Θρησκευτικά Γυμνασίου

Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ

«Και τι εστί καρδία ελεήμων; να καίγεται η καρδιά σου για όλη την κτίση, για τους ανθρώπους, για τα πουλιά και τα ζώα και τους δαίμονες και για κάθε κτίσμα» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Τα τραγούδια που ακούνε οι μεγαλύτερες γενιές μιλούνε για αγάπη, συνήθως ανεκπλήρωτη στα πλαίσια του έρωτα. Τα τραγούδια που ακούνε οι νεώτερες γενιές μιλούνε για χρήμα, για δύναμη, υποτιμούν τη γυναίκα, εντοπίζουν το κλειδί του νοήματος της ζωής στο «εγώ». Η συγχώρηση είναι μια ξεχασμένη λέξη, μια ξεχασμένη έννοια στους καιρούς μας, αφού η καρδιά μοιάζει πληγωμένη, γιατί δεν ικανοποιούνται τα «θέλω» της. Η συγχώρηση, άλλωστε, δεν συνδέεται εύκολα με την αγάπη, αφού όταν αγαπάς, περιμένεις ανταπόδοση, αναγνώριση, αμοιβαιότητα. Πώς να αντέξεις να αγαπάς, όταν η πόρτα του άλλου είναι κλειστή, όταν η δική του καρδιά δεν ανταποκρίνεται, όταν η σχέση γίνεται χρήση;

Δύο μοιάζουν οι λόγοι που οδηγούν στους δρόμους αυτούς. Ο ένας έχει να κάνει με τη θεώρηση της πίστης ως άχρηστης κατάστασης σε έναν κόσμο όπου η επιστήμη τείνει να δώσει απαντήσεις σε όλα ή ως χρήσιμης, μόνο με την έννοια της ηθικότητας ή της μεταφυσικής κατοχύρωσης, όπως μια παράδοση αφήνει να διαφανεί. Μας χρειάζονται κάποιοι κανόνες, ώστε να μη γινόμαστε ζούγκλα. Μας χρειάζεται μια ελπίδα για μετά τον θάνατο. Μας χρειάζεται ένας Θεός που θα ανταποδώσει τα καλά μας και θα τιμωρήσει όσους δεν ακολουθούν τις εντολές Του, για να δικαιωθούμε εμείς. Μας χρειάζεται ένας Θεός που θα μας περιμένει στην άλλη ζωή, ώστε ο κόπος μας στον παρόντα χρόνο να μην πάει χαμένος. Κι έτσι, όσοι έχουν αποφασίσει ότι η πίστη δεν έχει νόημα σε έναν καιρό και σε έναν κόσμο, όπου όλα εξηγούνται και όλα κείνται στην προοπτική της απόλαυσης και του δικαιώματος, ακόμη κι αν υπάρχουν ανισότητες, έρχονται να συναντήσουν εκείνους που λειτουργούν στην προοπτική του Θεού «δούναι και λαβείν».

Ο ασκητικός λόγος όμως δείχνει μιαν άλλη πορεία. Αγάπη είναι η σπλαχνική καρδιά, αυτή που ελεεί. Αυτή που δίνει, χωρίς να τη νοιάζει αν θα πάρει. Αυτή που πονά για όλη τη κτίση, καθώς την αναγνωρίζει ως δημιούργημα του Θεού. Κι αν αγαπάς τον Θεό που δημιούργησε εσένα, μπορείς να μην αγαπάς, να μην πονάς, να μην δίνεσαι σε όσα Εκείνος δημιούργησε και για σένα και για όλους; Άνθρωποι, πουλιά, ζώα θέλουν την έγνοια σου. Θέλουν το μοίρασμα από το περίσσευμα ή το υστέρημά σου. Θέλουν πρωτίστως τη συγχώρησή σου για ό,τι δεν είναι. Θέλουν την προσευχή σου, για ό,τι μπορεί να γίνουν. Ακόμη και οι δαίμονες, οι πιο δυστυχισμένες από επιλογή τους υπάρξεις του κτιστού κόσμου, θέλουν τη συγχώρησή σου, γιατί δεν νιώθουν παιδιά του Θεού. Κι επειδή δύσκολα κάποιος από μας μπορεί να φτάσει σ’  αυτήν την ελεήμονα καρδιά, ας έχει επίγνωση ότι κληθήκαμε να προσπαθήσουμε κι ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον δρόμο αυτό.

Η Εκκλησία δεν είναι για να ρίχνει στην πυρά. Είναι για να αφυπνίζει, σε έναν κόσμο στον οποίο το «εγώ και μόνο εγώ» θριαμβεύει, ότι το νόημα βρίσκεται στην καρδιά, αυτή που έχει πάρει την απόφαση να παλέψει ακόμη και εναντίον της μοναξιάς που νιώθει όποιος πορεύεται αγαπώντας. Δρόμος που εναποθέτει κάθε δικαίωμα μπροστά στο να είμαστε και να βλέπουμε ανθρώπους και κόσμο ως δώρα Θεού.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 6 Νοεμβρίου 2024

Μη φοβάσαι να ζήσεις αυτό που αξίζεις…

Μην φοβάσαι να ζήσεις αυτό που αξίζεις.....

Με ρώτησες γιατί τόσα χρόνια δεν έβλεπες.

Που ήταν όλες αυτές οι αλήθειες που πλέον ξεκάθαρα κοιτάς;

Γιατί τόσα χρόνια ζούσες στο ψέμα, την παγωνιά και την θλίψη, την μοναξιά και τον φόβο; Γιατί επέτρεπες να πληγώνεσαι και να χρησιμοποιείσαι; Γιατί επέτρεπες να στήνουν πάνω στο κορμί των ονείρων σου εφιάλτες; Δίκες στημένες του αθώου Χριστού της ψυχής σου;

-Αντέχεις να ακούσεις την αλήθεια; Θες να μείνεις γυμνή από τα ψέματα σου;

-Ναι, πλέον ναι. Γυμνή από κάθε ψέμα για μια νέα γέννα.

-Τότε μάθε, ότι ποτέ δεν ήταν αλλιώς η πραγματικότητα σου. Γιατί όλα αυτά που πλέον βλέπεις και συνειδητοποιείς ήταν πάντα αρνητικά παρόν στην ζωή σου. Εσύ έλειπες. Εσύ δεν ήσουν ο εαυτός σου. Χαμένη από το κέντρο και την αλήθεια σου. Ασύνδετη από την Εικόνα του Θεού μέσα σου ζητούσες το λίγο και μίζερο αντί το μεγάλο και θαυμαστό. Κοιτούσες αλλά δεν έβλεπες, ζούσες αλλά δεν υπήρχες. Η ζωή κυλούσε αλλά εσύ δεν έρεες. Είχες μείνει στην ασφάλεια του λιμανιού, αλλά είχες χάσεις το ταξίδι. Σάπιζες σε νερά που είχαν αρχίσει να μυρίζουν από την ακινησία.

Φόβοι και ενοχές, πρέπει και μη, συμβάσεις και ψέματα νεκρώνουν την ζωή που κουβαλάμε μέσα μας, ακυρώνουν τις δυνάμεις και δυνατότητες μας, μικραίνουν τα χαρίσματα και ικανότητες μας.

Δεν είμαστε ανίκανοι, φοβισμένοι είμαστε.

Δεν είμαστε μικροί, το μεγαλείο μας φοβόμαστε.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά για μετάνοια. Για αλλαγές. Αρκεί να τις πιστέψεις. Αρκεί να τις θελήσεις. Ο Θεός μας λέει, «ζήτησε μου αυτό που θέλεις και θα στο δώσω….»

Αλλά να ξέρεις τι είναι αυτό που στα αλήθεια χρειάζεσαι. Ξεκάθαρα, δυνατά, ικανά. Πείτε μου θέλω να αλλάξω, θέλω να ζήσω, θέλω να χαρώ και ευτυχήσω. Θα είμαι εδώ μαζί σας.

Μην ζητάς λίγα και μίζερα, ζήτα από τον Θεό, από τον εαυτό σου και τους τους άλλους αυτό που αξίζεις. Κι αυτό που αξίζεις μην ξεχνάς ότι εσύ το ορίζεις.

Μην δέχεσαι τίποτε λιγότερο από εκείνο που ο Θεός θέλησε για σενα. Ο Θεός σου έδωσε τεράστια αξία μην πουλιέσαι εσύ για ένα ξεροκόμματο. Μια θεσούλα, μια σχεσούλα, μια προσευχούλα, μια βολτούλα, μια παρεούλα. Ότι κάνεις να είναι όμορφο, δυνατό και χαρούμενο. Να δίνεις και να λαμβάνεις. Να χαίρεσαι αυτό που κάνεις και σε αυτό που είσαι, είτε είναι δουλειά ή σχέση, επαφή με τον Θεό, τους άλλους τον εαυτό σου. Να είσαι ερωτευμένη με την ζωή και τα δώρα της. Με τις στιγμές και τα λεπτά της ύπαρξης σου, με τις χαρές και τις χάρες του Θεού.

Δεν είναι ανάγκη να είναι όλα τέλεια για να είναι πανέμορφα. Δεν είναι ανάγκη να είναι τέλεια για να είναι χαρούμενα κι ευλογημένα. Δεν ζητάμε την τελειότητα, αλλά την χαρά και την ευλογία. Την δοξολογία και ευχαριστία του Θεού για όλα τα δώρα Του ακόμη κι εκείνα που απ φόβο ακόμη δεν ανοίξαμε.

Αξίζεις. Ζήτα από το Θεό και την ζωή αυτό που έχει ετοιμάσει για σένα. Αξίζεις πολλά περισσότερα από εκείνα που σου έδωσαν, ζήτα από το Θεό αυτά που σου στέρησαν, και ζήσε με ευγνωμοσύνη εκείνα που θα σου δώσει.

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος