον αφορά το ποίημα που μας προτείνατε, το βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό, καθώς, κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν φορές που ο καθένας μας ένιωσε απομονωμένος, μη-αποδεκτός ή αγαπητός, κυνηγημένος από τους ανθρώπους γύρω του και είναι πραγματικά τέτοιες στιγμές μπορεί κάποιος να νιώσει σαν ένα αδέσποτο ζώο, Ακόμα, πιστεύω ότι αυτό το ποίημα μπορεί να δείξει και τα συναισθήματα ανθρώπων που ανήκουν σε κοινωνικές μειονότητες.
Συνοψίζοντας, και τα δύο κείμενα που μας προτείνατε ήταν, για ακόμη μία φορά, εκπληκτικά και σας ευχαριστώ πολύ!
Διάβασα το κείμενο στις σελίδες 203-206 και μπορώ να πω πως μου άρεσε πάρα πολύ το απόσπασμα, αλλά κι ο τρόπος που έγραφε ο Κ. Σεπούλβεδα! Μέσα από κείμενα σαν αυτά καταλαβαίνουμε πραγματικά το κακό που προκαλεί ο άνθρωπος στη Μητέρα Φύση. Παράλληλα, διάβασα το βιογραφικό του συγγραφέα και κατάλαβα πως είναι ένας άνθρωπος που ενδιαφερόταν για το περιβάλλον, (συνδέθηκε με την Greenpeace). Τέλος, πιθανότατα να προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει τους αναγνώστες του, κάτι που πρέπει να κάνουν όλοι οι νέοι συγγραφείς!
Διάβασα και το κείμενο του Κ. Αθανασούλη και είμαι στη θέση να πω πως οι αλληγορίες που χρησιμοποιούνται στο ποίημα είναι απλά εκπληκτικές! Γίνεται μία σύνδεση των άπορων ανθρώπων με τους σκύλους που δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν στέγη. Μπορούμε να δούμε την καρτερικότητα του σκύλου για ένα νέο αφεντικό και να καταλάβουμε πως ο συγγραφέας εννοεί την καρτερικότητα των άπορων που απλά περιμένουν κάποιον να τους δώσει ένα κομμάτι ψωμί. Πραγματικά πολύ ωραίο ποίημα!
Το κείμενο του Κ.Αθανασουλη το βρήκα πραγματικά συγκινητικό καθώς συγκρίνει κατά μία έννοια μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη των ανθρώπων, τους άπορους και φτωχούς συνανθρώπους μας, με ένα καρτερικό σκυλί. Τα αδέσποτα σκυλιά είναι ένα ζήτημα που ευαισθητοποιεί τους περισσότερους ανθρώπους και έτσι, το γεγονός ότι ο ποιητής αποφασίζει να παρομοιάσει έναν άπορο άνθρωπο με ένα σκυλί ίσως καταφέρει να ευαισθητοποιήσει ποιο πολύ την κοινωνία μας ως προς αυτές τις κοινωνικές ομάδες.
Μέσα από το πανέμορφο απόσπασμα του μυθιστορήματος κατάλαβα ότι ο κ. Λ. Σεπούλβεδα ήταν ένας άνθρωπος που νοιαζόταν ιδιαίτερα για το περιβάλλον και τα ζώα και έγραφε προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει και άλλους ανθρώπους. Ο θάνατός του είναι πραγματικά ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός. Οφείλω να ομολογήσω, πως κι εμένα με έκανε να σκεφτώ, ακόμη παραπάνω τις καθημερινές μου κινήσεις. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας προσωποποιήσεις και κατανοητό λεξιλόγιο, δημιουργεί εικόνες που προσδίδουν μεγάλη ζωντάνια και παραστατικότητα. Κάνει τον αναγνώστη να καταλάβει πώς και τα ζώα έχουν ψυχή και νιώθουν φοβισμένα λόγω ανθρώπινων δράσεων. Ακόμη, κάνει και τον ίδιο να αισθανθεί ένοχος, διότι ο καθένας από εμάς συμβάλλει στην καταστροφή του περιβάλλοντος η οποία τελικά έχει επιπτώσεις όχι μόνο στα ζώα αλλά και στον ίδιο τον άνθρωπο. Το τέλος του μυθιστορήματος το οποίο υπάρχει στο εισαγωγικό σημείωμα, είναι συγκινητικό και πιθανώς να θέλει να μας δώσει να καταλάβουμε, πως πάντα υπάρχει ελπίδα να σώσουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας αρκεί να αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση και να δουλέψουμε ομαδικά.
Το ποίημα του Κ. Αθανασούλη με συγκίνησε! Το ποίημα αγγίζει την ψυχή του ακροατή και τον κάνει να συνειδητοποιήσει, πως κανένας δεν είναι παντοδύναμος. Όλοι μας κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούμε στη θέση ενός αδέσποτου σκύλου. Πρέπει να φερόμαστε στα ζώα και τους άπορους ανθρώπους όπως ακριβώς φερόμαστε και σε ανθρώπους της δικής μας κοινωνικής τάξης. Ούτε οι αδέσποτοι σκύλοι, ούτε όλα τα υπόλοιπα ζώα, αλλά ούτε και οι άποροι είναι διαφορετικοί από ‘μας!
Επιλογικά, θα ήθελα να πω πως και τα δύο κείμενα ήταν πολύ όμορφα! Ευχαριστούμε που μας τα προτείνατε!
Θα συμπλήρωνα σε όσα από ψυχής καταθέτετε ότι αυτό που ζούμε μας διδάσκει κάτι αντίστοιχο: πως οι λύσεις είναι συλλογικές, όλοι μαζί αντιμετωπίζουμε τη δυσκολία της πανδημίας, η υγεία καθενός από μας είναι σε συνάρτηση με την υγεία του συνόλου . Δεν υπάρχουν λύσεις ατομικές, δε μπορεί να διαχωρίσει κάποιος εύκολα τον εαυτό του από το σύνολο και να δράσει εγωιστικά. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το περιβάλλον: τα προβλήματά του θα τα αντιμετωπίσουμε με συλλογική συνείδηση και κοινωνική ευθύνη.
Γράψατε πολύ όμορφα κείμενα. Θα φροντίσω να αγοράσει το σχολείο για τη βιβλιοθήκη του το βιβλίο με τον “Γάτο που έμαθε στον γλάρο να πετάει”, είμαι περίεργη να δω τη συνέχεια και υποψιάζομαι και χιούμορ (;). Θα μπορεί όποιος θέλει να συνεχίσει την ανάγνωση.
Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπατε κυρία. Επίσης αυτό το βιβλίο μου πρότεινε να το διαβάσω και ο μπαμπας μου αλλά θα πρέπει να το παραγγείλουμε. Όσο ακόμα είμαστε σε καραντίνα θα είναι καλό να διαβάζουμε βιβλία, και ειδικά βιβλία τόσο ξακουστών και υπέροχων συγγραφέων!
Διαβάζοντας το απόσπασμα από ” Το μαύρο κύμα ” του Λ. Σεπούλβεδα μπορώ να πω πως ένιωσα συγκίνηση και αντιλήφθηκα πως ο συγγραφέας ήθελε να ευαισθητοποιήσει τους αναγνώστες του με αυτό. Από το απόσπασμα επίσης κατάλαβα το ενδιαφέρον του συγγραφέα για το περιβάλλον, αφού με έκανε να κατανοήσω τι καταστροφές που μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος στη φύση.
Όσον αφορά το ” Παράπονο σκύλου ” του Κ. Αθανασούλη κατάλαβα πως δίνεται μια παρομοίωση του σκύλου με έναν άπορο άνθρωπο που απέτυχε στην προσπάθειά του να βρει στέγη. Πιο συγκεκριμένα όπως ο σκύλος που ψάχνει υπομονετικά και με λαχτάρα να βρει ένα αφεντικό έτσι και οι άποροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν στέγη. Συνοψίζοντας θα ήθελα να πω πως και τα δύο κείμενα που μας προτείνατε ήταν καταπληκτικά και με βαθιά νοήματα!