Ξενοφῶντος Ἑλληνικά

Κεφάλαιο 2. Παράγραφος 3

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις τῆς Παράλου ἀφικομένης νυκτὸς ἐλέγετο ἡ συμφορά͵ καὶ οἰμωγὴ ἐκ τοῦ Πειραιῶς διὰ τῶν μακρῶν τειχῶν εἰς ἄστυ διῆκεν͵ ὁ ἕτερος τῷ ἑτέρῳ παραγγέλλων· ὥστ΄ ἐκείνης τῆς νυκτὸς οὐδεὶς ἐκοιμήθη͵ οὐ μόνον τοὺς ἀπολωλότας πενθοῦντες͵ ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον ἔτι αὐτοὶ ἑαυτούς͵ πείσεσθαι νομίζοντες οἷα ἐποίησαν Μηλίους τε Λακεδαιμονίων ἀποίκους ὄντας͵ κρατήσαντες πολιορκίᾳ͵ καὶ Ἱστιαιέας καὶ Σκιωναίους καὶ Τορωναίους καὶ Αἰγινήτας καὶ ἄλλους πολλοὺς τῶν Ἑλλήνων.

Μετάφραση

Στην Αθήνα η Πάραλος έφτασε νύκτα και διέδωσε την συμφορά. Και ο θρήνος από τον Πειραιά έφτασε στο Άστυ διαμέσου των Μακρών Τειχών καθώς ο ένας την έλεγε στον άλλο. Επομένως, εκείνη την νύχτα κανένας δεν κοιμήθηκε, όχι μόνο γιατί θρηνούσαν τους χαμένους αλλά πολύ περισσότερο για τους ίδιους τους εαυτούς τους, επειδή νόμιζαν ότι θα πάθουν όσα έκαναν στους Μηλίους που ήταν άποικοι των Λακεδαιμονίων, όταν επικράτησαν στην πολιορκία και στους κατοίκους της Ιστιαίας, της Σκιώνας, της Τορώνης, της Αίγινας και σε πολλούς άλλους από τους Έλληνες.