Updated on March 6, 2024
Γρηγόριος Ξενόπουλος «Στέλλα Βιολάντη» (ερωτήσεις σχολικού)
ΠΗΓΕΣ:
LATISTOR
file:///C:/Users/User/Downloads/std500977_%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A1%CE%97%CE%9D%CE%99%CE%A9%CE%A4%CE%97%20%CE%94%CE%95%CE%A3%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%9D%CE%91-%20%CE%94%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%97_%20%CE%94%CE%99%CE%A0%CE%9B%CE%A9%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%20%CE%95%CE%A1%CE%93%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%91%20(1).pdf
https://mentekidis.blogspot.com/2018/11/4.html
Υπόθεση
Η ιστορία του διηγήματος εκτυλίσσεται στη Ζάκυνθο, όπου η 19χρονη Στέλλα Βιολάντη, κόρη του πλούσιου μεγαλέμπορα Παναγή Βιολάντη, γνωρίζει έναν γοητευτικό νέο, τον Χρηστάκη Ζαμάνο. Ο Ζαμάνος εργάζεται στο τηλεγραφείο κι έχει συνηθίσει χάρη στο καλό παρουσιαστικό του να κερδίζει εύκολα τη συμπάθεια και τον έρωτα των κοριτσιών του νησιού. Η Στέλλα, ωστόσο, δεν του δίνει σημασία. «Δεν είχε τόση φιλοδοξία αυτή∙ δεν έβαλε ποτέ με το νου της να κατακτήσει νέο, που καθεμιά τον ήθελε και του το έδειχνε.»
Η αδιαφορία αυτή της Στέλλας πληγώνει τον εγωισμό του χαϊδεμένου Χρηστάκη, ο οποίος αποφασίζει να την κατακτήσει, κι όπως χαρακτηριστικά λέει σ’ έναν φίλο του «θα την κάμω εγώ να βουρλιστεί!». Αρχίζει, λοιπόν, να διεκδικεί επίμονα την προσοχή της Στέλλας, κάνοντας ό,τι μπορεί για να την πείσει πως αγαπά μόνο εκείνη και πως αδιαφορεί για όλες τις άλλες. Ένα βράδυ, μάλιστα, της δίνει ένα γράμμα με το οποίο της εξομολογείται τον έρωτά του.
Η Στέλλα διαβάζοντας το γράμμα ξεγελιέται και θεωρεί πως ο Χρηστάκης την αγαπά πραγματικά. Περνά το βράδυ της ξάγρυπνη να σκέφτεται όλες τις προηγούμενες απόπειρές του να της δείξει το ενδιαφέρον του και πείθεται εν τέλει πως ο έρωτάς του είναι αληθινός. Του στέλνει, έτσι, κι εκείνη ένα σύντομο ερωτικό γράμμα: «Ναι, Χρηστάκη μου, σ’ αγαπώ κι εγώ, σ’ αγαπώ όσο δεν φαντάζεσαι, όσο δεν μπορείς να φαντασθείς. Είμαι δική σου. Αγάπα με. Η Στέλλα σου.»
Ο Ζαμάνος ενθουσιάζεται με την απάντηση της Στέλλας, κι ακολουθώντας τη συμβουλή ενός Άγγλου φίλου του, πως δεν πρέπει να χάσει την ευκαιρία, αφού η κοπέλα είχε πολύ μεγάλη προίκα, αποφασίζει να στείλει επιστολή στον πατέρα της για να τη ζητήσει σε γάμο.
Ο πατέρας, όμως, της Στέλλας μόλις λαμβάνει τη σχετική επιστολή εξαγριώνεται με το θράσος του φτωχού υπαλλήλου. «Τι λέω-λέει;!! Ο γιος του Ζαμάνου, ο ψωρίτης του ψωρίτη, ο χαϊμένος, επήρε το αντζάρντο να μου γυρέψει τη θυγατέρα μου, εμένανε;...»
Ο Παναγής Βιολάντης ήταν ένας εξαιρετικά σκληρός άνθρωπος που ενδιαφερόταν μόνο για το καλό του όνομα στην τοπική κοινωνία. Μόλις, επομένως, υποψιάστηκε από το γράμμα του Ζαμάνου πως η κόρη του ενθάρρυνε αυτό το τόλμημα του νεαρού, θέλησε αμέσως να μάθει σε ποιο σημείο είχε εκτεθεί η οικογένειά του. Εμφανίστηκε έτσι υποκριτικά πρόσχαρος στο σπίτι του, δίνοντας στη Στέλλα την εντύπωση πως θα της επέτρεπε να παντρευτεί τον Χρηστάκη. Της ζητούσε, ωστόσο, επίμονα να του εξηγήσει πως έγινε η γνωριμία με τον νεαρό, κι όταν εκείνη του είπε πως του είχε στείλει γράμμα, τη χτύπησε, την κλείδωσε στο δωμάτιό της, κι έφυγε για να πάρει πίσω το γράμμα της κόρης του και να απειλήσει το Ζαμάνο, ώστε να μη μάθει ποτέ κανείς γι’ αυτή την απρέπεια της Στέλλας.
Ο Χρηστάκης Ζαμάνος δέχτηκε έντρομος τις απειλές του Βιολάντη και πολύ γρήγορα του έδωσε το γράμμα της Στέλλας, αφού ούτως ή άλλως δεν είχε ποτέ αγαπήσει την κοπέλα. Ο Παναγής Βιολάντης διαβάζοντας το γράμμα της Στέλλας εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο με την ανοησία της κόρης του:
«Τ’ είναι τούτα που μου κάνεις μωρή; εφώναξε ο Παναγής έξω φρενών∙ τι ντροπές είναι τούτες που μόβαλες στο κούτελό μου;... “Είμαι δική σου;”! Πώς έγραψες εσύ τέτοιο πράμα; Τίνος είσαι, μωρή; Ποιον ερώτησες να σου πει τίνος είσαι; Με ποιο δικαίωμα δόθηκες στον ξένον άνθρωπο; Ποιος σου είπε πως ορίζεις τον εαυτό σου; Πώς σου πέρασε από το νου, πως μπορείς να δώσεις και το νύχι σου, χωρίς να θέλω εγώ;... Δε μιλείς, μωρή;... Ε, τι είναι τούτα;».
Η οργή του Παναγή Βιολάντη ήταν πολύ έντονη, κυρίως γιατί σκεφτόταν την προσβολή που θα του γινόταν, αν μάθαιναν οι άνθρωποι του νησιού πως η κόρη του ξέπεσε σε τέτοιο σημείο, ώστε να στέλνει ερωτικά γράμματα σ’ έναν φτωχό υπάλληλο.
«Κι εχύθηκε πάνω της, και την άρπαξε από το λαιμό, και της τον έσφιξε να την πνίξει, κι έπειτα την άρχισε γροθιές, και την εκτυπούσε όπου έφθανε, στους ώμους, στο στήθος, στο κεφάλι, και την εκτυπούσε αλύπητα, με λύσσα, να την τελειώσει, να την ξεκάμει, όπως μόνον ένας πατέρας μπορεί να χτυπά την κόρη του... Και ως να τον εμεθούσε περισσότερο κάθε χτύπημα, ως να τον εφρένιαζε η αντίσταση της στερεάς σαρκός -γιατί άλλη δεν έκαμνε η κακομοίρα εκείνη- ο δαρμός του δεν εφαίνετο να έχει τελειωμό, και η φυσική εξάντληση, που μόνη θα τον εσταματούσε, αργούσε ακόμη πολύ.»
Ο Παναγής δεν λυπόταν καθόλου την κόρη του, που την έβλεπε ως «ξένο κρέας», όπως χαρακτηριστικά σχολιάζει ο αφηγητής, και δεν τον ενδιέφερε ακόμη κι αν πέθαινε:
«Ν’ αρρωστήσει και να πεθάνει, να πάει στο διάολο, αυτό παρακαλώ το Θεό μου. Ναι, να πεθάνει! Αυτό και μόνο μπορεί να τη σώσει από την ατιμία της και από την ντροπή της! Κοπέλα που αποδιαντράπηκε να γράψει σ’ έναν ξένο “είμαι δική σου”, δεν μπορεί άλλο να ζήσει στο σπίτι μου. Και αν δεν πεθάνει μονάχη της, θα την ξεκάμω εγώ, με τα χέρια μου!».
Όσο η Στέλλα συνέχιζε να επιμένει στον έρωτά της για το Χρηστάκη Ζαμάνο τόσο περισσότερο εξοργιζόταν ο πατέρας της και τη χτυπούσε καθημερινά. Κι όταν η μητέρα της άφησε να εννοηθεί στον Παναγή πως η Στέλλα σκεφτόταν ακόμη και να φύγει από το σπίτι -κάτι που θα αποτελούσε ανήκουστη ατιμία για την οικογένειά τους- ο Παναγής Βιολάντης την έκλεισε σε μια σοφίτα. Έπαψε να τη χτυπά, αλλά πλέον της έδινε μόνο λίγο ψωμί και νερό, ίσα για να επιβιώσει, και κάθε φορά τη ρωτούσε αν είχε μετανιώσει. Η Στέλλα επέμενε στην απόφασή της, μα σιγά-σιγά από τον καημό της άρχισε να αρρωσταίνει. Σταμάτησε να τρώει το ψωμί και αναζητούσε μόνο το νερό για να δροσίσει το σώμα της που έκαιγε από τον πυρετό. Πολύ σύντομα εξασθένησε τόσο, που όταν ο πατέρας της ανέβηκε στη σοφίτα για να την ενημερώσει με άφθονη χαιρεκακία πως ο Ζαμάνος θα παντρευόταν μια άλλη, τη βρήκε νεκρή.
Η Στέλλα Βιολάντη πέθανε από τη στεναχώρια της, χωρίς ποτέ να μάθει την αλήθεια για το Χρηστάκη Ζαμάνο και για την κοπέλα που σκόπευε να παντρευτεί. Όπως γράφει ο αφηγητής «πέθανε με τη γλυκιά πλάνη πως κάποιος την είχε αγαπήσει».
Ερωτήσεις
- α)Ποιες οι βαθύτερες αιτίες που προσδιόρισαν τη στάση του Βιολάντη προς την κόρη του;
Ο Παναγής Βιολάντης δεν είχε καμία απολύτως ηθική ποιότητα ως άνθρωπος, δεν τον ενδιέφερε καθόλου η ευτυχία των παιδιών και της οικογένειάς του γενικότερα, και δεν είχε καμία ευαισθησία απέναντι στους άλλους ανθρώπους, το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να μην θιχτεί η τιμή του. Ως μεγαλέμπορος είχε την ευκαιρία να αποκτήσει πολλά χρήματα και να θεωρείται πλέον εξέχον μέλος της αστικής τάξης του νησιού του, ήταν ωστόσο νεόπλουτος και δεν είχε εκείνο το δεδομένο σεβασμό που έχαιραν τα μέλη της παλαιότερης αριστοκρατίας που είχαν μακρά παράδοση οικονομικής και κοινωνικής ισχύος. Για το λόγο αυτό πάσχιζε με κάθε τρόπο να εμφανίζεται στη Ζάκυνθο ως εξαιρετικός σύζυγος και πατέρας, παρουσιάζοντας το «νεόκτιστο παλατάκι» του ως παράδεισο οικογενειακής ευτυχίας. Στην πραγματικότητα βέβαια όλα τα μέλη της οικογένειάς του, ακόμη και η αδερφή του η Νιόνια, τον έτρεμαν γιατί γνώριζαν πόσο σκληρός και απάνθρωπος ήταν. Στο σπίτι του δεν υπήρχε ευτυχία, υπήρχε μόνο ένας αδυσώπητος δεσποτισμός που ανάγκαζε τη γυναίκα και τα παιδιά του να υποκρίνονται και να φέρονται πάντοτε παραδειγματικά, από φόβο μήπως δυσαρεστήσουν τον Παναγή Βιολάντη.
Ο πατέρας της Στέλλας, επομένως, θεωρώντας πως η κόρη του τον εξέθεσε και διακινδύνευσε το καλό του όνομα, εννοεί να την τιμωρήσει αυστηρά. Η ευτυχία της και οι δικές της επιθυμίες καθόλου δεν τον απασχολούν. Εκείνο που οφείλει να κάνει η Στέλλα είναι να ξεχάσει τον ανόητο έρωτά της και να παντρευτεί όταν και με όποιον της υποδείξει εκείνος, ώστε να προκύψει ένας γάμος αντίστοιχος του πλούτου και του ονόματος της οικογένειάς του.
Με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο μας παρουσιάζει ο αφηγητής το προφίλ του Παναγή Βιολάντη στο ακόλουθο απόσπασμα:
«Ο Παναγής Βιολάντης έπασχε από κοσμοφοβία παράξενη. Ό,τι έκανε και δεν έκανε, ήταν για τον κόσμο –για να πει ο κόσμος καλό. Δεν τον έμελε, πώς εξέταζε κάποτε τον εαυτό του και δεν τον έβρισκε ούτε αγαθό, ούτε ευσυνείδητο, ούτε ειλικρινή∙ τούφτανε πως τον είχε ο κόσμος για τέτοιον. Και σ’ αυτή την ιδέα, γι’ αυτή την υπόληψη, ήταν ικανός να τα θυσιάσει όλα, και τη δική του ευτυχία και την ευτυχία των δικών του.
Η φιλοδοξία του ήταν να τον τιμούν ως «χρήσιμο» άνθρωπο και να τον σέβονται ως καλόν οικογενειάρχη. Για το δεύτερο μάλιστα εφρόντιζε πολύ περισσότερο. Ίσως -δεν σου έλεγε- υπήρχαν στον τόπο και άλλοι έμποροι, και άλλοι βιομήχανοι σαν κι αυτόν∙ αλλά πατέρας, κανένας∙ α, αυτό εννοούσε να το καυχάται. Και το σπίτι του ήθελε να φαίνεται πάντοτε το καλύτερο, σωστός παράδεισος αγάπης, τιμής, αρμονίας, ευτυχίας.
Το εκατόρθωνε με την υπόκριση και με τη βία. Οι δικοί του τον εφοβούντο σα διάβολο.»
β) Με ποιο σκοπό η μάνα πλησίασε την έγκλειστη κόρη της;
Η μητέρα της Στέλλας ήλπιζε πως θα έπειθε την κόρη της να ζητήσει συγχώρηση από τον πατέρα της, πέφτοντας εν ανάγκη ακόμη και στα πόδια του, για να μπορέσουν επιτέλους να συμφιλιωθούν. Κάτι που θα έθετε αφενός τέρμα στην τιμωρία της Στέλλας και αφετέρου με την ευκαιρία του δεκαπενταύγουστου θα τερμάτιζε τα σχόλια του κόσμου για την παρατεταμένη αδιαθεσία της, αφού θα την έβλεπαν και πάλι στο γιορτινό τραπέζι.
Η Μαρία Βιολάντη επιθυμούσε βέβαια να απαλλάξει την κόρη της από την οργή του Παναγή, κι από τον καθημερινό ξυλοδαρμό, όχι όμως γιατί θεωρούσε πως η Στέλλα είχε δίκιο να αποζητάει τον έρωτα ενός άνδρα ταπεινότερης κοινωνικής θέσης. Ως προς αυτό δεν θα τολμούσε ποτέ να φέρει αντίρρηση στο σύζυγό της, έστω κι αν η ίδια είχε διαφορετική άποψη. Άλλωστε, ήξερε καλά πως ήταν παράλογο στο πλαίσιο μιας οικογένειας να γίνεται οτιδήποτε χωρίς την έγκριση του πατέρα.
Η δική της πρόθεση ήταν να γλιτώσει την κόρη της από τη δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει, ιδίως από τη στιγμή που δεν είχε προκύψει κάποιο σκάνδαλο, κι ήταν εύκολο να αποκατασταθεί η τιμή του κοριτσιού της. Το γράμμα που είχε στείλει στο Χρηστάκη το είχαν πάρει πίσω, κι εκείνος φοβισμένος από τις απειλές του Παναγή δεν επρόκειτο πια να πει τίποτε σε κανέναν, οπότε τα πράγματα μπορούσαν να διορθωθούν. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να ξεκαθαρίσει η Στέλλα στον πατέρα της πως παρέμενε υποταγμένη στη θέλησή του.
Αν η Στέλλα απαρνιόταν τον έρωτά της για το Χρηστάκη και άφηνε τον πατέρα της να της βρει τον κατάλληλο σύζυγο, όπως ήταν άλλωστε το δεδομένο εκείνης της εποχής, η κατάσταση θα άλλαζε άρδην, κι η Στέλλα θα γλίτωνε από τον εγκλεισμό της. Η μητρική, ωστόσο, ανησυχία δεν ήταν για κανένα λόγο ισχυρότερη από τη θέληση του πατέρα, οπότε αν η Στέλλα επέμενε στην απόφασή της, η μητέρα της δεν υπήρχε περίπτωση να την υποστηρίξει. Θα την άφηνε να υποστεί την οργή του πατέρα της, αφού εκείνος ήταν ο μόνος και αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της οικογένειας.
- 2.Να σχολιάσετε τη φράση: «Ο πατέρας σου σε ορίζει∙ ο πατέρας σου ορίζει και μένα, και το Νταντή, και τη Νιόνια και όλους».
Η Μαρία Βιολάντη αναγνώριζε στο σύζυγό της την εξουσία που κατείχε κάθε άντρας στις τότε πατριαρχικές κοινωνίες. Εκείνος αποφάσιζε για οτιδήποτε αφορούσε τα παιδιά του και τη γυναίκα του, όπως και για κάθε άλλο μέλος της οικογένειας που ζούσε στο σπίτι του -στην προκειμένη περίπτωση η μεγάλης ηλικίας αδελφή του. Η σαφής αυτή υποταγή στη θέληση του συζύγου της ενισχυόταν κιόλας από το φόβο που της προκαλούσε η οργή του∙ βρισκόταν ωστόσο στο συνηθισμένο για την εποχή πλαίσιο. Καμία γυναίκα δεν μπορούσε να αντιταχθεί στις αποφάσεις του συζύγου της, όπως φυσικά και κανένα παιδί.
Ο πατέρας ήταν εκείνος που φρόντιζε για την οικονομική στήριξη της οικογένειας, όπως και για την προίκα των κοριτσιών, κι άρα ήταν εκείνος που έπαιρνε όλες τις σημαντικές αποφάσεις. Το ενδεχόμενο, άλλωστε, να παρακούσει ένα από τα παιδιά ή η σύζυγος τις προσταγές του πατέρα, σήμαινε γι’ αυτόν και για όλη την οικογένειά του μεγάλη προσβολή. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, το καλό όνομα της οικογένειας είχε εξαιρετικά μεγάλη σημασία κι έπρεπε να προφυλάσσεται απ’ όλους με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς τα κακόβουλα σχόλια του «κόσμου» δεν αργούσαν να φέρουν ντροπή σ’ όλη την οικογένεια και να επιφέρουν έτσι μεγάλη ζημιά, ιδίως στο μέλλον των κοριτσιών, που δύσκολα θα μπορούσαν μετά να βρουν έναν αξιόλογο σύζυγο.
- 3.Είπαν πως ο Ξενόπουλος είναι ο εισηγητής της αστικής πεζογραφίας. Η μελέτη του αποσπάσματος οδηγεί στο συμπέρασμα αυτό;
Ο Ξενόπουλος τοποθετεί τη δράση του διηγήματος στη Ζάκυνθο σ’ ένα αστικό περιβάλλον και ασχολείται με την ιστορία μιας αστικής οικογένειας. Τα στοιχεία αυτά ενισχύουν την άποψη περί αστικής πεζογραφίας, χωρίς ωστόσο να μας διαφεύγει πως παρά την αλλαγή περιβάλλοντος σε σχέση με τα ηθογραφικά διηγήματα που έχουν ως τόπο δράσης επαρχιακές περιοχές, οι διαφορές στη συμπεριφορά και στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων δεν είναι τόσο έντονες. Η απόλυτη εξουσία του πατέρα παραμένει πάντοτε κυρίαρχο μοτίβο και διατρέχει όλες τις επιμέρους πράξεις των προσώπων. Βέβαια, σε σχέση με τα ηθογραφικά διηγήματα, το χρήμα και η οικονομική επιφάνεια των ατόμων αναδεικνύονται σε αποφασιστικούς παράγοντες επηρεασμού των εξελίξεων. Στην αστική πεζογραφία είναι εντονότερη η διάκριση των ανθρώπων σε κοινωνικές τάξεις και δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στο πώς αυτό τροποποιεί τη δράση τους.
Σε ό,τι αφορά την παρατήρηση πως ο Ξενόπουλος ήταν ο εισηγητής της αστικής πεζογραφίας, βρίσκουμε στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Λίνου Πολίτη τα εξής: «Στο ενεργητικό του πρέπει επίσης να προσγραφεί το μεγάλο άλμα που επιτέλεσε μ’ αυτόν η νεοελληνική λογοτεχνία από το περιορισμένο πλαίσιο του ηθογραφικού διηγήματος στο πολυσύνθετο αστικό μυθιστόρημα. Και δεν είναι πάλι χωρίς σημασία το πόσο ο Ξενόπουλος διαβάστηκε από ένα ευρύτατο αναγνωστικό κοινό, ευρύνοντας έτσι το γενικότερο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία.»
Η γυναίκα στη «Στέλλα Βιολάντη»
Οι χαρακτήρες του έργου μοιράζονται σε δύο αντίθετους πόλους, τον αντρικό και τον γυναικείο.
Από τη μια, η Στέλλα, πρωταγωνίστρια και απόλυτη ηρωίδα αντιπροσωπεύει την νέα κοπέλα που δεν
μπορεί να αντέξει τις παλαιές ιδέες και θέλει να ορίσει μόνη της το μέλλον της. Όπως παρατηρεί ο Γ.
Πεφάνης, ο Ξενόπουλος πλάθει την γυναικεία αυτή ύπαρξη με μεγάλη τρυφερότητα, κατανόηση και
εκτίμηση.201 Μαζί με την Στέλλα και πάντα δίπλα της να την στηρίζει και να την φροντίζει είναι η
θεία Νιόνια, ο μοναδικός άνθρωπος που της στάθηκε πραγματικά στο δράμα της. Ο τρίτος και
τελευταίος γυναικείος χαρακτήρας, είναι αυτός της μητέρας, που με την δειλία της και την υποταγή
της στον πατέρα αφέντη, καθιστά ακόμα πιο έντονη την γενναιότητα και την αυτοθυσία της κόρης
της.
Κεντρική ηρωίδα του θεατρικού η Στέλλα,202 η κόρη του Παναγή Βιολάντη ενός δεσποτικού και
αυταρχικού ανθρώπου, ο οποίος επιδιώκει να επιβάλλει την άποψη του σε όλους. Η Στέλλα από την
άλλη πλευρά είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, ηθικός και αληθινός. Στην αρχή του έργου
παρουσιάζεται σαν ένα γλυκό και ευτυχισμένο κορίτσι, που διαβάζοντας το γράμμα του νεαρού
ξεγελιέται και θεωρεί πραγματική την αγάπη του. Νιώθει το πρώτο σκίρτημα του έρωτα, βιώνει την
πρώτη της αγάπη, ένα συναίσθημα που την έχει κατακλείσει.
«Ποτέ, κανένα κορίτσι στον κόσμο δεν έλαβε τέτοιο γράμμα!.…Και όσο συλλογίζομαι πως δεν ήθελα
να το πάρω!(…)Χίλιες φορές να σου πω πώς το διάβασα είναι λίγες. Η χλομή χαραυγή στην κάμαρά
μου με βρήκε να διαβάζω το γράμμα».
Ο ίδιος Ο Ξενόπουλος ομολογεί πως εμπνεύστηκε την μορφή της από τη ζωγράφο
Σοφία Λασκαρίδου, «μια ωραιότατη κοπέλα, μαυρομάτα, ψηλή, λυγερή, κάτασπρη, που η φυσιογνωμία της
μαρτυρούσε δύναμη, θέληση και πνεύμα.»
Στην δεύτερη πράξη του έργου ο Παναγής Βιολάντης, ένας άκρως αυταρχικός και δεσποτικός
χαρακτήρας εξαγριώνεται με το θράσος του νεαρού υπαλληλάκου, που τόλμησε να ζητήσει το χέρι
της κόρης του. Η Στέλλα εμφανίζεται ως μια γυναίκα με δυνατή προσωπικότητα, αρνείται να
υπακούσει περιφρονώντας την πατρική βία, παραμένοντας πιστή σε έναν έρωτα που δεν ήταν
αντάξιος της δικής της ανυστερόβουλης και αθώας ψυχής. «Δεν είπα πως θέλω να πάρω το Χρηστάκη
χωρίς τη θέληση σας. Ποτέ δεν είπα τέτοιο λόγο. Μα δε θα πάρω και κανένα, που δεν θα το θέλω κι
εγώ. Είναι δικαίωμά μου».
Ήταν μεγαλωμένη σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, όμως είχε το
θάρρος να απορρίψει το πόλο της υπάκουης κόρης διεκδικώντας ανυποχώρητα το δικαίωμα στην ζωή
και στον έρωτα. Παρατηρούμε πως, σιγά σιγά μετατρέπεται σε μια επαναστάτρια προσπαθώντας να
τονίσει το δικαίωμα της υποστήριξης των επιλογών της.
Οι καταστάσεις όμως την μεταλλάσσουν από ένα ευτυχισμένο πλουσιοκόριτσο σε μια γυναίκα
που πονάει για τον έρωτα της. Στην πορεία καθώς το έργο εκτυλίσσεται παρατηρούμε μια
διαφορετική Στέλλα, καταπονημένη και αδύναμη. Κλεισμένη στην σοφίτα βιώνει την απόγνωση, την
απομόνωση, όμως μέσα από αυτή την κατάσταση γνωρίζει τον ίδιο της τον εαυτό. Στο τελευταίο
μέρος της πράξης του έργου πεθαίνει χωρίς να έχει προδώσει τις ιδέες της και τα αισθήματά της,
ερχόμενη σε πλήρη αντίθεση με την στενοκεφαλιά του πατέρα της και την μικροψυχία του
αγαπημένου της. Η Στέλλα έχει ήδη μεταμορφωθεί σε ηρωίδα. Ο πατέρας της Στέλλας την βασάνισε
και την οδήγησε στο τέλος της, κλειδώνοντάς την στην σοφίτα του σπιτιού τους χωρίς φαγητό και
νερό, δέρνοντας και βρίζοντάς την και μειώνοντας διαρκώς το ηθικό της. Έχοντας όλα αυτά τα
συναισθήματα κλεισμένα μέσα της καθώς και το γεγονός που δεν την άφηναν να εκφραστεί
ελεύθερα, την οδήγησαν στο τέλος της. Σε αντιδιαστολή με ότι έγινε όμως, η οικογένεια της Στέλλας
δεν αντέδρασε με ιδιαίτερο τρόπο και δεν επηρεάστηκε από το θάνατό της. Βέβαια, περισσότερη
λύπη από όλους έκφρασε η μητέρα της Στέλλας και προφανώς τη μεγαλύτερη αδιαφορία ο πατέρας
της. Έτσι, η οικογένεια της Στέλλας έμεινε άπρακτη καθώς δεν μπορούσε πλέον να κάνει κάτι ώστε
να επιστρέψει η Στέλλα.
Εν κατακλείδι, η Στέλλα Βιολάντη είναι μια πρόδρομος των σημερινών κοριτσίστικων
αντιλήψεων με την συναίσθηση, την επίγνωση της ελευθερίας της, των ανθρώπινων δικαιωμάτων
της, την δύναμη και την πίστη της σε πράγματα που οι νεαρές κοπέλες της εποχής υπέκυπταν
αγόγγυστα στην πατρική εξουσία. Το πρωτοποριακό δράμα του Ξενόπουλου φανερώνει πως ακόμα
και στις πιο σκοτεινές εποχές, ο άνθρωπος μπορεί να βρει το θάρρος να υπερασπιστεί τις απόψεις και
τις πεποιθήσεις του, πηγαίνοντας κόντρα στις αυταρχικές παραδοσιακές νόρμες της τότε κοινωνίας.
Η μητέρα της Στέλλας, Μαρία Βιολάντη ανήκει στους δευτερεύοντες χαρακτήρες, και με τον
ταπεινό και ανάξιο των περιστάσεων χαρακτήρα της, παραμένει βουβή στο δράμα της κόρης της. Το
μόνο που κάνει κατά τον εγκλεισμό της είναι να προσπαθεί να την λογικέψει, χωρίς ποτέ να στρέφει
την οργή της στον άγριο σύζυγό της. Πρόκειται για ένα άβουλο ον, χωρίς δική της προσωπικότητα
,συμβιβασμένη, απόλυτα υποταγμένη στη θέληση του άνδρα της. Σύμφωνα με αναφορές από το έργο
φαίνεται μια γυναίκα αδιάφορη, χωρίς κοινωνικούς ή άλλους προβληματισμούς. Η αναφορά στο
κίνδυνο βροχής και στην καταστροφή που αυτή θα επιφέρει στους μικροκαλλιεργητές της σταφίδας.
Η Μαρία αποκρίνεται «Μάλιστα! Να τους συλλογιστώ τώρα..Καημένη Νιόνια, αυτά τα βιβλία που
διαβάζεις , σου φύραναν το μυαλό». Είναι μια τυπική, νεόπλουτη σύζυγος που απολαμβάνει τα λεφτά και την προστασία του άντρα της και δεν νοιάζεται διόλου για την κοινωνική κατάσταση που επικρατεί, ενώ επιθυμεί για την κόρη της ένα παρόμοιο μέλλον, με τη σύναψη ενός επιτυχημένου και πλούσιου γάμου.207 Δέχεται αδιαμαρτύρητα την αυταρχική συμπεριφορά του Βιολάντη και υιοθετεί το πατριαρχικό πρότυπο που ορίζει την ύπαρξη τη δική της αλλά και όλης της οικογένειας.
Η Θεία Νιόνια είναι η αδερφή του πατέρα της Στέλλας, και ο μόνος συμπαραστάτης της μέσα στο
έργο, αποτελώντας το μοναδικό καταφύγιο της νεαρής. είναι μια γυναίκα 50 χρονών, «τα μαλλιά της είναι κάτασπρα και η φορεσιά της ολόμαυρη. Φοράει γυαλιά της μύτης, με κορδόνι».208 Η ίδια
προσπαθεί να έχει τον έλεγχο της ανιψιάς της, όμως η αγάπη για την μικρή, την κάνει να υποκύπτει.
Σε όλες τις ανησυχίες της Στέλλας, είναι εκεί για να την καθησυχάσει γλυκά, και να την ηρεμήσει,
ενώ και απέναντι στην μητέρα , την Μαρία, εμφανίζεται υποχωρητική και καλόβολη. Μετά τον
τσακωμό της πρωταγωνίστριας με τον πατέρα της, είναι η μόνη που προστρέχει την ανιψιά της, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια ακολουθεί τον πατέρα. Η Στέλλα φεύγει για το δωμάτιο της σε ιδιαίτερα
άσχημη κατάσταση, ενώ σύμφωνα με τις σκηνικές οδηγίες του Ξενόπουλου «η Θεία Νιόνια, από την
θύρα, προτείνει τα χέρια της προς την Στέλλα, με κίνημα εκπλήξεως, τρόμου και λύπης.»209 Μετά το
ξέσπασμα της Στέλλας, η θεία Νιόνια γίνεται βοηθός και συμπαραστάτης της. Στην πορεία όμως
μετά τα τόσα ακραία και βίαια γεγονότα που έχουν συμβεί, η Νιόνια αλλάζει. Αντιδρά για πρώτη
φορά και να μιλά επιθετικά στον αδερφό της, εμφανίζεται περισσότερο δυναμική από την πλήρως
υποταγμένη Μαρία, τη μάνα της Στέλλας. «Ναι, μα και η Στέλλα έχει το δίκιο της, το μεγάλο της
δίκιο: Αγάπησε!»210 Στην τελευταία πράξη του έργου, είναι η μόνη που αντιλαμβάνεται την
σοβαρότητα της κατάστασης, καθώς είναι η μόνη που αναζητά η Στέλλα «Είμαι καλά… Κάθισε κοντά μου… Σε θέλω… Σε θέλω!... Κανένας εδώ μέσα δε μ αγαπάει…. κανένας! μόνο εσύ….»
Βλέποντας λοιπόν τους και τρεις γυναικείους χαρακτήρες, παρατηρούμε τρεις διαφορετικούς
τρόπους αντίδρασης στην πατρική εξουσία. Από τη μια, η μητέρα, πλήρως υποταγμένη στον άντρα
της, αποτελεί φερέφωνο των απόψεών του. Από την άλλη η Θεία Νιόνια, συμβιβαστική και
καλόβολη, δεν διστάζει να κατακρίνει τον αδερφό της όταν η συμπεριφορά του βγαίνει εκτός
ελέγχου. Τέλος, η Στέλλα, μακριά από αυτές τις δύο γυναίκες, στέκεται αλώβητη μέσα στην
μαρτυρική σοφίτα της, με την παρθενική καρδιά της ταγμένη στον Χρηστάκη, ανίκανη να δεχτεί τηνMπαράλογη εξουσία του πατέρα της.
Γρηγόριος Ξενόπουλος, Στέλλα Βιολάντη
Εισαγωγικές πληροφορίες για το απόσπασμα
Η πρώτη γυναίκα στο νέο ελληνικό θέατρο που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της με πάθος και συνέπεια είναι η Στέλλα Βιολάντη. Η ιστορία αναφέρεται σε ένα πραγματικό γεγονός του 1883, το οποίο είχε συγκλονίσει τους Αθηναίους της εποχής. Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος γράφει για το έργο του:
«…Μα και την υπόθεση αυτή του "Έρωτος Εσταυρωμένου" την πήρα από τη ζωή. Δεν είναι φανταστική καθόλου. Όχι μόνο στη Ζάκυνθο, όχι μόνο στην Επτάνησο, αλλά και στην Ελλάδα γενικά -όμοιο περιστατικό είχε συμβεί τότε στην Πάτρα, άλλο στην Αθήνα-, ερωτευμένα κορίτσια φυλακίζουνταν εκείνο τον καιρό σε σοφίτες ή καταγώγια, ως να ξεχάσουν, να αρνηθούν την απαγορευμένη τους αγάπη, ή να πεθάνουν. Συχνότερα συνέβαινε το πρώτο, κάποτε όμως -η περίπτωση της Στέλλας Βιολάντη- συνέβαινε το δεύτερο: η υπέρβαση ή κατάχρηση αυτής της πατρικής εξουσίας έφτανε στο έγκλημα και τελείωνε σε τραγωδία. Έτσι το έργο αυτό, και στην υπόθεσή του και στην ιδέα του, είναι κάτι το γνήσια ντόπιο, το ηθογραφικό αν θέλετε, χωρίς την παραμικρή, νομίζω, επίδραση από ξένα πρότυπα, που τόσο συχνά τη βλέπουμε στο νεοελληνικό θέατρο…» [26 Απριλίου 1948, Γρ.Ξενόπουλος]
Το διήγημα «Έρως Εσταυρωμένος», που το δραματοποίησα ύστερα με τον τίτλο «Στέλλα Βιολάντη», είναι μια έμπνευση του 1901. Ο θρύλος όμως που μου έδωσε αφορμή να γράψω και το διήγημα και το δράμα είναι κατά είκοσι τουλάχιστον χρόνια αρχαιότερος. Γιατί περί το 1880 ψιθυριζόταν στη Ζάκυνθο -ήμουν παιδί τότε- πως ένας άγριος πατέρας εφυλάκισε την κόρη του στη σοφίτα του σπιτιού του με ψωμί και με νερό, επειδή αγαπούσε κάποιον που δεν ήθελε να της τον δώσει κι αρνιόταν επίμονα να πάρει έναν άλλον που της έδινε αυτός.
Η δυστυχισμένη κόρη πέθανε απ’ αυτό το μαρτύριο· αποσιώπησαν όμως την αιτία του θανάτου της και την εκήδεψαν μεγαλόπρεπα, με τις πιο επιδειχτικές εκδηλώσεις απαρηγόρητου πένθους. Λίγο αργότερα -ήμουν πια φοιτητής- άκουσα πως όμοιο δράμα έγινε και στην Πάτρα, και τα πρώτα χρόνια που εγκαταστάθηκαν στη Αθήνα οριστικά, εγνώρισα μια πολύ καλή οικογένεια με τέσσερες κόρες, που όταν μια απ’ αυτές, η ωραιότερη, πέθανε κάπως ξαφνικά, έμαθα πως οι γονείς της και τ’ αδέρφια της- δυο Νταντήδες υπήρχαν σ’ εκείνο το σπίτι- την εσκότωναν από το ξύλο, επειδή είχε ερωτευθεί κάποιον παρακατιανό. Αυτή μάλιστα η Αθηναϊκή ιστορία μου θύμισε τότε την παλιά ζακυνθινή και μ’ έκανε να γράφω τον «Εσταυρωμένο Έρωτα της Στέλλας Βιολάντη», που έκανε τόση εντύπωση όταν πρωτοδημοσιεύθηκε στα «Παναθήναια», ώστε ο Παλαμάς να αφιερώσει ποίημα στην ηρωίδα -αυτό που έβαλα για πρόλογο στο δράμα -κι ο Βλάσης Γαβριηλίδης να γράψει κύριο άρθρο στην «Ακρόπολί» του -άλλοι καιροί, άλλα ήθη- με τον τίτλο «Στέλλα Βιολάντη».
Περ. «Νεοελλ. Λογοτεχνία», τεύχος 1ον, (1937), σελ. 1
Βασικά σημεία:
- Η κατάσταση και τα αίτιά της. Η στάση του Βιολάντη και η στάση της μάνας.
Η νεαρή Στέλλα Βιολάντη βρίσκεται έγκλειστη στη σοφίτα του αρχοντικού του πατέρα της, γιατί τόλμησε να ανταποκριθεί στο ερωτικό γράμμα ενός νέου. Η μητέρα της τη συναντά σε μια προσπάθεια να εκτονώσει την κατάσταση. Ο Βιολάντης είναι εξοργισμένος, γιατί η κόρη του τόλμησε στα κρυφά να ανταλλάξει γράμματα με έναν νέο, που επιπλέον δεν ανήκει στην αριστοκρατική τάξη.
- Αντιλήψεις για τις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις
Με βάση τα παρακάτω αποσπάσματα του κειμένου να καταλήξετε σε κάποια βασικά συμπεράσματα για τα κοινωνικά ήθη και τις αντιλήψεις της εποχής:
(α) «Με λίγα λόγια η Βιολάνταινα … και γρήγορα να φροντίσει να την παντρέψει, όπως της πρέπει, μ' ένα καλό και άξιο... αμή τι;»
(β) «Ό,τι έκαμα ήταν κακό, το ξέρω· μα το έκαμα τώρα. … Πως είναι φτωχός; Πφ! βλέπω τι ευτυχία που έχετε οι πλούσιοι στα σπίτια σας... Επιτέλους αλλιώτικα δε γίνεται· άλλον εγώ δεν παίρνω! — Μα ορίζεις εσύ τον εαυτό σου; επρόλαβε να ρωτήσει η Βιολάνταινα.»
(γ) «— Εκατάλαβα, εψιθύρισε με λύπη· μα δε συλλογίζεσαι, δυστυχισμένη, τι θα πάθεις, αν ακούσει τέτοιο πράμα ο πατέρας σου;»
(δ) «Στάσου να σου πω· αν δεν έγραφα εκείνο το γράμμα, δε θα μ' έγνοιαζε· μα τώρα που το έγραψα, θα κάμω ό,τι μπορώ για να σώσω την υπόληψή μου. Θα μου τη σώσει ο γάμος; Θα μου τη σώσει ο θάνατος; Μου είναι αδιάφορο. Είδες αν άνοιξα το στόμα μου να παραπονεθώ ποτέ για τα βασανιστήρια που μου κάνετε τόσον καιρό;...»
(ε) «— Ναι, τον αγαπώ. Αν δεν τον αγαπούσα, δε θα του έδινα ακρόαση· αν δεν τον αγαπούσα, δε θα μ' έγνοιαζε για το γράμμα, —ούτε η πρώτη είμαι ούτε η ύστερη— δε θα επίμενα ολωσδιόλου, και θα έπαιρνα όποιον ήθελε ο πατέρας μου. Μα τον αγαπώ, και θα κάμω ό,τι μπορέσω για να τον πάρω.
— Βγάλ' το αυτό από το νου σου, γιατί ο πατέρας σου δεν τ' ακούει! είπε η Βιολάνταινα.
— Ποιος το ξέρει!... Μπορεί στο τέλος να με λυπηθεί και να δει το σωστό. Έχουμε τόσα παραδείγματα!»
- Αφηγηματικές τεχνικές: ο τύπος του αφηγητή, κυρίαρχος αφηγηματικός τρόπος.
Ο αφηγητής της ιστορίας είναι μη δραματοποιημένος (ετεροδιηγητικός), γιατί δεν είναι πρόσωπο της ιστορίας που αφηγείται. Ως προς τον αφηγηματικό τρόπο έχουμε μίμηση: εναλλαγή αφήγησης και διαλόγου (μεικτός τρόπος).
Θέλω κι άλλο!
Στο άρθρο της Βικιπαίδειας μπορείτε να βρείτε περισσότερα βιογραφικά στοιχεία για τον Ξενόπουλο.