ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Από το περιοδικό  «Πειραϊκά Γράμματα»

 

«Μυστήριο μεγάλο είναι το πως έρχεται στον κόσμο ο άνθρωπος. Εμένα το γραφτό μου ήταν να γεννηθώ  στην Ανατολή, αλλά η ρόδα  της Τύχης, που γυρίζει ολοένα, ξερίζωσε  από τα θεμέλια τον τόπο μου και μ έριξε στην ξενιτειά, σ' ανθρώπους που μιλούσανε την ίδια γλώσσα με μένα, πλην όμως που είχανε άλλα συνήθια.

 

Το πουλί το θαλασσοδαρμένο, πως βρίσκει έναν βράχο  μέσα στο πέλαγο και κάθεται  και στεγνώνει τα φτερά του, έτσι βρίσκομαι και εγώ σε  τούτα τα χώματα».

 

Με αυτά τα  λόγια ξεκινά ο Φώτης Κόντογλου το βιβλίο του το Αιβαλί η πατρίδα μου .

Εκπατρισμένος αισθανόταν, ο μεγάλος αυτός δημιουργός συμμετέχοντας στη μοίρα όλων εκείνων που αναγκάστηκαν να  εγκαταλείψουν τα σπίτια τους,  βιώνοντας τη μεγαλύτερη καταστροφή που έζησε ο ελληνισμός, τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία του.

           

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και σήμερα ,χιλιάδες συνάνθρωποί μας, βιώνουν με ανείπωτη θλίψη το δράμα τους , ξεριζωμένοι από τον τόπο τους. Το δράμα της προσφυγιάς δεν έπαψε ποτέ να επαναλαμβάνεται. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν και οι διαδρομές που γίνονται ακόμη πιο μαρτυρικές.

 

 

Η σύγχρονη  σκληρή πραγματικότητα μας επιφυλάσσει εικόνες άφατου πόνου και δυστυχίας με εμφύλιους  σπαραγμούς  , φανατισμούς εκδιώξεις, πρόσφυγες. Τα ελληνικά ακριτικά νησιά καθημερινά γίνονται χώρος υποδοχής της προσωποποιημένης δυστυχίας.

Τη στιγμή που τα προηγμένα οικονομικά κράτη τηρούν μια απρόσωπη , ορθολογική στάση, απέναντι στο πρόβλημα που έχει γιγαντωθεί, η Ελλάδα δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπό της. Έχοντας βιώσει την ξενιτιά , την προσφυγιά , το «ξανά από την αρχή», ο Έλληνας απλώνει το χέρι της ανθρωπιάς και δίνει την ψυχή του.

Στις φλεγματικές πολιτικές αντιτάσσει τον Ξένιο  Δία και αγκαλιάζει τον πόνο, τον απαλύνει , του δίνει κουράγιο να συνεχίσει. γιατί είναι άνθρωπος και δεν ξεχνά της μοίρας τα γυρίσματα.