Ο τελευταίος δίσκος του bloody hawk αποτελεί το τέλειο παράδειγμα του ότι η ραπ δεν έχει πεθάνει ακόμα στην Ελλάδα και δεν έχει αφανιστεί από το τραπ. Μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο του 2019 κατά την γνώμη μου.Σωστά επιμελημένος δίσκος με αρχή μέση τέλος παρόλο που δεν είναι «concept άλμπουμ». Καταλαβαίνεις ότι είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ καθώς σε κάνει να κλάψεις, να προβληματιστείς, σε τσακίζει πρωινιάτικα και σε κάνει ακόμα και να ντραπείς, τότε αρχίζεις και καταλαβαίνεις τι σημαίνει «εξαιρετικό άλμπουμ»
.
Το εικοσάλεπτο
Ξέραμε ότι ο bloody hawk ήξερε να αφηγείται αλλά εδώ μιλάμε για υπόδειγμα ραπ τραγουδιού. Σε κάνει να ντρέπεσαι και να μετανιώνεις για εκατοντάδες φορές που έχεις κρίνει κάποιον από την εμφάνισή του,όλοι όσοι το άκουσαν έχουν ταυτιστεί. Είναι από τα highlights του άλμπουμ και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Τα μπαλόνια
Προσωπικά το αγαπημένο μου τραγούδι του άλμπουμ. Στα «Μπαλόνια» ο bloody hawk μιλάει για τη γενιά του, τους συμβιβασμούς που κάνεις μεγαλώνοντας και σαρκάζει το όνειρο του συμβιβασμένου Έλληνα.Μόλις το άκουσα ανατρίχιασα και άρχισα να πιάνω το κεφάλι μου μέχρι να καταλάβω τη κομματάρα άκουσα.Η διορατικότητά του bloody hawk φαίνεται μόνο από το αν λάβεις υπόψη ότι είναι μόνο 23 και εξιστορεί τη ζωή των περισσότερων Ελλήνων.
Αυτά ήταν τα δυο τραγούδια που ξεχώρισαν κατά την γνώμη μου από το δίσκο χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχουν άλλα εξίσου σημαντικά τραγούδια.