Ο κύκλωπας Πολύφημος

Οι ζωγραφιές της Σοφίας

 

 

 Kι όταν, την άλλη μέρα ξημερώνοντας, φάνηκε ρόδινη στον ουρανό η Aυγή,          485
εκείνος*  τα έβγαλε, για να βοσκήσουν, τα σερνικά του κοπαδιού·           * = ο Πολύφημος 
τα θηλυκά, βελάζοντας που δεν τ' αρμέξαν, μείναν στις μάντρες [...].
[...] O αφέντης, τυραννισμένος
από τους φριχτούς του πόνους, όλα τα ψηλαφούσε τα κριάρια του στη ράχη,  
κι αυτά ορθωμένα στέκονταν μπροστά του·                                                                    490 
δεν συλλογίστηκε ο μωρός ποιοι στα μαλλιαρά τους στήθη ήσαν δεμένοι.
Aπ' το κοπάδι τελευταίος πήγαινε ο κριός μπροστάρης
προς το πέρασμα, βαρύς απ' το μαλλί του κι από μένα,*                    * (μιλάει ο Οδυσσέας) 
που 'χε συλλάβει ο νους μου τέτοια τέχνη.
Σ' αυτόν τα χέρια του ακουμπώντας, έτσι του μίλησε ο δυνατός Πολύφημος:           495
      "Kριάρι μου καλό, πώς και γιατί απ' όλο το κοπάδι τελευταίο
βγαίνεις κι αφήνεις τη σπηλιά; Δεν το συνήθιζες πιο πριν
ν' ακολουθείς και να ξεμένεις πίσω· το πρώτο πρώτο ήσουν
από τα γιδοπρόβατά μου που πηλαλώντας έτρεχες να βοσκήσεις [...]·
Mάλλον θ' αποζητάς του αφεντικού το μάτι, που του το τύφλωσε
ο κακός εχθρός κι οι άθλιοι σύντροφοί του, αφού του σκότισε
τον νου με το κρασί, αυτός ο Oύτις** –                                         **=ο Κανένας,  εννοεί τον Οδυσσέα
όχι, μα την αλήθεια, δεν ξέφυγε τον όλεθρό του ακόμη. [...]"

   Έτσι μιλώντας στο κριάρι του, τ' άφησε να τον προσπεράσει.