Nεοελληνικη Γλώσσα Β΄2020-2021

Η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης

Με αφορμή την 5η ενότητα της Ν.ΕΓ. που ολοκληρώσαμε και με όραμα την επαγγελματική επιτυχία είναι μια ευκαιρία να συγκεντρώσουμε μικρές ιστορίες ανθρώπων που πάλεψαν να επιτύχουν στη ζωή τους έχοντας αφετηρία τη φτώχεια ή την αναπηρία ή την αφάνεια και γενικά κάθε είδους αντιξοότητα και τα κατάφεραν να διαπρέψουν σε διάφορους τομείς. Μπορείτε να επιλέξετε από τον παρακάτω κατάλογο ή να βρείτε μια δική σας προσωπικότητα, αρκεί να είναι σύντομη η αναφορά σας. Να αναρτήσετε μαζί με το άρθρο σας και την εικόνα του προσώπου που θα παρουσιάσετε. (Μία παράγραφος)

1. Νικ Βούισιτς
2. Στέλιος Πισής
3. Στέλιος Κυριακίδης
4. Έλεν Κέλερ
5. Μπετόβεν
6. Wilma Rudolph
7. Ζώης Καπλάνης
8. Γ. Αντετοκούνμπο
9. Στ. Κυμπουρόπουλος
10. Στ. Χόκινγκ
11. Γ. Αγιάννης ("Άθλιοι" Β. Ουγκώ)
12. Αβραάμ Λίνκολν
13. Mohamed Mashali
14. Πάμπλο Πικάσο
15. Θωμάς Έντισον
16. Α. Αινστάιν
17. Λεονάρντο ντα Βίντσι

ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΛΑΤΑ-ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Μία από τις πιο σημαντικές και βραβευμένες εκπαιδευτικούς, ήταν η Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου. Η Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου ήρθε σε επαφή με το επάγγελμα της δασκάλας σε πολύ μικρή ηλικία των δεκαέξι ετών. Με δική της απόφαση άρχισε να διδάσκει σε σλαβόφωνους Έλληνες σε ένα χωριό μικρού πληθυσμού στον ποταμό Στρυμόνα. Κατά την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα , καθώς το έργο της ήταν δραστικό και αξιόλογο, διώχθηκε αρκετές φορές και μάλιστα μία από αυτές διακινδύνευσε ακόμη και την ζωή της. Το 1906 εργάστηκε στο Σιδηρόκαστρο και μετέπειτα κατοίκησε μόνιμα στο Στάρτσοβο, επειδή γνώρισε τον σύζυγό της και παντρεύτηκε. Το 1920 ο σύζυγός της έφυγε από την ζωή. Εκείνη μεταφέρθηκε στη Βέργη μαζί με την κόρη της και δίδασκε σε ένα δημοτικό σχολείο έως το 1924. Στη συνέχεια μετατέθηκε σε μικρά σχολεία στα χωριά Δημιτρίτσι και Σκούταρι. Λόγω της ηλικίας της, παραιτήθηκε το 1948, διότι δεν είχε την δυνατότητα να ασκεί πλέον το επάγγελμα της δασκάλας. Η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε βραβείο αρετής και αυτοθυσίας στις 27 Δεκεμβρίου 1958. Έχοντας την υποστήριξη και την περίθαλψη της κόρης της, η Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου απεβίωσε στις 2 Ιουλίου 1972.
   

ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΓΓΕΛΑΔΑΚΗ
Β'1

ΔΡΆΚΟΥ ΗΛΈΚΤΡΑ

Η νεαρή Δασκάλα Ηλέκτρα, εκεί στο ιστορικό και γκρεμισμένο πια Σχολείο του “Ζορμπά”  δέχτηκε επίθεση από βόμβα των Κομιτατζήδων, και γενική επίθεση από τους αδίστακτους και πάνοπλους Βουλγάρους. Αντί να φύγει εγκαίρως για να σωθεί, αφού την είχαν προειδοποιήσει, εκείνη επέλεξε να μείνει εκεί μόνης της, με ένα μόνο πιστόλι, για να σώσει το Σχολείο και να πολεμήσει τα αγριότερα θηρία, τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες. Που είχαν σφάξει δυο χρόνια νωρίτερα, την ηρωική Δασκάλα Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, αποκεφαλίζοντας και καίγοντας και δύο μαθήτριές της!

Την ίδια τύχη θα είχε και η Ηλέκτρα, που πολέμησε γενναία σαν λιοντάρι κατά τη διάρκεια της νυχτερινής βουλγαρικής επιδρομής, άφοβη και ψύχραιμη παρά τη μικρή ηλικία της, σαν ηρωίδα, ακόμη και όταν την τραυμάτισαν δύο βουλγαρικές σφαίρες στον αριστερό ώμο και το αυτί, ακόμη και όταν οι Βούλγαροι έβαλαν φωτιά να την κάψουν ζωντανή ή νεκρή!

Καρσιώτη Ευγενία, Β2

ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

Μιλώντας για αγωνιστές δασκάλους της νεοελληνικής ιστορίας, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την Έλλη Αλεξίου. Οι περισσότεροι την γνωρίζουν μέσα από τα εκπληκτικά έργα της που έχουμε κληρονομήσει εμείς σήμερα, αλλά άλλοι μπορεί να την γνωρίζουν και από την συμμετοχή της στην Εθνική Αντίσταση. Όμως επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για την ζωή και τα κατορθώματά της. Η θαρραλέα και πασίγνωστη συγγραφέας, δημοσιογράφος και παιδαγωγός γεννήθηκε στις 22 Μαϊου 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης και σπούδασε στο Διδασκαλίο Ηρακλείου, καθώς επίσης εργάστηκε για 6 χρόνια στο Γ' Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη "Στέγη Μικρών Αδελφών". Το 1920 παντρεύτηκε τον Βασίλη Δασκαλάκη και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας επί 19 χρόνια. Μετά απο 25 χρόνια, μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας. Δυστυχώς όμως, το 1962 απεβίωσε η αδελφή της και γύρισε στην Ελλάδα για την κηδεία της, οπού έμεινε οριστικά και μέχρι τον θάνατό της αφοσιώθηκε στην λογοτεχνία. Αυτό όμως που την έκανε αξιοσέβαστη και αγωνίστρια, ήταν ο αγώνας για τα δικαιώματα των ανθρώπων στην υγεία, την παιδία και στον σεβασμό. Συγκεκριμένα, συμμετείχε στο Α' και Β' Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι και την Βαρσοβία, όπως επίσης και στα Συνέδρια των Διανοουμένων στην Πολωνία, για το Παιδί στη Βιέννη, για την Γυναίκα στη Κοπεγχάγη, όπως και της Ελληνικής Λογοτεχνίας στο Βερολίνο. Έχοντας υπ'όψει όλα τα παραπάνω, καταλαβαίνουμε και τον λόγο που η γυναίκα αυτή έχει μείνει στην ιστορία ως "Αγωνίστρια Δασκάλα".

ΕΛΕΝΗ ΦΩΚΑ

ΕΛΕΝΗ ΦΩΚΑ 

     Η Ελένη Φωκά είναι από εκείνες τις προσωπικότητες που χάρη στη δύναμη του χαρακτήρα τους , το σθένος τους και την εντιμότητά τους, γράφουν με μικρά ίσως γράμματα αλλά τόσο έντονα τη δική τους ιστορία και συντελούν δυναμικά στην εξέλιξη των γεγονότων.

Εκπαιδευτικός, άμεση και δυναμική, είναι σίγουρο ότι επηρέασε βαθιά τους μαθητές της, όχι μόνο επειδή είχε μεταδοτικότητα, αλλά και χάρη στη στάση της, στις επιλογές της και στο θάρρος της. Πιστή στην εθνικότητα και στη θρησκεία της, αρνήθηκε την τουρκική ταυτότητα, που της επέβαλαν οι κατοχικές δυνάμεις στην πατρίδα της. Δεν δίστασε να αντισταθεί περήφανα, πιστεύοντας στα ανθρώπινα δικαιώματα και στη δικαιοσύνη. Με αυτή την επιλογή της, έκανε παγκοσμίως γνωστό το απάνθρωπο προσωπείο της κατοχής και κατηγόρησε άφοβα την Τουρκία για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Μία σύγχρονη ηρωίδα λοιπόν, που επιβεβαιώνει μέσα από τις περιπέτειες και τις δυσκολίες της, ότι χρειάζονται καθημερινοί αγώνες, υπομονή και όραμα, για να φτάσουμε στην ελευθερία. Η Ελένη Φωκά, μία φωτισμένη προσωπικότητα, κατάφερε μέσα από την ίδια της τη ζωή να γίνει σπουδαίο παράδειγμα για τους μαθητές της. Πιστεύοντας η ίδια στο χάρισμα και στην ικανότητα των παιδιών, τα ενθάρρυνε πάντα να αγαπούν τον άνθρωπο, τον πολιτισμό, τη θρησκεία και την πατρίδα. Το πιο σημαντικό για εκείνη είναι η γνώση της ιστορίας, η οποία μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε μπροστά, χωρίς να ξεχνάμε το παρελθόν.

Αυτή η πολύπλευρη δασκάλα, η σπουδαία εκπαιδευτικός, πρωτοπορεί και ανοίγει τον δρόμο στους μαθητές, αλλά και στους νέους δασκάλους να συνεχίσουν το έργο τους γεμάτοι όραμα και έμπνευση. Επιπλέον, τέτοιες λαμπρές προσωπικότητες μας θυμίζουν τον καθοριστικό ρόλο του δασκάλου στην ολοκλήρωση του χαρακτήρα των μαθητών και ότι η συμβολή του δεν περιορίζεται στο χώρο της τάξης, αλλά συνεχίζει να φωτίζει και να συντροφεύει τα παιδιά στην πορεία της ζωής τους.

Φαίδρα Κουκουλομάτη Β2

ΒΕΛΙΚΑ ΤΡΑΙΚΟΥ – ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Βελίκα Τραΐκου

Η ηρωΐδα δασκάλα του Μακεδονικού αγώνα που κατακρεούργησαν οι  Βούλγαροι  κομιτατζήδες στα 21 της χρόνια το 1904

Η Βελίκα Τράικου υπήρξε μια δασκάλα, νεομάρτυρας του Μακεδονικού αγώνα. Γεννημένη το 1883, στο Γραδεμπόριο, πεντάρφανη από μικρή, μα προικισμένη με αδάμαστη θέληση, με τη βοήθεια φιλανθρώπων κατόρθωσε να φοιτήσει στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο Θεσσαλονίκης και το 1900 διορίστηκε δασκάλα στην περιοχής Καρατζόβας, στη φωλιά των Βουλγάρων Κομιτατζήδων, όπου ρίχτηκε στην αποστολή της με ενθουσιασμό.

Το φθινόπωρο του 1901, ο Δραγούμης ζήτησε από το Κέντρο Θεσσαλονίκης να του στείλουν ένα πρόσωπο άξιο να επωμιστεί το βαρύ έργο του συνδέσμου Μοναστηρίου – Καστοριάς – Θεσσαλονίκης. Συνιστούσε να είναι έμπιστο, γενναίο, ικανό, να αντέχει σε κακουχίες και πεζοπορία.

Φαντάζεται κανείς την κατάπληξη του, όταν είδε να του στέλνουν, αντί κάποιου θεριεμένου παλικαριού, τη ροδομάγουλη δασκαλίτσα Βελίκα! Κι όμως, η κοπέλα εκείνη στάθηκε άξια στο ύψος της σπουδαίας της αποστολής, γιατί, γνωρίζοντας άπταιστα την τουρκική και βουλγαρική γλώσσα και προικισμένη με σπάνια υποκριτικά προσόντα, παριστάνοντας πότε τη μισότρελη Τουρκάλα χωρική και πότε τη Βουλγάρα ραδικού ή γαλατού, έγινε το μάτι και το αυτί του αγώνα. Κανείς δεν μπορούσε να την υποψιαστεί, καθώς μετέφερε έγγραφα ραμμένα στα ξεφτισμένα της ποδογύρια ή χαμένα στις πανέμορφες πλεξίδες της.

Το 1903, η βουλγαρική θηριωδία στη Μακεδονία είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η γη βαφόταν με αίμα αθώων. Άγρια εγκλήματα γίνονταν καθημερινά κι όμως, η Βελίκα, απτόητη, γύριζε στις ερημιές.

Σε μια τέτοια αποστολή στα Γιαννιτσά, δολοφονικό χέρι Βουλγάρων έσχισε τα νεανικά της στήθη, όταν, παρά τα βασανιστήρια στα οποία την υπέβαλαν να μαρτυρήσει τι γνώριζε, αυτή εξακολουθούσε να παριστάνει την τρελή. Ήταν 28 Αυγούστου του 1904.

Ρόζα Ιμβριώτη (1898-1977) Η “Κόκκινη Δασκάλα”

Η Ρόζα Ιμβριώτη, γεννημένη Ρόζα Ιωάννου, ήταν Ελληνίδα παιδαγωγός, πρωτοπόρος της ειδικής εκπαίδευσης, με πλούσια κοινωνική και πολιτική δράση και συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση. Το 1934 γίνεται γυμνασιάρχης. Η πρώτη γυναίκα γυμνασιάρχης.  Ίδρυσε το Πρότυπο Ειδικό Σχολείο Αθηνών (1937), που αποτελεί την πρώτη επίσημη προσπάθεια στην Ελλάδα για τη συστηματική αγωγή παιδιών με νοητική υστέρηση. Γεννήθηκε το 1898 στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η Ιμβριώτη πήρε μέρος στην Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ. Συμμετείχε στη σύνταξη του εκπαιδευτικού προγράμματος της ΠΕΕΑ και στη συγγραφή του αναγνωστικού Τα αετόπουλα, εφαρμόζοντας τις αρχές του Σχολείου Εργασίας. Τον Ιούνιο του 1944 ανέλαβε τη διεύθυνση του "Φροντιστηρίου της Τύρνας" στο ομώνυμο χωριό των Τρικάλων, το οποίο είχε ιδρυθεί στην Ελεύθερη Ελλάδα, με πρωτοβουλία του καθηγητή Πέτρου Κόκκαλη και του παιδαγωγού Κώστα Σωτηρίου. Το σχολείο απευθυνόταν σε τελειόφοιτους του Γυμνασίου. Τα μαθήματα περιλάμβαναν παιδαγωγική, αγωγή του πολίτη, ψυχολογία και ιστορία, ενώ το απόγευμα, μετά το συσσίτιο, γίνονταν διαλέξεις για τη λογοτεχνία, την τέχνη, την υγιεινή κ.λπ. Το 1946 συμμετείχε με άλλες φεμινίστριες στην πρωτοβουλία για τη σύσταση της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Γυναικών, το ιδρυτικό συνέδριο της οποίας έλαβε χώρα στην Αθήνα, μεταξύ 26 και 29 Μαΐου. Λόγω των πολιτικών της φρονημάτων η Ιμβριώτη μεταπολεμικά υπέστη διώξεις και εξορίστηκε στο νησάκι Τρίκερι του Παγασητικού. Από εκεί στις αρχές του 1950 μεταφέρθηκε, μαζί με πολλές συνεξόριστες γυναίκες, στη Μακρόνησο και κατόπιν, το καλοκαίρι, πάλι πίσω στο Τρίκερι, με όσες αρνήθηκαν να υπογράψουν "δήλωση". Αργότερα έγινε στέλεχος της ΕΔΑ, διετελώντας μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος έως το 1967 και μετά τη Μεταπολίτευση ως στέλεχος του ΚΚΕ συνέβαλε στη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού προγράμματός του. Πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στην Αθήνα.

ΚΟΥΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β'2

ΛΙΛΉ ΒΛΆΧΟΥ

Η Λίλη Βλάχου, αδελφή του Μακεδονομάχου Ιωάννου Βλάχου ή Τσίσκα, που σκοτώθηκε το 1906 σε μάχη έξω από το Μοναστήρι, σπούδασε στο Αρσάκειο με δαπάνη του ελληνικού δημοσίου και ανέλαβε τη Διεύθυνση του Παρθεναγωγείου Εδέσσης. Και από την πρώτη στιγμή μπήκε στον αγώνα. Έτσι πέρα από τα άλλα της καθήκοντα, εμψύχωνε με ομιλίες τους Εδεσσαίους και οι μαθήτριές της, ακολουθώντας τα δικά της χνάρια, μεταμορφώθηκαν σε θαυμάσιους συνδέσμους των αγωνιστών.Κι έλαμψε τόσο σύντομα σα δασκάλα και Μακεδονομάχος, ώστε ο πρόξενος Κορομηλάς την κάλεσε στη Θεσσαλονίκη, τάχα να ενισχύσει το προσωπικό του διδασκαλείου, στην πραγματικότητα όμως να την έχει άμεσο συνεργάτη του. Εκεί η Βλάχου μύησε στον αγώνα όλες τις δασκάλες, ενώ ανελάμβανε με επιτυχία πολλές δύσκολες αποστολές εκτός Θεσσαλονίκης.Οι Βούλγαροι θορυβημένοι πλήρωσαν αδρά έναν δήμιο τουρκαλβανό και την δολοφόνησαν μέσα στο ίδιο της το σχολείο το 1907.

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου ήταν Ελληνίδα διδασκάλισσα και εθνική ηρωίδα. Το βουλγαρικό κομιτάτο την μισούσε για την αγάπη που έτρεφε για την Ελλάδα και για το ότι κρατούσε την φλόγα της ελπίδας για λευτεριά ζωντανή στα σκλαβωμένα εδάφη της Μακεδονίας. Ήταν  δασκάλα στην Γρίτσιστα, ένα μικρό χωριό της Μακεδονίας.  Αν και μικρή στην ηλικία, μόλις είκοσι ετών, ήταν μεγάλη στην ψυχή. Δίδασκε τους μαθητές της την ιστορία της Ελληνικής γης που τόσοι και τόσοι βάρβαροι προσπάθησαν να αφελληνίσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν.  Γι αυτό το λόγο οι Βούλγαροι κομιτατζήδες την παρενοχλούσαν συνεχώς, την έβριζαν, την απειλούσαν. Στις 14 Οκτωβρίου 1904  επιχείρησαν να της επιτεθούν. Φτάνοντας έξω από την πόρτα του σπιτιού της, της φώναξαν  να βγει έξω. Η περήφανη Ελληνίδα δεν παραδόθηκε και με το όπλο της έριξε μια βολή εναντίον τους και η μάχη ξεκίνησε. Μετά από τρεις ώρες αναποτελεσματικών πυροβολισμών σκέφτηκαν να κάψουν το σπίτι. Η ατρόμητη δασκάλα   προτίμησε να καεί ζωντανή παρά να πέσει στα χέρια των Βουλγάρων. Οι πράξεις της νεαρής δασκάλας μας φανερώνουν την μαχητικότητά της και την αγάπη που διέθετε για την πατρίδα, καθώς αγωνίστηκε μέχρι τέλους θυσιάζοντας τη ζωή της.

Δημητριάδη Ζωή-Αναστασία Β2