Έτσι εισχωρεί βαθιά μέσα μας αυτό το μικρόβιο, αν το επιτρέψουμε, όχι μόνο εγκαθίσταται για πάντα αλλά καθορίζει πολλές φορές τις πράξεις και τα λεγόμενά μας. Εγώ θα ήθελα όμως να αναφερθώ στις σκέψεις.
Τις σκέψεις σου που κανείς δεν μπορεί να ανακαλύψει, να κρίνει, να αντιληφθεί. Οι σκέψεις δε φορούν προσωπεία, δεν προσποιούνται. Είναι αληθινές. Είναι το μόνο αληθινό, συνήθως, πάνω σου. Η απόσταση των σκέψεων με των πράξεων καθορίζεται από πολλούς παράγοντες. Στο συγκεκριμένο θέμα ας επικεντρωθούμε σ ’όλους τους κριτές σου, στους γείτονες, στο χωριό, στους συμμαθητές σου αλλά και στους αγνώστους. Όταν είσαι πολύ καλός-αγαθός θεωρείσαι αφελής, όταν πάλι είσαι πιο αυστηρός και σοβαρός σε κατονομάζουν κακό, ψυχρό. Πάντα ανεπαρκής, πάντα άξιος σχολιασμού. Άραγε τι θέλει αυτός ο κόσμος; Με τι είναι ευχαριστημένος; Ένα είναι το σίγουρο: Δεν είναι ευχαριστημένος με τη δική του ζωή, αν ήταν, η καθημερινότητά του θα τον πληρούσε τόσο που δεν θα είχε το περιθώριο να ασχοληθεί με τη σου.
Οφείλεις να αγνοήσεις τα κίνητρα και τα αίτια, που τους ωθούν ώστε να σε σχολιάσουν ή να σε κρατούν μακριά απ’ αυτό που πραγματικά επιθυμείς. Οφείλεις να σκεφτείς εσένα. Να αγαπήσεις εσένα. Να ενδιαφερθείς για σένα. Πόσο χρόνια είσαι διατεθειμένος να χαραμίσεις ώστε να καλύψεις τα “πρότυπα” του κόσμου; Ο κόσμος δεν έχει πρότυπα. Όλα τον ενοχλούν και τιποτα δεν θαυμάζει. Πότε εξάλλου προσφέρει απλόχερα τα θετικά του σχόλια; Εξάλλου ποια η ανάγκη σου για θαυμασμό και αποδοχή;
Ξύπνα το πρωί, άνοιξε την ντουλάπα με τα προσωπεία σου και πέταξε τα στον κάδο. Γίνε ο εαυτός σου, αυτός που ίσως δυσκολεύεσαι να θυμηθείς που τον άφησες, που τον καταχώνιασες για να μην εκτεθεί, για να μην πληγωθεί. Κάνε αυτό που σου αρέσει, ξεκίνα από σήμερα.
Τσαλακώσου, εκφράσου, παίξε εκεί που όλοι είναι σοβαροί, προχώρα, χώρισε, μίλα, κάνε μία πρόταση, διεκδίκησε αυτό που φοβάσαι. Κανείς δεν είναι άξιος να κρίνει τον άλλον. Είσαι ίσος με τους άλλους αλλά όχι κατώτερος. Βάλε ακουστικά, διάφανα και προχώρα. Μην ακούς κανέναν. Απαγόρευσε σ ’όλους τους κοντινούς σου ανθρώπους να σε βυθίσουν στα δεσμά που προσπαθεί να σου προσθέσει το σύγχρονο “φαίνεσθαι”. Ποιος νοιάζεται γι’ αυτό;
Δεν ζήτησες κριτές ποτέ. Δεν σε νοιάζει ο κόσμος. Τα χρόνια περνούν. Αν εσύ καταπιέσεις όλα σου τα “θέλω” για τον κόσμο, πόσο σίγουρος είσαι πως αυτός θα καταπιέσει τα δικά του για σένα;
Αν είχες την ευκαιρία να εξαφανίσεις όλους τους ανθρώπους ή αν ξυπνούσες ξαφνικά και μία ημέρα κανείς δεν σ’ έβλεπε ή δεν μπορούσε να σε σχολιάσει, τι θα έκανες; Ποιον χαρακτήρα θα έβγαζες στην επιφάνεια; Ποια κρυμμένη αλήθεια θα ήθελες να εκφράσεις;
Δεν οφείλεις τίποτα στον κόσμο. Δεν οφείλει τίποτα κι αυτός σ ’εσένα. Εσύ επίλεξε τους συμβούλους σου και δέξου μόνο τις δικές τους απόψεις. Κανείς όμως δεν σε ξέρει καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Κανείς δεν θα γυρίσει το χρόνο πίσω για να σε βοηθήσει να αλλάξεις όλα όσα φοβήθηκες να πράξεις. Κανείς δεν θα σου πει ποτέ “Όλος ο κόσμος σ ’αγαπάει, σ’ εκτιμάει”. Οπότε τι περιμένεις; Να παίξεις τους ρόλους που σου αναθέτουν ή να είσαι ο εαυτός σου;
Αν λοιπόν σε ρωτήσει ποτέ κάποιος για κάτι που θέλεις να κάνεις” Τι θα πει ο κόσμος”, μπορείς εύλογα να απαντήσεις “Δε θυμάμαι ποτέ να τον ρώτησα”.
Μην ακούς τι λέει ο κόσμος αλλά η καρδιά σου. Γίνε ξανά ΕΣΥ.
Δυο είναι οι επιλογές: Ο κόσμος ή εσύ;
Γράφει ο: Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος