ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ…

ΤΗ Μεγάλη Παρασκευή φέρνουμε στη μνήμη μας τα φρικτά και σωτήρια  Πάθη του Κυρίου, τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τις ύβρεις και κυρίως τη Σταύρωση και το φρικτό Του Θάνατο. Οι ιεροί Ευαγγελιστές  περιγράφουν με τον πιο δυνατό τρόπο την εξέλιξη  του Θείου Δράματος. Το κλίμα της Εκκλησίας   κυριαρχείται από τη συντριβή, την κατάνυξη και την ευλάβεια των πιστών που συνοδεύουν ετούτη τη μέρα το «Νυμφίο» της Εκκλησίας στη σταύρωση. Ο Κύριος πέθανε εκούσια, την ώρα που Αυτός ήθελε. Γι΄ αυτό και φώναξε πως ήρθε το τέλος, γι αυτό και έγειρε το κεφάλι Του. Δεν πέθανε αδύναμος όπως όλοι οι άνθρωποι. Ο Μέγας Αθανάσιος γράφει στον  «Περί Ενανθρωπήσεως» Λόγο του: «αν κάποιος από εμάς , από φιλομάθεια,  ζητεί να μάθει, γιατί δεν πέθανε με άλλο τρόπο, αλλά με  το σταυρό, ας ακούσει ότι δε μας συνέφερε με κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνον έτσι, και καλώς σταυρώθηκε ο Κύριος προς χάρη μας…γιατί μόνο  πάνω στο σταυρό πεθαίνει κανείς με απλωμένα χέρια.»[1] Τα ανοικτά χέρια του Ιησού αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους και τους προσκαλούν στη σωτηρία. Ο καρφωμένος στο Σταυρό Κύριος εικονίζεται στην αγιογραφία με μια απέραντη ηρεμία και αξιοπρέπεια, σαν να κοιμάται. Το πρόσωπό Του φανερώνει την οδύνη για τη βλασφημία των ανθρώπων που έζησε, αλλά και την ελπίδα της ζωής. Οι τελευταίοι λόγοι του Κυρίου στο Σταυρό είναι κραυγή αγωνίας για την τραγωδία και τον εκφυλισμό του ανθρώπου αλλά και μαρτυρία ελπίδας ότι ο Θεός συγχωρεί το πλάσμα Του. Το ενδιαφέρον και η αγάπη για τη μητέρα Του, που τη εμπιστεύεται στον αγαπημένο μαθητή  Του   Ιωάννη, προσδιορίζει τη θέση της Θεοτόκου στην Εκκλησία. Την ενάτη ώρα διαδραματίζεται το τραγικότερο γεγονός στην ιστορία του κόσμου.  «Τετέλεσται» είναι η τελευταία κραυγή του Κυρίου πάνω στο Σταυρό την ώρα που παραδίνει το Πνεύμα Του. Η Εκκλησία είδε τα Πάθη  Του υπό το φως της Ανάστασης, ως πορεία προς τη Ζωή. Στον Όρθρο της Μεγάλης Παρασκευής, μέσα στην κατανυκτική λειτουργική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας, οι πιστοί υποδεχόμαστε τον Σταυρωμένο Ιησού. Με ευλάβεια  ζούμε το Θείο Δράμα που ζωντανεύει εμπρός μας. «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» ακούγεται το αντίφωνο και η Σταύρωση γίνεται για τους πιστούς παρούσα εμπειρία.

[1] Μ. Αθανασίου, Περί Ενανθρωπήσεως, 24-25 Β.Ε.Π.Ε.Σ. τ. 30 έκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1962, σ. 94-95.