Δημοσιεύτηκε στις 2 Αυγούστου, 2020
Σελήνη (1)
 |
|
| Η Σελήνη όπως φαίνεται από τη Γη | |
| Τροχιακά χαρακτηριστικά | |
|---|---|
| Μεγάλος ημιάξονας | 384.400 km |
| Εκκεντρότητα της τροχιάς | 0,0554 |
| Περίγειο | 356.410 km |
| Απόγειο | 406.740 km |
| Αστρονομική τροχιακή περίοδος | 27,321 66155 d (27 d 7 h 43.2 min) |
| Συνοδική Περίοδος | 29,530 588 d (29 d 12 h 44.0 min) |
| Μέση Ταχύτητα Τροχιάς | 1,022 km/s |
| Μέγιστη Ταχύτητα Τροχιάς | 1,082 km/s |
| Ελάχιστη Ταχύτητα Τροχιάς | 0,968 km/s |
| Κλίση ως προς την Εκλειπτική | 5,1454° |
| Μήκος του αναβιβάζοντα συνδέσμου | ???° |
| Όρισμα του περιηλίου | ???° |
| Δορυφόρος της | Γης |
| Φυσικά Χαρακτηριστικά | |
| Διάμετρος στον Ισημερινό | 3.476,2 km (0,273 της Γης) |
| Πολική διάμετρος | 3.472,0 km (0,273 της Γης) |
| Μέση διάμετρος | 3.474,1 km |
| Πεπλάτυνση | 0,001 2 |
| Ισημερινή περιφέρεια | 6.952,4 km(0,273 της Γης) |
| Πολική περιφέρεια | 6.944,0 km(0,273 της Γης) |
| Μέση περιφέρεια | 6.948,2 km |
| Επιφάνεια | 3.793×107 km² (0.074 της Γης) |
| Όγκος | 2,1958×1010 km³(0,020 της Γης) |
| Μάζα | 7.347 673×1022 kg(0,0123 της Γης) |
| Πυκνότητα | 3.346 2 kg/cm³ |
| Επιφανειακή Βαρύτητα στον Ισημερινό | 1.622 m/s²(0.1654 g) |
| Ταχύτητα Διαφυγής | 2.38 km/s |
| Αστρονομική περίοδος περιστροφής | 27.321 661 d (συγχρόνως) |
| Ταχύτητα περιστροφής | 16.655 km/h (στον ισημερινό) |
| Κλίση του Άξονα | 1.5424° με την εκλειπτική |
| Λευκαύγεια | 0.12 |
| Επιφανειακή θερμοκρασία - ελάχιστη - μέση - μέγιστη |
40 K 250 K 396 K |
| Ατμοσφαιρική σύσταση | |
| Επιφανειακή ατμοσφαιρική πίεση | 3×10−13kPa |
| Ήλιο | 25 % |
| Νέον | 25 % |
| Υδρογόνο | 23 % |
| Αργό | 20 % |
| Μεθάνιο Αμμωνία Διοξείδιο του Άνθρακα |
ίχνη |
| +/− | |
Η Σελήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης και ο πέμπτος μεγαλύτερος φυσικός δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Πήρε το όνομά του από την Σελήνη, αρχαιοελληνική θεά του δορυφόρου αυτού. Λέγεται επίσης και «Φεγγάρι» στη δημοτική γλώσσα. Είναι το φωτεινότερο σώμα στην ουράνια σφαίρα μετά τον Ήλιο, επειδή είναι και το κοντινότερο στη Γη ουράνιο σώμα. Εξαιτίας αυτής της εγγύτητας, η Σελήνη ασκεί ισχυρή βαρυτική επίδραση στη Γη (παλιρροϊκή αλληλεπίδραση), προκαλώντας φαινόμενα όπως οι παλίρροιες, αλλά και επηρεάζοντας τον άξονα περιστροφής της.
Η μέση απόσταση Γης - Σελήνης είναι 384.403 χιλιόμετρα (παρατηρείται ότι αυτή η απόσταση αυξάνεται κατά περίπου 0,32[1] εκατοστά το μήνα και αυτό συμβαίνει λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων). Η διάμετρος της σελήνης είναι 3.476 χιλιόμετρα (περίπου το 1/4 της γήινης). Η βαρύτητα στην επιφάνεια της Σελήνης είναι σε ένταση το 1/6 περίπου αυτής της Γης. Περιστρέφεται στον ελαφρώς κεκλιμένο άξονά της σε 27 ημέρες 7 ώρες και 43 λεπτά, ακριβώς στον ίδιο χρόνο που διαρκεί η τροχιακή περιφορά της γύρω από τη Γη. Αυτός ο συντονισμός είναι και ο λόγος που από τη Γη είναι ορατή μόνο η μια πλευρά της Σελήνης, η οποία χαρακτηρίζεται από σκοτεινές ηφαιστειακές θάλασσες οι οποίες βρίσκονται ανάμεσα στα λαμπρά υψίπεδα και τους κρατήρες. Αν και φαίνεται λαμπρή, στην πραγματικότητα, η επιφάνεια της Σελήνης είναι αρκετά σκοτεινή, με ανακλαστικότητα παρόμοια με αυτή της ασφάλτου.
Ανάλογα με τη θέση του Ήλιου, της Γης και της Σελήνης, διαφορετικό τμήμα της Σελήνης φαίνεται να φωτίζεται, δημιουργώντας τις φάσεις της Σελήνης. Οι εκλείψεις Ηλίου προκαλούνται από τη Σελήνη, όταν αυτή περνά φαινομενικά μπροστά από το Ήλιο, σκιάζοντας μέρος της Γης, αντίθετα με τις εκλείψεις Σελήνης που προκαλούνται ομοίως από τον πλανήτη Γη. Λόγω της λαμπρότητας και των τακτικών της φάσεων, η Σελήνη έχει σημαντικό πολιτιστικό ρόλο από την αρχαιότητα.
Το πρόγραμμα Λούνα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν το πρώτο το οποίο έφτασε στη Σελήνη με μη επανδρωμένη διαστημοσυσκευή το 1959. Το αμερικανικό πρόγραμμα Απόλλο, της ΝΑΣΑ, είναι μέχρι σήμερα το μόνο το οποίο έχει στείλει επανδρωμένες αποστολές στη Σελήνη, αρχίζοντας με το Απόλλο 8 το 1968, το οποίο τέθηκε σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι, ενώ έξι αποστολές προσεληνώθηκαν την περίοδο 1969 - 1972, αρχίζοντας με τον Απόλλων 11. Μετά το Απόλλων 17 το φεγγάρι έχουν επισκεφτεί μόνο μη επανδρωμένες αποστολές.