Updated on February 20, 2024
KEIMENA /// ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα γέμισα τα album μου με τα αυτοκόλλητα που έχω εδώ και 8 χρόνια. Ξέρεις πως
λατρεύω να συλλέγω πράγματα και έχω πολλές συλλογές, από τις πιο συνηθισμένες μέχρι
και πολύ παράξενες! Βέβαια τα αυτοκόλλητά μου είναι από τις ομορφότερες συλλογές που
έχω και είναι πολύ σημαντική για εμένα. Οπότε, με αφορμή την ολοκλήρωση των album
μου, θα σου μιλήσω για ένα κομμάτι του εαυτού μου που δε σου έχω ξαναπεί. Θα
αφιερώσω το σημερινό γράψιμο στην πολυαγαπητή μου συλλογή αυτοκόλλητων.
Ξεκίνησε όταν ήμουν 8 χρονών με το δώρο που μου έκαναν για τη γιορτή μου κάποια
ξαδέλφια μου. Μου αγόρασαν δύο album με αυτοκόλλητα κι έτσι ξεκίνησε το ταξίδι. Από
τότε έχω εμμονή και έρωτα με τα αυτοκόλλητα και σε όποιο κατάστημα που έχει χαρτικά
πάω, πάντα ψάχνω για αυτοκόλλητα. Δεν είναι απαραίτητο πως θα αγοράσω κάτι, απλά
λατρεύω να τα βλέπω, να τα συγκρίνω με αυτά που έχω και να τα θαυμάζω. Μέχρι και
σήμερα κάνω το ίδιο και όσο μεγαλώνω, γίνεται σε μεγαλύτερο βαθμό η αναζήτηση. Δεν
έχω ιδέα γιατί τα αγαπώ τόσο πολύ. Ξέρω όμως πως αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της ζωής
μου. Έχω αυτοκόλλητα ακόμα και για στολισμό στο δωμάτιό μου! Στο γραφείο μου, στον
υπολογιστή μου, στην ντουλάπα μου...
Πρόσφατα, χάρη σε μία εργασία που είχαμε στον όμιλο σχετικά με αντικείμενα που έχουν
αξία για εμάς, συνειδητοποίησα τη συναισθηματική αξία που έχει πλέον για μένα η
συλλογή αυτή. Τώρα, δεν συλλέγω αυτοκόλλητα μόνο επειδή μου αρέσουν τα σχεδιάκια
τους και με ευχαριστούν πολύ. Τα συλλέγω γιατί με αυτόν τον τρόπο διατηρώ μία
παράδοση. Ευχάριστη παράδοση. Δε θα μπορούσα ποτέ να αποχωριστώ όλα αυτά τα
χρόνια συλλογής ακόμα και αν κάποια στιγμή σταματήσω να ενδιαφέρομαι για τα
αυτοκόλλητα (μεταξύ μας, εύχομαι να μη γίνει ποτέ αυτό). Για μένα έχει μεγάλη αξία το
γεγονός ότι κάτι που με ευχαριστούσε όταν είχα ακριβώς τα μισά μου χρόνια με ευχαριστεί
ακόμα και σήμερα - και μάλιστα ακόμη περισσότερο -. Σκέφτομαι πως κάποιες φορές ο
άνθρωπος δεν αλλάζει και σ ’αυτήν την περίπτωση, εδώ βρίσκεται η μαγεία. Μπορεί
κάποιος να με κάνει χαρούμενη με το ίδιο πράγμα που ενθουσιαζόμουν ως παιδί. Το κάθε
αυτοκόλλητο έχει τη δική του ιστορία, τα δικά του συναισθήματα. Κάποια μου τα έδωσε η
καθηγήτρια των γαλλικών μου στα ιδιαίτερα, κάποια μου τα έφεραν μέλη της οικογένειάς
μου, κάποια τα πήρα μόνη μου, κάποια τα απέκτησα από ανταλλαγή. Κάποια έχουν
βαρεμάρα μέσα τους, γιατί η μαμά μου, μου πήρε ένα μεγάλο πακέτο αυτοκόλλητων τα
οποία σκίζονταν εύκολα και ήταν πολύ χρονοβόρο το να τα κολλήσω στις σελίδες του
album, κάποια έχουν έκπληξη γιατί ταιριάζουν σε αυτά που μου αρέσουν, κάποια, κάποια,
κάποια.... Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες και να αναλύω το κάθε αυτοκόλλητο και το τι
είναι ιδιαίτερο στο καθένα.
Τώρα όμως καταλαβαίνω τη σημασία και την αξία τους. Είναι κάτι που μου έχει πάρει
σχεδόν μια δεκαετία για να καταλήξει στο σημείο που βρίσκεται τώρα, επομένως φυσικά
και θα τα αγαπώ τόσο πολύ. Ξέρω πως είναι ασυνήθιστο για έναν έφηβο στην ηλικία μου
να ασχολείται με τα αυτοκόλλητα και να έχει τέτοιο πάθος για αυτά. Δεν πειράζει, μπαίνει
στη συλλογή με τα ασυνήθιστα πράγματα που με χαρακτηρίζουν!
***************************
***************************
Στην φωτογραφία απεικονίζονται οι φίλες μου(με σειρά από τα
αριστερά προς τα δεξιά): η Αγγελική, η Κατερίνα και η Μάντυ. Εκείνη
την μέρα που τραβήχτηκε και η φωτογραφία είχαν έρθει τα κορίτσια
σπίτι μου για να φτιάξουμε πίτσα και να παίξουμε επιτραπέζια. Η
βόλτα μας αυτή είναι μία από της αγαπημένες μου, καθώς
αποδείχθηκε ότι καμία μας δεν είναι άξια για την κουζίνα αλλά
παρόλα αυτά διασκεδάσαμε πολύ και γελάσαμε ακόμα περισσότερο!
Με τα κορίτσια γνωριστήκαμε στο φροντιστήριο πέρσι και μπορώ να
μιλάω άπειρες ώρες για αυτές. Με την Αγγελική και τη Κατερίνα
πηγαίναμε μαζί ρυθμική όταν είμασταν τετάρτη δημοτικού μέχρι και
την πρώτη γυμνασίου όπου και ήρθε ο κόβιντ και χαθήκαμε γιατί
σταματήσαμε και οι τρεις και δεν είχαμε και ιδιαίτερες σχέσεις τότε.
Που να το ξέραμε όμως ότι μετά την 1 η Σεπτέμβριου του 2022 η μοίρα
θα μας ένωνε πάλι στο φροντιστήριο. Ακόμα θυμάμαι όταν πήρα τον
δρόμο για να πάω με λύπη γιατί το καλοκαίρι είχε μόλις τελειώσει
και μια νέα σχολική χρονιά ξεκίναγε και με άγχος για το τι θα
αντικρύσω και ποιους θα έχω για συμμαθητές. Με το που φτάνω στην
είσοδο βλέπω την Αγγελική και την χαιρετάω, με ρώτησε αν έχω
μάθημα και της απάντησα θετικά. Έπειτα με ρώτησε αν έχω
μαθηματικά και της λέω: Ναι, που το ξέρεις; Και μου απαντάει: Επειδή
έχω και εγώ! Ένιωσα χαρά και ανακούφιση να με πλημμυρίζουν
ταυτόχρονα γιατί θα είχα έναν δικό μου άνθρωπο στην τάξη. Η
Κατερίνα( δίδυμη αδελφή της Αγγελικής) δεν ήρθε εκείνη την μέρα
γιατί ήταν στον γιατρό, αλλά της μεταδόθηκαν τα νέα ότι θα ήμαστε
όλες μαζί και χάρηκε πολύ. Από τότε ήμασταν συνέχεια μαζί οι τρεις
μας, μιλάγαμε καθημερινά, μοιραζόμασταν τα προβλήματα μας και
βγαίναμε κυρίως στο σινεμά. Η Μάντυ άργησε να έρθει στο τμήμα
μας και στην αρχή δεν την πολυσυμπαθήσαμε, όχι για κάποιον
ιδιαίτερο λόγο απλά πιστεύω επειδή ήταν καινούργια. Δεν άργησε
όμως να προσαρμοστεί και να αρχίσουμε να κάνουμε φοβερή παρέα.
Βγήκαμε μαζί για πρώτη φορά στης 3/12/2022 και σε εκείνον τον
καφέ ξεκίνησαν όλα. Το τι ακολούθησε και συνεχίζει να ακολουθεί
είναι πραγματικά ιστορία. Άπειρες βόλτες στο κέντρο, πάρτι, έξοδοι
για φαγητό στο αγαπημένο μας ιταλικό ή στο αγαπημένο μας
σουβλατζίδικο, ψώνια, κλαμπ, φάρσες σε ντελίβερι, άπειρα γέλια,
άπειρη αγάπη, άπειρες συγκινήσεις και πάνω απ’ όλα άπειρες και
πολύτιμες αναμνήσεις.
Μπορεί κάποιος να με πιάσει να λέω ότι τα τρία αυτά κορίτσια είναι
οι κολλητές μου και τους χρωστάω πολλά και να με πει υπερβολική.
Δεν ξέρω τι λένε πάντως αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι πριν τα κορίτσια
ήμουν σε μια παρέα που δεν με υπολόγιζαν ποτέ και πάντα ένιωθα
ότι ήμουν στην απ’ έξω. Δεν με έκαναν να χαμογελάω ούτε στο
ελάχιστο απ’ ότι με κάνουν τα κορίτσια. Ένιωθα ένα σκουπίδι και
πάντα όταν γυρνούσα από βόλτες μαζί τους έκλαιγα γιατί 99 στις 100
βόλτες με έκαναν να αισθάνομαι είτε άσχημα είτε με προσέβαλαν με
διάφορους τρόπους. Δεν τους ανοίχτηκα ποτέ και δεν με έμαθαν και
ποτέ. Με έκαναν να αναρωτιέμαι αν είμαι καλή φίλη και αν αξίζω όλη
αυτή την άσχημη συμπεριφορά η οποία από την μεριά τους ήταν
«πλάκα». Δυστυχώς με έκαναν να αλλάξω πολύ τα ενδιαφέροντα μου
μόνο και μόνο για να ταιριάξω έστω και λίγο και έκανα πέρα πολλούς
δικούς μου ανθρώπους για να είμαι με αυτούς. Ήμουν πάντα εκεί για
αυτούς αλλά κανείς δεν ήταν ποτέ εκεί για εμένα. Ξέρω επίσης ότι τα
κορίτσια ήταν το φως που χρειαζόμουν και το σημάδι ότι αξίζω πολύ
καλύτερες συμπεριφορές από αυτών. Κατάφεραν και έφεραν στην
επιφάνεια μια Στελλίνα που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει, μια χαρούμενη,
γλυκιά και ευτυχισμένη Στελλίνα που είχαν θάψει βαθιά αυτοί.
Έφτιαξαν μια καρδιά που δεν έσπασαν και δεν ήταν υποχρεωμένες να
το κάνουν. Παρόλα αυτά το έκαναν χωρίς καν να τους το ζητήσω και
χωρίς καν να προσπαθήσουν ιδιαίτερα, μόνο απλά που υπήρχαν και
γνώριζα ότι θα είναι εκεί για εμένα αυτό μου ήταν αρκετό και με
γέμιζε.
Δεν ήμαστε πολύ διαφορετικές αλλά η κάθε μία έχει κάτι που την
ξεχωρίζει και την κάνει μοναδική σε αυτήν την παρέα. Αν ήμασταν
χαρακτήρες στο sex and the city εγώ θα ήμουν η Carrie, η Κατερίνα η
Samantha, η Μάντυ η Miranda και η Αγγελική η Charlotte. Φέτος
είμαστε σε διαφορετικά τμήματα καθώς η Αγγελική και η Μάντυ είναι
θετική, η Κατερίνα θεωρητική και εγώ οικονομικά αλλά παρόλο που
κανείς θα περίμενε ότι αφού δεν βλεπόμαστε καθημερινά ούτε στο
σχολείο ούτε στο φροντιστήριο η παρέα μας θα σπάσει, είμαστε
ακόμα πιο κοντά από πέρσι και είναι η καλύτερη παρέα και οι
καλύτερες φίλες που θα μπορούσα να έχω και τις αγαπώ πολύ.