Posted on November 10, 2024

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ για ΥΛΗ ΓΙΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ Α ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ/// Β ΛΥΚΕΙΟΥ

Κριτήρια επιλογής επαγγέλματος// ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ (ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ)και ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2024/11/10/%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%ae%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%ad%ce%bb%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%b3/

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Η Φόνισσα» /// ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ//// ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/10/08/%ce%b1%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b7-%cf%86%cf%8c%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1/

ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/10/16/%ce%b7%ce%b8%ce%bf%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf-%cf%84%ce%bf-%ce%bb%ce%b5%ce%be%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%bf%cf%84%ce%b5%cf%87%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%89%ce%bd/

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/09/24/40/

Διαφήμιση και Βία

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/11/06/%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%86%ce%ae%ce%bc%ce%b9%cf%83%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b2%ce%af%ce%b1/

ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ -ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (2)

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/11/10/268/

Η ΦΟΝΙΣΣΑ

ΤΟ ΥΛΙΚΟ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/10/22/%ce%b7-%cf%86%ce%bf%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%cf%85%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%bf/

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ-ΤΙ ΕΙΝΑΙ /ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/09/24/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%b1%ce%bd%ce%b4%ce%b1-ti-einai-%cf%81%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80/

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2024/01/10/%cf%84%ce%bf-%ce%ba%cf%8c%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%81%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d/

Ρατσισμός Κριτήριο Αξιολόγησης (Συνεξέταση)

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2024/01/10/%cf%81%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%bf-%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b7%cf%83%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5/

ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2024/02/16/%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%80%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%80%cf%84%cf%85%ce%be%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b3%cf%81%ce%ac%cf%86%ce%bf%cf%85/

Σεξιστικός Λόγος Κριτήριο Αξιολόγησης (Συνεξέταση)

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2024/01/10/%CF%83%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83

Τρόποι Ανάπτυξης Παραγράφου

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2024/09/22/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%85%cf%80%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba-%ce%b3-%ce%ba%ce%b1%cf%81%cf%85%cf%89%cf%84%ce%ac%ce%ba%ce%b7/

Κώστας Καρυωτάκης/// ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ και το ποίημα ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2024/11/10/%ce%ba%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%81%cf%85%cf%89%cf%84%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%bf%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9/

Leave a Comment

Posted on November 10, 2024

Κριτήρια επιλογής επαγγέλματος// ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ (ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ)και ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

ΠΗΓΗ: https://latistor.blogspot.com/2022/12/blog-post_30.html

Ν. Γλώσσα Β΄ Λυκείου: Κριτήρια επιλογής επαγγέλματος

Κριτήρια επιλογής επαγγέλματος

     Η επιλογή επαγγέλματος θεωρείται ως μία από τις κρισιμότερες καμπές στη ζωή μας, διότι καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, τη μετέπειτα επιτυχία και ευτυχία μας. Έχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία η επαγγελματική επιλογή να γίνεται με τα κατάλληλα κριτήρια.
     Ξεκινώντας από την οικογένεια και θεωρώντας την ως τον πιο σημαντικό φορέα κοινωνικοποίησης που ασκεί ίσως τη μεγαλύτερη επίδραση στους νέους, θα λέγαμε ότι ο ρόλος της είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Όταν οι γονείς ανακαλύπτουν και ενισχύουν τα ταλέντα των παιδιών τους δίνουν τις σωστές κατευθυντήριες ως προς την επιλογή επαγγέλματος. Πολλές φορές όμως, οι προσωπικές τους φιλοδοξίες και η ασυνείδητη ανάγκη τους να δουν τους απογόνους τους σαν μια πιο επιτυχημένη εκδοχή του εαυτού τους (συχνότατα όχι μόνο στον τομέα του επαγγέλματος) τους οδηγούν στο να λειτουργούν ακυρωτικά απέναντι στις προτιμήσεις των παιδιών και να τους υποδεικνύουν λάθος δρόμους, μη συμβατούς με την ιδιοσυγκρασία τους.
     Επιπλέον, ο κοινωνικός περίγυρος (συνομήλικοι, συγγενείς, φίλοι κ.λπ.), πολλές φορές, ασκεί πίεση μέσα από διάφορες στερεοτυπικές αντιλήψεις από τις οποίες εμφορείται και επιβάλλει στα παιδιά κάποια πρότυπα π.χ. τα χειρωνακτικά επαγγέλματα αντιμετωπίζονται υποτιμητικά, όταν συγκρίνονται με πνευματικά επαγγέλματα ή άλλα που είναι «του συρμού» ή κάποια που προσφέρουν μεγάλες οικονομικές απολαβές, δόξα ή κοινωνική προβολή. Κι εδώ οι νέοι θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά πριν αποφασίσουν για το μελλοντικό επάγγελμά τους, να δουν πρώτα αν ταιριάζει στους ίδιους, να μην δράσουν παρορμητικά και να μην παρασυρθούν από τις όποιες κοινωνικές ιεραρχήσεις και τα πρότυπα που προβάλλονται μέσα από ΜΜΕ ή άλλους κοινωνικούς φορείς, και συνήθως αποσκοπούν στην κάλυψη των εκάστοτε κοινωνικών αναγκών.
     Επίσης, είναι σημαντικό οι νέοι να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στις δυνατότητες που έχει το κάθε επάγγελμα για απορρόφηση του προσφερόμενου εργατικού δυναμικού. Γι’ αυτόν τον λόγο, θα πρέπει να συμβουλεύονται ανθρώπους ιδιαίτερα ενήμερους πάνω τα εργασιακά θέματα, που λαμβάνουν υπόψη τους τα νέα δεδομένα της αγοράς και που έχουν διεξάγει έρευνες που καταλήγουν σε μακροπρόθεσμα συμπεράσματα (με άξονα τουλάχιστον δεκαετίας).
     Ωστόσο, το πιο σημαντικό κριτήριο επιλογής επαγγέλματος παραμένει η αυτογνωσία και ο βαθμός ωριμότητας των ατόμων. Όταν κάποιος γνωρίζει ποιος είναι και τι αναζητά, ποια είναι τα «δυνατά του χαρτιά» και πώς θα τα αξιοποιήσει, οδηγεί τον εαυτό του στη σωστή επιλογή. Έτσι διασώζεται από τους διάφορους σκοπέλους που συναντά στον δρόμο του και διαλέγει συνειδητά το επάγγελμα που του ταιριάζει και θα τον κάνει στη ζωή του χαρούμενο και δημιουργικό.
     Χρειάζεται, άλλωστε, να τονιστεί ότι ο πιο επιτυχημένος στη ζωή (άρα και στο επάγγελμα) άνθρωπος είναι εκείνος που οικοδομεί μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Για να το πετύχει αυτό, δεν αρκεί η στεγνή γνώση των δεξιοτήτων του επαγγέλματος που επιθυμεί να ασκήσει αλλά η γενικότερη γνώση του εαυτού του.

Μόσχου Δ. Καλλιόπη, Διδάκτωρ Συμβουλευτικής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

ΘΕΜΑ 1
1^η άσκηση
Να αποδώσετε συνοπτικά (40-50 λέξεις) το περιεχόμενο της 2^ης παραγράφου του κειμένου.
Μονάδες 10

Η οικογένεια λόγω της πρωτοκαθεδρίας της ως φορέας κοινωνικοποίησης διαδραματίζει καίριο ρόλο στην καθοδήγηση του νέου στην επιλογή επαγγέλματος. Όταν η καθοδήγηση αυτή βασίζεται στον εντοπισμό και την ενίσχυση των δεξιοτήτων του νέου είναι θετική. Όταν, όμως, οι γονείς παραβλέπουν τις προτιμήσεις του νέου και προτάσσουν την κάλυψη δικών τους φιλοδοξιών, τότε επενεργούν αρνητικά.

2^η άσκηση
α) Να δηλώσετε πώς επιτυγχάνεται η συνοχή ανάμεσα στην 4^η και την 5^η παράγραφο.
β) Να καταγράψετε μία διαρθρωτική λέξη στην 5^η παράγραφο, η οποία να συνέχει περιόδους της παραγράφου, και να επισημάνετε το νόημά της.
Μονάδες 10

α. Η συνοχή μεταξύ των δύο αυτών παραγράφων επιτυγχάνεται με τη χρήση της διαρθρωτικής λέξης «ωστόσο». Αξιοποιείται, δηλαδή, ως μέσο συνοχής η σύζευξη. Ειδικότερα, με τη χρήση του αντιθετικού συνδέσμου «ωστόσο» η γράφουσα επιχειρεί να τονίσει πως πέρα από κάθε άλλο πιθανό κριτήριο για την επιλογή επαγγέλματος εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η αυτογνωσία. Με τη δήλωση αντίθεσης, επομένως, παρουσιάζει πιο εμφατικά το κριτήριο επιλογής που θεωρείται κρισιμότερο.

β. Στο πλαίσιο της 5^ης παραγράφου αξιοποιείται ως διαρθρωτική λέξη το επίρρημα «έτσι», το οποίο στην περίπτωση αυτή δηλώνει το αποτέλεσμα των παραγόντων που έχουν προηγηθεί. Δημιουργείται κατ’ αυτό τον τρόπο ένα εννοιολογικό σχήμα αιτίου – αποτελέσματος μέσω του οποίου διασφαλίζεται η συνοχή στο εσωτερικό της παραγράφου. Η αυτογνωσία του ατόμου και η επίγνωση τόσο του τι επιδιώκει όσο και των δεξιοτήτων του έχει ως αποτέλεσμα την ορθή επιλογή επαγγέλματος.

3^η άσκηση
α) Να αναφέρετε τον τρόπο ανάπτυξης της 1^ης παραγράφου και να εξηγήσετε τι επιδιώκει η γράφουσα με την αξιοποίησή του. (μονάδες 8)
β) Να αιτιολογήσετε τη χρήση οριστικής έγκλισης στην πρώτη περίοδο της 1^ης παραγράφου. (μονάδες 7)
Μονάδες 15

α. Η γράφουσα αξιοποιεί ως τρόπο ανάπτυξης την αιτιολόγηση προκειμένου να τεκμηριώσει τη διαπίστωσή της πως η επιλογή επαγγέλματος θεωρείται κρίσιμη καμπή στη ζωή κάθε ατόμου. Από την επιλογή αυτή, άλλωστε, καθορίζεται η μετέπειτα επιτυχία και ευτυχία του ατόμου, γι’ αυτό και οφείλει να επιλέξει το μελλοντικό του επάγγελμα με τα κατάλληλα κριτήρια.

β. Η γράφουσα καταγράφει τις εισαγωγικές της διαπιστώσεις με τη χρήση οριστικής έγκλισης, καθώς συνιστούν μια πραγματική και αληθή κατάσταση. Υπ’ αυτή την έννοια η διαπίστωσή της σχετικά με την κρισιμότητα της επιλογής επαγγέλματος αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, εφόσον δεν αποτελεί κάτι το υποθετικό, αλλά κάτι το βέβαιο.

ΘΕΜΑ 2
Σε ένα άρθρο για τη μαθητική εφημερίδα του σχολείου σας να αναφερθείτε στον ρόλο που διαδραματίζουν αφενός οι γονείς σας και αφετέρου οι αντιλήψεις του κοινωνικού σας περίγυρου στην επικείμενη απόφασή σας σχετικά με το επάγγελμα που θα ακολουθήσετε. Να αναφερθείτε, επίσης, στα κριτήρια επιλογής επαγγέλματος που έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα για εσάς και να εξηγήσετε τη σημασία τους. (350-400 λέξεις)
Μονάδες 30

Μία επιλογή, πολλές απόψεις…

     Η εφηβική περίοδος πέρα από τις ποικίλες άλλες απαιτήσεις της μάς φέρνει αντιμέτωπους με μια ιδιαιτέρως κρίσιμη επιλογή. Προτού καν γνωρίσουμε πλήρως τον εαυτό μας καλούμαστε να επιλέξουμε την κατεύθυνση σπουδών που θα μας οδηγήσει στο μελλοντικό μας επάγγελμα. Κατά τη διάρκεια, μάλιστα, της απαιτητικής αυτής διαδικασίας οφείλουμε να λάβουμε υπόψη και να σταθμίσουμε τόσο τις απόψεις των δικών μας όσο και την επιρροή που δεχόμαστε από το άμεσο περιβάλλον μας.
     Σε ό,τι με αφορά οφείλω να αναγνωρίσω πως οι γονείς μου σέβονται πλήρως το γεγονός πως η απόφαση αυτή είναι προσωπική και έχουν εκφράσει την πρόθεσή τους να με στηρίξουν σε ό,τι κι αν επιλέξω. Έχουν, άλλωστε, φροντίσει ήδη από τα προηγούμενα χρόνια να με βοηθήσουν να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου σε διάφορες δραστηριότητες προκειμένου να γνωρίσω καλύτερα τις κλίσεις και τις αδυναμίες μου. Έχουν, ως εκ τούτου, διαμορφώσει για μένα ένα ενθαρρυντικό περιβάλλον προκειμένου να προσεγγίσω αποτελεσματικότερα τη ζητούμενη αυτογνωσία.
     Την ίδια στιγμή, βέβαια, τόσο η επαγγελματική ενασχόληση των γονιών μου όσο και οι επαγγελματικές επιλογές του άμεσου κοινωνικού μου περιβάλλοντος, αποτελούν βασικό στοιχείο κατανόησης των απαιτήσεων του εργασιακού βίου. Μέσα από τις εμπειρίες -είτε θετικές είτε όχι- συγγενικών και φιλικών προσώπων έχω τη δυνατότητα να διαμορφώσω μια ικανοποιητική εικόνα σχετικά με τους εργασιακούς όρους που θα ήθελα να πληροί το μελλοντικό μου επάγγελμα. Μέσα από τις εμπειρίες τους, μάλιστα, έχω αντιληφθεί πως ορισμένα επαγγέλματα -αν και φαινομενικώς όχι τόσο περιζήτητα- διασφαλίζουν πολύ σημαντικά οικονομικά οφέλη.
     Το κατά πόσο, άλλωστε, ένα επάγγελμα θεωρείται «περιζήτητο» ή «καταξιωμένο» δεν με απασχολεί, εφόσον είναι πια προφανές πως πολλά τέτοια επαγγέλματα δεν οδηγούν εγκαίρως στην εργασιακή αποκατάσταση. Κατά τη δική μου άποψη ό,τι προέχει είναι το επάγγελμα που θα επιλέξω να έχει υψηλές προοπτικές απορρόφησης στην αγορά εργασίας. Θα θεωρούσα βιαστική ή έστω ελλιπή μια επιλογή που έχει γίνει χωρίς τη διερεύνηση των πραγματικών αναγκών στην εγχώρια αγορά εργασίας, εφόσον πρώτιστο ζητούμενο για τη γενιά μας είναι η γοργή αποκατάσταση.
     Προφανώς, ωστόσο, το ζήτημα της ανταπόκρισης στην υπάρχουσα εργασιακή ζήτηση συνδέεται με την ανάγκη να καλύπτει το επιλεχθέν επάγγελμα τις προσωπικές μας κλίσεις. Κι αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το πλέον απαιτητικό ζητούμενο. Το πώς, δηλαδή, θα επιλέξουμε ένα επάγγελμα, το οποίο όχι μόνο θα μας διασφαλίσει εργασιακή απασχόληση, αλλά θα ανταποκρίνεται κιόλας στις προσωπικές μας προτιμήσεις και δεξιότητες. Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, θεωρώ πως χρειάζεται να διατρέξουμε πλήθος πιθανών επιλογών μέχρι να εντοπίσουμε εκείνη που μάς καλύπτει πληρέστερα.
     Εκείνο που χρειάζεται να έχουμε κατά νου είναι πως όποιο επάγγελμα επιλέξουμε θα κληθούμε να το υπηρετήσουμε εμείς οι ίδιοι και όχι οι γονείς ή οι φίλοι μας. Οφείλουμε, επομένως, να ελέγξουμε κυρίως και πρωτίστως κατά πόσο κάθε πιθανή επιλογή ανταποκρίνεται στις δικές μας ανάγκες και στις δικές μας προσδοκίες.

Κείμενο 2
Κώστας Μόντης «Νύχτες»

Το ποίημα είναι του Κώστα Μόντη από τη συλλογή «Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής» (Λευκωσία 1954).

Καλά, θ’ απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.
Όμως όταν τελειώσουν όλα
τα θέατρα και τα κέντρα κλείσουν,
και πουν οι φίλοι καληνύχτα,
και πρέπει να γυρίσεις πια στο σπίτι, τι θα γίνει;
Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη
σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θα ’σαι μονάχος.
Και τότες θα λογαριαστείτε.
Θες ή δε θες θα μπουν κάτω όλα, να λογαριαστείτε.
Θα ‘σαι μονάχος
κι ανυπεράσπιστος απ’ τα θέατρα και τα κέντρα,
κι απ’ τη δουλειά σου και τους φίλους.
Σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θά ’ρθεις, δεν γίνεται. Είν’ τόσο σίγουρη γι’ αυτό, και περιμένει.
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει.

ΘΕΜΑ 3 (μονάδες 20)
Για ποιο λόγο, κατά τη γνώμη σας, το ποιητικό υποκείμενο αξιοποιεί το β΄ ενικό ρηματικό πρόσωπο;

Με τη χρήση του β΄ ενικού προσώπου το ποιητικό υποκείμενο σκοπίμως δημιουργεί την αίσθηση ενός διαλόγου προκειμένου να προσελκύσει δραστικότερα την προσοχή του αναγνώστη. Το θέμα, άλλωστε, της αναμέτρησης με την «έγνοια» είναι οικείο στους περισσότερους ανθρώπους, εφόσον είναι κάτι που το έχουν βιώσει. Αξίζει, ωστόσο, να προσεχθεί πως ο υποτιθέμενος αυτός διάλογος είναι πολύ πιθανό να συνιστά μια εσωτερική συζήτηση του ποιητικού υποκειμένου με τον ίδιο του τον εαυτό. Εκείνος, οπότε, που καλείται να αποδεχτεί το αναπόφευκτο της αναμέτρησης με την έγνοια που επιμελώς αποφεύγει δεν είναι άλλος από το ίδιο το ποιητικό υποκείμενο.

ΘΕΜΑ 4 (μονάδες 15)
Η ποιητική φωνή προειδοποιεί τον αναγνώστη για μια αναμέτρηση που τον περιμένει. Τι είδους αναμέτρηση είναι αυτή, σύμφωνα με το περιεχόμενο του Κειμένου 2, και πόσο εύκολη φαίνεται να είναι; Να οργανώσεις σε 120 – 150 λέξεις την απάντησή σου.

Η ποιητική φωνή προειδοποιεί τον αναγνώστη για την επικείμενη αναμέτρησή του με την έγνοια («Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη σε περιμένει»). Πολύ εύστοχα το ποιητικό υποκείμενο αποφεύγει να συγκεκριμενοποιήσει την «έγνοια» που κατατρύχει τον άνθρωπο, αφήνοντας έτσι ανοιχτή την ερμηνεία της και άρα την πρόσληψη του ποιήματος. Η έγνοια μπορεί ν’ αφορά κάποιο προσωπικό πρόβλημα, μια υπαρξιακή ανησυχία, ένα επαγγελματικό ζήτημα ή μια σειρά προβλημάτων που προκαλούν αναστάτωση στον άνθρωπο και κρατούν δέσμια τη σκέψη του. Εκείνο, άλλωστε, που κυρίως επιθυμεί να τονίσει το ποιητικό υποκείμενο είναι η γενικευμένη τάση που υπάρχει στους ανθρώπους ν’ αποφεύγουν, όσο περισσότερο μπορούν, την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους («θα μπορέσεις ύστερα να πας σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού»). Προτιμούν να κάνουν οτιδήποτε για να ξεχαστούν, για να κρατήσουν τη σκέψη τους μακριά απ’ την πηγή της ανησυχίας τους, παρά ν’ αντικρίσουν το πρόβλημά τους∙ κάτι που θ’ απαιτούσε ίσως μια αυστηρή αυτοκριτική και μια γενναία παραδοχή των σφαλμάτων και των ελλείψεών τους. Το ποιητικό υποκείμενο, ωστόσο, δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής απ’ το άγχος και την έγνοια («Θες ή δε θες θα μπουν κάτω όλα»), θέλοντας να τονίσει στον αποδέκτη των λόγων του πως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να γλιτώσει από τις ανησυχίες του, πέρα από την αποφασιστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος που γεννά την έγνοια του.

Επάγγελμα (Σχεδιάγραμμα)

ΠΗΓΗ: https://oxynoia.blogspot.com/2012/03/blog-post_36.html

Επάγγελμα

ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

Επάγγελμα : Είναι η ιδιαίτερη και συστηματική ενασχόληση του ανθρώπου μ’ ένα συγκεκριμένο αντικείμενο με σκοπό την κάλυψη βιοποριστικών αναγκών, την ικανοποίηση εσωτερικών αναζητήσεων, την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και την καταξίωση μέσα σ’ αυτό.

Εισαγωγικά : Το επάγγελμα έχει ζωτική σημασία για τον άνθρωπο. Συντελεί στην προσωπική του ευδοκίμηση και στην κοινωνική ευημερία. Στη σύγχρονη εποχή, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έδωσε στη φυσιογνωμία της η εξέλιξη της τεχνολογίας, η επιλογή επαγγέλματος απασχολεί ιδιαίτερα τους νέους. Είναι καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή τους. Στα λεγόμενα παραδοσιακά επαγγέλματα προστέθηκε ένα πλήθος από νέες ειδικότητες που συνεχώς αυξάνονται, όσο η εξέλιξη προχωρεί. Ο νέος, λοιπόν, σε ένα πρώιμο στάδιο της ζωής του καλείται να πάρει μια απόφαση αφού συνεκτιμήσει κάποιους παράγοντες, ώστε η επιλογή του να είναι επιτυχής.

Κριτήρια ορθής επιλογής επαγγέλματος

§ Ο νέος , πρέπει να συνειδητοποιήσει τις κλίσεις , τα ενδιαφέροντά του και να αξιολογήσει τις ικανότητές του ώστε το επάγγελμα που θα επιλέξει να ανταποκρίνεται σ’ αυτές. Έτσι το επάγγελμα δε θα αποτελεί τυπική διαδικασία αλλά ευδιάθετη , ευσυνείδητη και αποδοτική εκτέλεση ενός έργου.

§ O νέος οφείλει να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά των διαφόρων επαγγελμάτων καθώς και τις δυνατότητες επαγγελματικής απορρόφησης. Η γενικευμένη χρήση της τεχνολογίας και αυτοματισμός της σύγχρονης εποχής έχουν οδηγήσει σε κορεσμό πολλά επαγγέλματα, ενώ ευνοούν τις προοπτικές εξέλιξης άλλων επαγγελμάτων. Επίσης πρέπει να λάβει υπόψη του την εξέλιξη που μπορεί να έχει στο επάγγελμα που θα επιλέξει κι αν αυτή ικανοποιεί τις προσωπικές του φιλοδοξίες.

§ Τα οικονομικά οφέλη .Σήμερα από την οικονομική ευχέρεια του ατόμου , εξαρτώνται η παιδεία , η περίθαλψη , η ψυχαγωγία ακόμη και το κοινωνικό κύρος του. Όσο λοιπόν πιο προσοδοφόρο είναι ένα επάγγελμα τόσο αποτελεσματικότερα μπορεί το άτομο να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής.

§ Οι συνθήκες εργασίας. Η εργασία σε υγιεινό περιβάλλον και η ύπαρξη ελεύθερου χρόνου για ξεκούραση και ψυχαγωγία.

§ Ο σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός που πραγματώνεται με τη συνδρομή του σχολείου.

Οι παράγοντες που επιδρούν στην επιλογή του επαγγέλματος

§ Το φυσικό περιβάλλον ασκεί άμεσα ή έμμεσα την επίδρασή του .Η ανάγκη να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες που προσφέρει το φυσικό περιβάλλον υπαγορεύει και το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν όποιοι ζουν σ’ αυτό.

§ Οι γονείς και οι συγγενείς ,επειδή επιθυμούν την καλύτερη , κατά τη γνώμη τους επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού τους ή και επειδή θέλουν να δουν το παιδί τους να πραγματοποιεί δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα υποδεικνύουν κάποια προτίμηση, χωρίς συχνά να υπολογίζουν τις επιθυμίες και την προσωπικότητα του νέου.

§ Το κοινωνικό περιβάλλον , καθώς προβάλλει κάποια πρότυπα επιτυχημένων επαγγελματιών που ο νέος προσπαθεί να μιμηθεί. Επίσης με τις στερεοτυπικές αντιλήψεις των μελών της για την αξία των επαγγελμάτων. Παραδοσιακά παρατηρείται μια υποτίμηση της χειρωνακτικής εργασίας και μια ιδιαίτερη προτίμηση της πνευματικής.

§ Το σχολείο με τις γνώσεις και την ενημέρωση που προσφέρει , με την ενθάρρυνση του νέου από τους διδάσκοντες να επιδοθεί σε κάτι ασκεί σημαντική επίδραση στην επιλογή του. Εφόσον διαπιστώνονται τα φυσικά χαρίσματα και οι δυνατότητες ενός μαθητή , μπορεί το σχολείο να τον προσανατολίσει στη σωστή κατεύθυνση και να συμβάλλει στην ορθή επιλογή επαγγέλματος.

Τα οφέλη από τη σωστή επιλογή και άσκηση του επαγγέλματος

§ Με την άσκηση του επαγγέλματος ο άνθρωπος εξοικονομεί τους πόρους που είναι απαραίτητοι για να καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες .Εξασφαλίζει σταθερό εισόδημα, αποκτά αυτονομία και ανεξαρτησία δράσης ως προσωπικότητα.

§ Αναπτύσσεται η κριτική και ο προβληματισμός του ατόμου καθώς υποχρεώνεται να χρησιμοποιήσει τη λογική του. Ο άνθρωπος βρίσκεται σε πνευματική εγρήγορση , μαθαίνει να γίνεται δεκτικός σε νέες ιδέες, χρησιμοποιεί τη φαντασία του , ασκεί τις δεξιότητές του διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες.

§ Η εμπνευσμένη και δημιουργική δραστηριότητα γεμίζουν τη ζωή του ατόμου με μια ανώτερη μορφή ικανοποίησης , την ηθική. Συγχρόνως ο άνθρωπος αποκτά αυτοπεποίθηση , αισθάνεται ψυχική ευφορία, βρίσκει νόημα στη ζωή του.

§ Μέσω της εργασίας ο άνθρωπος αναπτύσσει πρωτοβουλίες , ενισχύει την επιμονή και την υπομονή του, μπορεί δηλαδή να αναπτύξει στην ουσία τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς του και να πραγματοποιήσει σημαντικά βήματα προς την ολοκλήρωσή της.

§ Μέσα στον εργασιακό χώρο ο άνθρωπος επικοινωνεί, ανταλλάσσει απόψεις,, συνάπτει σχέσεις φιλίας, συνεργασίας, αλληλεγγύης δημιουργεί στενούς κοινωνικούς δεσμούς. Εθίζεται λοιπόν στο πνεύμα της συλλογικότητας, σέβεται τους κανόνες της ομάδας, διεκδικεί τα δικαιώματά του .Αυτά συντελούν στην ανάπτυξη της κοινωνικής του συνείδησης , την ηθικοποίηση και την ολοκλήρωση του.

§ Ο άνθρωπος μέσω του επαγγέλματος αποκτά την αναγνώριση από το στενό κύκλο της εργασίας του και την ευρύτερη κοινότητα στην οποία ζει Αποκτά κοινωνικό κύρος και διάκριση..

§ Ο άνθρωπος , όταν ασκεί το επάγγελμα που του αρέσει , συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στην ανάπτυξη και την πρόοδο της κοινωνίας. Η ατομική δημιουργία μετατρέπεται σε κοινωνικό κτήμα και ικανοποιεί γενικότερες κοινωνικές αρχές.

Επιλογικά

§ Πολύπλευρη λοιπόν και ουσιαστική η αξία του επαγγέλματος και η σωστή επιλογή του. Ένα τόσο σοβαρό θέμα δε θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με επιπολαιότητα αλλά θα πρέπει να είναι καρπός ώριμης σκέψης.

Επιμέλεια: Ιωάννης Κανακούδης (Εκθεσιολόγος)

****

ΠΗΓΗ: https://filologika.gr/lykio/v-lykiou/genikis-pedias/neoelliniki-glossa/epaggelma-kritirio-axiologisis-kritirio-axiologisis-synexetasi/

Επάγγελμα Κριτήριο Αξιολόγησης Κριτήριο Αξιολόγησης (Συνεξέταση)

Παράγοντες στην επιλογή επαγγέλματος

Όσο παράδοξο και να φανεί, η επιλογή επαγγέλματος από τον νέο άνθρωπο είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Στην πραγματικότητα, αποτελεί συλλογική απόφαση. Βέβαια, η κλίση του νέου είναι βασικός παράγοντας. Αλλά αυτή αποτελεί μόνο μια γενική κατεύθυνση (ενώ το επάγγελμα είναι μια συγκεκριμένη ενασχόληση). Από κει και πέρα, σημαντική είναι η επίδραση της στάσης και της εμπειρίας των γονιών, μαζί με τα όποια όνειρα ή προσδοκίες έχουν από το παιδί τους, καθώς και της παρέας του νέου, αλλά, αυτό δεν θα πρέπει να λησμονιέται, των τάσεων της ίδιας της κοινωνίας. Για παράδειγμα, σε όσους αρέσει η διδασκαλία την εποχή αυτή είναι πιο εύκολο να προσληφθούν ως δάσκαλοι παρά ως καθηγητές. Ή, αν κάποιος έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, είναι πιθανότερο να θελήσει να γίνει ηθοποιός ή τραγουδιστής παρά αγγειοπλάστης, επειδή σήμερα η κοινωνία εστιάζει σε αυτές τις δύο ομάδες καλλιτεχνών.

Η επιλογή του επαγγέλματος με βάση τα προσωπικά ενδιαφέροντα αποτελεί την εύκολη και απλούστερη φάση της συνολικής διαδικασίας. Τα δύσκολα είναι οι άλλες παράμετροι που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη.

Πρώτη είναι η δυνατότητα εύρεσης εργασίας στο αντικείμενο που πρόκειται κανείς να ειδικευθεί. Είναι προφανές πως δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να πάει και να σπουδάσει κανείς κάτι, για το οποίο δεν υπάρχει ζήτηση στην αγορά εργασίας. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να σπουδάζει κάποιος ένα αντικείμενο, θεωρώντας ότι δεν θα έχει εργασιακό πρόβλημα και μετά να διαπιστώνει ότι η αγορά εργασίας είναι κορεσμένη από την ειδικότητα αυτή. Επομένως, θα πρέπει να έχει μια, γενική έστω, άποψη του χώρου, στον οποίο θα κινηθεί επαγγελματικά, ώστε να γνωρίζει εκ των προτέρων τις δυσκολίες που θα συναντήσει και, εφόσον επιθυμεί να συνεχίσει προς εκείνη την κατεύθυνση, να είναι οπλισμένος και με την απαραίτητη επιμονή και υπομονή. Από την άλλη, μπορεί πάντα να διαλέξει ένα παραπλήσιο (της αρχικής επιλογής του) επάγγελμα, το οποίο θα παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για δουλειά.

Η δεύτερη παράμετρος είναι οι απολαβές. Δεν ασκούμε κάποιο επάγγελμα μόνο επειδή μας αρέσει, ή επειδή δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε. Το ασκούμε για λόγους επιβίωσης. Αυτό σημαίνει ότι οι απολαβές είναι από τους πλέον σημαντικούς παράγοντες για την επιλογή ενός επαγγέλματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αύξηση των φοιτητών στις Παιδαγωγικές Σχολές τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των κενών που υπάρχουν στον κλάδο των δασκάλων. Ο νέος άνθρωπος θα πρέπει να εξετάσει (στο πλαίσιο πάντα του δυνατού) τις πιθανές απολαβές σε συνδυασμό με τα πιθανά επαγγέλματα που ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά του, ώστε να λάβει τις πιο συμφέρουσες οικονομικά αποφάσεις. Βέβαια, είναι κατανοητό ότι, εκτός κι αν υπάρχει κάποιος οικείος ή γνωστός, είναι πολύ δύσκολο να γίνει αυτό (όσο και να το καθιστά εύκολο η πρόσβαση στο Διαδίκτυο). Αλλά η προσπάθεια και η τελική διαμόρφωση μιας έστω και μερικής άποψης είναι καλύτερη από το να μην έχει καμία άποψη. Με άλλα λόγια, θα πρέπει κανείς να είναι όσο γίνεται πιο υποψιασμένος.

Μια τρίτη βασική παράμετρος είναι ο τόπος εργασίας. Σήμερα με την παγκοσμιοποίηση, η μετακίνηση και η διαμονή σε τόπο διαφορετικό από εκείνον, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε κανείς, είναι όχι απλώς πιθανότητα, αλλά σε μερικά επαγγέλματα αποτελεί βεβαιότητα. Για παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς να θέλει να γίνει σχεδιαστής αυτοκινήτων και να περιμένει να βρει δουλειά στην Ελλάδα. Επιπλέον, υπάρχουν επαγγέλματα (όπως συμβαίνει σε ορισμένα στελέχη επιχειρήσεων) που απαιτούν συχνά ταξίδια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αυτά ακούγονται πολύ όμορφα και δελεαστικά, αλλά θα πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του ότι είναι ταξίδια εργασίας και όχι τουρισμού και ότι από κάποια στιγμή και μετά είναι πιθανό να οδηγήσουν σε κόπωση.

Ένα άλλο στοιχείο στη σύγχρονη αγορά εργασίας είναι η πιθανότητα της αλλαγής επαγγελματικών ενασχολήσεων. Σε αντίθεση με το παρελθόν, στις μέρες μας η αλλαγή επαγγέλματος καθίσταται μια πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι ο νέος θα πρέπει να επιλέξει έναν κλάδο που θα του παρέχει επαγγελματική ευελιξία, ώστε να μπορεί να κινηθεί στην αγορά της εργασίας όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα είτε λόγω ανάγκης είτε λόγω ευκαιριών.

Κλείνοντας, θα πρέπει να σημειωθεί κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο μερικές φορές χάνεται μέσα στους τόσους παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη, αλλά και στις ανάγκες της ζωής που επηρεάζουν αναπόφευκτα τις αποφάσεις μας. Θα πρέπει ο νέος να αγαπήσει αυτό που θα κάνει. Αυτό δεν είναι μια γενική θέση άνευ ουσίας. Αντίθετα, η αγάπη προς το επάγγελμα αποτελεί βασικό παράγοντα της εργασιακής ικανοποίησης. Τούτο σημαίνει ότι θα αγωνίζεται περισσότερο, ώστε να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες συναντά στη δουλειά του, αλλά και ότι θα είναι περισσότερο χαρούμενος με τη ζωή του. Κι αυτό θα αντανακλάται και σε όσους ζουν μαζί του. Με άλλα λόγια, η αγάπη προς αυτό που κάνουμε συνιστά σημαντικό παράγοντα για ποιοτική ζωή.

Δρ. Μιχάλης Κατσιμίτσης, Παράγοντες στην επιλογή επαγγέλματος, https://www.in.gr/2010/08/18/greece/paideia/paragontes-stin-epilogi-epaggelmatos/ , 18/8/2010.

Κείμενο ΙΙ

(Το απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του κλασικού συγγραφέα Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ «Η Γη των ανθρώπων».)

Και αυτό είναι το δίδαγμα που ο Μερμόζ και μερικοί άλλοι μας έχουν ενσταλάξει. Το μεγαλείο ενός επαγγέλματος είναι, ίσως πριν απ’ όλα, η σύνδεση των ανθρώπων: δεν υπάρχει παρά μόνο μια πραγματική πολυτέλεια, αυτή που φέρνει σ’ επαφή όλους τους ανθρώπους, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

Νομίζοντας πως δουλεύουμε για τα μοναδικά υλικά αγαθά, δεν κάνουμε τίποτ’ άλλο παρά να χτίζουμε οι ίδιοι τη φυλακή μας. Κλεινόμαστε εκεί ολομόναχοι, με το πρόσκαιρο του χρήματος, που δεν μας δίνει τίποτε που ν’ αξίζει να το ζήσουμε.

Αν μεσ’ τις αναμνήσεις μου αναζητώ όσες μου ‘δωσαν μια γεύση διάρκειας, αν ξέρω να κάνω τον ισολογισμό των ωρών που άξιζαν να μείνουν για πάντα, σίγουρα πως θα εύρισκα αυτές που δεν μου προμήθεψαν παρά μονάχα ατυχία. Δεν αγοράζεται η φιλία ενός Μερμόζ, ενός συντρόφου που οι δοκιμασίες που ζήσαμε μαζί μας είχαν δέσει για πάντα.

Αυτή τη νύχτα της πτήσης, με τις εκατό χιλιάδες αστέρια, που πετάμε μαζί, αυτή η γαλήνη, αυτή η κυριαρχία μας για λίγες ώρες πάνω σ’ όλα, δεν αγοράζονται με τίποτα στον κόσμο.

Αυτή η καινούργια όψη του κόσμου μετά την επικίνδυνη πτώση, αυτά τα δέντρα, τα λουλούδια , οι γυναίκες, τα δροσερά χαμόγελα χρωματισμένα από τη ζωή που μας χαρίζει η αυγή, αυτή η χορωδία των νέων πραγμάτων που μας δίνουν το αίσθημα της απολαβής, δεν αγοράζονται με τίποτα στο κόσμο.

Μήτε η νύχτα αυτή που ζήσαμε αποχωρισμένοι και που η θύμησή της δεν παύει να μου επανέρχεται.

Ήμασταν τρια πληρώματα της Αεροποστάλ παρασυρμένα το βράδυ στην ακτή του Ρίου Ντ’ Όρο. Ο συνάδελφος μου Ριγκουέλ είχε προσγειωθεί πρώτος εξαιτίας μιας σπασμένης μανιβέλας που γύριζε τον έλικα. Ένας άλλος συνάδελφος, ο Μπουργκά, προσγειώθηκε με τη σειρά του για να μαζέψει το πλήρωμα του, μα μια αβαρία όχι και τόσο σημαντική τον κράτησε ωστόσο καρφωμένο στο έδαφος. Τέλος , προσγειώθηκα και εγώ , μόνο που είχε πια νυχτώσει σαν έκανα να ξανά φύγω. Αποφασίσαμε να επιδιορθώσουμε τη βλάβη του Μπουργκά και μετά να κάτσουμε να περιμένουμε ώσπου να ξημερώσει.

Ένα χρόνο πριν, οι συνάδελφοί μας Γκούρη και Εράσμπλ με ατύχημα σε τούτα τα ίδια μέρη, ακριβώς εδώ, κατακρεουργήθηκαν από τους αντάρτες. Ξέραμε πως και σήμερα ένα απόσπασμα από τριακόσια ντουφέκια στρατοπέδευε κάπου εδώ, στο Μπογαντόρ. Φανερές από μακριά οι τριπλές προσγειώσεις μας θα τους είχαν ίσως συνεγείρει∗ κι αρχίσαμε να φυλάμε βάρδια, που μπορούσε να ‘ναι και η τελευταία.

Τακτοποιηθήκαμε όσο καλά μπορούσαμε μέχρι να περάσει η νύχτα. Ξεφορτώσαμε λοιπόν πεντ’ έξι κασόνια μ’ εμπορεύματα, τ’ αδειάσαμε, τα βάλαμε κύκλο και στο καθένα, καθώς κάνουν στις σκοπιές , ανάψαμε ένα κερί που μόλις το προστάτευε ο άνεμος. Έτσι λοιπόν, σε μια πλήρη έρημο, στυγνή φλούδα του πλανήτη, σε μια μοναξιά όμοια με τις πρώτες μέρες της δημιουργίας του κόσμου, φτιάξαμε ένα ανθρώπινο χωριό.

Μαζεμένοι για τη νύχτα στη «μεγάλη» πλατεία του χωριού μας, σ’ αυτό το κομμάτι άμμου, όπου τα κασόνια μας ξέχυναν μια τρεμουλιαστή φλόγα, καθόμασταν και περιμέναμε. Περιμέναμε το ξημέρωμα που θα μας έσωζε ή τους Μαυριτανούς. Και δεν μπορώ να καταλάβω τι έδινε σε τούτη τη νύχτα τη γεύση των Χριστουγέννων. Διηγόμασταν αναμνήσεις, κάναμε αστεία και τραγουδούσαμε.

Δοκιμάζαμε την ελαφριά ζεστασιά κάποιας έκστασης σαν στη καρδιά μιας καλά προετοιμασμένης γιορτής. Κι ωστόσο ήμασταν απίθανα φτωχοί. Άνεμοι, αστέρια… Ένα ύφος περιβάλλοντος σκληρό ακόμα και για αναχωρητή. Μα σε αυτό το άσχημα φωτισμένο χαλί της άμμου ήμασταν έξι ή εφτά άνθρωποι που δεν είχαν τίποτ’ άλλο στον κόσμο παρά μονάχα τις αναμνήσεις τους και μοίραζαν τα αδιόρατα πλούτη τους.

Επιτέλους το γεγονός ήταν πως είχαμε ανταμώσει. Περπατάμε καμιά φορά ο ένας δίπλα στον άλλο, μέσα στη σιωπή μας, ή πάλι ανταλλάζουμε λέξεις που δεν μας εκφράζουν διόλου. Μα, να σου η ώρα του κινδύνου. Λοιπόν, ο ένας ακουμπά στη πλάτη του άλλου. Νιώθουμε πως ανήκουμε στη ίδια κοινωνία. Πλαταίνουμε τον κόσμο μας ανακαλύπτοντας πως υπάρχουν και άλλες συνειδήσεις. Κοιταζόμαστε με ένα πλατύ χαμόγελο. Σαν τους απελευθερωμένους φυλακισμένους που τους αφήνει εμβρόντητους η απεραντοσύνη της θάλασσας.

Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, «Η Γη Των Ανθρώπων», Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, 1989.

∗Συνεγείρει= ξεσηκώνει, κινητοποιεί.

Παρατηρήσεις

ΘΕΜΑ 1

Α1. Ποιοι είναι οι παράγοντες που επηρεάζουν την επιλογή επαγγέλματος με βάση το κείμενο; Να αναπτύξετε την απάντηση σας σε 70-90 λέξεις.

Μονάδες 15

Εναλλακτικά

Α2. Να δώσετε τον χαρακτηρισμό «Σωστό» ή «Λάθος», ανάλογα με το αν αποδίδουν το νόημα του κειμένου σωστά ή όχι, σε κάθε μία από τις διατυπώσεις που ακολουθούν.

Η κλίση του νέου είναι ο βασικότερος παράγοντας στην επιλογή επαγγέλματος.
Το επάγγελμα το ασκούμε για λόγους επιβίωσης.
Στο παρελθόν η αλλαγή επαγγέλματος ήταν πραγματικότητα.
Ο νέος πρέπει να αγαπήσει αυτό που θα κάνει.
Οι σχεδιαστές αυτοκινήτων βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα.

Μονάδες 5

Α3. α) «Κλείνοντας, θα πρέπει να σημειωθεί κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο μερικές φορές χάνεται μέσα στους τόσους παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη…».

Να βρεθεί το είδος της σύνταξης και να μετατραπεί στο άλλο είδος. Τι παρατηρείτε;

Μονάδες 5

β) Πως επιτυγχάνεται η συνοχή μεταξύ των περιόδων της 1^ης παραγράφου;

Μονάδες 5

ΘΕΜΑ 2

Β1. Να γράψετε μια ομιλία προς τους συμμαθητές σας όπου θα αναφέρεστε στους τρεις βασικότερους παράγοντες που, κατά τη γνώμη σας, θα έπρεπε να σας επηρεάζουν στην επιλογή επαγγέλματος. Με ποια κριτήρια πιστεύετε ότι οι σημερινοί νέοι κάνουν την επιλογή τους;

Μονάδες 30

ΘΕΜΑ 3

Γ1. α) Στην παράγραφο «Δοκιμάζουμε… πλούτη τους» υπάρχει μια αντίθεση. Βρείτε την και εξηγείστε για ποιο λόγο τη χρησιμοποιεί.

Μονάδες 15

β) Ποιο σχήμα λόγου χρησιμοποιείται σε καθένα από τα παρακάτω αποσπάσματα;

… αυτά τα δέντρα, τα λουλούδια, οι γυναίκες, τα δροσερά χαμόγελα χρωματισμένα από τη ζωή που μας χαρίζει η αυγή …
Φωτισμένο χαλί της άμμου.
Σαν τους απελευθερωμένους.

Μονάδες 5

ΘΕΜΑ 4

Δ1. Ο συγγραφέας στο κείμενο υποστηρίζει ότι οι αναμνήσεις είναι αυτές που μένουν στον άνθρωπο και ότι είναι το σημαντικότερο όφελος από την εργασία του καθενός. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με αυτή την άποψη; Για εσάς ποιο είναι το σημαντικότερο όφελος που απορρέει από την εργασία; (100-200)

Μονάδες 15

Leave a Comment

Posted on November 10, 2024

Κώστας Καρυωτάκης/// ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ και το ποίημα ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

ΠΗΓΗ: ΛΑΤΙΣΤΟΡ /// https://latistor.blogspot.com/2010/07/blog-post_6928.html

Εργοβιογραφικά στοιχεία

Ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896 στην Τρίπολη, πατρίδα της μητέρας του, και έζησε στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τις πολλές μετακινήσεις του νομομηχανικού πατέρα του σε διάφορα μέρη της Ελλάδας (Λευκάδα, Αργοστόλι, Λάρισα, Καλαμάτα, Αθήνα, Χανιά όπου αποφοίτησε από το γυμνάσιο). Το 1913 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1919, αφού πήρε την άδεια εξάσκησης του δικηγορικού επαγγέλματος, διορίστηκε υπουργικός γραμματεύς στη Θεσσαλονίκη. Στρατεύτηκε το 1920, αλλά απαλλάχτηκε για λόγους υγείας. Η καριέρα του ως δημόσιου υπάλληλου συνεχίστηκε στην Άρτα, τη Σύρο, την Αθήνα. Ασχολήθηκε με τον συνδικαλισμό και εξελέγη Γενικός Γραμματέας του Δ.Σ. της Ενώσεως Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών. Μετά από κάποια εναντίον του συκοφάντηση, αποσπάστηκε στην Πάτρα και κατόπιν μετατέθηκε στη Νομαρχία Πρεβέζης, όπου και πέθανε, αυτόχειρας, στις 21 Ιουλίου 1928.
Η ενασχόλησή του με την ποίηση άρχισε νωρίς, όταν δεκαεξάχρονος δημοσίευσε στίχους σε λαϊκά περιοδικά της εποχής, και συνεχίστηκε με ποιήματά του στην εφημερίδα Ακρόπολις (1915), στο περιοδικό Νουμάς κ.λπ. Το 1919 εκδόθηκε η συλλογή του Ο πόνος του Ανθρώπου και των Πραγμάτων. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε το σατιρικό περιοδικό Η Γάμπα, που κατασχέθηκε, το 1921 τη συλλογή Νηπενθή και το 1927 τη συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες. Ασχολήθηκε επίσης με τον πεζό λόγο, με το θέατρο και με μετάφραση ποίησης. Το έργο του, επηρεασμένο από τον Συμβολισμό, με χαρακτηριστικά τη μελαγχολική θεώρηση της ζωής, τον σαρκασμό και μια διάθεση φυγής από την πραγματικότητα, αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης από τους μεταγενέστερους ποιητές, ούτως ώστε να δημιουργηθεί ο όρος «καρυωτακισμός», συχνά με μάλλον αρνητική χροιά. Σε κάθε περίπτωση πάντως επηρέασε, άμεσα ή έμμεσα, θετικά ή αρνητικά την ελληνική ποίηση μετά το 1930.

Η κριτική για το έργο του

Καβάφης - Καρυωτάκης: Μια σύγκριση

«Αντίθετα από τα Ελεγεία, οι Σάτιρες φέρνουν τον Καρυωτάκη πλησιέστερα όχι στον Παλαμά αλλά στον Καβάφη, όσον αφορά τη σκεπτικιστική του στάση απέναντι στις καθιερωμένες αξίες και γνώμες. Αλλά, αν η ειρωνική αποστασιοποίηση από τους πάντες γύρω του, καθώς και μια αυτοκοροϊδευτική- σαρκαστική στάση ως προς τις προσωπικές τους αξίες και βλέψεις, αποτελούν το κοινό στοιχείο του Καβάφη και του Καρυωτάκη, υπάρχει, παρόλα αυτά, και μια σημαντική διαφορά μεταξύ τους. Ενώ ο Καβάφης είναι χαρακτηριστικά ειρωνικός, με μια βαθειά κατανόηση για την ανθρώπινη αδυναμία, η ειρωνεία του Καρυωτάκη έχει έναν τέτοιο δριμύ σαρκασμό, που προδίδει περιφρόνηση για τον εαυτό του και για τους συνανθρώπους του. [...] Ο Καρυωτάκης αυτοπυροβολήθηκε στην Πρέβεζα στις 21 Ιουλίου 1928. Η πράξη αυτή όχι μόνο επιστέγασε με θεαματικό τρόπο την ταύτιση του καλλιτέχνη με την τέχνη του, που ήταν και ο σκοπός των περισσότερων από τους μεγαλύτερους σε ηλικία συγχρόνους του, αλλά κατά έναν πιο σχηματικό τρόπο αντιπροσωπεύει μιαν ακραία εκδήλωση του ποιητικού αδιεξόδου, στο οποίο οδήγησε η κληρονομιά του Παλαμά τους διαδόχους του, στα τέλη της δεκαετίας του 1920».

(Roderick Beaton (1996), Εισαγωγή στη νεότερη ελληνική λογοτεχνία, Αθήνα: Νεφέλη, σελ. 172-173)

Η «ταραγμένη φαντασία» και η πρωτοτυπία της μετρικής του Καρυωτάκη «Λοιπόν, ιδού: τι είναι, με δυο λόγια, το αιώνιο θέμα, ο “λυρικός τόπος” του Καρυωτάκη; Το είπαμε, είναι το κυνήγημα του ιδανικού κι έπειτα η αποτυχία· ο πόθος κι έπειτα η απάτη· η πλάνη κι έπειτα η απογοήτευση. Ε, λοιπόν, κι ο αναγνώστης του, διαβάζοντας τους στίχους του —την έκφραση της ζωής του— ξαναγίνεται, πώς να το πω, κι αυτός με τη σειρά του, Καρυωτάκης, “παίζει τον Καρυωτάκη”. Μέσα του αναπαράγεται, κάθε στιγμή, η ψυχική περιπέτεια του ποιητού: το κυνήγημα του ιδανικού κι η αποτυχία· ο πόθος, κι η απάτη. η πλάνη κι η απογοήτευση. Τούτο, επειδή μέσα στη μορφολογία του έργου του ο Καρυωτάκης αναπαρήγαγε κι αναπαράστησε την ψυχική του περιπέτεια. Ό,τι υπήρξε η Μοίρα γι’ αυτόν, τέτοια Μοίρα υπήρξε κι αυτός για το έργο του. Ποιο είναι για την τέχνη το κλασικό ιδανικό; Είναι η ενάργεια, η πλαστική, το ζωντάνεμα προσώπων και πραγμάτων. Αλλ’ όπως κι η ευδαιμονία, έτσι κι η ποιητική ενάργεια είναι, για τον Καρυωτάκη, περισσότερο φάσμα. Κάτω από τις εικόνες του, έχει βγάλει, από πριν, κάθε υλικό βάρος, κι οι εικόνες του απομένουν κούφια σχήματα· αέρας,καπνός. [...]
Πού είναι, μες στα ποιήματά του, το υλικό, το χειροπιαστό; Σχεδόν πουθενά. Διαβάζοντάς τα, έχομε την εντύπωση ενός λακωνισμού — άλλου είδους. Είναι κάτι σα δίχτυ, ριγμένο επάνω στο κενόν, και που μάταια προσπαθεί να το σκεπάσει αυτό το κενόν, να το κρύψει, γιατί το κενόν προβάλλει από παντού. Ναι, το πρώτο κιόλας χαρακτηριστικό τους είναι ακριβώς πως τα πράγματα δεν παίρνουν μέρος στους στίχους του με τον όγκο και με το χρώμα, αλλά με τους ήχους. Δηλαδή μ’ ό,τι πιο άυλο έχουν. [...] Έτσι πάντα. οι προσφιλέστερές του εποπτείες είναι οι ακουστικές: οι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, οι αντένες που δονούνται από τον άνεμο (“Είμαστε κάτι...”). Αλλ’ ιδού αμέσως, που κι από τον ίδιο τον ήχο, πιότερο εντρυφά στο φάσμα
του ήχου —στην απήχηση, στον αντίλαλο, στη συγχυσμένη συνέχεια που ο ήχος στέλνει πίσωθέ του: “Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες [...] στην κορυφή τους το άπειρο αντηχάει”. [...]
Τέτοια είναι λοιπόν η ποιητική του φαντασία. Αναπαράσταση της ψυχολογίας του. Ταραγμένη και, τρόπον τινά, διάτρητη. Οι ποιητικές του εικόνες πάνε κι έρχονται, σαλεύουν, μένουν στη μέση, κάποτε αναποδογυρίζονται. Εκεί που προχωρεί στρωτά, νομίζεις ότι σταματά και στοχάζεται: “Να τα ρίξω όλα χάμω; Να τα σπάσω όλα;” Απάνω σ’ ό,τι συναρμολόγησε κι έδεσε, φυσά ο ίδιος ένα πνεύμα ακαταστασίας και διαψεύσεως, ένα πνεύμα μεταμελείας και μηδενισμού, που κάνει να τρέμουν τα κατασκευάσματά του... Τη λογική τους είναι έτοιμος να τη χαλάσει κάθε στιγμή, με σκληρότητα και με τη σάτιρα. Κι άλλος αντίκτυπος του περιεχομένου του παρουσιάζεται τώρα κι επάνω στη στιχουργία του. Σ’ αυτήν, όμως, δεν εμιμήθηκε τον Λαφόργκ: εκτός από δυο-τρεις εξαιρέσεις, δεν έφθασεν ως τον ελεύθερο στίχο. Τα ποιήματά του είναι καμωμένα σε στροφές που φαίνονται τύπου κανονικού: ισόστιχες μεταξύ των, με ομοιοκαταληξίες. Όμως αν κοιτάξομε ολίγο πιο προσεκτικά, τι ελευθερία, τι ακαταστασία, τι αναρχία! Αν δεν έγραψε σε vers libre, έγραψε όμως τον vers libere ο Καρυωτάκης, μ’ ελευθεριότητες που δεν είχεν αποτολμήσει κανείς στην ελληνική ποίηση. Εν πρώτοις, η μετρική του είναι ποικιλότατη. Απ’ την αρχή του έργου του, περιμάζευε τους στίχους του από τα μάκρη και τη μονοτονία των δεκαπεντασυλλάβων, και τους έφερνε μέσα σε σχήματα πιο σφιχτά, πιο πλαστικά κι αρμονικά, που είχαν αχρηστευθεί και λησμονηθεί από πενήντα χρόνια τουλάχιστον.[...]
Αλλ’ ο στίχος , εκτός από την ποικιλία του, παίρνει, στα χέρια του Καρυωτάκη, νεύρα και ευρωστία, πατά στερεά, στερεότερα τελειώνει. Αυτό είναι το μυστικό του! Αυτό είναι που αφήνει, στο τέλος —όπως κι ο στίχος του Καβάφη— μιαν αίσθηση συμμετρίας! Και, μάλιστα, μιαν αίσθηση επιτυχίας, ακρίβειας, οξύτητας! Κάποιο στιχουργικό πείσμα νομίζεις ότι, στο τέλος, κατορθώνει να κάνει ρητό και σαφές το σχήμα της στροφής, να συνενώσει τα διεστώτα, να τετραγωνίσει τ’ ανυπόταχτα. Κι είναι πολλά αυτά τ’ ανυπόταχτα και τα ξεχόρδιστα [...]: Ο ρυθμός δηλαδή του Καρυωτάκη σπανίως χτυπά ισόχρονα με το “μετρικό ρολόγι”, κι ο ακανόνιστος τονισμός των περισσότερων στίχων χρειάζεται ολοκληρωτικήν ανασκευή, για ν’ αρμονιστεί με μιαν οποιαδήποτε μετρικήν ακολουθία. Ο δάκτυλος πηγαίνει με τον ανάπαιστο, ο ίαμβος με τον τροχαίο [...]. Και μόνον αυτό; Εκτός από τα μεικτά μέτρα, ιδού παρατονισμοί και κενοί χρόνοι και χωλά μέτρα, διασκελισμοί, μήτε ένας γνωμικός στίχος, μετάθεση της τομής, συνίζησις κακά τονισμένη, χασμωδίες απροειδοποίητες. Την ομοιοκαταληξία, την έχει βέβαια, ανεξαίρετα. Αλλ’ από τους τέσσερις όρους της ομοιοκαταληξίας —το βάθος, τη φυσικότητα, την πρωτοτυπία και την ποικιλία— ο τρίτος είναι που κυριαρχεί, κι οι άλλοι σχεδόν δεν υπάρχουν. Κάθε ομοιοκαταληξία του είναι και μια έκπληξη: αλλ’ όμως πάντα χαριτωμένη και αναντικατάστατη».

(Τέλλος Άγρας, 1972, από τον τόμο Κ.Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα και πεζά, επιμέλεια
Γ.Π. Σαββίδης, Αθήνα: Ερμής, σελ. 209-216 αποσπασματικά, όπως και στο Τέλλος Άγρας, 1981, Κριτικά Β΄, επιμ. Κώστας Στεργιόπουλος, Αθήνα: Ερμής)

Ο «γραφειοκρατικός» ρεαλισμός του Κ. Καρυωτάκη

«Στη νεοελληνική φιλολογία, ο Ρεαλισμός δεν είναι πράγμα νέο. Κατέχει σχεδόν ολόκληρη τη σφαίρα της πεζογραφίας μας. Ολίγην όμως από τη σφαίρα της ποιήσεως. Αλλ’ ο Ρεαλισμός μας υπήρξεν, έως εδώ και λίγα χρόνια, ηθογραφικός. Δηλαδή γραφικός, ζωγραφικός, περιγραφικός, εξωτερικός, παρμένος από τη ζωή της επαρχίας, ή μάλλον του βουνού και του υπαίθρου —ολοένα και περισσότερο ασύγχρονος, ακατανόητος για τη ζωή της πολιτείας, κι αδιάφορος.
Ο ρεαλισμός, ο αστικός ρεαλισμός, ο ρεαλισμός του πραγματικού περιβάλλοντός μας, επρόβαλε καθαρός στην ποίηση με το έργο του Καβάφη. Με την ποίηση του Καρυωτάκη, αυτός ο ρεαλισμός έγινε νεοαστικός. Ποια είναι η πλατύτερη, η χαρακτηριστικότερη, η συνηθέστερη πλευρά του νεοαστικού ρεαλισμού, το ξεύρομε όλοι: είναι η ιεραρχία, η υπαλληλία, το γραφείο, η γραφειοκρατία.
Στην πρώτη περίοδο των Νεοελληνικών Γραμμάτων, την Επτανησιακή, ο άνθρωπος των γραμμάτων είν’ ο ευγενής, ο ευπατρίδης. Στη δεύτερη περίοδο, την Αθηναϊκή —κλασική και ρομαντική—, είν’ ο λόγιος. Στην τρίτη, την προπολεμική, είν’ ο δημοσιογράφος. Στην τέταρτη, τη μεταπολεμική (η κατάπτωση συνεχίζεται), ο άνθρωπος των γραμμάτων είναι ο υπάλληλος. Αυτή την εποχή έζησε και ο Καρυωτάκης. Και αυτήν έγραψε. Ο ρεαλισμός του είναι ο γραφειοκρατικός. Έτσι ζουν άλλωστε και αυτοί που τον διαβάζουν. Και τους αντιπροσωπεύει».

(Τέλλος Άγρας, ό.π., σελ. 203-204)

Το σχίσμα Καρυωτάκη – παράδοσης

«Αν συγκρίνουμε προσεκτικά την πρώτη του παραγωγή με την τελευταία του, θα παρατηρήσουμε ότι, ενώ είχεν αρχίσει με στίχους αρμονικότερους, κατέληξε, συν τω χρόνω, σε μια παραμέληση της αυστηρής κατεργασίας τους. Κι όμως η τελευταία του παραγωγή (στο μάτι που ξέρει να διακρίνει) είναι και η προσωπικότερη. Σ’ αυτήν πια ο ποιητής είναι περισσότερο εκείνο που θέλησε να είναι. Επομένως, αν ήθελε να εργαστεί και προς την άλλη κατεύθυνση (των αρμονικότερων, δηλαδή, λεκτικών συνδυασμών, που, αν δεν είναι όλη η αγνή ποίηση, είναι όμως η αρχή της), δε θα ήταν ίσως δύσκολο να τα καταφέρει, αφού ήδη οι πρώτοι του στίχοι ήταν πολύ πιο κοντά σε μια τέτοιαν αντίληψη. Φτάνουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι η παραμέληση από μέρους του ήταν θελητή. Τον στίχο του τον αποσπά, μετρικά και ρυθμικά, από την κλασική αντίληψη, αφαιρώντας του τις καθαρά μελικές του τάσεις. Σκοπός του ποιητή, στη δεύτερη περίοδο, δεν ήταν πια να κάνει ποίημα άδολα λυρικό, αλλά μιμικό μάλλον. Ο στίχος του τώρα μιμείται, στη ρυθμική του κυρίως έκφραση, την ομιλία, και σπάζει, κατά το παράδειγμα των φανταιζίστ, τους κανόνες που τον εμποδίζουν ν’ αποδώσει τις χειρονομίες και τις κινήσεις της ψυχής του ποιητή».

(Τίμος Μαλάνος 1943, «Είναι ποιητής ο Καρυωτάκης;», Κριτικά δοκίμια, Αλεξάντρεια, σελ. 51-62. Απόσπασμα δημοσιευμένο στο Κ.Γ.Καρυωτάκης 1972, Ποιήματα και πεζά, επιμ. Γ.Π. Σαββίδης, Αθήνα: Ερμής, σελ. 239-240)

Χαρακτηριστικά και επιρροές της καρυωτακικής ποίησης

«Η γλώσσα του Καρυωτάκη, εκεί όπου την παρασύρει η εξομολόγηση ή εκεί όπου ξεσπάει στον σαρκασμό, είναι πλούσια σε ποιητικές επινοήσεις και σε τεχνική της φαντασίας, που, αν τις είχε καλλιεργήσει συστηματικά, θα μπορούσαν να διαρθρωθούν σε τεκμήρια πιο θετικά για την πορεία μιας ολόκληρης γενιάς. Αλλά, ανεξάρτητα από δυνητικές εκβάσεις, αρκεί να διαπιστωθεί ότι όταν ο ποιητής δεν συστέλλει το πρόσωπο σε έναν σαρκαστικό μορφασμό, μαρτυρεί μιαν εκφραστική αιδημοσύνη που λείπει, αντίθετα, από τους άλλους ποιητές της γενιάς του.
Η διαβρωτική ανάγκη έκφρασης προσωπικών του βιωμάτων αναμιγνύεται δημιουργικά με το έργο ξένων ποιητών. Η συμβίωση ιδιαίτερα με τους “καταραμένους” ποιητές της Γαλλίας τον οδηγεί να δημοσιεύσει μεταφράσεις τους στα βιβλία του, μαζί με τα δικά του πρωτότυπα ποιήματα. Η διαδοχική επιλογή τον οδηγεί από τον Baudelaire στον Toulet, τον Carco. Αν και δεν μετέφρασε Laforgue, υπάρχουν αντιστοιχίες μ’ αυτόν πολύ βαθύτερες και σε πολλαπλά επίπεδα· διόλου περίεργο, αν υπολογίσουμε τον ευρύτερο ρόλο που έπαιξε ο Laforgue στην ευρωπαϊκή ποίηση (Eliot, Σεφέρης) όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης της ζωής (δυσφορία για την καθημερινότητα) και της στιχουργικής (υπονόμευση της παραδοσιακής μετρικής).
Η πορεία του Καρυωτάκη είναι σαφής. Σταθερά επιδιώκει μια ποίηση ριζωμένη στην υπαρξιακή συγκίνηση [...], η οποία συμπαρασέρνει όμως και όλα τα εκφραστικά μέσα, με ιδιαίτερη επίπτωση στα μετρικά σχήματα. Όπως έγινε ήδη αισθητή από τον καιρό του Τέλλου Άγρα η παρουσία των Γάλλων ποιητών και ο ρόλος τους, αισθητή έγινε επίσης και η προώθηση της στιχουργικής κρίσης: ο Καρυωτάκης σημαδεύει κι εδώ την απαραίτητη και λογική μετάβαση από τη μετρική αριστοτεχνία των τελευταίων παραδοσιακών ποιητών στον ελεύθερο στίχο».

(Mario Vitti, 1994, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Αθήνα: Οδυσσέας, νέα έκδοση, ανατύπωση, σελ. 357-358)

Το συναισθηματικό υπόβαθρο της καρυωτακικής ποίησης

«Δύο τελικά είναι οι όψεις του έργου του Καρυωτάκη, κι από την άποψη της ουσίας κι από την άποψη της μορφής: η ρομαντική κι η ρεαλιστική, οι ελεγείες και οι σάτιρες, η ροπή προς το αφηρημένο και η εισβολή του πραγματικού στον αφηρημένο κόσμο του. Ανάμεσα, ωστόσο, στις δύο τούτες όψεις στέκει η συναισθηματική του βάση, η βαθιά του αισθαντικότητα, μόνιμα ταραγμένη και διακυμαινόμενη. Αυτή γεφυρώνει την απόσταση από τον ρομαντισμό ως το ρεαλισμό του, και δέχεται τον αντίχτυπο απ’ τον αδιάκοπο ψυχικό του κλυδωνισμό και τις αντιφάσεις του. Η συναισθηματική βάση αντιπροσωπεύει ό,τι συμπαγέστερο και στερεότερο διαθέτει: το ίδιο το εγώ του και την προσωπική του στάση απέναντι στον κόσμο, και μέσα απ’ το συναισθηματικό υπόβαθρο βγαίνει και το ιδεολογικό του περιεχόμενο, η έκφραση
δηλαδή της απελπισίας του διαφοροποιημένη σε στάση ζωής. Τούτο αποτελεί ένα απ’ τα κυριότερα μυστικά της διάρκειας του ποιητή κι ένα απ’ τα πιο σίγουρα κλειδιά για τη διείσδυση στα βαθύτερα στρώματά του. Γιατί το συναισθηματικό υπόβαθρο του Καρυωτάκη γίνεται κι ο φορέας του κλίματος της εποχής, και μέσα απ’ τη συναισθηματική του βάση και τις αντιδράσεις της αδιαλλαξίας του εκφράζει τον καιρό του αντιπροσωπευτικά, για να καταλήξει σε γενικότερη κραυγή διαμαρτυρίας, όχι μόνο για τη στιγμή εκείνη. Χάρη στην τιμιότητα του αισθήματος και στην εκφραστική του οξύτητα, διατηρεί μιαν αμεσότητα, που κάνει την περίπτωσή του και μέσα στην ποίηση γεγονός ζωής. Δεν μένει λόγος χωρίς αντίκρισμα, ούτε προφταίνει να πέσει στη φιλολογία. [...]
Τα πεζά, μαζί με τα τρία τελευταία του ποιήματα, είναι η πιο ακραία στιγμή του Καρυωτάκη, η τελευταία φορά που “ακούει την εσωτερική του φωνή”, έχοντας συνειδητοποιήσει τις τερατώδεις δυνατότητες του κοινωνικού μηχανισμού και των “όρων του παιγνιδιού” κι έχοντας ολότελα αποκλειστεί».

(Κ. Στεργιόπουλος, 1980, «Κ.Γ. Καρυωτάκης», στο Η ελληνική ποίηση. Η ανανεωμένη παράδοση, Αθήνα: Σοκόλης, σελ. 316-319)

Η «Κάθαρσι» του Κ. Καρυωτάκη

«Το τελευταίο πεζό που καθαρόγραψε ο Καρυωτάκης είναι η πασίγνωστη πλέον Κάθαρσις [...]. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο ενικού, δεν θα μπορούσε να είναι σελίδα από το ημερολόγιο του γονατισμένου Καλού Υπαλλήλου. [...] Η ευανάγνωστη αυτοβιογραφική σύνδεση της Καθάρσεως με τον αντάρτη συνδικαλιστή Καρυωτάκη, ελέγχεται πλήρως από τον συγγραφέα. Το αυτό, δυστυχώς, δεν ισχύει για τους περισσότερους αναγνώστες του, οι οποίοι, ασύνειδα, υπονομεύουν την πρόθεση του Καρυωτάκη για αναγωγή της ατομικής του υπαλληλικής εμπειρίας σε καθολικότερο χώρο και χρόνο. Όχι, βέβαια, στην αιωνιότητα, μα σε μια διαιωνιζόμενη παρακρατική επικαιρότητα. Με την ευκαιρία, δεν κρίνω περιττό να παρατηρήσουμε πως και σε τούτο το κείμενο, η δομική αντίθεση ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, με παραπομπή σε ένα προσδοκώμενο μέλλον, παρουσιάζεται τώρα με ιδιαίτερα δραματική μεταβολή σκηνογραφίας. Τούτο, άλλωστε, είναι που τελικώς απαλλάσσει την Κάθαρσι από κάθε υποψία προσωπικής αντιδικίας ή —ακόμη χειρότερα— πρωτοβάθμιας “στρατευμένης” λογοτεχνίας».

(Γ.Π. Σαββίδης, 1989, «Στον πεζόδρομο του Καρυωτάκη», Στα χνάρια του Καρυωτάκη, Αθήνα: Νεφέλη, σελ. 129)

Η διπλή όψη της καρυωτακικής ποίησης

« “Κοινωνικός ποιητής ο Καρυωτάκης και συγχρόνως ποιητής της εσωτερικής περιπέτειας, ένωσε τις άκρες των δύο τάσεων προκαλώντας την τρομερή ηλεκτρική κένωση στο σώμα της λογοτεχνίας μας”. Με την εξαιρετικά εύστοχη αυτή παρατήρηση του Βύρωνα Λεοντάρη, που ορίζει και ερμηνεύει ταυτόχρονα τη δυναμική της ποίησης του Καρυωτάκη, φωτίζεται παράλληλα και η διπλή όψη της δεκαετίας του ’20: ο μπωντλερισμός της “φυγής απ’ την πραγματικότητα” και το ευαγγέλιο της κοινωνικής επανάστασης. Ο Καρυωτάκης, χωρίς να αφεθεί ολοκληρωτικά σε καμιά από τις δύο, κατάφερε να τις εκφράσει σε ένα ενιαίο ποιητικό σύμπαν».(Χριστίνα Ντουνιά, 2000, Κ. Γ. Καρυωτάκης, Η αντοχή μιας αδέσποτης τέχνης, Αθήνα: Καστανιώτης, σελ. 34-35)

*****

ΠΗΓΗ: https://blogs.sch.gr/agofilippo/nea-ellinika-eleni-patiniotaki/grapti-atomiki-dokimasia-k-karyotakis-dimosioi-ypalliloi-trapeza-thematon-me-apantiseis/

ΓΡΑΠΤΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ-Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ (τράπεζα θεμάτων – με απαντήσεις)

ΟΝΟΜΑ:________________________________________________________________

ΒΑΘΜΟΣ:___________________________________

Κείμενο 2

Δημόσιοι υπάλληλοι

Το παρακάτω ποίημα του Κ.Γ. Καρυωτάκη ανήκει στη συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες» (1927).

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν 1

Σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία.

(Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία

κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν).

Κάθονται στις καρέκλες, μουντζουρώνουν 5

αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.

«Συν τη παρούση αλληλογραφία

έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Και μονάχα η τιμή τους απομένει,

όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους , 10

το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,

σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους

σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

ΘΕΜΑ 4α) (μονάδες 15)

Ποια θέση προβάλλεται, στο Κείμενο 2, για όσους εργάζονται στον δημόσιο τομέα; Να αιτιολογήσεις την απάντησή σου με στοιχεία από το κείμενο και να γράψεις και την προσωπική σου άποψη σχετικά. Να αναπτύξεις την απάντησή σου σε 100-150 λέξεις.

ΘΕΜΑ 4β) (μονάδες 5)

Να εντοπίσετε δύο σημεία με μεταφορική χρήση του λόγου και να αιτιολογήσετε τη χρήση της σε κάθε σημείο αλλά και γενικά.

ΘΕΜΑ 4 (μονάδες 15)

Στο ποίημα του Κ. Γ. Καρυωτάκη «Δημόσιοι υπάλληλοι» το ποιητικό υποκείμενο στρέφει τα σατιρικά πυρά του ενάντια στην εργασία στον δημόσιο τομέα και εκφράζεται με πικρό σαρκασμό για τους υπαλλήλους και την καθημερινότητά τους. 1

Συγκεκριμένα, θεωρεί ότι η δουλειά στο δημόσιο είναι τόσο μονότονη και ψυχοφθόρα που λειώνει τους ανθρώπους	Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν	1
Επίσης, διαρκεί πολύ – οι υπάλληλοι φθείρονται και πεθαίνουν	Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν Σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία	1
και αμέσως στη θέση τους έρχονται άλλοι, ενώ το κράτος, που τους προσλαμβάνει στην αρχή, και ο θάνατος, που φροντίζει για τον τερματισμό τους στο τέλος, αναλαμβάνουν την τροφοδοσία αυτού του αέναου μηχανισμού	Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν Σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία. (Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν).	1
Παράλληλα, είναι και ανούσια, εφόσον πρόκειται μόνο για μουντζούρωμα χαρτιών που δεν φταίνε σε τίποτε	Κάθονται στις καρέκλες, μουντζουρώνουν αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.	1
και γεμίζουν με στερεότυπες κοινοτοπίες χωρίς νόημα ή περιεχόμενο.	«Συν τη παρούση αλληλογραφία έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν	1
Αυτού του είδους η δουλειά έχει αντίκτυπο και στους ανθρώπους που την ασκούν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι παρουσιάζονται άδειοι και αδιάφοροι, επηρεασμένοι από την κοινοτοπία και την τυπικότητα της δουλειάς τους	Και μονάχα η τιμή τους απομένει, όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους	1
δείχνουν να συμπεριφέρονται ως μάζα, χωρίς να αναπτύσσουν καμία πρωτοβουλία	το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι	1
σκέπτονται τα στοιχεία της δουλειάς τους – ζητήματα νομικά και οικονομικά – ακόμη και όταν επιστρέφουν στο σπίτι τους	Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους, σκέπτονται το συνάλλαγμα,	1
Για όλους αυτούς τους λόγους χαρακτηρίζονται από το ποιητικό υποκείμενο «καημένοι»	τους ώμους σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.	1

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΓΝΩΜΗ (5): ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΛΆΒΕΤΕ ΥΠΌΨΙΝ ΤΑ Εξής:

Οπωσδήποτε, ο τρόπος με τον οποίο προβάλλεται στο κείμενο η εργασία στο δημόσιο και οι άνθρωποι που την ασκούν είναι υπερβολικός και μονόπλευρος, αιτιολογείται ωστόσο από τον σατιρικό χαρακτήρα του κειμένου. Η σάτιρα καυτηριάζει τα κακώς κείμενα διά της υπερβολής, δεν αποδίδει πιστά την πραγματικότητα.

4Β) ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ:

ΓΕΝΙΚΑ

Οι λέξεις αποκτούν αλληγορική σημασία μέσα στο γλωσσικό περιβάλλον που εντάσσονται (μεταφορική σημασία), γίνονται «σύμβολα» και προσλαμβάνονται με τη συγκινησιακή-συναισθηματική λειτουργία του δέκτη. Έτσι, η πράξη επικοινωνίας αναφέρεται κυρίως στον εαυτό της, στο ίδιο το μήνυμα και στη μορφή του, σ΄ αυτό που αφήνει να εννοηθεί η χρήση μιας λέξης, που δε δηλώνεται ρητά, αλλά υπονοείται, υποδηλώνεται, λανθάνει στη σημασία μιας λέξης.

ΕΙΔΙΚΑ:

Στίχοι 3-4: (Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν): ΜΕΤΑΦΟΡΑ: με την μεταφορά αυτή η πολιτεία και ο θάνατος γίνονται οι ηλεκτρολόγοι που ανανεώνουν την γιγάντια « μπαταρία» της δημόσιας διοίκησης
Στίχος 2: (Σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία)

ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΗ: οι υπάλληλοι παρομοιάζονται με στήλες, ακίνητοι, χωρίς εξέλιξη υφίστανται μόνο τη φθορά του χρόνου, άβουλοι και απρόσωποι.

Στίχος 6: (αθώα λευκά χαρτιά)

ΜΕΤΑΦΟΡΑ-ΕΙΡΩΝΕΙΑ: μέσα από την ειρωνεία, τον χαρακτηρισμό των λευκών χαρτιών ως αθώων, τονίζει τη ματαιότητα της δουλειάς τους, το πόσο ανούσια είναι γεγονός που καθιστά την ίδια τη ζωή τους ανούσια, χωρίς ουσιαστική δημιουργικότητα, απαξιωμένη

Στίχος 11: (σαν κουρντισμένοι)

ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΗ: έχουν χάσει την ανθρώπινη υπόστασή τους, τη δυνατότητα να δρουν αυτόβουλα, είναι σαν άψυχο μηχάνημα ή παιχνίδι που εκτελεί εντολές με κούρντισμα χωρίς πρωτοβουλία και ατομική βούληση.

(κάποιες ενδεικτικές μεταφορικές χρήσεις της γλώσσας)

Leave a Comment

Posted on October 30, 2024

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΠΟΛΥ ...ΠΑΙΔΙΑ toy B1 ΝΑ ΦΕΡΕΤΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ.Αθώα ή ένοχη;

Kαι να κάνετε εγγραφή άμεσα στην e-class !

Leave a Comment

Updated on October 21, 2024

ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

Η φόνισσα image 0

ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΑΘΩΑ Ή ‘ΕΝΟΧΗ Η ΦΟΝΙΣΣΑ; Nα γράψετε το δικό σας κείμενο για το θέμα. Να λάβετε υπόψιν όσα συζητήσαμε και να τεκμηριώσετε την άποψή σας με στοιχεία από το ίδιο το κείμενο.(300 λέξεις)

ΒΟΗΘΗΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Η Φόνισσα» /// ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ//// ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ

ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ /// ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΟΡΩΝ

Η ΦΟΝΙΣΣΑ /// ΤΟ ΥΛΙΚΟ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/10/22/%ce%b7-%cf%86%ce%bf%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%cf%85%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%bf/

ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΦΟΝΙΣΣΑ

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/10/29/%ce%bf%cf%80%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%cf%85%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%86%ce%bf%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1/

ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ -ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (2)

https://blogs.e-me.edu.gr/hive-dimiourgikimina2023/2023/11/10/268/

Leave a Comment

Posted on September 22, 2024

Δημόσιοι υπάλληλοι του Κ.Γ. Καρυωτάκη

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

Ανήκει στη συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες» (1927).

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν 1

Σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία.

(Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία

κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν).

Κάθονται στις καρέκλες, μουντζουρώνουν 5

αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.

«Συν τη παρούση αλληλογραφία

έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Και μονάχα η τιμή τους απομένει,

όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους , 10

το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,

σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους

σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

ΘΕΜΑ 4α) (μονάδες 15)

ΘΕΜΑ 4β) (μονάδες 5)

ΘΕΜΑ 4 (μονάδες 15)

Συγκεκριμένα, θεωρεί ότι η δουλειά στο δημόσιο είναι τόσο μονότονη και ψυχοφθόρα που λειώνει τους ανθρώπους	Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν	1
Επίσης, διαρκεί πολύ – οι υπάλληλοι φθείρονται και πεθαίνουν	Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν Σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία	1
και αμέσως στη θέση τους έρχονται άλλοι, ενώ το κράτος, που τους προσλαμβάνει στην αρχή, και ο θάνατος, που φροντίζει για τον τερματισμό τους στο τέλος, αναλαμβάνουν την τροφοδοσία αυτού του αέναου μηχανισμού	Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν Σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία. (Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν).	1
Παράλληλα, είναι και ανούσια, εφόσον πρόκειται μόνο για μουντζούρωμα χαρτιών που δεν φταίνε σε τίποτε	Κάθονται στις καρέκλες, μουντζουρώνουν αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.	1
και γεμίζουν με στερεότυπες κοινοτοπίες χωρίς νόημα ή περιεχόμενο.	«Συν τη παρούση αλληλογραφία έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν	1
Αυτού του είδους η δουλειά έχει αντίκτυπο και στους ανθρώπους που την ασκούν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι παρουσιάζονται άδειοι και αδιάφοροι, επηρεασμένοι από την κοινοτοπία και την τυπικότητα της δουλειάς τους	Και μονάχα η τιμή τους απομένει, όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους	1
δείχνουν να συμπεριφέρονται ως μάζα, χωρίς να αναπτύσσουν καμία πρωτοβουλία	το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι	1
σκέπτονται τα στοιχεία της δουλειάς τους – ζητήματα νομικά και οικονομικά – ακόμη και όταν επιστρέφουν στο σπίτι τους	Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους, σκέπτονται το συνάλλαγμα,	1
Για όλους αυτούς τους λόγους χαρακτηρίζονται από το ποιητικό υποκείμενο «καημένοι»	τους ώμους σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.	1

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΓΝΩΜΗ (5): ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΛΆΒΕΤΕ ΥΠΌΨΙΝ ΤΑ Εξής:

Οπωσδήποτε, ο τρόπος με τον οποίο προβάλλεται στο κείμενο η εργασία στο δημόσιο και οι άνθρωποι που την ασκούν είναι υπερβολικός και μονόπλευρος, αιτιολογείται ωστόσο από τον σατιρικό χαρακτήρα του κειμένου. Η σάτιρα καυτηριάζει τα κακώς κείμενα διά της υπερβολής, δεν αποδίδει πιστά την πραγματικότητα.

4Β) ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ:

ΓΕΝΙΚΑ

ΕΙΔΙΚΑ:

Στίχοι 3-4: (Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν): ΜΕΤΑΦΟΡΑ: με την μεταφορά αυτή η πολιτεία και ο θάνατος γίνονται οι ηλεκτρολόγοι που ανανεώνουν την γιγάντια « μπαταρία» της δημόσιας διοίκησης
Στίχος 2: (Σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία)

Στίχος 6: (αθώα λευκά χαρτιά)

Στίχος 11: (σαν κουρντισμένοι)

ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Leave a Comment

Posted on July 20, 2024

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Βιογραφίες Ανθολογούμενων Λογοτεχνών στα βιβλία Λογοτεχνίας Δημοτικού – Γυμνασίου – Λυκείου

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

https://users.sch.gr/ipap/Ellinikos_Politismos/logotexnia/Biografies/biografies.htm#%CE%9E

Leave a Comment

Posted on July 20, 2024

Πατρίκιος Τίτος (1928-)

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

Τίτος Πατρίκιος

Σύντομο βιογραφικό για σχολική χρήση. Κατέβασε σε αρχείο

«Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω.»

Σε αυτούς τους στίχους του πιστός, ο Τίτος Πατρίκιος έγραψε ποίηση που πηγάζει κυρίως από τις μεταπολεμικές πολιτικές εμπειρίες του αλλά και από τη θεματολογία του έρωτα.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και σπούδασε Νομικά. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Καταδικάστηκε σε θάνατο από συνεργάτες των Γερμανών και η εκτέλεσή του ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Αργότερα σπούδασε κοινωνιολογία στο Παρίσι. Επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου όμως, κατέφυγε ξανά στο Παρίσι, όπου πήρε μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια στο παράνομο καθεστώς, ενώ έζησε και στη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και λογοτεχνικός μεταφραστής.

Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα φλαμανδικά, τα γερμανικά και τα ολλανδικά. Του απονεμήθηκαν το Γαλλικό βραβείο ποίησης και το Διεθνές βραβείο Ποίησης στην Ιταλία. Τιμήθηκε και στην Ελλάδα με το Κρατικό Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Ο ίδιος δήλωσε κατά τη διάρκεια της τελετής πως «ποτέ δεν είναι οι μέρες ποιητικές και ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται η ποίηση. Και όσο λιγότερο ποιητικές είναι τόσο πιο κόντρα πρέπει να πηγαίνεις».

Πηγές: Ε.ΚΕ.ΒΙ., Σχολικό βιβλίο γ' λυκείου, Βικιπαίδεια

Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Σάιτ

Ανθολογούνται στα σχολικά βιβλία:

Ιστορία του λαβύρινθου

Οφειλή [Μαθητεία]

Στίχοι - 2

Άλλα βιογραφικά

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε Νομικά και Κοινωνιολογία. Η ποίησή του πηγάζει κυρίως από τις μεταπολεμικές πολιτικές εμπειρίες. Βασικό της θέμα είναι επίσης ο έρωτας. Ποιητικά έργα: Χωματόδρομος (1954), Μαθητεία (1963), Προαιρετική στάση (1975), Ποιήματα I, 1948-1954 (συγκεντρωτική έκδοση, 1976), Θάλασσα Επαγγελίας (1977), Αντιδικίες (1981). Κυριότερες μεταφράσεις: Γκ. Λούκατς, Μελέτες για τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό, Α. Αραγκόν, Μ' ανοιχτά χαρτιά. Έχει τιμηθεί το 1994 με Κρατικό Βραβείο για το σύνολο του έργου του.

Πηγή: Σχολικό βιβλίο γ' λυκείου

Ο Τίτος Πατρίκιος γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος των ηθοποιών Σπύρου και Λέλας Πατρικίου. Το 1946 ολοκλήρωσε τα γυμνασιακά του μαθήματα στο Βαρβάκειο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για κάποια χρόνια ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στρατευμένος αρχικά στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ. Το 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο από συνεργάτες των γερμανών και η εκτέλεσή του ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1951-1952) και κατά τη διετία 1952-1953 στον Άη Στράτη, από όπου επέστρεψε στην Αθήνα με άδεια εξορίστου. Από το 1959 ως το 1964 σπούδασε κοινωνιολογία στην Ecole Pratique des Hautes Etudes του Παρισιού και πήρε μέρος σε έρευνες του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου όμως, κατέφυγε ξανά στο Παρίσι, όπου πήρε μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια στο παράνομο καθεστώς, και εργάστηκε στην έδρα της Unesco στο Παρίσι και στη Fao στη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και λογοτεχνικός μεταφραστής. Το 1982 επέστρεψε στη θέση που κατείχε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών πριν το 1967. Στην Αθήνα εργάστηκε επίσης στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών.

Η πρώτη του εμφάνιση στον χώρο των γραμμάτων πραγματοποιήθηκε το 1943 με τη δημοσίευση ενός ποιήματός του στο περιοδικό Ξεκίνημα της Νιότης, ενώ το 1954 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Χωματόδρομος. Ιδρυτικό μέλος του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης από το 1954 δημοσίευσε πολλά άρθρα και κριτικές στις στήλες του, ενώ πολλά δοκίμιά του συμπεριλήφθηκαν σε συγκεντρωτικές εκδόσεις. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση (κείμενα των Σταντάλ, Αραγκόν, Μαγιακόφσκι, Νερούντα, Γκόγκολ, Γκαρωντύ, Λούκατς και άλλων) και την πεζογραφία, ενώ τα περισσότερα κοινωνιολογικά έργα του είναι γραμμένα στα γαλλικά. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα φλαμανδικά, τα γερμανικά και τα ολλανδικά. Το 1994 τιμήθηκε με ειδικό κρατικό βραβείο για το σύνολο του έργου του.

Εργογραφία

Ι.Ποίηση

• Χωματόδρομος. Αθήνα, 1954.

• Μαθητεία· (1952-1962). Αθήνα, Πρίσμα, 1963.

• Προαιρετική στάση. Αθήνα, 1975.

• Ποιήματα1 (1948-1954). Αθήνα, Θεμέλιο, 1976.

• Θάλασσα Επαγγελίας. Αθήνα, Θεμέλιο, 1977.

• Αντιδικίες. Αθήνα, Ύψιλον, 1981.

• Παραμορφώσεις. Αθήνα, Διάττων, 1989.

• Η συμμορία των δεκατριών. Ημερολόγιο του 1940 και άλλα γραφτά. Αθήνα, Διάττων, 1990.

• ΠοιήματαΙ· 1948-1954. Αθήνα, Θεμέλιο, 1990.

• Η ηδονή των παρατάσεων. Αθήνα, Διάττων, 1992.

• Συνεχές ωράριο· διηγήσεις. Αθήνα, Διάττων, 1993.

• ΠοιήματαΑ΄-Γ΄. Αθήνα, Κέδρος, 1998.

ΙΙ.Μεταφράσεις

• Λούκατς, Μελέτες για τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό. 1957.

• Αραγκόν, Μ’ ανοιχτά χαρτιά. 1965.

• Σταντάλ, Αναμνήσεις εγωτισμού. Αθήνα, Γνώση, 1983.

• Πωλ Βαλερύ, Ο κύριος Τεστ. Αθήνα, Ολκός, 1995.

ΙΙΙ.Πεζογραφία

• Στην ίσαλο γραμμή· Αφηγήσεις. Αθήνα, Κέδρος, 1997.

Πηγή: Ε.ΚΕ.ΒΙ

https://users.sch.gr/ipap/Ellinikos_Politismos/logotexnia/Biografies/patrikios.htm

Leave a Comment

Posted on July 19, 2024

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

ΑΠΟ ΘΕΜΑΤΑ της ΤΡΑΠΕΖΑΣ Β ΛΥΚΕΙΟΥ

Σημείο Αναγνωρίσεως

ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια

Το παρακάτω ποίημα είναι της Κικής Δημουλά. Είναι εμπνευσμένο από το μαρμάρινο γλυπτό του

Κωνσταντίνου Σεφερλή «Η Βόρειος Ήπειρος» (1951) που βρίσκεται στο πάρκο δίπλα στο

Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Το άγαλμα εικονίζει την Βόρεια Ήπειρο ως γυναίκα που προσπαθεί

να ανασηκωθεί με τα χέρια της δεμένα πισθάγκωνα. Το ποίημα ανήκει στη συλλογή «Το λίγο του

κόσμου», 1971.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.

Από μακριά εξαπατάς.

Θαρρεί κανείς πώς έχεις ελαφρά ανακαθήσει

να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο πού είδες,

πώς παίρνεις φόρα να το ζήσεις.Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:

δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου

μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο

κι η στάση σου είναι η θέλησή σου

κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις

την αγωνία του αιχμάλωτου.

Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:

αιχμάλωτη.

Δεν μπορείς

ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,

ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.

Δεμένα είναι τα χέρια σου.

Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος5.

Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει

στην πορεία των μαρμάρων,

αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες

για ελευθερίες και ισότητες,

όπως οι δούλοι,

οι νεκροί

και το αίσθημά μας,

εσύ θα πορευόσουνα

μες στην κοσμογονία των μαρμάρων

με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.

Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε

στο μάρμαρο ο γλύπτης

κι υπόσχονται οι γοφοί σου

ευγονία6 αγαλμάτων,

καλή σοδειά ακινησίας.

-----------------------------

5 Ο πανόπτης Άργος, το μυθικό τέρας με τα εκατό μάτια, στον οποίο η Ήρα είχε αναθέσει να κρατάει

αιχμάλωτη (δεμένη σε ένα δέντρο) τη μυθική Ιώ. Αξίζει να σημειωθεί πως η Ιώ είναι το μυθικό

σύμβολο της κατατρεγμένης γυναίκας.

6 Η απόκτηση πολλών και υγιών απογόνωνΓια τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις

όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,

σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα

γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.

Παλιές φωτογραφίες

Ποίημα του Τίτου Πατρίκιου (1928-) από τη συλλογή, Συγκατοίκηση με το παρόν, Κέδρος, 2011.

Πάλι κοιτάζω παλιές φωτογραφίες

από διαδηλώσεις, πορείες, συγκεντρώσεις

σε δρόμους, σε γήπεδα, σε πλατείες

φωτογραφίες του ’65, του ’68, του ’74, του ’81.

Μέσα σε ομοιόμορφα πλήθη

προσπαθώ να μεγεθύνω τις φυσιογνωμίες

να ξεχωρίσω την έκφραση του κάθε ανθρώπου

τη θεληματική, την ανυποχώρητη, την εξεγερμένη

την αιματοβαμμένη, τη χαρούμενη

όμως τα πρόσωπα δείχνουν ξεθωριασμένα

όπως το χαρτί των παλιών εφημερίδων

όπως οι περσινές και οι προπέρσινες ειδήσεις.Άραγε απ’ όλους ποιοι πέθαναν και ξεχαστήκαν

ποιοι από τότε κιόλας ήσαν αγνοημένοι

ποιοι βρίσκονται και σήμερα μαζί

ποιοι ονειρεύονται από κοινού το ίδιο όνειρο

ποιοι ακόμα μιλάνε μεταξύ τους

ποιοι μένουν χωμένοι χώρια στη γωνιά τους

ποιοι βρίσκουν καταφύγιο στην αβεβαιότητα

ποιοι στην ατράνταχτη σιγουριά;

Όσο κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες

τόσο πιο καθαρά το βλέπω

περισσότερο κι από το παρελθόν

το μέλλον είναι που δεσμεύει.

Τζένη Μαστοράκη (1949 – )

Οικογενειακό συμβούλιο

Η Τζένη Μαστοράκη θέτει τον εαυτό της στο κέντρο της σκηνής και της ποιητικής εκφοράς

περιγράφοντας τις εμπειρίες της. Το ποίημα που ακολουθεί ανήκει στην ποιητική συλλογή Το Σόι

(Αθήνα: Κέδρος, 1978).

Οικογενειακό συμβούλιο

Τώρα βέβαια πάλι θα πέσει το σόι

μονό και διπλό

να μαζεύω τη γλώσσα μου

ή πώς όταν κάνω

ψηλά τα μαλλιά μου

κοιμούνται πιο ήσυχοι.

Και με στριμώχνουν στο σαλόνι.

Παντού μπαγιάτικα πέπλα

νύφες με παχουλά χέρια

μουστακαλούδες

και τα παιδιά ανήλιαγα

ή μπορεί και πεθαμένα

με πελώριους φιόγκους

σαν αεροπλάνα.

Περνάει η νονά μου η πολίτισσα2

και τρατάρει3 μικρά άσπρα γλυκά.

[…]

MASS MEDIA

Το τραγούδι που ακολουθεί είναι του τραγουδοποιού Διονύση Τσακνή. Είναι ένα από τα τραγούδια του

άλμπουμ «Αλήτης Καιρός», που κυκλοφόρησε το 1991.

Καλημέρα λοιπόν ακροατή κι ακροάτρια

είμ’ ο άλλος σταθμός μια φωνή με επάρκεια

δεν υπάρχω στην τύχη μα σου μοιάζω εγώ

σου χαιδεύω τ’ αυτιά κι είμαι πάντα εδώ.

Καλημέρα λοιπόν αναγνώστη μυστήριε

έχω νέα σκληρά στις σελίδες μου κύριε

φονικά και ληστείες και προφίλ συγγενών

είμαι θύτης και θύμα των δικών σου καημών.

Καλημέρα ξανά με κραυγές κι αποκόμματα

κι άμα είσαι καλός θα σου δείξω και πτώματα

να έχεις γνώμη για όλα θα ρωτάμε εμείς

ετοιμάζουμε γκάλοπ στον αέρα θα βγεις.

Καλησπέρα λοιπόν θεατή αθεράπευτε

μ’ ένα ζάπινγκ τρελό σε βουρλίζω βρε άθλιε

δίνω χρώμα και λάμψη στη φτωχή σου ζωή

καληνύχτα κοιμήσου ραντεβού το πρωί.

Γεια χαρά σου λοιπόν Ελληνάκι μου αδιάφορο

μ’ ένα φάλτσο ρεφρέν θα ξυπνήσεις και αύριο

μ’ ένα έρωτα άδειο με πυξίδα στραβή

σε παγίδα στημένη στη γνωστή συνταγή.

1 αντισημιτικό: οτιδήποτε δηλώνει την προκατάληψη ή το μίσος εναντίον των Εβραίων

B r o k e n v o i c e

Το ποίημα της Κούλας Αδαλόγλου έχει δημοσιευτεί στην ποιητική συλλογή με τίτλο «Διπλή

άρθρωση» το 2009

Με ραγισμένη φωνή παίρνω τηλέφωνο σε αριθμούς

που δεν-αντι-στοι-χού-νε-σε-συ-νδρο-μη-τές, λένε.

Πληκτρολογώ μηνύματα που ένας σέρβερ out of order ακυρώνει.

Με ραγισμένη φωνή θρυμματίζω την κάμερα μιας πιθανής τηλεσυνομιλίας.

Ραγισμένη η φωνή μου

εισβάλλει σε αεροδρόμια και μετρό

μπερδεύει προορισμούς ανακατεύει διαδρομές

η ραγισμένη φωνή μου, μόνη,

μακριά από μένα.

Η τηλεόραση

Το παρακάτω ποίημα είναι από τη συλλογή «Ο καθρέφτης του Πρωτέα» (1986) του Γιάννη Υφαντή.

Σε αυτό ο ποιητής ειρωνεύεται τη σχέση του Νεοέλληνα με την τηλεόραση.

Το να ’χαμε ταράνδους μες στα σπίτια μας δεν πήγαινε. Θα μούγκριζαν

μέσα στον ύπνο μας, θα κόπριζαν

πάνω στα έπιπλά μας και προπάντων

μ’ εκείνα τα πελώρια κέρατά τους θα ξεσχίζαν τις κουρτίνες μας, θα γκρέμιζαν

τ’ αγάλματά μας, τα βιβλία μας, τα πιάτα μας. Δεν πήγαινε.Όμως, η τηλεόραση, τι ζώο!

Έχει τα σιδερένια κέρατά της στην ταράτσα ενώ ήσυχη

κάθεται στο σαλόνι μας και μόνο

αν βάλουμε στην πρίζα τον ομφάλιο λώρο της ξυπνά.

Ήσυχο ζώο. Και τι όμορφο.

Μοιάζει με έντομο πελώριο, αστρικό.

Μοιάζει με τον πλανητικό προπάππο μας, τον Βεελζεβούλ1

που ’λεγε ιστορίες κι αποκοιμιόμασταν.

***

Leave a Comment

Posted on July 3, 2024

KEIMENIKOI ΔΕΙΚΤΕΣ /// BOOK CREATOR

by ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΣΗΜΙΝΑ

on line-σημειώσεις

Κριτήρια επιλογής επαγγέλματος// ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ (ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ)και ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Η Φόνισσα» /// ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ//// ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Διαφήμιση και Βία

ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ -ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (2)

Ρατσισμός Κριτήριο Αξιολόγησης (Συνεξέταση)

Σεξιστικός Λόγος Κριτήριο Αξιολόγησης (Συνεξέταση)

Τρόποι Ανάπτυξης Παραγράφου

Κώστας Καρυωτάκης/// ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ και το ποίημα ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Επάγγελμα (Σχεδιάγραμμα)

Επάγγελμα Κριτήριο Αξιολόγησης Κριτήριο Αξιολόγησης (Συνεξέταση)

Παράγοντες στην επιλογή επαγγέλματος

Κείμενο ΙΙ

Παρατηρήσεις

ΘΕΜΑ 1

Μονάδες 15

Εναλλακτικά

Μονάδες 5

Μονάδες 5

ΘΕΜΑ 2

ΘΕΜΑ 3

Μονάδες 15

Μονάδες 5

ΘΕΜΑ 4

ΓΡΑΠΤΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ-Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ (τράπεζα θεμάτων – με απαντήσεις)

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Η Φόνισσα» /// ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ//// ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ

ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ /// ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΟΡΩΝ

Η ΦΟΝΙΣΣΑ /// ΤΟ ΥΛΙΚΟ

ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΦΟΝΙΣΣΑ

Σύντομο βιογραφικό για σχολική χρήση. Κατέβασε σε αρχείο

Άλλα βιογραφικά

Ιστορικό

Kατηγορίες