“Το σπίτι κοντά στη θάλασσα “

«Η Σκάλα δεν ήταν για μας μια απλή εξοχή. Ήταν  ένα είδος μαγικού χώρου, όπου ταιριάζαμε τις φαντασίες μας, όπου καταφεύγαμε στις δύσκολες στιγμές του καταπιεσμένου από το σκολειό καιρού μας….Η πλήξη διαλύονταν. Είμαστε ελεύθεροι, ελεύθεροι με την πιο σπάνια ποιότητα της λευτεριάς (...) Η Σκάλα δεν είχε φανταχτερές ομορφιές. Ούτε δάση, ούτε μεγάλα βουνά. Άνοιγε τρυφερά την αγκαλιά της στη θάλασσα…. Εκεί ήταν όλα τα εξοχικά σπίτια της οικογένειας της μητέρας. Στο περιβόλι της γιαγιάς ο γεροπλάτανος, ο έρωτάς μας. Μας ζάλιζε η χαρά του. Σπουργίτια, τζιτζίκια, σ’ αυτόν καταλήγανε. Ήταν και το μαγγανοπήγαδο. Ξεκινούσαμε για τη Σκάλα…σαν φτάναμε σκονισμένοι και διψασμένοι, τι θριαμβευτική υποδοχή εκείνη του μικρού χωριού. Μεγάλοι μικροί μας περιμένανε. Όλοι οι ηλικιωμένοι ψαράδες, με τις φαρδιές βράκες και τους ρόζους στις φούχτες, τις ψημένες από τη θάλασσα, τον ήλιο και τη δουλειά, ήταν πρόσωπα τόσο φιλικά….Οι γυναίκες με τα μεγάλα μάτια μαντηλοδεμένες, τα παιδιά τους, η παρέα μας… Πώς ήταν ο Γιώργος στη Σκάλα; Τώρα που περνάει όλη η ζωή μπροστά μου, ποτέ δεν τον θυμάμαι τόσο φιλιωμένο με τον κόσμο γύρω του, τόσον ολόκληρο. Ένιωθε το κορμί του ως το τελευταίο κύτταρο. Η μάνα με την ένστικτη σοφία της, απόφευγε να λέει μη. Όλα ήταν δικά του, όλα τα κατακτούσε, προ πάντων με την αφή. Τους γιαλούς και τα χώματα, τις πέτρες, τις βάρκες, τα κουπιά….Τα γόνατά του πάντα ματωμένα. Τα πλήγωνε και τα ξαναπλήγωνε. Μα η θάλασσα έλυνε όλα τα προβλήματα. Και τις λάσπες και τα αίματα. Με το παραμικρό βουτούσε στο νερό με τα ρούχα. Έκανε πως θέλει να δέσει κάποιο κουπί στον αρμό του, να ξεμπερδέψει τα σκοινιά της βάρκας μας, κι’ έπεφτε κατά λάθος στη θάλασσα»         (Ιωάννα Τσάτσου "Ο αδελφός μου Γιώργος Σεφέρης", εκδ. ΕΣΤΙΑ)

Ο ποιητής μας μιλάει για το εξοχικό που είχε η οικογένειά του στα Βουρλά της Σμύρνης, όπου ο ποιητής, σαν παιδί περνούσε τις καλοκαιρινές του διακοπές. Εκεί ένιωθε ελεύθερος, παίζοντας πρωί και απόγευμα με την οικογένειά του και τους φίλους του στην θάλασσα. Όπως θυμάται η αδερφή του Ιωάννα, ο μικρός Γιώργος άλλαζε και γινόταν ένα με την θάλασσα και τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους. Μου θυμίζει τα δικά μου καλοκαιρινά παιχνίδια στην θάλασσα. Έτσι κι ο ποιητής ένιωθε ξέγνοιαστος και χαρούμενος. Οι αναμνήσεις του από εκείνη την εποχή ήταν αξέχαστες!

*Φωτογραφίες: α) Δεξιά: Ο Γ.Σ. μικρός στη Σκάλα των Βουρλών και β) κάτω: μεγάλος πια όταν επέστρεψε στο παλιό του σπίτι.

Ο Γιώργος Σεφέρης μεγάλος πλέον, επισκέφθηκε την Σκάλα των Βουρλών και ξαναβρήκε το σπίτι του που ήταν πια εγκαταλελειμμένο, νιώθοντας βαθιά νοσταλγία. Οι αναμνήσεις του τον πλημμύρισαν και τον γέμισαν συγκίνηση. Αυτή η συγκίνηση έγινε και η αφορμή ενός ποιήματος,που όταν το διάβασα μου άρεσε πολύ. Θέλετε να το ακούσετε;

ΓΣ-ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ-ΑΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΝΕΖΙΡΙ

Τώρα,το σπίτι αυτό λένε πως έχει γίνει ξενοδοχείο και αν το επισκεφθείτε θα δείτε πληροφορίες για τον ποιητή. Θα ήθελα κάποτε κι εγώ να επισκεφθώ και τα Βουρλά και το συγκεκριμένο σπίτι, γνωρίζοντας ότι εκεί μέσα ο ποιητής έχει ζήσει πολλές εμπειρίες που του άφησαν μοναδικές αναμνήσεις και έγιναν πηγή έμπνευσης...

*Πηγή φωτογραφιών: https://mikrasiatis.gr/o-giorgos-seferis-kai-oi-diogmoi-tou-1914/