Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, επίσης γνωστός ως ο Μεγάλος Πόλεμος (αγγλ. Great War, γαλλ. Grande Guerre), όπως λεγόταν πριν το ξέσπασμα του Δεύτερου Πολέμου, ήταν μια γενικευμένη σύγκρουση των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων που διήρκεσε από τον Ιούλιο του 1914 ως τις 11 Νοεμβρίου 1918. Στην ουσία ήταν μία μεγάλη ενδοευρωπαϊκή διένεξη με τα κύρια μέτωπα στη Γηραιά Ήπειρο, η επέκτασή της ωστόσο και στην περιφέρεια, με ενεργό συμμετοχή αποικιακών στρατευμάτων -με την εμπλοκή ακόμα και αμερικανικών-, της προσέδωσαν τελικά την έννοια του παγκοσμίου.
Η Βρετανική Αυτοκρατορία (αγγλικά: British Empire) αποτελείτο από τις κτήσεις, τις αποικίες, τα προτεκτοράτα, τις εντολές και άλλα εδάφη που κυβερνήθηκαν ή διοικήθηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο και τα οποία προήλθαν από υπερπόντιες αποικίες και εμπορικούς σταθμούς ιδρυμένους από την Αγγλία στον ύστερο 16ο και πρώιμο 17ο αιώνα[1]. Κατά την ακμή της ήταν η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην ιστορία και για πάνω από ένα αιώνα ήταν η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη. Το 1922 η Βρετανική Αυτοκρατορία διοικούσε έναν πληθυσμό περίπου 458 εκατομμυρίων, το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού,[2] και κάλυπτε περισσότερο από 33.670.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το ένα τέταρτο περίπου της συνολικής έκτασης της ξηράς της Γης.[3] Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την έντονη πολιτική, γλωσσική και πολιτισμική της επίδραση παγκοσμίως. Στο ύψιστο σημείο της δύναμής της, συχνά λεγόταν ότι «ο ήλιος δεν δύει ποτέ στην Βρετανική Αυτοκρατορία», επειδή η εξάπλωσή της σε όλα σχεδόν τα γεωγραφικά μήκη του κόσμου σήμαινε ότι ο ήλιος πάντα έλαμπε σε τουλάχιστον ένα από τα πολυάριθμα εδάφη της.
Ο Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος ήταν πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσική Αυτοκρατορία των Ρομάνοφ και την Ιαπωνική Αυτοκρατορία Μεΐτζι. Η σύρραξη γεννήθηκε από την επιθυμία των δύο αυτοκρατοριών για κυριαρχία στην Κορέα και την Μαντζουρία. Οι Ρώσοι δεν ανησυχούσαν ιδιαιτέρως για την έκβαση του πολέμου, ενώ οι Ιάπωνες πολιτικοί ήταν διχασμένοι. Τελικά στον πρώτο μεγάλο πόλεμο του 20ού αιώνα,, οι Ιάπωνες κινήθηκαν ταχύτατα για να καταφέρουν μια σειρά επιτυχιών στη νότια Μαντζουρία, εκμεταλλευόμενοι τον ουσιαστικό τους έλεγχο της Κορέας. Η νίκη επισφραγίστηκε με την καταστροφή του Βαλτικού Στόλου στη Ναυμαχία της Τσουσίμα.
Από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς του 1821, ανηψιός και στενός συνεργάτης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το 1805 μετά το θάνατο του αρματολού πατέρα του, ακολούθησε τον Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν στην Καλαμάτα, έτοιμος για την κήρυξη της Επανάστασης.
Μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας ο Νικηταράς με τον Παπαφλέσσα και τον Κολοκοτρώνη βάδισαν προς την Αρκαδία με σκοπό την άλωση της Τριπολιτσάς. Λίγες μέρες μετά τη μάχη στο Βαλτέτσι απέκρουσε στα Δολιανά την επίθεση 6000 Τούρκων που άφησαν στο πεδίο της μάχης 300 νεκρούς και το σύνολο των πυροβόλων τους. Τότε ονομάστηκε «Τουρκοφάγος». Το καλοκαίρι του 1822 μαζί με άλλους οπλαρχηγούς συνέτριψε το Δράμαλη. Η δράση του συνεχίστηκε στην Αττική και την Πελοπόννησο.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη. Μετά την άφιξη του Καποδίστρια υπήρξε από τους στενούς συνεργάτες του. Αν και ανήκε στη ρωσόφιλη παράταξη δεν έλαβε ενεργό μέρος στις πολιτικές διαμάχες, ήταν όμως σαφής η αντίθεσή του προς τους Βαυαρούς. Το 1839 συνελήφθη ως μέλος της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας» που στρεφόταν εναντίον του Όθωνα, δικάστηκε, αθωώθηκε, ο βασιλιάς όμως διέταξε τον περιορισμό του στην Αίγινα. Μετά την Επανάσταση του 1843 ονομάστηκε υποστράτηγος και το 1847 γερουσιαστής. Πέθανε στον Πειραιά τυφλός και πάμφτωχος.
Το 19ο αιώνα η Βρετανία και η Ρωσική Αυτοκρατορία αγωνίστηκαν για να καλύψουν τα κενά εξουσίας που άφηναν οι παρακμάζουζες Οθωμανική, Περσική και Κινέζικη Aυτοκρατορίες.[72] Αυτή η αντιπαλότητα στην Ευρασία έγινε γνωστή ως το Μεγάλο Παιχνίδι.[72] Όσον αφορούσε τη Βρετανία, οι νίκες της Ρωσίας επί της Περσίας και της Τουρκίας στο ρωσοπερσικό πόλεμο (1826-1828) και στο ρωσοτουρκικό πόλεμο (1828–1829) φανέρωναν τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και δυνατότητές της, τροφοδοτώντας φόβους για εισβολή στην Ινδία.[77] Το 1839 η Βρετανία για να την προκαταλάβει εισέβαλε στο Αφγανιστάν, αλλά ο πρώτος αγγλοαφγανικός πόλεμος ήταν καταστροφικός για τη Βρετανία.[78] Όταν η Ρωσία εισέβαλε στα τουρκικά εδάφη των Βαλκανίων το 1853, οι φόβοι ρωσικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή οδήγησαν τη Βρετανία και τη Γαλλία να εισβάλουν στην Κριμαία για να καταστρέψουν τις ναυτικές της δυνατότητες.[78] Ο επακόλουθος κριμαϊκός πόλεμος, που περιελάμβανε νέες τεχνικές του σύγχρονου πολέμου,[79] και ήταν ο μόνος γενικευμένος πόλεμος της Βρετανίας με κάποια άλλη αυτοκρατορική δύναμη την περίοδο της Pax Britannica, είχε ως αποτέλεσμα ταπεινωτική ήττα για τη Ρωσία.[78] Η κατάσταση παρέμεινε άλυτη στην Κεντρική Ασία για πάνω από δυο δεκαετίες, με τη Βρετανία να προσαρτά το Βαλουχιστάν το 1876 και τη Ρωσία την Κιργιζία, το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν. Για λίγο φάνηκε ότι ένας ακόμα πόλεμος θα ήταν αναπόφευκτος, αλλά οι δύο χώρες κατέληξαν σε συμφωνία για τις σφαίρες επιρροής τους στην περιοχή το 1878 και για όλα τα εκκρεμή θέματα το 1907 με την υπογραφή της αγγλορωσικής Αντάντ.[72] Επιπλέον, η καταστροφή του ρωσικού ναυτικού στη ναυμαχία του Πορτ Άρθουρ στο ρωσοϊαπωνικό πόλεμο περιόρισε την απειλή προς τους Βρετανούς.[80]
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, περισσότερο γνωστή κατά το παρελθόν στη Δύση ως Τουρκική Αυτοκρατορία ή απλώς Τουρκία ήταν ένα κράτος που ήλεγχε μεγάλο μέρος της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Δυτικής Ασίας και της Βόρειας Αφρικής μεταξύ του 14ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Ιδρύθηκε στα τέλη του 13ου αιώνα στη βορειοδυτική Μικρά Ασία στην πόλη Σετζούτ από τον Ογούζο Τούρκο φύλαρχο Οσμάν Α΄. Το 1354 οι Οθωμανοί πέρασαν στην Ευρώπη και με την κατάκτηση των Βαλκανίων το Οθωμανικό μπεηλίκι μεταμορφώθηκε σε μια διηπειρωτική αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί κατέλυσαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από το Μωάμεθ τον Πορθητή το 1453.
Οι Ίνκα ήταν ένας σπουδαίος προκολομβιανός πολιτισμός που άκμασε στη Νότια Αμερική και επίσης η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της Νότιας Αμερικής., η οποία έπεσε με την κατάκτηση του Νέου Κόσμου από τους Ισπανούς οι οποίοι τους κατέκτησαν με βίαιο τρόπο και αρχηγό τον Ισπανό κονκισταδόρο Φρανθίσκο Πιθάρο. Πρωτεύουσα ήταν το Κούσκο στο σημερινό Περού. Σε μια έκταση από τον Ισημερινό μέχρι τη Χιλή και την Αργεντινή, ζούσαν πάνω από 200 έθνη.
Οσπιτάλιοι Ιππότες ή Ιωαννίτες Ιππότες είναι η συνεκδοχική ονομασία του Ordo Hospitalis Sancti Johannis Hierosolymitani, ενός ρωμαιοκαθολικού μοναχικού-ιπποτικού τάγματος, που ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα στα πλαίσια της Α΄ Σταυροφορίας.
Ο ιππότης είναι άτομο στο οποίο έχει απονεμηθεί ο τιμητικός τίτλος του ιπποτισμού από μονάρχη ή άλλον πολιτικό ηγέτη για την εξυπηρέτηση του μονάρχη ή της χώρας, ως στρατιώτη. Η λέξη πρωτοεμφανίζεται στην Ιλιάδα του Ομήρου ως επίθετο του Νέστωρος, “ἱππότα Νέστωρ”. Ιστορικά, στην Ευρώπη, ιππότης ανατίθενται ο έφιππος πολεμιστής. Συχνά, ένας ιππότης ήταν δουλοπάροικος ο οποίος υπηρετούσε ένα άρχοντα ως πολεμιστής, και ο άρχοντας σε αντάλλαγμα τον πλήρωνε με εκτάσεις. Οι άρχοντες εμπιστεύονταν τους ιππότες, οι οποίοι ήταν ειδικευμένοι στη μάχη πάνω σε άλογα. Από τις αρχές της σύγχρονης περιόδου, ο τίτλος του ιππότη είναι καθαρά τιμητικός και συνήθως απονέμεται από έναν μονάρχη, συχνά για μη στρατιωτική υπηρεσία στη χώρα.
Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης είναι ένας αγγλικός θρύλος του Αρθουριανού κύκλου, σύμφωνα με τον οποίο οι Ιππότες αυτοί είχαν θέση στη Στρογγυλή Τράπεζα στην αυλή του Βασιλιά Αρθούρου. Στη Στρογγυλή Τράπεζα δεν υπήρχε κεφαλή του τραπεζιού, κάτι που συμβόλιζε την ισότητα μεταξύ όλων των μελών.
Τα στρατιωτικά τάγματα ή ιπποτικά τάγματα ήταν χριστιανικές αδελφότητες ιπποτών, οι οποίες ιδρύθηκαν για την υπεράσπιση της Ρωμαιοκαθολικής. Τα τάγματα αυτά δρούσαν κατά του Ισλάμ ή κατά των παγανιστών στην περιοχή της Βαλτικής.
Το Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Ξενώνα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Ρόδου και της Μάλτας, αναφερόμενο συχνά και ως Τάγμα της Μάλτας ή απλά Ιππότες της Μάλτας, είναι τάγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με έδρα τη Ρώμη. Η επίσημη γλώσσα των μελών του είναι τα ιταλικά. Το ρητό του είναι το λατινικό «Tuitio Fidei et Obsequium Pauperum». Έχει εκτός από σημαία, και εθνικό ύμνο, τον «Ave Crux Alba».
Το Μοναστικό Κράτος των Ιπποτών της Ρόδου υπήρξε εδαφική οντότητα η οποία βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Ιωαννιτών Ιπποτών, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο νησί της Ρόδου, όπου και παρέμειναν για διάστημα 217 ετών (1305-1522). Προέρχονταν από την Παλαιστίνη και την Κύπρο, ενώ εξαρτιόνταν από τον Πάπα. Ο πρώτος Μέγας Μάγιστρος ήταν ο Γάλλος Φουλκ ντε Βιλαρέ (1305-1319).
Η Αυτοκρατορία των Μογγόλων ήταν μια αυτοκρατορία που κυριάρχησε στην Ασία και στην Ανατολική Ευρώπη τον 13ο και 14ο αιώνα. Ιδρυτής της ήταν ο Τζένγκις Χαν, ο οποίος το 1206 ένωσε όλες τις φυλές των Μογγόλων και δημιούργησε ένα ενιαίο κράτος. Ο αυτοκράτορας ονομαζόταν χάνος και είχε απόλυτη εξουσία. Στο απόγειό της κάλυπτε 26.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το 1/5 της Γης, όντας η μεγαλύτερη συνεχόμενη αυτοκρατορία στην ιστορία και η δεύτερη μεγαλύτερη μετά την Βρετανική Αυτοκρατορία. Ο πληθυσμός που κατοικούσε στην Μογγολική αυτοκρατορία έφτανε τα 100.000.000. Οι πόλεμοι που έλαβαν μέρος στην ανατολή για την επέκταση της αυτοκρατορίας, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ένας Αρχαίος Παγκόσμιος Πόλεμος, καθώς οι Μογγόλοι αντιμετώπισαν υπερδυνάμεις του τότε καιρού, από την Ασία, την Ευρώπη και την Αφρική, και οι νεκροί στις Μογγολικές κατακτήσεις έφταναν τεράστιους αριθμούς (53.000.000) Παρά τις συνεχείς επεκτάσεις και κατακτήσεις των Μογγόλων, χάρις στην δημιουργία μιας χερσαίας αυτοκρατορίας τέτοιου μεγέθους κυρίως από τον Τζένγκις Χαν, ιδέες από την Ασία μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη, καθώς και νέες τεχνολογίες, ενώ ο δρόμος του μεταξιού έγινε ανοιχτός.
Η ισπανική αυτοκρατορία, ήταν μια από τις πρώτες παγκόσμιες αποικιακές αυτοκρατορίες και μεταξύ των μεγαλύτερων σε έκταση. Κατά τον 16ο αιώνα, όντας μαζί με την Πορτογαλία στην κεφαλή των ευρωπαϊκών εξερευνητικών αποστολών, Ισπανικές αποστολές ανακάλυψαν και διεκδίκησαν για λογαριασμό του ισπανικού στέμματος τεράστιες εκτάσεις στην Νότια και Κεντρική Αμερική, την Αφρική και τον Ινδικό Ωκεανό. Για ένα μεγάλο τμήμα του 16ου αιώνα η κυριαρχία της στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό ήταν απόλυτη και αδιαμφισβήτητη, ελέγχοντας τις εμπορικές αρτηρίες και τη ροή πολυτίμων μετάλων στην Ευρώπη.
Οι Βίκινγκ ήταν Σκανδιναβοί, [1][2] που από τα τέλη του 8ου ως τα τέλη του 11ου αιώνα έκαναν επιδρομές και εμπόριο και από τις πατρίδες τους της Βόρειας Ευρώπης σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και εξερευνήσεις προς τα δυτικά στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τη Βίνλαντ. [3] [4] [5] Ο όρος επίσης επεκτείνεται συνήθως στις σύγχρονες γλώσσες για να συμπεριλάβει τις κοινότητες Σκανδιναβικής προέλευσης κατά τη γνωστή ως Εποχή των Βίκινγκ, 793-1066 μ.Χ. Αυτή η περίοδος της σκανδιναβικής στρατιωτικής, εμπορικής και δημογραφικής επέκτασης αποτελεί σημαντικό στοιχείο της πρώιμης μεσαιωνικής ιστορίας της Σκανδιναβίας, της Εσθονίας, των Βρετανικών Νησιών, της Γαλλίας, των Ρως του Κιέβου και της Σικελίας [6].
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ήταν Γερμανός φυσικός εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος βραβεύτηκε με το Νόμπελ Φυσικής το 1921 για τις υπηρεσίες του στην θεωρητική φυσική. Είναι ο θεμελιωτής της Θεωρίας της Σχετικότητας και από πολλούς θεωρείται ο σημαντικότερος επιστήμονας του 20ού αιώνα και όλων των εποχών. Εξέδωσε πάνω από 300 επιστημονικές δημοσιεύσεις, καθώς και 151 συγγράμματα για το ευρύ κοινό.
Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αργότερα πρώτος Κυβερνήτης του νέου ελληνικού κράτους κατά τη μεταβατική περίοδο κατά την οποία η χώρα τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ο Αλέξανδρος Δουμάς ο πρεσβύτερος ήταν Γάλλος συγγραφέας, γνωστός κυρίως από τα ιστορικά του μυθιστορήματα τα οποία τον κατέστησαν έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς στον κόσμο. Πολλά από τα μυθιστορήματά του, όπως Ο Κόμης Μοντεχρήστος, Οι Τρεις Σωματοφύλακες, Μετά Είκοσι Έτη κ.α., αρχικά είχαν δημοσιευθεί σε σειρές. Έγραψε επίσης θεατρικά έργα και άρθρα σε περιοδικά.
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ή ντα Βίντσι, ή Λεονάρντο, ήταν Ιταλός πολυμαθής της Ύστερης Αναγέννησης που θεωρείται κατά κοινή ομολογία ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους όλων των εποχών παρά το περιορισμένο πλήθος των σωζόμενων έργων του. Η «Μόνα Λίζα» είναι το διασημότερο ζωγραφικό έργο του Λεονάρντο και το πιο διάσημο πορτραίτο στην ιστορία, ενώ ο «Μυστικός Δείπνος» του είναι ο πλέον ανατυπωμένος θρησκευτικός πίνακας· το σχέδιο του που έγινε γνωστό ως «Ο Βιτρουβιανός Άνθρωπος» συνιστά διάσημο πολιτιστικό σύμβολο.
Η Σπάρτη ήταν πόλη-κράτος στην Αρχαία Ελλάδα που ήταν χτισμένη στις όχθες του ποταμού Ευρώτα στη Λακωνία στο νότιο ανατολικό μέρος της Πελοποννήσου. Ήταν αποικία λαών της Βοιωτίας που λόγω υπερπληθυσμού εγκατέλειψαν την κεντρική Ελλάδα και αποίκισαν την Πελοπόννησο. Έχει μείνει γνωστή στην παγκόσμια ιστορία για τη στρατιωτική δύναμή της, την πειθαρχία της και το μεγάλο αριθμό των δούλων της. Επίσης, είναι γνωστή και στην Ελληνική Μυθολογία, κυρίως για τον μύθο της Ωραίας Ελένης. Η στρατιωτική δύναμη της Σπάρτης οφειλόταν στο σύστημά της Αγωγής που είχε επιβάλει η νομοθεσία του Λυκούργου, κάτι που ήταν μοναδικό στην Αρχαία Ελλάδα. Η ιστορική περίοδος της Σπάρτης αρχίζει μετά την Κάθοδο των Δωριέων γύρω στο 1100 π.Χ., και τελειώνει κατά τη διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας. Η περιοχή αποτελούσε ήδη από τους προιστορικούς χρόνους αποικία λαών της Βοιωτίας, πράγμα που εξηγεί και τους πολιτικούς θεσμούς και τις παραδόσεις της Αρχαίας Σπάρτης. Όπως μάλιστα διαφαίνεται από τις αρχαίες παραδόσεις, οι κάτοικοι της ποτέ δεν ξέχασαν την καταγωγή τους από τη Βοιωτία.
Κι ένα ανέκδοτο για αυτούς που δεν τους ενδιαφέρουν αυτά που γράφω:
Ο Τοτός γυρίζοντας από το παιχνίδι λέει στη μαμά του: «Μαμά, μαμά με πονάει η κοιλιά μου». «Αφού παίζεις από το πρωί και δεν έχεις φάει τίποτα…» του λέει η μαμά του. «Τι σχέση έχει αυτό;» ρωτάει ο Τοτός. «Αυτό συμβαίνει μάλλον επειδή είναι άδεια η κοιλιά σου!» του εξηγεί. Μετά από λίγο έρχεται μία γειτόνισσα και ρωτάει την μαμά του: «Μήπως έχεις κανένα Ντεπόν γιατί πονάει το κεφάλι μου;;» και πετιέται ο Τοτός: «Σας πονάει μάλλον επειδή είναι άδειο!»
Ένας βοσκός κέρδισε 3 εκατομμύρια ευρώ σε ένα τυχερό παιχνίδι και κανόνισε να πάει με την γυναίκα του ταξίδι στην Βενετία. Κανένας από τους δύο δεν είχε ξαναφύγει από το χωριό. Ήταν το πρώτο τους ταξίδι και όλα τους φαίνονταν περίεργα. Γυρνώντας από την πρώτη τους βόλτα με την γόνδολα προς το ξενοδοχείο ρωτάει ο βοσκός την σύζυγό του: «Πως σου φάνηκε το μέρος;» «Τι να πω, δεν ξέρω! Οι άνθρωποι εδώ μου φαίνονται τελείως αναίσθητοι. Η πόλη τους είναι πλημμυρισμένη από νερά κι αυτοί τραγουδούν συνέχεια…»
Όταν ο Τοτός έμαθε πως όλοι οι επιχειρηματίες κρύβουν και κάποιο μυστικό πηγαίνει στο μανάβικο της γειτονιάς του και φωνάζει: «Θέλω 50€ γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια!!!» «Άντε πάρε 5 φρούτα άμα θες και είμαστε εντάξει..» του λέει ο μανάβης. Παρακάτω μπαίνει σε ένα πολυκατάστημα και φωνάζει: «Θέλω 50€ γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια!!!» «Πάρε 5 σοκολάτες άμα θες και είμαστε εντάξει..» του λέει ο καταστηματάρχης. Παρακάτω μπαίνει σε μία μπυραρία και φωνάζει: «Θέλω 50€ γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια!!!» «Έλα πάρε 5 μπύρες άμα θες και είμαστε εντάξει..» του λέει ο μπάρμαν. Χαρούμενος ο Τοτός, παίρνει τα πράγματα που μάζεψε και πάει στο πάρκο που ήταν η παρέα του. Στο δρόμο του ήταν μία εκκλησία οπότε από περιέργεια μπαίνει μέσα και φωνάζει… «Θέλω 50€ γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια!!!» Ένα βουητό ακούστηκε από την εκκλησία και ποδοβολητά, όταν άρχισαν να κυνηγάνε τον Τοτό ένας παπάς, δύο ψάλτες και τρεις καντηλανάφτες με 500€ στα χέρια.
Χτυπάει το τηλέφωνο και το σηκώνει ο Τοτός. «Ναιιιι;» λέει ψιθυριστά «Δώσε μου σε παρακαλώ τον πατέρα σου» λέει ένας κύριος. «Δεν μπορεί τώρα, είναι απασχολημένος» ψιθυρίζει ο Τοτός. «Καλά παιδί μου, δώσε μου την μητέρα σου» «Δεν μπορεί τώρα, είναι και αυτή απασχολημένη» ψιθυρίζει ο Τοτός. «Δεν πειράζει δώσε μου τον παππού» ξαναλέει ο κύριος. «Δεν μπορώ ούτε αυτόν, κύριε, είναι απασχολημένος» ψιθυρίζει ο Τοτός. «Εντάξει δώσε μου τότε την γιαγιά» «Είναι απασχολημένη κι αυτή» ψιθυρίζει ο Τοτός. «Καλά παιδί μου τι κάνουν επιτέλους;» ρωτάει ο κύριος. «Ψάχνουν να με βρουν…»
Δυο κρητικοί πηγαίνουν σ’ ένα ξενοδοχείο στην Αγγλία και μέσα στην ντουλάπα βρίσκουν ένα ποντίκι να τρώει τα σεντόνια. «Κατέχεις πως λένε τον ποντικό στα Εγγλέζικα;» λέει ο ένας «Όϊ, δε κατέχω» λέει ο άλλος. «Και πως θα τους πούμε ήντα συμβαίνει;»
«Άσε θα πάρω εγώ να εξηγηθώ» λέει ο άλλος και σηκώνει το τηλέφωνο.
«Yes, Reception?»
«Yes»
«Do you know Tom and Jerry?»
«Yes, of course»
«Jerry is here!!!»
Ένας πιστός περπατάει αμέριμνος στο πάρκο όταν ξαφνικά βλέπει μπροστά του ένα τεράστιο λοντάρι… Το λιοντάρι είχε να φάει για μέρες και άρχισε να κυνηγά τον άνδρα με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Τρέχει ο πιστός και πίσω του το λιοντάρι να τον κυνηγά… Όταν άρχισε να κουράζεται ο πιστός και τον έφτανε το λιοντάρι, ξεκίνησε τις προσευχές: «Θεέ μου αν με ακούς, δείξε την δύναμή σου και κάνε αυτό το λιοντάρι να πιστέψει σε εσένα…» Γυρίζοντας πίσω για να δει αν εξακολουθεί να τον κυνηγά το λιοντάρι το βλέπει στα γόνατα να προσεύχεται…. «Θαύμα!!!», λέει με συγκίνηση, «ο Θεός με γλίτωσε!!!» Και καθώς πλησιάζει το λιοντάρι, το ακούει να λέει στην προσευχή του: «Σε ευχαριστώ Κύριε, και ευλόγησε το φαγητό που πρόκειται να λάβω…»
Βρίσκονται 2 φίλοι μετά από καιρό…
«Μα καλά ακόμα καπνίζεις;» λέει ο ένας
«Ναι και πολύ…» λέει ο άλλος
«Πόσα τσιγάρα κάνεις;»
«2 πακέτα τη μέρα, 20 χρόνια τώρα»
«Και πόσο κοστίζει το πακέτο;»
«4 ευρώ»
«Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια έχεις ξοδέψει 4 x 2 x 30 x 12 x 20 = 57.600 Ευρώ!!»
«Εεεε, και;»
«Το ξέρεις οτι με αυτά τα λεφτά θα μπορούσες να πάρεις μια Porsche;»
«Να σου κάνω κι εγώ μια ερώτηση;»
«Ναι!»
«Εσύ, καπνίζεις;»
«ΟΧΙ βέβαια»….
«Και που είναι η Porsche σου;»
Η Δασκάλα ρωτάει τον Τοτό:
– Τοτό, πόσοι είναι οι μαθητές του Χριστού; Ο Τοτός δεν ήξερε και ο Πέτρος του λέει για να τον βοηθήσει:
– Όσες είναι και οι ώρες του ρολογιού. Τότε ο Τοτός κοιτάει το ρολόι και λέει:
– Έντεκα παρά τέταρτο, κυρία!
Ένας επιθεωρητής επισκέπτεται το σχολείο του Τοτού και στα πλαίσια του μαθήματος ρωτάει τον Τοτό:
– «Για πες μου Τοτέ ποιος έκλεψε τα μήλα των Εσπερίδων;» Τρομοκρατημένος ο Τοτός απαντάει:
– «Δεν ήμουν εγώ κύριε… αλλαααά είδα τη Αννουλα να τρώει ένα μήλο το πρωί, μάλλον αυτή τα έκλεψε..». Ρωτάει ένα ένα όλα τα παιδιά στην τάξη και όλοι λέγαν πως «Τα μήλα των Εσπερίδων» τα έκλεψε η Αννουλα. Ο επιθεωρητής πλησιάζει τον δάσκαλο να ζητήσει τον λόγο για το χαμηλό επίπεδο στην τάξη, οπότε ο δάσκαλος του λέει: –
«Κύριε επιθεωρητά σας διαβεβαιώ προσωπικά ότι η Αννουλα είναι πολύ καλό παιδί και από καλή οικογένεια. Και να έκλεψε κανένα μηλαράκι δεν πειράζει.. τι να κάνουμε, να την κρεμάσουμε;» Η Αννουλα βάζει τα κλάματα και παίρνει τηλέφωνο τους γονείς της… Έρχονται εκείνοι τρομοκρατημένοι και διαβεβαιώνουν τον επιθεωρητή πως το μήλο που κρατούσε σήμερα στο σχολείο η Αννούλα το είχαν αγοράσει οι ίδιοι και δεν το έκλεψε η Αννούλα από τις Εσπερίδες. Σκασμένος ο επιθεωρητής φεύγει από το σχολείο και κάνει αναφορά στο υπουργείο αναφέροντας τα καθέκαστα. Μετά από 2-3 μέρες έρχεται η απάντηση του υπουργείου:
«ΚΥΡΙΕ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΣΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΛΟΠΗΣ ΤΩΝ ΜΗΛΩΝ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ»
H Πρώτη Σταυροφορία (1096-1099) ήταν η πρώτη από μία σειρά σταυροφοριών που προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τους Αγίους Τόπους, κλήθηκε από τον Πάπα Ουρβανό Β΄ στη Σύνοδο του Κλερμόν το 1095. Ο Ουρβανός κάλεσε μία στρατιωτική εκστρατεία για να βοηθήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία είχε χάσει πρόσφατα το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας από τους Σελτζούκους. Η προκύπτουσα στρατιωτική εκστρατεία κυρίως Φράγκων ευγενών όχι μόνο επανέκτησε τη Μικρά Ασία αλλά συνέχισε στην κατάκτηση των Αγίων Τόπων, οι οποίοι είχαν κατακτηθεί κατά την ισλαμική επέκταση ήδη από τον 7ο αιώνα και κορυφώθηκε τον Ιούλιο του 1099 με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ και την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ.
Η Δεύτερη Σταυροφορία ήταν μία προσπάθεια της Δύσης να αντεπιτεθεί στην όλο και αυξανόμενη πίεση των Τούρκων. Ξεκίνησε το 1147 και τερματίστηκε το 1149 πετυχαίνοντας να χειροτερέψει την κατάσταση για τα σταυροφορικά κράτη, αλλά και να μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ της δυτικής Χριστιανοσύνης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η Τρίτη Σταυροφορία, γνωστή και ως Σταυροφορία των Βασιλέων, ήταν μία προσπάθεια των Ευρωπαίων ηγετών να ανακαταλάβουν τους Αγίους Τόπους από τον Σαλαντίν. Ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη αλλά δεν πέτυχε τον απώτερο σκοπό της, που ήταν η επανάκτηση της Ιερουσαλήμ.
Η Δ’ Σταυροφορία (1201-1204) είχε σκοπό και στόχο την κατάληψη της Ιερουσαλήμ μέσω μιας εισβολής στην Αίγυπτο και την Αλεξάνδρεια, αλλά παρέκλινε από τον στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την Κωνσταντινούπολη, καταλύοντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ιδρύοντας τη Λατινική Αυτοκρατορία. Ως ιστορικό γεγονός, η Δ’ Σταυροφορία αποτέλεσε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο, το οποίο υπήρξε αποτέλεσμα διάφορων συμφερόντων και συναισθημάτων: θρησκευτικά αισθήματα, ελπίδες των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή και επιθυμία για κέρδη και περιπέτειες και υλικά κέρδη από την άλλη πλευρά. Όμως, η επικράτηση των υλικών συμφερόντων, η οποία ήταν αισθητή και στις προηγούμενες Σταυροφορίες, εκδηλώθηκε ξεκάθαρα κατά την Δ’ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Η Σύνοδος του Λατερανού το 1215 αποφάσισε την αποστολή της πέμπτης σταυροφορίας. Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ Ιωάννης Βρυέννιος και ο βασιλιάς της Ουγγαρίας Ανδρέας Β΄ είχαν μικρές επιτυχίες στην Αίγυπτο. Το 1217 μία στρατία από Ούγγρους και Αυστριακούς αποβιβάστηκε στη Δαμιέττη της Αιγύπτου, την οποία κατέλαβαν οι σταυροφόροι και κράτησαν για δύο χρόνια έως το 1219. Η εκστρατεία κατά του Καΐρου κατέληξε σε καταστροφή το 1221.
Μετά την αποτυχία της Πέμπτης Σταυροφορίας ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Φρειδερίκος Β’ ανέλαβε να εκστρατεύσει στην Παλαιστίνη. Αυτή του η εκστρατεία αναφέρεται ως η Έκτη Σταυροφορία. Το καλοκαίρι του 1228 ξεκίνησε για την Ανατολή, όντας αφορισμένος από τον πάπα Γρηγόριο Θ’, καθώς οι συνεχείς αναβολές και καθυστερήσεις της αναχώρησης από τον Φρειδερίκο τον είχαν εξοργίσει. Το 1229 σύνηψε ειρηνικά συνθήκη δεκαετούς διάρκειας με το σουλτάνο της Αιγύπτου Μελίκ-Ελ-Καμέλ με την οποία η Ιερουσαλήμ, η Βηθλεέμ και μία λωρίδα εδάφους που οδηγούσε προς την θάλασσα παραχωρήθηκαν στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ.Αυτό είναι ένα μοναδικό γεγονός στην ιστορία των σταυροφοριών καθώς η συμφωνία επιτεύχθηκε χωρίς σοβαρή στρατιωτική αντιπαράθεση.Η Ιερουσαλήμ, όμως, έμεινε στα χέρια των σταυροφόρων μόνο μέχρι το 1244.
Η Έβδομη Σταυροφορία αποφασίστηκε από τη σύνοδο της Λυών το 1245. Αρχηγός της ήταν ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Θ΄, που εκστράτευσε εναντίον της Αιγύπτου, η οποία έλεγχε τους Αγίους Τόπους.
Η Όγδοη Σταυροφορία αναλήφθηκε και πάλι από τον Λουδοβίκο Θ΄ της Γαλλίας το 1270. Η Θ΄ Σταυροφορία υπολογίζεται πολλές φορές σαν μέρος της όγδοης. Ο αδελφός τού Λουδοβίκου Θ΄, Κάρολος κόμης του Ανζού, τον έπεισε να επιτεθεί στην Τύνιδα, η οποία θα χρησιμοποιούταν ως βάση για να επιτεθεί στην Αίγυπτο. Ο Κάρολος, ως βασιλιάς της Σικελίας, είχε τις δικές του φιλοδοξίες στην περιοχή. Ο χαλίφης της Τύνιδας Μουστανσίρ αρνήτο να πληρώνει φόρο υποταγής στον Κάρολο, όπως έκανε με τον προηγούμενο βασιλιά. Επίσης είχε προσφέρει άσυλο σε εχθρούς του Καρόλου. Δεν ήταν όμως φανατικός μουσουλμάνος. Οι χριστιανοί είχαν πλήρη θρησκευτική ελευθερία και είχε επιτρέψει την ίδρυση χριστιανικού μοναστηριού στην πρωτεύουσα. Κυκλοφορούσαν και φήμες, ότι είχε προσηλυτιστεί κρυφά στο χριστιανισμό.
Η Θ΄ Σταυροφορία, η οποία μερικές φορές ομαδοποιείται με την Όγδοη Σταυροφορία, συνήθως θεωρείται ότι είναι η τελευταία μεγάλη μεσαιωνική Σταυροφορία για τους Άγιους Τόπους. Έλαβε χώρα το 1271-1272.
Ο Ριχάρδος Α΄ ο Λεοντόκαρδος (Richard I the Lionheart, 8 Σεπτεμβρίου 1157 – 6 Απριλίου 1199) ήταν βασιλιάς της Αγγλίας και δούκας της Ακουιτανίας (1189-1199). Ονομάστηκε Λεοντόκαρδος λόγω του θάρρους του στο πεδίο της μάχης. Ήταν τρίτος γιος και διάδοχος του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Β΄ και της Ελεωνόρας της Ακουιτανίας, από τους ηγέτες της Γ΄ Σταυροφορίας και ένας από τους διασημότερους μονάρχες της μεσαιωνικής Ευρώπης.
Γεννήθηκε στην Οξφόρδη. Ήταν ο ευνοούμενος γιος της μητέρας του Ελεονώρας, από την οποία χρίστηκε δούκας της Ακουιτανίας (1168) και κόμης του Πουατιέ (1172). Ήταν Γάλλος, όπως όλη η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας, εκπαιδεύτηκε σαν Γάλλος και έγραψε στη γαλλική γλώσσα πολλά ποιήματα, ενώ αδιαφόρησε ακόμα και να μάθει την αγγλική γλώσσα. Χαρακτηρίζεται και ως ο απών βασιλιάς, επειδή από τα 10 χρόνια που βασίλεψε στην Αγγλία, έζησε μονάχα έξι μήνες σε αγγλικό έδαφος, κάτι το οποίο χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι συγγραφείς για να ασκήσουν έντονη κριτική για την πλήρη αδιαφορία του Ριχάρδου για την Αγγλία. Απεχθανόταν την Αγγλία λόγω του άσχημου καιρού της και απέφευγε με κάθε μέσο να βρεθεί σε αυτή, προτιμώντας να ζει σε γαλλικά εδάφη. Αισθανόταν Γάλλος βασιλιάς της Αγγλίας, όπως όλοι οι πρώτοι βασιλείς της δυναστείας των Πλανταγενετών.
Παρόλα αυτά παρέμεινε στην ιστορία σαν ένας από τους θρυλικότερους Άγγλους βασιλείς και η φήμη του φτάνει μέχρι και τις μέρες μας. Ήταν ελκυστικός από την παιδική του ηλικία, κοκκινομάλλης με λαμπερά μάτια και με ωραίες συμμετρικές σωματικές αναλογίες. Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα ηγετικά και τα στρατιωτικά του προσόντα. Πολέμησε πετυχημένα τους ευγενείς στο δουκάτο της Ακουιτανίας που είχε υπό την εξουσία του.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Ερρίκος ο Νεότερος, στέφθηκε το 1170 βασιλιάς της Αγγλίας σαν Ερρίκος Γ΄, τίτλο που τελικά δεν πήρε ποτέ. Γι’ αυτό και οι ιστορικοί τον ονόμασαν Νεότερο, προκειμένου να τον ξεχωρίσουν από τον αληθινό Ερρίκο Γ΄, τον ανιψιό του. Το 1173 ο Ριχάρδος συμμάχησε για πρώτη φορά με την μητέρα του και τους αδελφούς του, Ερρίκο και Γοδεφρείδο, προκειμένου να ανατρέψουν τον πατέρα του από τον θρόνο. Η επανάσταση καταστάλθηκε εύκολα, η μητέρα του αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε, ενώ ο μόλις 17χρονος Ριχάρδος αρνήθηκε λόγω αδυναμίας να δώσει συνέχεια στην διαμάχη και δήλωσε υποταγή στον πατέρα του.
Τάφος του Ριχάρδου Α΄ στον Καθεδρικό ναό της Ρουέν
Ο πατέρας του ήθελε να τον παντρέψει με την πριγκίπισσα της Γαλλίας Αλίκη, αλλά ο Ριχάρδος αρνήθηκε λόγω του ότι η Αλίκη ήταν αδελφή του πιο κοντινού του συμμάχου, βασιλιά της Γαλλίας, Φιλίππου Β΄. Μετά την αποτυχία του στην επανάσταση κατά του πατέρα του άρχισε, το 1179, να αντιμετωπίζει προβλήματα επαναστάσεων από τους υπηκόους του στην Ακουιτανία. Οι επαναστάτες οχυρώθηκαν στο απόρθητο φρούριο του Taillebourg, ενώ ο Ριχάρδος άρχισε να καταστρέφει τις περιοχές γύρω από το κάστρο, προκειμένου να τους αποκλείσει. Τελικά μόλις τελείωσαν τα τρόφιμα επιχείρησαν έξοδο, όπου ο Ριχάρδος τους συνέτριψε εύκολα. Ιστορικοί αναφέρουν ακρότητες του Ριχάρδου εναντίον των αιχμαλώτων και εξαναγκασμό των γυναικών στην πορνεία.
Μετά την καταστολή των βαρώνων της Ακουιτανίας, άρχισε να προκαλεί τον πατέρα του, προκειμένου να τον χρίσει διάδοχο στον θρόνο (1180 – 1183). Τότε ο πατέρας του τον προσκάλεσε να δώσει υποτέλεια στον διάδοχο του, Ερρίκο τον Νεότερο, μεγαλύτερο αδελφό του, κάτι που έκανε τον Ριχάρδο να εξοργιστεί. Τότε (1183) ο Ερρίκος ο Νεότερος και ο μικρότερος αδελφός του Γοδεφρείδος επιτέθηκαν στην Ακουιτανία, προκειμένου να καθυποτάξουν τον Ριχάρδο. Όμως, το καλοκαίρι του ίδιου έτους ο Ερρίκος πέθανε και τότε ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ έδωσε την άδεια στον μικρότερο από τους γιους του, Ιωάννη, να επιτεθεί στην Ακουιτανία, οπότε ο Ριχάρδος συμμάχησε με τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Β΄ Αύγουστο. Οι σχέσεις του με τον Φίλιππο Β΄ ήταν τόσο στενές που έτρωγαν και κοιμόντουσαν μαζί, κάτι που οι περισσότεροι το ερμήνευσαν σαν ομοφυλοφιλική σχέση μεταξύ τους. Ο Ριχάρδος υποσχέθηκε να του δώσει την Νορμανδία και το Ανζού, προκειμένου να τον βοηθήσει να καταλάβει τον αγγλικό θρόνο από τον πατέρα του.
Τον Ιούλιο του 1189, οι ενωμένες δυνάμεις Ριχάρδου και Φιλίππου συνέτριψαν τον στρατό του Ερρίκου στο Μπαλάνς. Ο ηττημένος Ερρίκος ταπεινωτικά δέχθηκε να υπογράψει την διαδοχή του από τον Ριχάρδο στον αγγλικό θρόνο και πέθανε από την λύπη του. Ο Ριχάρδος στις 3 Σεπτεμβρίου 1189 στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας.
Όταν ο Ριχάρδος στέφθηκε βασιλιάς διέταξε να βγουν έξω από την αίθουσα στέψης όλοι οι Εβραίοι, αλλά μερικοί επανήλθαν με δώρα στο βασιλιά προκειμένου να τους δεχτεί. Τότε οι αυλικοί άρχισαν να μαστιγώνουν τους Ιουδαίους και αμέσως διέρρευσε ψευδώς η φήμη στο Λονδίνο ότι ο βασιλιάς Ριχάρδος Α΄ διέταξε την σφαγή όλων των Ιουδαίων που υπάρχουν στην χώρα. Αμέσως έγινε μακελειό: οι περισσότεροι Ιουδαίοι βρήκαν βίαιο θάνατο ή κάηκαν ζωντανοί από τον όχλο και όσοι γλύτωσαν βαπτίστηκαν με τη βία χριστιανοί ή δραπέτευσαν. Ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι ονόμασε τον Ριχάρδο όργανο του σατανά.
Ουάσινγκτον ή Γεώργιος Ουάσιγκτον (αγγλικά: George Washington (22 Φεβρουαρίου 1732 – 14 Δεκεμβρίου 1799) ήταν ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (1789-1797), διοικητής του Γενικού Επιτελείου του Ηπειρωτικού Στρατού κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης και ένας από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Προήδρευσε της συνέλευσης που συνέταξε το Σύνταγμα, το οποίο αντικατέστησε τα άρθρα της Συνομοσπονδίας και καθόρισε τη θέση του Προέδρου.
Ο Ουάσιγκτον εξελέγη Πρόεδρος με ομόφωνη επιλογή των 69 εκλογέων το 1788, και υπηρέτησε δύο θητείες. Φρόντισε για τη δημιουργία μιας ισχυρής, καλά χρηματοδοτούμενης εθνικής κυβέρνησης που θα διατηρούσε την ουδετερότητα στους πολέμους που θα μαίνονταν στην Ευρώπη, θα κατέστειλε εξεγέρσεις, και θα κέρδιζε την αποδοχή μεταξύ των Αμερικανών όλων των τύπων. Το στυλ ηγεσίας του εγκαθίδρυσε πολλές μορφές και τελετουργικά της κυβέρνησης που έχουν χρησιμοποιηθεί, όπως η χρήση ενός συστήματος υπουργικού συμβουλίου και την παροχή ομιλίας κατά την ορκωμοσία. Ακόμα, η ειρηνική μετάβαση από την προεδρία του στην προεδρία του Τζον Άνταμς δημιούργησε μια παράδοση που συνεχίζεται στον 21ο αιώνα. Ο Ουάσιγκτον χαρακτηρίστηκε ως εθνοπατέρας, ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής του.
O Τζορτζ Ουάσινγκτον γεννήθηκε από αγροτική αριστοκρατική οικογένεια της Βιρτζίνια. Η οικογένειά του είχε στην κατοχή της καπνοκαλλιέργειες και δούλους. Αφότου πέθαναν ο πατέρας και ο μεγαλύτερος αδερφός του, όταν ήταν νέος, συνδέθηκε προσωπικά με τον ισχυρό Ουίλιαμ Φαίρφαξ, ο οποίος τον προώθησε ως τοπογράφο και στρατιώτη. Έγινε γρήγορα ανώτερος αξιωματικός των αποικιακών δυνάμεων κατά την διάρκεια των πρώτων σταδίων του Πολέμου Γάλλων και Ινδιάνων. Επιλέχθηκε από το Δεύτερο Ηπειρωτικό Κογκρέσο το 1775 να γίνει διοικητής του Γενικού Επιτελείου του Ηπειρωτικού Στρατού στην Αμερικανική Επανάσταση. Ο Ουάσινγκτον κατάφερε να εκδιώξει τους Βρετανούς από τη Βοστώνη το 1776, όμως ηττήθηκε και παρ΄ολίγο αιχμαλωτίσθηκε το ίδιο έτος, όταν έχασε την Νέα Υόρκη. Μετά την διάσχιση του ποταμού Ντελάγουερ κατά τη διάρκεια ενός βαρύ χειμώνα, νίκησε τους Βρετανούς σε δύο μάχες και ανακατέλαβε το Νιου Τζέρσεϊ.
Η δυναστεία των Αχαιμενιδών ήταν η πρώτη σειρά Περσών ηγεμόνων. Ιδρύθηκε από τον Αχαιμένα, έναν Πέρση ηγέτη του 700 π.Χ. Ο γιος του ο Θιέσπης οδήγησε τους νομάδες Πέρσες να εγκατασταθούν στο νότιο Ιράν γύρω στο 650 π.Χ. και συγκρότησε το πρώτο οργανωμένο Περσικό κράτος. Σταδιακά το Περσικό κράτος κατέκτησε την περιοχή των αυτοχθόνων Ελαμιτών συμπεριλαμβανομένης της σημαντικής περιοχής Ανσάν. Οι απόγονοι του Θιέσπη χωρίστηκαν σε δύο κλάδους, ο μεν βασίλευε στο Ανσάν ο δε στην υπόλοιπη Περσία.
Ο Κύρος ο Μέγας ένωσε τα δυο βασίλεια περί το 559 π.Χ. Εκείνη την περίοδο οι Πέρσες ήταν υποτελείς στους Μήδους υπό τον παππού του Κύρου, τον Αστυάγη. Ο Κύρος επαναστάτησε με τη βοήθεια των Περσών, ανατρέποντας τον Αστυάγη και δημιούργησε τη μεγάλη Περσική αυτοκρατορία προσθέτοντας τη Μηδία στο Περσικό κράτος στα 550 π.Χ. Ο Κύρος οδήγησε τους Μήδους και τους Πέρσες σε νέες κατακτήσεις. Αρχικά κατακτήθηκε η Λυδία, το 539 π.Χ. εισήλθε θριαμβευτικά στη Βαβυλώνα. Ο Χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Κύρου είναι απόδειξη του μεγέθους του ως προσωπικότητα.
Ο Κύρος σκοτώθηκε σε μάχη με τους Μασσαγέτες στην προσπάθειά του να τους τιμωρήσει επειδή αρνήθηκαν να υποταχθούν.
Ο γιος του Κύρου, Καμβύσης Β΄, πρόσθεσε την Αίγυπτο στην Περσική Αυτοκρατορία. Η Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της με τον Δαρείο Α΄, ο οποίος κατέλαβε την κοιλάδα του Ινδού ποταμού και την Θράκη και πέρασε το Δούναβη καταδιώκοντας για αρκετό καιρό τους Σκύθες, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Η εισβολή του στην Ελλάδα ανακόπηκε στη Μάχη του Μαραθώνα. Ο γιος του Ξέρξης Α΄ επανέλαβε την προσπάθεια, αλλά ηττήθηκε στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ. και αποκρούστηκε οριστικά στη Μάχη των Πλαταιών το επόμενο έτος.
Η Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών ήταν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη ως εκείνη την εποχή, καλά διοικούμενη και οργανωμένη. Ο Δαρείος διαίρεσε το βασίλειό του σε περίπου είκοσι Σατραπείες, με πολλούς από τους Σατράπες να έχουν προσωπικές σχέσεις με το Μεγάλο Βασιλέα (Σάχης). Εγκαθίδρυσε σύστημα υποχρεωτικής εισφοράς από τις Σατραπείες, υιοθέτησε το ανεπτυγμένο ταχυδρομικό σύστημα των Ασσυρίων και το επέκτεινε. Μετέφερε την πρωτεύουσα στα Σούσα, στο κέντρο της αυτοκρατορίας. Οι Πέρσες επέτρεψαν στους διάφορους υποτελείς πολιτισμούς να διατηρηθούν, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κύρου, με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά ο κίνδυνος εξεγέρσεων.
Βγαίνει ο ασθενής από το χειρουργείο και του λέει ο γιατρός: «Λοιπόν, η επέμβασή σας ήταν πολύ δύσκολη αλλά όλα πήγαν καλά! Η καρδιά σας λειτουργεί περίφημα.» «Ωραία, χαίρομαι! Τι πρέπει να προσέχω;» «Θα πάτε στο σπίτι να ξεκουραστείτε! Για 2-3 βδομάδες, θα τρώτε ελαφρά και το πιο βασικό είναι να μην συγχύζεστε!» «Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ. Τι σας χρωστάω;» «Ε αυτό θα το συζητήσω καλύτερα με την σύζυγό σας. Είπαμε ότι εσείς δεν πρέπει να συγχύζεστε!!!»
Ο Τοτός βλέπει ένα μεθυσμένο ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο και τον ρωτάει… – Γιατί πίνεις τόσο κρασί;
– Για να πνίξω τις στενοχώριες μου.
– Καλά, δεν ξέρουν κολύμπι;
Η δασκάλα καλεί τους γονείς στο σχολείο για ενημέρωση και έρχεται η σειρά του γύφτου μπαμπά…. «Το παιδί σας είναι πολύ καλό» του λέει η δασκάλα.
«Φχαριστώ κυρά ντασκάλα» λέει ο γύφτος.
«Όμως στα μαθήματα δεν τα πάει καλά» συνεχίζει η δασκάλα.
«Ντηλαντή;;;» λέει ο μπαμπάς.
«Για παράδειγμα τον ρώτησα: Πόσα γράμματα έχει η αλφαβήτα; Πόσες ημέρες έχει ο χρόνος; Πόσο κάνει 5+8; και δεν ήξερε να απαντήσει ούτε σε αυτές τις απλές ερωτήσεις». Κάνει νόημα ο μπαμπάς και φωνάζει το μικρό γυφτάκι:
«Ντε μου λες ρε: Πόσα γκράμματα έχει η αλφαβήτα;»
«20» απαντάει το γυφτάκι.
«Πόσες μέρες έχει ο χρόνος;»
«Θα χει καμιά ντιακοσαριά» λέει το γυφτάκι.
«Πόσο κάνει 5+8;»
«15» του απαντά το γυφτάκι. και του λέει ο μπαμπάς:
«Και αφού τα ξέρεις μπρε γκιατί ντεν τα λες στη ντασκάλα;»
Ο Τριακονταετής Πόλεμος (γερμανικά: Dreißigjähriger Krieg) ήταν μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων που έλαβαν χώραν μεταξύ 1618 και 1648 στην κεντρική Ευρώπη, κυρίως στα εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (σημερινής Γερμανίας). Πρόκειται για μια από τις πιο μακροχρόνιες και καταστροφικές συγκρούσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Άρχισε ως πόλεμος μεταξύ των καθολικών και διαμαρτυρομένων κρατών της αυτοκρατορίας και βαθμηδόν εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη διαμάχη στην οποία ενεπλάκησαν οι περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Και ενώ στον πόλεμο αυτό οδήγησαν θρησκευτικά αίτια, σύντομα οι εμπλεκόμενες δυνάμεις κατέληξαν να αγωνίζονται για την πολιτική επικράτηση στην Ευρώπη με προεξάρχουσα τη διαμάχη για το σκοπό αυτό μεταξύ Αψβούργων και Γαλλίας.
Ο πόλεμος άρχισε όταν ο αυτοκράτορας Φερδινάνδος Β΄, ένθερμος καθολικός, προσπάθησε να επιβάλει θρησκευτική ομοιομορφία στην αυτοκρατορία. Τα προτεσταντικά κράτη της βόρειας Γερμανίας απάντησαν σχηματίζοντας την Προτεσταντική Ένωση (Protestantische Union) και οι προτεστάντες της Βοημίας επαναστάτησαν, καθήρεσαν το Φερδινάνδο από το θρόνο του βασιλιά της Βοημίας και εξέλεξαν βασιλιά τον εκλέκτορα του Παλατινάτου. Ο Φερδινάνδος κατέπνιξε την επανάσταση στη Βοημία και κατέλαβε την πρωτεύουσα του Παλατινάτου Χαϊδελβέργη, αλλά οι νίκες του συσπείρωσαν τους προτεστάντες ηγεμόνες και γέννησαν φόβους στους καθολικούς. Ο καρδινάλιος Ρισελιέ, μολονότι καθολικός, συγκρότησε συμμαχία κατά των Αψβούργων, η Δανία και η Σουηδία μπήκαν στον πόλεμο υπέρ των διαμαρτυρομένων, ενώ η Ισπανία υπέρ των καθολικών.
Ο πόλεμος αυτός ερήμωσε μεγάλες περιοχές. Στη Γερμανία, τη Βοημία και τις Κάτω Χώρες ο πληθυσμός μειώθηκε δραματικά από την πείνα και τις αρρώστιες και τα στρατεύματα λεηλατούσαν τους κατοίκους. Οι περισσότερες από τις εμπόλεμες δυνάμεις καταστράφηκαν οικονομικά.
Ο πόλεμος τερματίστηκε το 1648 με την Ειρήνη της Βεστφαλίας. Επέφερε την περιστολή της ισχύος των Αψβούργων και την ανάδειξη της Σουηδίας σε μεγάλη δύναμη. Περισσότερο ωφελημένη βγήκε από τον πόλεμο η Γαλλία, ισχυροποιημένη και με κυρίαρχο ρόλο κατά το υπόλοιπο του 17ου αιώνα.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, επίσης γνωστός ως ο Μεγάλος Πόλεμος (αγγλ. Great War, γαλλ. Grande Guerre), όπως λεγόταν πριν το ξέσπασμα του Δεύτερου Πολέμου, ήταν μια γενικευμένη σύγκρουση των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων που διήρκεσε από τον Ιούλιο του 1914 ως τις 11 Νοεμβρίου 1918. Στην ουσία ήταν μία μεγάλη ενδοευρωπαϊκή διένεξη με τα κύρια μέτωπα στη Γηραιά Ήπειρο, η επέκτασή της ωστόσο και στην περιφέρεια, με ενεργό συμμετοχή αποικιακών στρατευμάτων -με την εμπλοκή ακόμα και αμερικανικών-, της προσέδωσαν τελικά την έννοια του παγκοσμίου.
Η Βρετανική Αυτοκρατορία (αγγλικά: British Empire) αποτελείτο από τις κτήσεις, τις αποικίες, τα προτεκτοράτα, τις εντολές και άλλα εδάφη που κυβερνήθηκαν ή διοικήθηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο και τα οποία προήλθαν από υπερπόντιες αποικίες και εμπορικούς σταθμούς ιδρυμένους από την Αγγλία στον ύστερο 16ο και πρώιμο 17ο αιώνα[1]. Κατά την ακμή της ήταν η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην ιστορία και για πάνω από ένα αιώνα ήταν η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη. Το 1922 η Βρετανική Αυτοκρατορία διοικούσε έναν πληθυσμό περίπου 458 εκατομμυρίων, το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού,[2] και κάλυπτε περισσότερο από 33.670.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το ένα τέταρτο περίπου της συνολικής έκτασης της ξηράς της Γης.[3] Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την έντονη πολιτική, γλωσσική και πολιτισμική της επίδραση παγκοσμίως. Στο ύψιστο σημείο της δύναμής της, συχνά λεγόταν ότι «ο ήλιος δεν δύει ποτέ στην Βρετανική Αυτοκρατορία», επειδή η εξάπλωσή της σε όλα σχεδόν τα γεωγραφικά μήκη του κόσμου σήμαινε ότι ο ήλιος πάντα έλαμπε σε τουλάχιστον ένα από τα πολυάριθμα εδάφη της.
Ο Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος ήταν πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσική Αυτοκρατορία των Ρομάνοφ και την Ιαπωνική Αυτοκρατορία Μεΐτζι. Η σύρραξη γεννήθηκε από την επιθυμία των δύο αυτοκρατοριών για κυριαρχία στην Κορέα και την Μαντζουρία. Οι Ρώσοι δεν ανησυχούσαν ιδιαιτέρως για την έκβαση του πολέμου, ενώ οι Ιάπωνες πολιτικοί ήταν διχασμένοι. Τελικά στον πρώτο μεγάλο πόλεμο του 20ού αιώνα,, οι Ιάπωνες κινήθηκαν ταχύτατα για να καταφέρουν μια σειρά επιτυχιών στη νότια Μαντζουρία, εκμεταλλευόμενοι τον ουσιαστικό τους έλεγχο της Κορέας. Η νίκη επισφραγίστηκε με την καταστροφή του Βαλτικού Στόλου στη Ναυμαχία της Τσουσίμα.
Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) – (Μεγάλη Αναστάσοβα Μεσσηνίας, 1787- Πειραιάς, 1849)
Από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς του 1821, ανηψιός και στενός συνεργάτης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το 1805 μετά το θάνατο του αρματολού πατέρα του, ακολούθησε τον Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν στην Καλαμάτα, έτοιμος για την κήρυξη της Επανάστασης.
Μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας ο Νικηταράς με τον Παπαφλέσσα και τον Κολοκοτρώνη βάδισαν προς την Αρκαδία με σκοπό την άλωση της Τριπολιτσάς. Λίγες μέρες μετά τη μάχη στο Βαλτέτσι απέκρουσε στα Δολιανά την επίθεση 6000 Τούρκων που άφησαν στο πεδίο της μάχης 300 νεκρούς και το σύνολο των πυροβόλων τους. Τότε ονομάστηκε «Τουρκοφάγος». Το καλοκαίρι του 1822 μαζί με άλλους οπλαρχηγούς συνέτριψε το Δράμαλη. Η δράση του συνεχίστηκε στην Αττική και την Πελοπόννησο.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη. Μετά την άφιξη του Καποδίστρια υπήρξε από τους στενούς συνεργάτες του. Αν και ανήκε στη ρωσόφιλη παράταξη δεν έλαβε ενεργό μέρος στις πολιτικές διαμάχες, ήταν όμως σαφής η αντίθεσή του προς τους Βαυαρούς. Το 1839 συνελήφθη ως μέλος της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας» που στρεφόταν εναντίον του Όθωνα, δικάστηκε, αθωώθηκε, ο βασιλιάς όμως διέταξε τον περιορισμό του στην Αίγινα. Μετά την Επανάσταση του 1843 ονομάστηκε υποστράτηγος και το 1847 γερουσιαστής. Πέθανε στον Πειραιά τυφλός και πάμφτωχος.
Το 19ο αιώνα η Βρετανία και η Ρωσική Αυτοκρατορία αγωνίστηκαν για να καλύψουν τα κενά εξουσίας που άφηναν οι παρακμάζουζες Οθωμανική, Περσική και Κινέζικη Aυτοκρατορίες.[72] Αυτή η αντιπαλότητα στην Ευρασία έγινε γνωστή ως το Μεγάλο Παιχνίδι.[72] Όσον αφορούσε τη Βρετανία, οι νίκες της Ρωσίας επί της Περσίας και της Τουρκίας στο ρωσοπερσικό πόλεμο (1826-1828) και στο ρωσοτουρκικό πόλεμο (1828–1829) φανέρωναν τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και δυνατότητές της, τροφοδοτώντας φόβους για εισβολή στην Ινδία.[77] Το 1839 η Βρετανία για να την προκαταλάβει εισέβαλε στο Αφγανιστάν, αλλά ο πρώτος αγγλοαφγανικός πόλεμος ήταν καταστροφικός για τη Βρετανία.[78] Όταν η Ρωσία εισέβαλε στα τουρκικά εδάφη των Βαλκανίων το 1853, οι φόβοι ρωσικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή οδήγησαν τη Βρετανία και τη Γαλλία να εισβάλουν στην Κριμαία για να καταστρέψουν τις ναυτικές της δυνατότητες.[78] Ο επακόλουθος κριμαϊκός πόλεμος, που περιελάμβανε νέες τεχνικές του σύγχρονου πολέμου,[79] και ήταν ο μόνος γενικευμένος πόλεμος της Βρετανίας με κάποια άλλη αυτοκρατορική δύναμη την περίοδο της Pax Britannica, είχε ως αποτέλεσμα ταπεινωτική ήττα για τη Ρωσία.[78] Η κατάσταση παρέμεινε άλυτη στην Κεντρική Ασία για πάνω από δυο δεκαετίες, με τη Βρετανία να προσαρτά το Βαλουχιστάν το 1876 και τη Ρωσία την Κιργιζία, το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν. Για λίγο φάνηκε ότι ένας ακόμα πόλεμος θα ήταν αναπόφευκτος, αλλά οι δύο χώρες κατέληξαν σε συμφωνία για τις σφαίρες επιρροής τους στην περιοχή το 1878 και για όλα τα εκκρεμή θέματα το 1907 με την υπογραφή της αγγλορωσικής Αντάντ.[72] Επιπλέον, η καταστροφή του ρωσικού ναυτικού στη ναυμαχία του Πορτ Άρθουρ στο ρωσοϊαπωνικό πόλεμο περιόρισε την απειλή προς τους Βρετανούς.[80]
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, περισσότερο γνωστή κατά το παρελθόν στη Δύση ως Τουρκική Αυτοκρατορία ή απλώς Τουρκία ήταν ένα κράτος που ήλεγχε μεγάλο μέρος της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Δυτικής Ασίας και της Βόρειας Αφρικής μεταξύ του 14ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Ιδρύθηκε στα τέλη του 13ου αιώνα στη βορειοδυτική Μικρά Ασία στην πόλη Σετζούτ από τον Ογούζο Τούρκο φύλαρχο Οσμάν Α΄. Το 1354 οι Οθωμανοί πέρασαν στην Ευρώπη και με την κατάκτηση των Βαλκανίων το Οθωμανικό μπεηλίκι μεταμορφώθηκε σε μια διηπειρωτική αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί κατέλυσαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από το Μωάμεθ τον Πορθητή το 1453.
Οι Ίνκα ήταν ένας σπουδαίος προκολομβιανός πολιτισμός που άκμασε στη Νότια Αμερική και επίσης η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της Νότιας Αμερικής., η οποία έπεσε με την κατάκτηση του Νέου Κόσμου από τους Ισπανούς οι οποίοι τους κατέκτησαν με βίαιο τρόπο και αρχηγό τον Ισπανό κονκισταδόρο Φρανθίσκο Πιθάρο. Πρωτεύουσα ήταν το Κούσκο στο σημερινό Περού. Σε μια έκταση από τον Ισημερινό μέχρι τη Χιλή και την Αργεντινή, ζούσαν πάνω από 200 έθνη.
Οσπιτάλιοι Ιππότες ή Ιωαννίτες Ιππότες είναι η συνεκδοχική ονομασία του Ordo Hospitalis Sancti Johannis Hierosolymitani, ενός ρωμαιοκαθολικού μοναχικού-ιπποτικού τάγματος, που ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα στα πλαίσια της Α΄ Σταυροφορίας.
Ο ιππότης είναι άτομο στο οποίο έχει απονεμηθεί ο τιμητικός τίτλος του ιπποτισμού από μονάρχη ή άλλον πολιτικό ηγέτη για την εξυπηρέτηση του μονάρχη ή της χώρας, ως στρατιώτη. Η λέξη πρωτοεμφανίζεται στην Ιλιάδα του Ομήρου ως επίθετο του Νέστωρος, “ἱππότα Νέστωρ”. Ιστορικά, στην Ευρώπη, ιππότης ανατίθενται ο έφιππος πολεμιστής. Συχνά, ένας ιππότης ήταν δουλοπάροικος ο οποίος υπηρετούσε ένα άρχοντα ως πολεμιστής, και ο άρχοντας σε αντάλλαγμα τον πλήρωνε με εκτάσεις. Οι άρχοντες εμπιστεύονταν τους ιππότες, οι οποίοι ήταν ειδικευμένοι στη μάχη πάνω σε άλογα. Από τις αρχές της σύγχρονης περιόδου, ο τίτλος του ιππότη είναι καθαρά τιμητικός και συνήθως απονέμεται από έναν μονάρχη, συχνά για μη στρατιωτική υπηρεσία στη χώρα.
Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης είναι ένας αγγλικός θρύλος του Αρθουριανού κύκλου, σύμφωνα με τον οποίο οι Ιππότες αυτοί είχαν θέση στη Στρογγυλή Τράπεζα στην αυλή του Βασιλιά Αρθούρου. Στη Στρογγυλή Τράπεζα δεν υπήρχε κεφαλή του τραπεζιού, κάτι που συμβόλιζε την ισότητα μεταξύ όλων των μελών.
Τα στρατιωτικά τάγματα ή ιπποτικά τάγματα ήταν χριστιανικές αδελφότητες ιπποτών, οι οποίες ιδρύθηκαν για την υπεράσπιση της Ρωμαιοκαθολικής. Τα τάγματα αυτά δρούσαν κατά του Ισλάμ ή κατά των παγανιστών στην περιοχή της Βαλτικής.
Το Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Ξενώνα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Ρόδου και της Μάλτας, αναφερόμενο συχνά και ως Τάγμα της Μάλτας ή απλά Ιππότες της Μάλτας, είναι τάγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με έδρα τη Ρώμη. Η επίσημη γλώσσα των μελών του είναι τα ιταλικά. Το ρητό του είναι το λατινικό «Tuitio Fidei et Obsequium Pauperum». Έχει εκτός από σημαία, και εθνικό ύμνο, τον «Ave Crux Alba».
Το Μοναστικό Κράτος των Ιπποτών της Ρόδου υπήρξε εδαφική οντότητα η οποία βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Ιωαννιτών Ιπποτών, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο νησί της Ρόδου, όπου και παρέμειναν για διάστημα 217 ετών (1305-1522). Προέρχονταν από την Παλαιστίνη και την Κύπρο, ενώ εξαρτιόνταν από τον Πάπα. Ο πρώτος Μέγας Μάγιστρος ήταν ο Γάλλος Φουλκ ντε Βιλαρέ (1305-1319).
Η Αυτοκρατορία των Μογγόλων ήταν μια αυτοκρατορία που κυριάρχησε στην Ασία και στην Ανατολική Ευρώπη τον 13ο και 14ο αιώνα. Ιδρυτής της ήταν ο Τζένγκις Χαν, ο οποίος το 1206 ένωσε όλες τις φυλές των Μογγόλων και δημιούργησε ένα ενιαίο κράτος. Ο αυτοκράτορας ονομαζόταν χάνος και είχε απόλυτη εξουσία. Στο απόγειό της κάλυπτε 26.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το 1/5 της Γης, όντας η μεγαλύτερη συνεχόμενη αυτοκρατορία στην ιστορία και η δεύτερη μεγαλύτερη μετά την Βρετανική Αυτοκρατορία. Ο πληθυσμός που κατοικούσε στην Μογγολική αυτοκρατορία έφτανε τα 100.000.000. Οι πόλεμοι που έλαβαν μέρος στην ανατολή για την επέκταση της αυτοκρατορίας, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ένας Αρχαίος Παγκόσμιος Πόλεμος, καθώς οι Μογγόλοι αντιμετώπισαν υπερδυνάμεις του τότε καιρού, από την Ασία, την Ευρώπη και την Αφρική, και οι νεκροί στις Μογγολικές κατακτήσεις έφταναν τεράστιους αριθμούς (53.000.000) Παρά τις συνεχείς επεκτάσεις και κατακτήσεις των Μογγόλων, χάρις στην δημιουργία μιας χερσαίας αυτοκρατορίας τέτοιου μεγέθους κυρίως από τον Τζένγκις Χαν, ιδέες από την Ασία μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη, καθώς και νέες τεχνολογίες, ενώ ο δρόμος του μεταξιού έγινε ανοιχτός.
Η ισπανική αυτοκρατορία, ήταν μια από τις πρώτες παγκόσμιες αποικιακές αυτοκρατορίες και μεταξύ των μεγαλύτερων σε έκταση. Κατά τον 16ο αιώνα, όντας μαζί με την Πορτογαλία στην κεφαλή των ευρωπαϊκών εξερευνητικών αποστολών, Ισπανικές αποστολές ανακάλυψαν και διεκδίκησαν για λογαριασμό του ισπανικού στέμματος τεράστιες εκτάσεις στην Νότια και Κεντρική Αμερική, την Αφρική και τον Ινδικό Ωκεανό. Για ένα μεγάλο τμήμα του 16ου αιώνα η κυριαρχία της στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό ήταν απόλυτη και αδιαμφισβήτητη, ελέγχοντας τις εμπορικές αρτηρίες και τη ροή πολυτίμων μετάλων στην Ευρώπη.
Οι Βίκινγκ ήταν Σκανδιναβοί, [1][2] που από τα τέλη του 8ου ως τα τέλη του 11ου αιώνα έκαναν επιδρομές και εμπόριο και από τις πατρίδες τους της Βόρειας Ευρώπης σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και εξερευνήσεις προς τα δυτικά στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τη Βίνλαντ. [3] [4] [5] Ο όρος επίσης επεκτείνεται συνήθως στις σύγχρονες γλώσσες για να συμπεριλάβει τις κοινότητες Σκανδιναβικής προέλευσης κατά τη γνωστή ως Εποχή των Βίκινγκ, 793-1066 μ.Χ. Αυτή η περίοδος της σκανδιναβικής στρατιωτικής, εμπορικής και δημογραφικής επέκτασης αποτελεί σημαντικό στοιχείο της πρώιμης μεσαιωνικής ιστορίας της Σκανδιναβίας, της Εσθονίας, των Βρετανικών Νησιών, της Γαλλίας, των Ρως του Κιέβου και της Σικελίας [6].
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ήταν Γερμανός φυσικός εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος βραβεύτηκε με το Νόμπελ Φυσικής το 1921 για τις υπηρεσίες του στην θεωρητική φυσική. Είναι ο θεμελιωτής της Θεωρίας της Σχετικότητας και από πολλούς θεωρείται ο σημαντικότερος επιστήμονας του 20ού αιώνα και όλων των εποχών. Εξέδωσε πάνω από 300 επιστημονικές δημοσιεύσεις, καθώς και 151 συγγράμματα για το ευρύ κοινό.
Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αργότερα πρώτος Κυβερνήτης του νέου ελληνικού κράτους κατά τη μεταβατική περίοδο κατά την οποία η χώρα τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ο Αλέξανδρος Δουμάς ο πρεσβύτερος ήταν Γάλλος συγγραφέας, γνωστός κυρίως από τα ιστορικά του μυθιστορήματα τα οποία τον κατέστησαν έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς στον κόσμο. Πολλά από τα μυθιστορήματά του, όπως Ο Κόμης Μοντεχρήστος, Οι Τρεις Σωματοφύλακες, Μετά Είκοσι Έτη κ.α., αρχικά είχαν δημοσιευθεί σε σειρές. Έγραψε επίσης θεατρικά έργα και άρθρα σε περιοδικά.
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ή ντα Βίντσι, ή Λεονάρντο, ήταν Ιταλός πολυμαθής της Ύστερης Αναγέννησης που θεωρείται κατά κοινή ομολογία ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους όλων των εποχών παρά το περιορισμένο πλήθος των σωζόμενων έργων του. Η «Μόνα Λίζα» είναι το διασημότερο ζωγραφικό έργο του Λεονάρντο και το πιο διάσημο πορτραίτο στην ιστορία, ενώ ο «Μυστικός Δείπνος» του είναι ο πλέον ανατυπωμένος θρησκευτικός πίνακας· το σχέδιο του που έγινε γνωστό ως «Ο Βιτρουβιανός Άνθρωπος» συνιστά διάσημο πολιτιστικό σύμβολο.
Η Σπάρτη ήταν πόλη-κράτος στην Αρχαία Ελλάδα που ήταν χτισμένη στις όχθες του ποταμού Ευρώτα στη Λακωνία στο νότιο ανατολικό μέρος της Πελοποννήσου. Ήταν αποικία λαών της Βοιωτίας που λόγω υπερπληθυσμού εγκατέλειψαν την κεντρική Ελλάδα και αποίκισαν την Πελοπόννησο. Έχει μείνει γνωστή στην παγκόσμια ιστορία για τη στρατιωτική δύναμή της, την πειθαρχία της και το μεγάλο αριθμό των δούλων της. Επίσης, είναι γνωστή και στην Ελληνική Μυθολογία, κυρίως για τον μύθο της Ωραίας Ελένης. Η στρατιωτική δύναμη της Σπάρτης οφειλόταν στο σύστημά της Αγωγής που είχε επιβάλει η νομοθεσία του Λυκούργου, κάτι που ήταν μοναδικό στην Αρχαία Ελλάδα. Η ιστορική περίοδος της Σπάρτης αρχίζει μετά την Κάθοδο των Δωριέων γύρω στο 1100 π.Χ., και τελειώνει κατά τη διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας. Η περιοχή αποτελούσε ήδη από τους προιστορικούς χρόνους αποικία λαών της Βοιωτίας, πράγμα που εξηγεί και τους πολιτικούς θεσμούς και τις παραδόσεις της Αρχαίας Σπάρτης. Όπως μάλιστα διαφαίνεται από τις αρχαίες παραδόσεις, οι κάτοικοι της ποτέ δεν ξέχασαν την καταγωγή τους από τη Βοιωτία.
Κι ένα ανέκδοτο για αυτούς που δεν τους ενδιαφέρουν αυτά που γράφω:
Ο Τοτός γυρίζοντας από το παιχνίδι λέει στη μαμά του: «Μαμά, μαμά με πονάει η κοιλιά μου». «Αφού παίζεις από το πρωί και δεν έχεις φάει τίποτα…» του λέει η μαμά του. «Τι σχέση έχει αυτό;» ρωτάει ο Τοτός. «Αυτό συμβαίνει μάλλον επειδή είναι άδεια η κοιλιά σου!» του εξηγεί. Μετά από λίγο έρχεται μία γειτόνισσα και ρωτάει την μαμά του: «Μήπως έχεις κανένα Ντεπόν γιατί πονάει το κεφάλι μου;;» και πετιέται ο Τοτός: «Σας πονάει μάλλον επειδή είναι άδειο!»
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/totos-mama-koilia/
Ένας βοσκός κέρδισε 3 εκατομμύρια ευρώ σε ένα τυχερό παιχνίδι και κανόνισε να πάει με την γυναίκα του ταξίδι στην Βενετία. Κανένας από τους δύο δεν είχε ξαναφύγει από το χωριό. Ήταν το πρώτο τους ταξίδι και όλα τους φαίνονταν περίεργα. Γυρνώντας από την πρώτη τους βόλτα με την γόνδολα προς το ξενοδοχείο ρωτάει ο βοσκός την σύζυγό του: «Πως σου φάνηκε το μέρος;» «Τι να πω, δεν ξέρω! Οι άνθρωποι εδώ μου φαίνονται τελείως αναίσθητοι. Η πόλη τους είναι πλημμυρισμένη από νερά κι αυτοί τραγουδούν συνέχεια…»
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/anekdoto-venetia/
Όταν ο Τοτός έμαθε πως όλοι οι επιχειρηματίες κρύβουν και κάποιο μυστικό πηγαίνει στο μανάβικο της γειτονιάς του και φωνάζει: «Θέλω 50€ γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια!!!» «Άντε πάρε 5 φρούτα άμα θες και είμαστε εντάξει..» του λέει ο μανάβης. Παρακάτω μπαίνει σε ένα πολυκατάστημα και φωνάζει: «Θέλω 50€ γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια!!!» «Πάρε 5 σοκολάτες άμα θες και είμαστε εντάξει..» του λέει ο καταστηματάρχης. Παρακάτω μπαίνει σε μία μπυραρία και φωνάζει: «Θέλω 50€ γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια!!!» «Έλα πάρε 5 μπύρες άμα θες και είμαστε εντάξει..» του λέει ο μπάρμαν. Χαρούμενος ο Τοτός, παίρνει τα πράγματα που μάζεψε και πάει στο πάρκο που ήταν η παρέα του. Στο δρόμο του ήταν μία εκκλησία οπότε από περιέργεια μπαίνει μέσα και φωνάζει… «Θέλω 50€ γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια!!!» Ένα βουητό ακούστηκε από την εκκλησία και ποδοβολητά, όταν άρχισαν να κυνηγάνε τον Τοτό ένας παπάς, δύο ψάλτες και τρεις καντηλανάφτες με 500€ στα χέρια.
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/mysiko-totos/
Χτυπάει το τηλέφωνο και το σηκώνει ο Τοτός. «Ναιιιι;» λέει ψιθυριστά «Δώσε μου σε παρακαλώ τον πατέρα σου» λέει ένας κύριος. «Δεν μπορεί τώρα, είναι απασχολημένος» ψιθυρίζει ο Τοτός. «Καλά παιδί μου, δώσε μου την μητέρα σου» «Δεν μπορεί τώρα, είναι και αυτή απασχολημένη» ψιθυρίζει ο Τοτός. «Δεν πειράζει δώσε μου τον παππού» ξαναλέει ο κύριος. «Δεν μπορώ ούτε αυτόν, κύριε, είναι απασχολημένος» ψιθυρίζει ο Τοτός. «Εντάξει δώσε μου τότε την γιαγιά» «Είναι απασχολημένη κι αυτή» ψιθυρίζει ο Τοτός. «Καλά παιδί μου τι κάνουν επιτέλους;» ρωτάει ο κύριος. «Ψάχνουν να με βρουν…»
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/totos-tilefono/
Δυο κρητικοί πηγαίνουν σ’ ένα ξενοδοχείο στην Αγγλία και μέσα στην ντουλάπα βρίσκουν ένα ποντίκι να τρώει τα σεντόνια. «Κατέχεις πως λένε τον ποντικό στα Εγγλέζικα;» λέει ο ένας «Όϊ, δε κατέχω» λέει ο άλλος. «Και πως θα τους πούμε ήντα συμβαίνει;»
«Άσε θα πάρω εγώ να εξηγηθώ» λέει ο άλλος και σηκώνει το τηλέφωνο.
«Yes, Reception?»
«Yes»
«Do you know Tom and Jerry?»
«Yes, of course»
«Jerry is here!!!»
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/anekdoto-2kritikoi/
Ένας πιστός περπατάει αμέριμνος στο πάρκο όταν ξαφνικά βλέπει μπροστά του ένα τεράστιο λοντάρι… Το λιοντάρι είχε να φάει για μέρες και άρχισε να κυνηγά τον άνδρα με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Τρέχει ο πιστός και πίσω του το λιοντάρι να τον κυνηγά… Όταν άρχισε να κουράζεται ο πιστός και τον έφτανε το λιοντάρι, ξεκίνησε τις προσευχές: «Θεέ μου αν με ακούς, δείξε την δύναμή σου και κάνε αυτό το λιοντάρι να πιστέψει σε εσένα…» Γυρίζοντας πίσω για να δει αν εξακολουθεί να τον κυνηγά το λιοντάρι το βλέπει στα γόνατα να προσεύχεται…. «Θαύμα!!!», λέει με συγκίνηση, «ο Θεός με γλίτωσε!!!» Και καθώς πλησιάζει το λιοντάρι, το ακούει να λέει στην προσευχή του: «Σε ευχαριστώ Κύριε, και ευλόγησε το φαγητό που πρόκειται να λάβω…»
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/pistos-liontari/
Βρίσκονται 2 φίλοι μετά από καιρό…
«Μα καλά ακόμα καπνίζεις;» λέει ο ένας
«Ναι και πολύ…» λέει ο άλλος
«Πόσα τσιγάρα κάνεις;»
«2 πακέτα τη μέρα, 20 χρόνια τώρα»
«Και πόσο κοστίζει το πακέτο;»
«4 ευρώ»
«Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια έχεις ξοδέψει 4 x 2 x 30 x 12 x 20 = 57.600 Ευρώ!!»
«Εεεε, και;»
«Το ξέρεις οτι με αυτά τα λεφτά θα μπορούσες να πάρεις μια Porsche;»
«Να σου κάνω κι εγώ μια ερώτηση;»
«Ναι!»
«Εσύ, καπνίζεις;»
«ΟΧΙ βέβαια»….
«Και που είναι η Porsche σου;»
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/2-filoi/
Η Δασκάλα ρωτάει τον Τοτό:
– Τοτό, πόσοι είναι οι μαθητές του Χριστού; Ο Τοτός δεν ήξερε και ο Πέτρος του λέει για να τον βοηθήσει:
– Όσες είναι και οι ώρες του ρολογιού. Τότε ο Τοτός κοιτάει το ρολόι και λέει:
– Έντεκα παρά τέταρτο, κυρία!
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%ad%ce%ba%ce%b4%ce%bf%cf%84%ce%bf-%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b1%ce%b8%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9/
Ένας επιθεωρητής επισκέπτεται το σχολείο του Τοτού και στα πλαίσια του μαθήματος ρωτάει τον Τοτό:
– «Για πες μου Τοτέ ποιος έκλεψε τα μήλα των Εσπερίδων;» Τρομοκρατημένος ο Τοτός απαντάει:
– «Δεν ήμουν εγώ κύριε… αλλαααά είδα τη Αννουλα να τρώει ένα μήλο το πρωί, μάλλον αυτή τα έκλεψε..». Ρωτάει ένα ένα όλα τα παιδιά στην τάξη και όλοι λέγαν πως «Τα μήλα των Εσπερίδων» τα έκλεψε η Αννουλα. Ο επιθεωρητής πλησιάζει τον δάσκαλο να ζητήσει τον λόγο για το χαμηλό επίπεδο στην τάξη, οπότε ο δάσκαλος του λέει: –
«Κύριε επιθεωρητά σας διαβεβαιώ προσωπικά ότι η Αννουλα είναι πολύ καλό παιδί και από καλή οικογένεια. Και να έκλεψε κανένα μηλαράκι δεν πειράζει.. τι να κάνουμε, να την κρεμάσουμε;» Η Αννουλα βάζει τα κλάματα και παίρνει τηλέφωνο τους γονείς της… Έρχονται εκείνοι τρομοκρατημένοι και διαβεβαιώνουν τον επιθεωρητή πως το μήλο που κρατούσε σήμερα στο σχολείο η Αννούλα το είχαν αγοράσει οι ίδιοι και δεν το έκλεψε η Αννούλα από τις Εσπερίδες. Σκασμένος ο επιθεωρητής φεύγει από το σχολείο και κάνει αναφορά στο υπουργείο αναφέροντας τα καθέκαστα. Μετά από 2-3 μέρες έρχεται η απάντηση του υπουργείου:
«ΚΥΡΙΕ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΣΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΛΟΠΗΣ ΤΩΝ ΜΗΛΩΝ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ»
H Πρώτη Σταυροφορία (1096-1099) ήταν η πρώτη από μία σειρά σταυροφοριών που προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τους Αγίους Τόπους, κλήθηκε από τον Πάπα Ουρβανό Β΄ στη Σύνοδο του Κλερμόν το 1095. Ο Ουρβανός κάλεσε μία στρατιωτική εκστρατεία για να βοηθήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία είχε χάσει πρόσφατα το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας από τους Σελτζούκους. Η προκύπτουσα στρατιωτική εκστρατεία κυρίως Φράγκων ευγενών όχι μόνο επανέκτησε τη Μικρά Ασία αλλά συνέχισε στην κατάκτηση των Αγίων Τόπων, οι οποίοι είχαν κατακτηθεί κατά την ισλαμική επέκταση ήδη από τον 7ο αιώνα και κορυφώθηκε τον Ιούλιο του 1099 με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ και την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ.
Η Δεύτερη Σταυροφορία ήταν μία προσπάθεια της Δύσης να αντεπιτεθεί στην όλο και αυξανόμενη πίεση των Τούρκων. Ξεκίνησε το 1147 και τερματίστηκε το 1149 πετυχαίνοντας να χειροτερέψει την κατάσταση για τα σταυροφορικά κράτη, αλλά και να μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ της δυτικής Χριστιανοσύνης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η Τρίτη Σταυροφορία, γνωστή και ως Σταυροφορία των Βασιλέων, ήταν μία προσπάθεια των Ευρωπαίων ηγετών να ανακαταλάβουν τους Αγίους Τόπους από τον Σαλαντίν. Ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη αλλά δεν πέτυχε τον απώτερο σκοπό της, που ήταν η επανάκτηση της Ιερουσαλήμ.
Η Δ’ Σταυροφορία (1201-1204) είχε σκοπό και στόχο την κατάληψη της Ιερουσαλήμ μέσω μιας εισβολής στην Αίγυπτο και την Αλεξάνδρεια, αλλά παρέκλινε από τον στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την Κωνσταντινούπολη, καταλύοντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ιδρύοντας τη Λατινική Αυτοκρατορία. Ως ιστορικό γεγονός, η Δ’ Σταυροφορία αποτέλεσε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο, το οποίο υπήρξε αποτέλεσμα διάφορων συμφερόντων και συναισθημάτων: θρησκευτικά αισθήματα, ελπίδες των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή και επιθυμία για κέρδη και περιπέτειες και υλικά κέρδη από την άλλη πλευρά. Όμως, η επικράτηση των υλικών συμφερόντων, η οποία ήταν αισθητή και στις προηγούμενες Σταυροφορίες, εκδηλώθηκε ξεκάθαρα κατά την Δ’ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Η Σύνοδος του Λατερανού το 1215 αποφάσισε την αποστολή της πέμπτης σταυροφορίας. Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ Ιωάννης Βρυέννιος και ο βασιλιάς της Ουγγαρίας Ανδρέας Β΄ είχαν μικρές επιτυχίες στην Αίγυπτο. Το 1217 μία στρατία από Ούγγρους και Αυστριακούς αποβιβάστηκε στη Δαμιέττη της Αιγύπτου, την οποία κατέλαβαν οι σταυροφόροι και κράτησαν για δύο χρόνια έως το 1219. Η εκστρατεία κατά του Καΐρου κατέληξε σε καταστροφή το 1221.
Μετά την αποτυχία της Πέμπτης Σταυροφορίας ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Φρειδερίκος Β’ ανέλαβε να εκστρατεύσει στην Παλαιστίνη. Αυτή του η εκστρατεία αναφέρεται ως η Έκτη Σταυροφορία. Το καλοκαίρι του 1228 ξεκίνησε για την Ανατολή, όντας αφορισμένος από τον πάπα Γρηγόριο Θ’, καθώς οι συνεχείς αναβολές και καθυστερήσεις της αναχώρησης από τον Φρειδερίκο τον είχαν εξοργίσει. Το 1229 σύνηψε ειρηνικά συνθήκη δεκαετούς διάρκειας με το σουλτάνο της Αιγύπτου Μελίκ-Ελ-Καμέλ με την οποία η Ιερουσαλήμ, η Βηθλεέμ και μία λωρίδα εδάφους που οδηγούσε προς την θάλασσα παραχωρήθηκαν στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ.Αυτό είναι ένα μοναδικό γεγονός στην ιστορία των σταυροφοριών καθώς η συμφωνία επιτεύχθηκε χωρίς σοβαρή στρατιωτική αντιπαράθεση.Η Ιερουσαλήμ, όμως, έμεινε στα χέρια των σταυροφόρων μόνο μέχρι το 1244.
Η Έβδομη Σταυροφορία αποφασίστηκε από τη σύνοδο της Λυών το 1245. Αρχηγός της ήταν ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Θ΄, που εκστράτευσε εναντίον της Αιγύπτου, η οποία έλεγχε τους Αγίους Τόπους.
Η Όγδοη Σταυροφορία αναλήφθηκε και πάλι από τον Λουδοβίκο Θ΄ της Γαλλίας το 1270. Η Θ΄ Σταυροφορία υπολογίζεται πολλές φορές σαν μέρος της όγδοης. Ο αδελφός τού Λουδοβίκου Θ΄, Κάρολος κόμης του Ανζού, τον έπεισε να επιτεθεί στην Τύνιδα, η οποία θα χρησιμοποιούταν ως βάση για να επιτεθεί στην Αίγυπτο. Ο Κάρολος, ως βασιλιάς της Σικελίας, είχε τις δικές του φιλοδοξίες στην περιοχή. Ο χαλίφης της Τύνιδας Μουστανσίρ αρνήτο να πληρώνει φόρο υποταγής στον Κάρολο, όπως έκανε με τον προηγούμενο βασιλιά. Επίσης είχε προσφέρει άσυλο σε εχθρούς του Καρόλου. Δεν ήταν όμως φανατικός μουσουλμάνος. Οι χριστιανοί είχαν πλήρη θρησκευτική ελευθερία και είχε επιτρέψει την ίδρυση χριστιανικού μοναστηριού στην πρωτεύουσα. Κυκλοφορούσαν και φήμες, ότι είχε προσηλυτιστεί κρυφά στο χριστιανισμό.
Η Θ΄ Σταυροφορία, η οποία μερικές φορές ομαδοποιείται με την Όγδοη Σταυροφορία, συνήθως θεωρείται ότι είναι η τελευταία μεγάλη μεσαιωνική Σταυροφορία για τους Άγιους Τόπους. Έλαβε χώρα το 1271-1272.
Ο Ριχάρδος Α΄ ο Λεοντόκαρδος (Richard I the Lionheart, 8 Σεπτεμβρίου 1157 – 6 Απριλίου 1199) ήταν βασιλιάς της Αγγλίας και δούκας της Ακουιτανίας (1189-1199). Ονομάστηκε Λεοντόκαρδος λόγω του θάρρους του στο πεδίο της μάχης. Ήταν τρίτος γιος και διάδοχος του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Β΄ και της Ελεωνόρας της Ακουιτανίας, από τους ηγέτες της Γ΄ Σταυροφορίας και ένας από τους διασημότερους μονάρχες της μεσαιωνικής Ευρώπης.
Γεννήθηκε στην Οξφόρδη. Ήταν ο ευνοούμενος γιος της μητέρας του Ελεονώρας, από την οποία χρίστηκε δούκας της Ακουιτανίας (1168) και κόμης του Πουατιέ (1172). Ήταν Γάλλος, όπως όλη η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας, εκπαιδεύτηκε σαν Γάλλος και έγραψε στη γαλλική γλώσσα πολλά ποιήματα, ενώ αδιαφόρησε ακόμα και να μάθει την αγγλική γλώσσα. Χαρακτηρίζεται και ως ο απών βασιλιάς, επειδή από τα 10 χρόνια που βασίλεψε στην Αγγλία, έζησε μονάχα έξι μήνες σε αγγλικό έδαφος, κάτι το οποίο χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι συγγραφείς για να ασκήσουν έντονη κριτική για την πλήρη αδιαφορία του Ριχάρδου για την Αγγλία. Απεχθανόταν την Αγγλία λόγω του άσχημου καιρού της και απέφευγε με κάθε μέσο να βρεθεί σε αυτή, προτιμώντας να ζει σε γαλλικά εδάφη. Αισθανόταν Γάλλος βασιλιάς της Αγγλίας, όπως όλοι οι πρώτοι βασιλείς της δυναστείας των Πλανταγενετών.
Παρόλα αυτά παρέμεινε στην ιστορία σαν ένας από τους θρυλικότερους Άγγλους βασιλείς και η φήμη του φτάνει μέχρι και τις μέρες μας. Ήταν ελκυστικός από την παιδική του ηλικία, κοκκινομάλλης με λαμπερά μάτια και με ωραίες συμμετρικές σωματικές αναλογίες. Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα ηγετικά και τα στρατιωτικά του προσόντα. Πολέμησε πετυχημένα τους ευγενείς στο δουκάτο της Ακουιτανίας που είχε υπό την εξουσία του.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Ερρίκος ο Νεότερος, στέφθηκε το 1170 βασιλιάς της Αγγλίας σαν Ερρίκος Γ΄, τίτλο που τελικά δεν πήρε ποτέ. Γι’ αυτό και οι ιστορικοί τον ονόμασαν Νεότερο, προκειμένου να τον ξεχωρίσουν από τον αληθινό Ερρίκο Γ΄, τον ανιψιό του. Το 1173 ο Ριχάρδος συμμάχησε για πρώτη φορά με την μητέρα του και τους αδελφούς του, Ερρίκο και Γοδεφρείδο, προκειμένου να ανατρέψουν τον πατέρα του από τον θρόνο. Η επανάσταση καταστάλθηκε εύκολα, η μητέρα του αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε, ενώ ο μόλις 17χρονος Ριχάρδος αρνήθηκε λόγω αδυναμίας να δώσει συνέχεια στην διαμάχη και δήλωσε υποταγή στον πατέρα του.
Τάφος του Ριχάρδου Α΄ στον Καθεδρικό ναό της Ρουέν
Ο πατέρας του ήθελε να τον παντρέψει με την πριγκίπισσα της Γαλλίας Αλίκη, αλλά ο Ριχάρδος αρνήθηκε λόγω του ότι η Αλίκη ήταν αδελφή του πιο κοντινού του συμμάχου, βασιλιά της Γαλλίας, Φιλίππου Β΄. Μετά την αποτυχία του στην επανάσταση κατά του πατέρα του άρχισε, το 1179, να αντιμετωπίζει προβλήματα επαναστάσεων από τους υπηκόους του στην Ακουιτανία. Οι επαναστάτες οχυρώθηκαν στο απόρθητο φρούριο του Taillebourg, ενώ ο Ριχάρδος άρχισε να καταστρέφει τις περιοχές γύρω από το κάστρο, προκειμένου να τους αποκλείσει. Τελικά μόλις τελείωσαν τα τρόφιμα επιχείρησαν έξοδο, όπου ο Ριχάρδος τους συνέτριψε εύκολα. Ιστορικοί αναφέρουν ακρότητες του Ριχάρδου εναντίον των αιχμαλώτων και εξαναγκασμό των γυναικών στην πορνεία.
Μετά την καταστολή των βαρώνων της Ακουιτανίας, άρχισε να προκαλεί τον πατέρα του, προκειμένου να τον χρίσει διάδοχο στον θρόνο (1180 – 1183). Τότε ο πατέρας του τον προσκάλεσε να δώσει υποτέλεια στον διάδοχο του, Ερρίκο τον Νεότερο, μεγαλύτερο αδελφό του, κάτι που έκανε τον Ριχάρδο να εξοργιστεί. Τότε (1183) ο Ερρίκος ο Νεότερος και ο μικρότερος αδελφός του Γοδεφρείδος επιτέθηκαν στην Ακουιτανία, προκειμένου να καθυποτάξουν τον Ριχάρδο. Όμως, το καλοκαίρι του ίδιου έτους ο Ερρίκος πέθανε και τότε ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ έδωσε την άδεια στον μικρότερο από τους γιους του, Ιωάννη, να επιτεθεί στην Ακουιτανία, οπότε ο Ριχάρδος συμμάχησε με τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Β΄ Αύγουστο. Οι σχέσεις του με τον Φίλιππο Β΄ ήταν τόσο στενές που έτρωγαν και κοιμόντουσαν μαζί, κάτι που οι περισσότεροι το ερμήνευσαν σαν ομοφυλοφιλική σχέση μεταξύ τους. Ο Ριχάρδος υποσχέθηκε να του δώσει την Νορμανδία και το Ανζού, προκειμένου να τον βοηθήσει να καταλάβει τον αγγλικό θρόνο από τον πατέρα του.
Τον Ιούλιο του 1189, οι ενωμένες δυνάμεις Ριχάρδου και Φιλίππου συνέτριψαν τον στρατό του Ερρίκου στο Μπαλάνς. Ο ηττημένος Ερρίκος ταπεινωτικά δέχθηκε να υπογράψει την διαδοχή του από τον Ριχάρδο στον αγγλικό θρόνο και πέθανε από την λύπη του. Ο Ριχάρδος στις 3 Σεπτεμβρίου 1189 στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας.
Όταν ο Ριχάρδος στέφθηκε βασιλιάς διέταξε να βγουν έξω από την αίθουσα στέψης όλοι οι Εβραίοι, αλλά μερικοί επανήλθαν με δώρα στο βασιλιά προκειμένου να τους δεχτεί. Τότε οι αυλικοί άρχισαν να μαστιγώνουν τους Ιουδαίους και αμέσως διέρρευσε ψευδώς η φήμη στο Λονδίνο ότι ο βασιλιάς Ριχάρδος Α΄ διέταξε την σφαγή όλων των Ιουδαίων που υπάρχουν στην χώρα. Αμέσως έγινε μακελειό: οι περισσότεροι Ιουδαίοι βρήκαν βίαιο θάνατο ή κάηκαν ζωντανοί από τον όχλο και όσοι γλύτωσαν βαπτίστηκαν με τη βία χριστιανοί ή δραπέτευσαν. Ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι ονόμασε τον Ριχάρδο όργανο του σατανά.
Ουάσινγκτον ή Γεώργιος Ουάσιγκτον (αγγλικά: George Washington (22 Φεβρουαρίου 1732 – 14 Δεκεμβρίου 1799) ήταν ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (1789-1797), διοικητής του Γενικού Επιτελείου του Ηπειρωτικού Στρατού κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης και ένας από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Προήδρευσε της συνέλευσης που συνέταξε το Σύνταγμα, το οποίο αντικατέστησε τα άρθρα της Συνομοσπονδίας και καθόρισε τη θέση του Προέδρου.
Ο Ουάσιγκτον εξελέγη Πρόεδρος με ομόφωνη επιλογή των 69 εκλογέων το 1788, και υπηρέτησε δύο θητείες. Φρόντισε για τη δημιουργία μιας ισχυρής, καλά χρηματοδοτούμενης εθνικής κυβέρνησης που θα διατηρούσε την ουδετερότητα στους πολέμους που θα μαίνονταν στην Ευρώπη, θα κατέστειλε εξεγέρσεις, και θα κέρδιζε την αποδοχή μεταξύ των Αμερικανών όλων των τύπων. Το στυλ ηγεσίας του εγκαθίδρυσε πολλές μορφές και τελετουργικά της κυβέρνησης που έχουν χρησιμοποιηθεί, όπως η χρήση ενός συστήματος υπουργικού συμβουλίου και την παροχή ομιλίας κατά την ορκωμοσία. Ακόμα, η ειρηνική μετάβαση από την προεδρία του στην προεδρία του Τζον Άνταμς δημιούργησε μια παράδοση που συνεχίζεται στον 21ο αιώνα. Ο Ουάσιγκτον χαρακτηρίστηκε ως εθνοπατέρας, ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής του.
O Τζορτζ Ουάσινγκτον γεννήθηκε από αγροτική αριστοκρατική οικογένεια της Βιρτζίνια. Η οικογένειά του είχε στην κατοχή της καπνοκαλλιέργειες και δούλους. Αφότου πέθαναν ο πατέρας και ο μεγαλύτερος αδερφός του, όταν ήταν νέος, συνδέθηκε προσωπικά με τον ισχυρό Ουίλιαμ Φαίρφαξ, ο οποίος τον προώθησε ως τοπογράφο και στρατιώτη. Έγινε γρήγορα ανώτερος αξιωματικός των αποικιακών δυνάμεων κατά την διάρκεια των πρώτων σταδίων του Πολέμου Γάλλων και Ινδιάνων. Επιλέχθηκε από το Δεύτερο Ηπειρωτικό Κογκρέσο το 1775 να γίνει διοικητής του Γενικού Επιτελείου του Ηπειρωτικού Στρατού στην Αμερικανική Επανάσταση. Ο Ουάσινγκτον κατάφερε να εκδιώξει τους Βρετανούς από τη Βοστώνη το 1776, όμως ηττήθηκε και παρ΄ολίγο αιχμαλωτίσθηκε το ίδιο έτος, όταν έχασε την Νέα Υόρκη. Μετά την διάσχιση του ποταμού Ντελάγουερ κατά τη διάρκεια ενός βαρύ χειμώνα, νίκησε τους Βρετανούς σε δύο μάχες και ανακατέλαβε το Νιου Τζέρσεϊ.
Η δυναστεία των Αχαιμενιδών ήταν η πρώτη σειρά Περσών ηγεμόνων. Ιδρύθηκε από τον Αχαιμένα, έναν Πέρση ηγέτη του 700 π.Χ. Ο γιος του ο Θιέσπης οδήγησε τους νομάδες Πέρσες να εγκατασταθούν στο νότιο Ιράν γύρω στο 650 π.Χ. και συγκρότησε το πρώτο οργανωμένο Περσικό κράτος. Σταδιακά το Περσικό κράτος κατέκτησε την περιοχή των αυτοχθόνων Ελαμιτών συμπεριλαμβανομένης της σημαντικής περιοχής Ανσάν. Οι απόγονοι του Θιέσπη χωρίστηκαν σε δύο κλάδους, ο μεν βασίλευε στο Ανσάν ο δε στην υπόλοιπη Περσία.
Ο Κύρος ο Μέγας ένωσε τα δυο βασίλεια περί το 559 π.Χ. Εκείνη την περίοδο οι Πέρσες ήταν υποτελείς στους Μήδους υπό τον παππού του Κύρου, τον Αστυάγη. Ο Κύρος επαναστάτησε με τη βοήθεια των Περσών, ανατρέποντας τον Αστυάγη και δημιούργησε τη μεγάλη Περσική αυτοκρατορία προσθέτοντας τη Μηδία στο Περσικό κράτος στα 550 π.Χ. Ο Κύρος οδήγησε τους Μήδους και τους Πέρσες σε νέες κατακτήσεις. Αρχικά κατακτήθηκε η Λυδία, το 539 π.Χ. εισήλθε θριαμβευτικά στη Βαβυλώνα. Ο Χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Κύρου είναι απόδειξη του μεγέθους του ως προσωπικότητα.
Ο Κύρος σκοτώθηκε σε μάχη με τους Μασσαγέτες στην προσπάθειά του να τους τιμωρήσει επειδή αρνήθηκαν να υποταχθούν.
Ο γιος του Κύρου, Καμβύσης Β΄, πρόσθεσε την Αίγυπτο στην Περσική Αυτοκρατορία. Η Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της με τον Δαρείο Α΄, ο οποίος κατέλαβε την κοιλάδα του Ινδού ποταμού και την Θράκη και πέρασε το Δούναβη καταδιώκοντας για αρκετό καιρό τους Σκύθες, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Η εισβολή του στην Ελλάδα ανακόπηκε στη Μάχη του Μαραθώνα. Ο γιος του Ξέρξης Α΄ επανέλαβε την προσπάθεια, αλλά ηττήθηκε στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ. και αποκρούστηκε οριστικά στη Μάχη των Πλαταιών το επόμενο έτος.
Η Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών ήταν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη ως εκείνη την εποχή, καλά διοικούμενη και οργανωμένη. Ο Δαρείος διαίρεσε το βασίλειό του σε περίπου είκοσι Σατραπείες, με πολλούς από τους Σατράπες να έχουν προσωπικές σχέσεις με το Μεγάλο Βασιλέα (Σάχης). Εγκαθίδρυσε σύστημα υποχρεωτικής εισφοράς από τις Σατραπείες, υιοθέτησε το ανεπτυγμένο ταχυδρομικό σύστημα των Ασσυρίων και το επέκτεινε. Μετέφερε την πρωτεύουσα στα Σούσα, στο κέντρο της αυτοκρατορίας. Οι Πέρσες επέτρεψαν στους διάφορους υποτελείς πολιτισμούς να διατηρηθούν, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κύρου, με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά ο κίνδυνος εξεγέρσεων.
Βγαίνει ο ασθενής από το χειρουργείο και του λέει ο γιατρός: «Λοιπόν, η επέμβασή σας ήταν πολύ δύσκολη αλλά όλα πήγαν καλά! Η καρδιά σας λειτουργεί περίφημα.» «Ωραία, χαίρομαι! Τι πρέπει να προσέχω;» «Θα πάτε στο σπίτι να ξεκουραστείτε! Για 2-3 βδομάδες, θα τρώτε ελαφρά και το πιο βασικό είναι να μην συγχύζεστε!» «Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ. Τι σας χρωστάω;» «Ε αυτό θα το συζητήσω καλύτερα με την σύζυγό σας. Είπαμε ότι εσείς δεν πρέπει να συγχύζεστε!!!»
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/anekdoto-epemvasi-2/
Ο Τοτός βλέπει ένα μεθυσμένο ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο και τον ρωτάει… – Γιατί πίνεις τόσο κρασί;
– Για να πνίξω τις στενοχώριες μου.
– Καλά, δεν ξέρουν κολύμπι;
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%ba%ce%b4%ce%bf%cf%84%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b9%ce%b1/
Η δασκάλα καλεί τους γονείς στο σχολείο για ενημέρωση και έρχεται η σειρά του γύφτου μπαμπά…. «Το παιδί σας είναι πολύ καλό» του λέει η δασκάλα.
«Φχαριστώ κυρά ντασκάλα» λέει ο γύφτος.
«Όμως στα μαθήματα δεν τα πάει καλά» συνεχίζει η δασκάλα.
«Ντηλαντή;;;» λέει ο μπαμπάς.
«Για παράδειγμα τον ρώτησα: Πόσα γράμματα έχει η αλφαβήτα; Πόσες ημέρες έχει ο χρόνος; Πόσο κάνει 5+8; και δεν ήξερε να απαντήσει ούτε σε αυτές τις απλές ερωτήσεις». Κάνει νόημα ο μπαμπάς και φωνάζει το μικρό γυφτάκι:
«Ντε μου λες ρε: Πόσα γκράμματα έχει η αλφαβήτα;»
«20» απαντάει το γυφτάκι.
«Πόσες μέρες έχει ο χρόνος;»
«Θα χει καμιά ντιακοσαριά» λέει το γυφτάκι.
«Πόσο κάνει 5+8;»
«15» του απαντά το γυφτάκι. και του λέει ο μπαμπάς:
«Και αφού τα ξέρεις μπρε γκιατί ντεν τα λες στη ντασκάλα;»
Πηγή: https://www.poly-gelio.gr/daskala-enimarosi/
Ο Τριακονταετής Πόλεμος (γερμανικά: Dreißigjähriger Krieg) ήταν μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων που έλαβαν χώραν μεταξύ 1618 και 1648 στην κεντρική Ευρώπη, κυρίως στα εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (σημερινής Γερμανίας). Πρόκειται για μια από τις πιο μακροχρόνιες και καταστροφικές συγκρούσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Άρχισε ως πόλεμος μεταξύ των καθολικών και διαμαρτυρομένων κρατών της αυτοκρατορίας και βαθμηδόν εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη διαμάχη στην οποία ενεπλάκησαν οι περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Και ενώ στον πόλεμο αυτό οδήγησαν θρησκευτικά αίτια, σύντομα οι εμπλεκόμενες δυνάμεις κατέληξαν να αγωνίζονται για την πολιτική επικράτηση στην Ευρώπη με προεξάρχουσα τη διαμάχη για το σκοπό αυτό μεταξύ Αψβούργων και Γαλλίας.
Ο πόλεμος άρχισε όταν ο αυτοκράτορας Φερδινάνδος Β΄, ένθερμος καθολικός, προσπάθησε να επιβάλει θρησκευτική ομοιομορφία στην αυτοκρατορία. Τα προτεσταντικά κράτη της βόρειας Γερμανίας απάντησαν σχηματίζοντας την Προτεσταντική Ένωση (Protestantische Union) και οι προτεστάντες της Βοημίας επαναστάτησαν, καθήρεσαν το Φερδινάνδο από το θρόνο του βασιλιά της Βοημίας και εξέλεξαν βασιλιά τον εκλέκτορα του Παλατινάτου. Ο Φερδινάνδος κατέπνιξε την επανάσταση στη Βοημία και κατέλαβε την πρωτεύουσα του Παλατινάτου Χαϊδελβέργη, αλλά οι νίκες του συσπείρωσαν τους προτεστάντες ηγεμόνες και γέννησαν φόβους στους καθολικούς. Ο καρδινάλιος Ρισελιέ, μολονότι καθολικός, συγκρότησε συμμαχία κατά των Αψβούργων, η Δανία και η Σουηδία μπήκαν στον πόλεμο υπέρ των διαμαρτυρομένων, ενώ η Ισπανία υπέρ των καθολικών.
Ο πόλεμος αυτός ερήμωσε μεγάλες περιοχές. Στη Γερμανία, τη Βοημία και τις Κάτω Χώρες ο πληθυσμός μειώθηκε δραματικά από την πείνα και τις αρρώστιες και τα στρατεύματα λεηλατούσαν τους κατοίκους. Οι περισσότερες από τις εμπόλεμες δυνάμεις καταστράφηκαν οικονομικά.
Ο πόλεμος τερματίστηκε το 1648 με την Ειρήνη της Βεστφαλίας. Επέφερε την περιστολή της ισχύος των Αψβούργων και την ανάδειξη της Σουηδίας σε μεγάλη δύναμη. Περισσότερο ωφελημένη βγήκε από τον πόλεμο η Γαλλία, ισχυροποιημένη και με κυρίαρχο ρόλο κατά το υπόλοιπο του 17ου αιώνα.