Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα έχει χορευτική ιστορία που ξεκινάει πριν από 3.000 χρόνια. Ελληνικοί χοροί όπως το Χασάπικο, αποτελούν εξέλιξη πολύ παλιότερων χορών με ρίζες από το 330 π.Χ . Αυτή η μακρόχρονη ιστορία γέννησε εκατοντάδες χορούς - σήμερα σώζονται καταγραφές τετρακοσίων διαφορετικών χορών με τις παραλλαγές τους.
Αντίθετα, στην υπόλοιπη Ευρώπη μόλις τον 12ο αιώνα - και ειδικά στη Γαλλία και την Ιταλία - άρχισε ο χορός να αποτελεί μέσο έκφρασης όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Αμέσως μετά την Αναγέννηση, γύρω στα μέσα του 17 ου αιώνα ο χορός στην Ευρώπη αποτέλεσε αντικείμενο απόδειξης κοινωνικής και οικονομικής καταξίωσης καθώς οι λαϊκοί και παραδοσιακοί χοροί χορεύονταν στους δρόμους και τις πλατείες ενώ οι αριστοκρατικοί και εκλεπτυσμένοι χοροί (εξέλιξη των οποίων αποτελούν ορισμένοι σημερινοί Ευρωπαϊκοί χοροί) χορεύονταν στις αυλές των μοναρχών ή σε αίθουσες και σε θέατρα που προορίζονταν για τις ανώτερες τάξεις.
Με την είσοδο του 20ου αιώνα, ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός χορών - μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονταν από την Λατινική Αμερική (χοροί Latin) - άρχισε να γίνεται δημοφιλής στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, με αποτέλεσμα να απλοποιηθούν οι βηματισμοί των πλέον δημοφιλών χορών, ενώ παράλληλα γεννήθηκαν νέα είδη χορών είτε από τη σύνθεση και απλοποίηση βημάτων δύο παλιότερων χορών, είτε από την αποδοχή από το κοινό της δουλειάς ορισμένων χορογράφων, οι οποίοι καθιέρωσαν νέους χορούς με συγκεκριμένα βήματα.
Παράλληλα ένα νέο ρεύμα έκανε την εμφάνισή του λίγο μετά την πρώτη δεκαετία του 20 ου αιώνα. Ο ελεύθερος χορός (jazz) αποτελεί σήμερα την απόλυτη έκφραση του χορευτή - που παράλληλα είναι και χορογράφος. Ο ελεύθερος χορός δεν υπακούει σε συγκεκριμένα βηματολόγια με αποτέλεσμα ο ρυθμός να αναβλύζει από τον ίδιο το χορό και όχι το αντίθετο, όπως συμβαίνει με τα υπόλοιπα είδη χορού