Το Χριστόψωμο είναι ένα διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίο αναφέρεται στην τραγωδία μιας οικογένειας, που προήλθε από την εγκληματική ενέργεια της μητέρας και πεθεράς. Τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτό το τραγικό διήγημα είναι η <<κακή>> πεθερά, η γραία Καντάκαινα, ο γιος της, ο καπετάν Καντάκης και η Διαλεχτή, η γυναίκα του. Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Το κοινωνικό πρόβλημα που παρουσιάζεται αφορά την κρίση που διέρχονται οι διαπροσωπικές σχέσεις. Η <<κακή>> πεθερά, που αναίτια αντιπαθεί την νύφη της, προσπαθεί να την σκοτώσει προσφέροντας της την παραμονή των Χριστουγέννων ένα δηλητηριασμένο χριστόψωμο. Όμως ,<<σκάβοντας τον λάκκο της νύφης της, έπεσε η ίδια μέσα>>, αφού το αρτοσκεύασμα αυτό το έφαγε ο γιος της με αποτέλεσμα τον θάνατό του. Τα έθιμα εκείνης της περιοχής είναι η παρασκευή του Χριστόψωμου, ενός εξειδικευμένου αρτοσκευάσματος με εντυπωσιακή εμφάνιση , την παραμονή των Χριστουγέννων. Επίσης, η λειτουργία των Χριστουγέννων τελείται το βράδυ και οι περισσότεροι κάτοικοι κοινωνούν. Δυστυχώς, τα αντικοινωνικά πάθη των ανθρώπων εκφράζονται με την αδικαιολόγητη αντιπάθεια και κακία της πεθεράς προς τη νύφη. Όλα αυτά ως αναγνώστρια μου προκαλούν θυμό για την άθλια αντιμετώπιση της νύφης από την πεθερά της, στενοχώρια για τον άδικο χαμό του καπετάνιου και οίκτο, συμπόνοια και συμπάθεια προς τη νύφη.

Μία φράση που μου έκανε εντύπωση είναι η εξής:

Ἐὰν ἔζησε καὶ ἄλλα κατόπιν Χριστούγεννα, ἡ ἄστοργος πενθερὰ καὶ ἀκουσία παιδοκτόνος, δὲν θὰ ἦτο βεβαίως πολὺ εὐτυχὴς εἰς τὸ γῆράς της.