Ήταν περίπου πριν έναν χρόνο, τον Απρίλιο του 2024 που συμμετείχαμε στο τουρνουά ποδοσφαίρου της Κέρκυρας. Όλη η διοργάνωση ήταν καταπληκτική εμπειρία, αλλά ο αγώνας που θα μου μείνει στο μυαλό και άφησε άφωνους τους ντόπιους ήταν ο ημιτελικός.
Ο ημιτελικός έγινε την τελευταία ημέρα του τουρνουά μεταξύ των ομάδων «Μπέμπηδες» και «Γεώργιου Κούδα». Σε αυτόν τον αγώνα ο προπονητής με έβαλε να παίξω στο κέντρο, ενώ συνήθως είμαι πίσω στην άμυνα. Στην αρχή του αγώνα ο Κούδας ξεκινάει δυναμικά και ανοίγει το σκορ. Στη συνέχεια όμως και οι Μπέμπηδες βγαίνουν στην αντεπίθεση και καταφέρουν έπειτα από «ασίστ» μου να ισοφαρίσουν. Δεν θα ξεχάσω την χαρά μου, που βοήθησα την ομάδα μου να σκοράρει! Τελειώνει η κανονική διάρκεια και πάμε σε παράταση αγχωμένοι. Αφού πέρασε το πρώτο ημίχρονο της παράτασης, με τον διαιτητή να δίνει εύνοια στον Κούδα, ο προπονητής μας δίνει οδηγίες. Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο της παράτασης και στην τελευταία φάση κάνει θέατρο ο μέσος του Κούδα και ο διαιτητής δίνει το πιο κουφό φάουλ του αιώνα! Στιγμή ησυχίας! Στήνεται η μπάλα, σουτάρει ο μέσος το φάουλ και μαντέψτε μπαίνει γκολ! Τρέχουμε όλοι στον διαιτητή για επιθετικό φάουλ για πάτημα, ο διαιτητής πισμώνει και δεν το δίνει. Έτσι λήγει το ματς με ήττα των Μπέμπηδων.
Φεύγοντας όλοι απελπισμένοι για τον χρόνο και κόπο που αφιερώσαμε, προσευχηθήκαμε να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Είναι άσχημο συναίσθημα η αδικία! Σε κάνει να αισθάνεσαι θυμό, λύπη και απελπισία.
Αγγελάκης Νίκος