Ο ρόλος και η ουσία της τέχνης/// Της Έρης Ναθαναήλ

ΚΕΙΜΕΝΟ

Τρεις επίκτητες ιδιότητες στάθηκαν αφορμή για την οξύτερη «ρήξη» ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο: Η επινόηση της κατασκευής και χρήσης των εργαλείων, η ανάδυση της γλώσσας και η καλλιτεχνική δημιουργία. Η τέχνη ως παραστατική απεικόνιση της σκέψης είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαία η εμφάνισή της ούτε μικρή η συμβολή της στην ανάπτυξη των ανθρώπινων εκείνων δομών και κοινωνικών διεργασιών, που ανύψωσαν τον άνθρωπο σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα.

Οι λαοί και οι πολιτισμοί στο πέρασμά τους έχουν αφήσει άπειρα αντικείμενα θαυμαστής τέχνης, από πηλό και πέτρα, από γυαλί και μέταλλο, από υφαντά και ξύλο, από ελεφαντόδοντο και κιμωλία, από πολύτιμες πέτρες και ταπεινό ψαμμόλιθο. Και τα αντικείμενα αυτά, όπως οι πυραμίδες, ο Παρθενώνας και το Κολοσσαίο, αντικατοπτρίζουν τον πολιτισμό και την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας. Ο Όμηρος έγραψε θαυμάσιους στίχους, ο Αισχύλος έστησε ανεπανάληπτες τραγωδίες, μα και ο ανώνυμος καλλιτέχνης που δούλεψε το χρυσό και το ασήμι σε θαυμάσια στεφάνια, σκουλαρίκια και περιδέραια, σαν αυτά των Μακεδονικών τάφων, δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητος. Η ανάγλυφη παράσταση ενός αρχαίου νομίσματος μπορεί να μας φωτίσει μερικές φορές περισσότερο κι από μια βιβλιοθήκη με παπύρους.

Ο άνθρωπος είναι ον πολύτροπο. Και η πολυτροπία του ανθρώπινου πνεύματος έχει άπειρες δυνατότητες έκφρασης. Αυτό είναι φανερό στο φαινόμενο της τέχνης. Χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους, πότε αντιγράφοντας την υπαρκτή πραγματικότητα και πότε πλάθοντας μια άλλη πιο επιθυμητή, η τέχνη προσπάθησε πάντα να συμφιλιώσει τον κόσμο της φαντασίας με την «ζέουσα»*  πραγματικότητα.

Η τέχνη είναι μια επιθυμία και συγχρόνως μια εξομολόγηση. Η εξήγηση της ζωτικότητας και της αυθεντικότητάς της βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή ακολουθεί πιστά τη συνεχώς εξελισσόμενη ανθρώπινη κοινωνία.

Είναι βασικός κανόνας ότι η τέχνη λειτουργεί μέσω της λεγόμενης «αισθητικής οδού», της μοναδικής αυτής ιδιότητας του ανθρώπου να επηρεάζεται από την επαφή με το ωραίο. Χωρίς τη διέλευση μέσα από αυτό το δίαυλο η λειτουργία της τέχνης είναι και αδύνατη και ακατανόητη.

Μέσα από αυτή την «αισθητική οδό» ο καλλιτέχνης-δημιουργός βγάζει προς τα έξω τον προβληματισμό και τη γνώση του. Γιατί η τέχνη είναι, ή πρέπει να είναι, μια μορφή γνώσης και μάλιστα γνώσης που έχει μια κάποια ανώτερη πνευματική ή πρακτική αξία. Η κοινωνική ζωή και ο φυσικός περίγυρος μέσα στον οποίο διαδραματίζεται αυτό που ονομάζουμε «κοινωνικό γίγνεσθαι» χρησιμοποιεί τον καλλιτέχνη σα δέκτη και πομπό. Ο δημιουργός δέχεται τα ερεθίσματα και αντιδρά μέσω της τέχνης του. Η τέχνη συγκεκριμενοποιείται, παίρνει σάρκα και οστά με τη φόρμα. Η φόρμα λοιπόν είναι προϋπόθεση απαραίτητη για την υλοποίηση και την προβολή του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Και η μορφή ενός έργου τέχνης, η φόρμα, περικλείει την ουσία και το σκοπό της δημιουργίας, το περιεχόμενο.

Στα έργα της τέχνης, είναι φανερό, αντικατοπτρίζεται η εικόνα μιας εποχής, χτυπά η καρδιά μιας ιστορικής περιόδου, εκφράζεται η κάθε φορά δοσμένη ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα. Τα γεγονότα κάθε εποχής, η φιλοσοφική της θεωρία, οι θρησκευτικές της δοξασίες, η ηθική της ποιότητα, αφήνουν τη σφραγίδα τους πάνω στα ανθρώπινα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Το «εγώ» και το «εσύ» με την έννοια του καθαρά ατομικού δεν μπορεί να νοηθεί στην τέχνη. Και αφού η τέχνη είναι μια μορφή γλώσσας, ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας, δεν μπορεί παρά να αντανακλά μέσω του αντικειμένου της την διαμορφωμένη κοινή συνείδηση. Το άτομο ως μέρος ενός «όλου» θεληματικά ή όχι, ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα εκφράζει τις επιθυμίες και τους οραματισμούς αυτού του «όλου».

Η τέχνη είναι και ιερή και δύσκολη. Είναι κάστρο δυσκολόπαρτο. Για να το κατακτήσεις, χρειάζεται να έχεις πολλά εφόδια. Γνώση και συνέπεια, φαντασία και σιγουριά, πείσμα και εργατικότητα, ευαισθησία και πνευματική νηφαλιότητα, πάθος μα κι εγκράτεια, αυθορμητισμό και λογική, συμπάθεια για το χθες μα και πίστη στο αύριο που γεννιέται.

Κείμενο διασκευασμένο από το βιβλίο του κ. Τάσου Σταμπούλογλου

«Δ Ο Κ Ι Μ Ι Α, 99 μικρά κείμενα για την τέχνη», έκδοση περιοδικού ¨ΓΙΑΤΙ¨, αριθμ. 34

ΣΕΡΡΑΙ 2011

* ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

ζέω < αρχ. “βράζω, κοχλάζω, αφρίζω”, μσν.-αρχ. είμαι ζεστός, καίω, φλέγομαι, κατέχομαι υπερβολικά από κάποιο συναίσθημα, ζέουσα καρδία»= θερμά, καλά αισθήματα.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Α. Να γράψετε την περίληψη του κειμένου σε 90-110 λέξεις.

Μονάδες 20

Β1. «Στα έργα της τέχνης, είναι φανερό, αντικατοπτρίζεται η εικόνα μιας εποχής, χτυπά η καρδιά μιας ιστορικής περιόδου, εκφράζεται η κάθε φορά δοσμένη ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα»: Χρησιμοποιώντας την παραπάνω φράση ως θεματική περίοδο, να αναπτύξετε το νόημά της  σε μια παράγραφο 70-80 λέξεων, αναπτυγμένη με τη μέθοδο της αιτιολόγησης και των παραδειγμάτων.

Μονάδες 10

Β2. Να αναφέρετε έναν τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται η δεύτερη παράγραφος του κειμένου («Οι λαοί και οι πολιτισμοί…βιβλιοθήκη με παπύρους»). Να τεκμηριώσετε την απάντησή σας με στοιχεία του κειμένου.

Μονάδες 6

Β3. Να αιτιολογήσετε τη χρήση των εισαγωγικών στα παρακάτω αποσπάσματα:

• «ρήξη»,
• «ζέουσα»,
• «αισθητικής οδού»,
• «κοινωνικό γίγνεσθαι».

Μονάδες 4

Β4. α) Να γράψετε ένα συνώνυμο για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις: οξύτερη, επινόηση, ανάδυση, συμβολή, αντικατοπτρίζουν, πολιτισμό, πολύτροπο, αυθεντικότητας.

 Μονάδες 8

β) Να γράψετε ένα αντώνυμο για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις: επίκτητες, συνείδηση.

Μονάδες 2

Γ.  Σε μια επιστολή στον Υπουργό Παιδείας ως εκπρόσωπος των σχολείων της περιοχής σας, να εκθέσετε τις απόψεις σας για την αξία της Τέχνης και το πρόβλημα του παραγκωνισμού της από τη σύγχρονη Εκπαίδευση, προτείνοντας παράλληλα τρόπους για την ενίσχυση της παρουσίας της Τέχνης στη μαθητική ζωή. [ 500λ] 

Μονάδες 50

ΠΗΓΗ: schooltime.gr