Από τα χρόνια του Κάσσανδρου και της ίδρυσης της Θεσσαλονίκης το 315 π.Χ., ο ορεινός όγκος του Χορτιάτη κι οι πηγές του αποτέλεσαν βασική πηγή υδροδότησης της πόλης (το 303 π.Χ. κατασκευάστηκε το υδραγωγείο Χορτιάτη).

Για αρκετές δεκαετίες οι δημόσιες βρύσες -διάσπαρτες στην πόλη και σημεία συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής- αποτελούσαν το βασικό «δίκτυο» διανομής του νερού. Δημόσια βρύση ήταν και το σημερινό Σιντριβάνι, που βρίσκεται απέναντι από τα σημερινά κεντρικά γραφεία της ΕΥΑΘ στην Εγνατία.

Η ανοικοδόμηση μετά την πυρκαγιά του 1917 κατέστρεψε μεγάλο μέρος του δικτύου, ενώ η ανταλλαγή πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή αύξησε κατακόρυφα τις υδροδοτικές ανάγκες. Στην δεκαετία του 1930 έγιναν προσπάθειες επέκτασης του δικτύου.

Από το 1950 και μετά, με την αύξηση των πληθυσμιακών αναγκών σε νερό, έγιναν μεγάλα έργα υδροδότησης, μεταξύ των οποίων η κατασκευή του αντλιοστασίου στο Καλοχώρι το 1978 και του υδραγωγείου στην Αραβησσό, το πηγαίο νερό της οποίας έδωσε για χρόνια λύση στο πρόβλημα υδροδότησης.

Η κύρια πηγή υδροδότησης της Θεσσαλονίκης εντοπίζεται στην περιοχή της Αραβησσού, στους νότιους πρόποδες του όρους Πάικο στον νομό Πέλλας. Η φυσική “δεξαμενή” του βουνού, στην οποία καταλήγουν υπόγεια ύδατα και υδατορεύματα, , με τον όγκο του νερού να εξαρτάται από το ετήσιο μέγεθος των βροχοπτώσεων και χιονοπτώσεων.

Η δεύτερη βασική πηγή υδροδότησης της Θεσσαλονίκης είναι το φράγμα του ποταμού Αλιάκμονα στο χωριό Αγία Βαρβάρα, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από τις εκβολές του. Μέσω ελεύθερης ροής 50 χιλιομέτρων, καταλήγει στον ποταμό Αξιό, κι από εκεί στο διυλιστήριο της Σίνδου , εκεί θα  υποστεί ειδική επεξεργασία ώστε να καταστεί πόσιμο κι ασφαλές για τον πληθυσμό.