Ο μαγεμένος αυλός (συνέχεια 4)

    …Οι κάτοικοι του Χάμελιν συνέχιζαν να στριγγλίζουν, να ουρλιάζουν και να βρίζουν, μέχρι που τελικά, ύστερα από τρεις ώρες, ο δήμαρχος παρουσιάστηκε στο μπαλκόνι. Ήταν ένας κοντόχοντρος άντρας και συνήθως φαινόταν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Φούσκωνε σαν παγόνι από την περηφάνια, όταν φορούσε την επίσημη στολή του. Σήμερα όμως έδειχνε φοβισμένος και τα ΄χε χαμένα, παρόλο που φορούσε και πάλι τη στολή του.

• Πολίτες του Χάμελιν, πολίτες μου καλοί, άρχισε. Οι σύμβουλοι και εγώ κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας γι΄ αυτό, αλλά να…ε…υπάρχει πρόβλημα.
• Όχι, δεν κάνετε τίποτα, ούρλιαξε το πλήθος. Αυτή η μάστιγα συνεχίζεται μήνες και μήνες. Δεν αντέχουμε πια. Έχουμε απελπιστεί. Κάνε κάτι. Πάρε μέτρα. Πάρε δραστικά μέτρα.
• Πολίτες μου καλοί, συνέχισε ο δήμαρχος, όταν επιτέλους μπόρεσε να ακουστεί, σας διαβεβαιώνω πως θα κάνουμε τον κόσμο άνω κάτω, δε θα αφήσουμε πετραδάκι που να μην το ψάξουμε, δρόμο που να μην τον…
• Σαχλαμάρες! φώναξε το πλήθος. Εσείς, υποτίθεται πως είστε αυτοί, που πρέπει να παίρνετε τις αποφάσεις. Εσείς, υποτίθεται πως είστε αυτοί, που πρέπει να ξέρετε καλά, πώς να ενεργήσετε σε κάποια κρίση. Ε, λοιπόν, αυτή εδώ, είναι κρίση. Σας δίνουμε προθεσμία άλλη μια βδομάδα και μετά, προσέξτε καλά, δε θα σας λυπηθούμε!

           Ο δήμαρχος γύρισε πίσω στους συμβούλους του πανικόβλητος.  Κι ύστερα υπέγραψαν όλοι μαζί μια διακήρυξη προσφέροντας χίλια φιορίνια σ΄ όποιον θα κατάφερνε να απαλλάξει την πόλη από τα ποντίκια...