ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΕΣ

ΚΟΡΤΕΖ

Ο Ερνάν Κορτές (Hernán Cortés, 1485 - 2 Δεκεμβρίου 1547) ήταν Ισπανός εξερευνητής και κατακτητής (κονκισταδόρ), που στις αρχές του 16ου αιώνα ηγήθηκε των επιχειρήσεων για την κατάκτηση της αυτοκρατορίας των Αζτέκων, στο σημερινό Μεξικό, προς όφελος του Στέμματος της Καστίλης. Ο Κορτές υπήρξε από τις σημαντικές προσωπικότητες της πρώτης φάσης των εξερευνήσεων που ξεκίνησε ο Χριστόφορος Κολόμβος.

Ο Κορτές γεννήθηκε στο Μεδεγίν της Ισπανίας, από οικογένεια μεσαίας τάξεως. Γοητευμένος από την ανακάλυψη της νέας ηπείρου, έσπευσε στην Ισπανιόλα της Κούβας. Το 1519 εξελέγη επικεφαλής της τρίτης εξερευνητικής αποστολής προς τις ηπειρωτικές περιοχές της νέας ηπείρου. Λόγω όμως της αντιδικίας του με τον Ισπανό κυβερνήτη της Κούβας, Ντιέγο Βελάσκεθ ντε Κουέγιαρ, η αποστολή ακυρώθηκε, διαταγή όμως που ο ίδιος την αγνόησε. Μόλις κατέφθασε στην ηπειρωτικές περιοχές, με πολυμήχανο τρόπο κατάφερε να συμμαχήσει με ορισμένες ιθαγενείς φυλές ώστε να επιβληθεί και στις υπόλοιπες. Χαρακτηριστικά χρησιμοποίησε επιτυχημένα μια ιθαγενή, την Δόνια Μαρίνα, ως μεταφράστρια, η οποία στην πορεία του χάρισε ένα γιο. Όταν ο κυβερνήτης της Κούβας έστειλε φρουρά να συλλάβει τον Κορτές για ανυπακοή, δεν δίστασε να τους αντιμετωπίσει ενόπλως και να τους εξουδετερώσει.

Τέλος, με τη σύλληψη του Κουαουτέμοκ, ο Τλατοάνι (ο κυβερνήτης της Τενοτστιτλάν), στις 13 Αυγούστου του 1521, η αυτοκρατορία εξαφανίστηκε. Ο Κορτές αλληλογραφούσε απευθείας με τον βασιλιά της Ισπανίας ζητώντας να του αναγνωριστούν οι επιτυχίες του, αντί να τιμωρηθεί για αποστασία. Μετά την επιτυχημένη κατάλυση της τοπικής Αυτοκρατορίας των Αζτέκων με την κατάληψη της πρωτεύουσά τους Τενοτστιτλάν, ο Κορτές απέκτησε τον τίτλο του Μαρκήσιου. Επέστρεψε στην Ισπανία όπου και πέθανε το 1547.

Ο Ερνάν Κορτές υπήρξε από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εποχής, ιδιαίτερα λόγω των ελάχιστων ιστορικών πηγών που αναφέρονται σε αυτήν. Ορισμένοι ιστορικοί τον περιγράφουν ως αδίστακτο ιδιοτελή κατακτητή, ενώ συγκεκριμένες πηγές του επισυνάπτουν στοιχεία ανθρωπιάς και αντιπάθειας προς τις ωμότητες των ισπανικών αρχών κατά των ιθαγενών πληθυσμών.

ΑΜΕΡΙΚΟ ΒΕΣΠΟΥΚΙ

Ο Αμέριγκο Βεσπούτσι γεννήθηκε στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Ήταν το τρίτο παιδί μιας ευυπόληπτης οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος για τη συντεχνία των μετατροπέων χρημάτων της Φλωρεντίας. Ο ρόλος του Βεσπούτσι έχει συζητηθεί πολύ, ιδιαίτερα λόγω δύο επιστολών, η αυθεντικότητα των οποίων έχει αμφισβητηθεί: τη "Mundus Novus" (Νέος Κόσμος) και τη "Lettera" (ή "Τα Τέσσερα Ταξίδια"). Μερικοί έχουν ισχυριστεί ότι ο Βεσπούτσι υπερέβαλλε για τη συνεισφορά του και κατασκεύασε εσκεμμένες πλαστογραφίες, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι οι δύο επιστολές ήταν αντιγραφή και παραποίηση άλλων επιστολών που είχαν γραφεί από άλλους την ίδια περίοδο. Όταν έφτασε στις ακτές της σημερινής Βόρειας Καρολίνας, ο Αμέριγκο έγραψε στην Ισπανία για να ανακοινώσει ότι η εδαφική έκταση που βρήκαν ήταν πολύ μεγαλύτερη από το αναμενόμενο. Από αυτές τις επιστολές, το ευρωπαϊκό κοινό έμαθε για την Αμερική και για πρώτη φορά η ύπαρξή της έγινε γνωστή σε όλη την Ευρώπη μέσα σε μερικά έτη από τη δημοσίευσή τους. Μπορεί να ήταν η δημοσίευση και η κυκλοφορία των επιστολών του που οδήγησαν το Μάρτιν Βαλντζεεμύλλερ (Martin Waldseemuller) να ονομάσει τη νέα ήπειρο Αμερική στον παγκόσμιο χάρτη του το 1507. Ο Βεσπούτσι αναφερόταν στον εαυτό του ως "Americus Vespucius" στις επιστολές του στα Λατινικά, έτσι ο Βαλντζεεμύλλερ βασίστηκε για το νέο όνομα στη λατινική μορφή του μικρού ονόματος του Βεσπούτσι. Το όνομα "Amerigo" είναι μια Ιταλική μορφή του μεσαιωνικού Λατινικού "Emericus", το οποίο μέσω της Γερμανικής μορφής "Heinrich" (στα Αγγλικά Henry και στα Ελληνικά Ερρίκος) προέρχεται από το Γερμανικό όνομα "Haimirich". Οι δύο υπό αμφισβήτηση επιστολές, υποστηρίζουν ότι ο Βεσπούτσι έκανε τέσσερα ταξίδια στην Αμερική, ενώ μόνο τα τρία έχουν επιβεβαιωθεί από άλλες πηγές. Τώρα γενικά είναι αποδεκτό από τους ιστορικούς ότι κανένα ταξίδι δεν έγινε το Μάιο του 1497 (που άρχισε σύμφωνα με τους ισχυρισμούς από το Κάδιξ στις 10 Μαΐου του ίδιου έτους).

Τα ταξίδια του στην Αμερική
Τα ονόματα των πλοίων με τα οποία ο Αμεριγκο Βεσπούτσι ταξίδευσε στήν Αμερική ήταν τα San Antiago, Repertaga, Wegiz και το Girmand.

Το πρώτο ταξίδι
Το έτος 1499 - 1500, ο Βεσπούτσι συμμετείχε σε μια αποστολή που οδηγήθηκε από τον Αλόνσο ντε Οχέντα (Alonso de Ojeda). Όταν έφτασαν στην ακτή της σημερινής Γουιάνας, οι δύο τους φαίνονται να χωρίζουν. Ο Βεσπούτσι έπλευσε νότια, ανακάλυψε τις εκβολές του Αμαζονίου ποταμού, πριν να γυρίσει πίσω και βρεθεί στο Τρινιντάντ και στον ποταμό Ορινόκο και επιστρέψει στην Ισπανία μέσω της Ισπανιόλας. Ο Βεσπούτσι ισχυρίστηκε, σε επιστολή του προς τον Λορέντσο των Μεδίκων, ότι καθόρισε το γεωγραφικό μήκος που βρισκόταν αστρικά στις 23 Αυγούστου του 1499, ενώ αυτό το ταξίδι βρισκόταν εν εξελίξει. Αλλά ο ισχυρισμός του είναι σαφώς ψευδής, γεγονός που δημιουργεί μεγαλύτερη αμφιβολία για την αξιοπιστία του Βεσπούτσι.

Το δεύτερο ταξίδι
Το επόμενο ταξίδι του το 1501 - 1502 ήταν στην υπηρεσία της Πορτογαλίας, όταν έφθασε στον κόλπο του σημερινού Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο ηγέτης αυτής της αποστολής ήταν ο Γκοανσάλο Κοέλιο. Σε αυτό το ταξίδι έπλευσε νότια κατά μήκος της ακτής της Νότιας Αμερικής. Εάν πιστέψουμε την εκδοχή του Βεσπούτσι, έφθασε στο γεωγραφικό πλάτος της Παταγωνίας πριν να γυρίσει πίσω αν και αυτό φαίνεται επίσης αμφισβητήσιμο, δεδομένου ότι δεν αναφέρει την εκβολή του Ρίο ντε λα Πλάτα, τον οποίο θα έπρεπε να είχε δει αν είχε φτάσει τόσο νότια. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού αυτής της αποστολής το 1501, ο Βεσπούτσι χαρτογράφησε δύο αστέρια, τον Άλφα του Κενταύρου και Βήτα του Κενταύρου καθώς επίσης και τα αστέρια του αστερισμού του Σταυρού του Νότου. Αν και αυτά τα αστέρια ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες, η βαθμιαία μετάπτωση τους είχε χαμηλώσει κάτω από τον ευρωπαϊκό ορίζοντα και είχαν ξεχαστεί.

Το τρίτο ταξίδι
Λίγα είναι γνωστά για το τελευταίο ταξίδι του το 1503 - 1504. Δεν είναι ακόμα και γνωστό εάν όντως πραγματοποιήθηκε. Ο Αμέριγκο Βεσπούτσι πέθανε στη Σεβίλλη της Ισπανίας, το 1512.

ΕΡΡΙΚΟΣ Ο ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΣ

Ο Ινφάντης Ερρίκος της Πορτογαλίας, δούκας του Βιζέου (Infante Dom Henrique de Avis, Πόρτο, 4 Μαρτίου 1394 – 13 Νοεμβρίου 1460) γνωστός σήμερα ως Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος μέλος του Οίκου των Αβίς, ήταν σημαντική προσωπικότητα της Πορτογαλικής πολιτικής του 15ου αιώνα και των πρώτων ημερών της Πορτογαλικής Αποικιακής Αυτοκρατορίας. Ήταν επίσης μία από τις διασημότερες Μεσαιωνικές φυσιογνωμίες που δραστηριοποιήθηκαν στον τομέα των ναυτικών εξερευνήσεων, η εποχή του έμεινε γνωστή ως "Εποχή των Μεγάλων Ανακαλύψεων".

Ο Ερρίκος ήταν ο τρίτος επιζήσας γιος του βασιλιά της Πορτογαλίας Ιωάννη Α΄ του Μέγα, του ιδρυτή της Δυναστείας των Αβίς και της Φιλίππης του Λάνκαστερ, κόρης του Ιωάννη της Γάνδης.[1][2] Ο Ερρίκος ήταν ο δημιουργός της Πορτογαλικής εξερεύνησης και του Πορτογαλικού εμπορίου με άλλες ηπείρους, εξερεύνησε τις ακτές της Δυτικής Αφρικής και ανακάλυψε τα νησιά του Ατλαντικού, στόχος του ήταν η αναζήτηση νέων οδών. Έπεισε αρχικά τον πατέρα του να κατακτήσει την Θέουτα (1415) ένα σημαντικό λιμάνι στην βορειοανατολική Αφρική απέναντι από το Στενό του Γιβραλτάρ και την Ιβηρική. Αναγνώρισε την τεράστια σημασία που θα μπορούσε να αποκτήσει το εμπόριο με καραβάνια από την Σαχάρα και τον γοήτευσε σημαντικά ολόκληρη η Αφρική. Ο Ερρίκος εμπνεύστηκε σημαντικά από τον χριστιανικό θρύλο του μυθικού βασιλιά Ιωάννη του Πρεσβύτερου, έμεινε γνωστός ως ο "πατέρας της Πορτογαλικής εξερεύνησης".

ΒΙΚΙΝΓΚΣ

Οι Βίκινγκ ήταν Σκανδιναβοί, [1][2] που από τα τέλη του 8ου ως τα τέλη του 11ου αιώνα έκαναν επιδρομές και εμπόριο και από τις πατρίδες τους της Βόρειας Ευρώπης σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και εξερευνήσεις προς τα δυτικά στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τη Βίνλαντ. [3] [4] [5] Ο όρος επίσης επεκτείνεται συνήθως στις σύγχρονες γλώσσες για να συμπεριλάβει τις κοινότητες Σκανδιναβικής προέλευσης κατά τη γνωστή ως Εποχή των Βίκινγκ, 793-1066 μ.Χ. Αυτή η περίοδος της σκανδιναβικής στρατιωτικής, εμπορικής και δημογραφικής επέκτασης αποτελεί σημαντικό στοιχείο της πρώιμης μεσαιωνικής ιστορίας της Σκανδιναβίας, της Εσθονίας, των Βρετανικών Νησιών, της Γαλλίας, των Ρως του Κιέβου και της Σικελίας [6].

Διευκολυνόμενη από τις προηγμένες δεξιότητές τους στην ιστιοπλοΐα και τη ναυσιπλοΐα και με τα χαρακτηριστικά τους πλοία, η δράση των Βίκινγκ κατά καιρούς επεκτάθηκε και στις Μεσογειακές ακτές, στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Μετά από εκτεταμένες φάσεις (με αφετηρία τη θάλασσα ή ποτάμια) εξερεύνησης, επέκτασης και εποικισμού, κοινότητες και κυβερνήσεις των Βίκινγκ (Σκανδιναβών) ιδρύθηκαν σε διάφορες περιοχές της Βορειοδυτικής Ευρώπης, της Λευκορωσίας [7], της Ουκρανίας [8] και της Ευρωπαϊκής Ρωσίας, στα νησιά του Βορείου Ατλαντικού και μέχρι τις βορειοανατολικές ακτές της Βόρειας Αμερικής. Αυτή η περίοδος επέκτασης επέφερε την ευρύτερη διάδοση του σκανδιναβικού πολιτισμού, ενώ εισήγαγε ταυτόχρονα ισχυρές ξένες πολιτισμικές επιρροές στην ίδια τη Σκανδιναβία, με έντονες συνέπειες στην ανάπτυξη και των δύο μερών.

Οι δημοφιλείς, σύγχρονες αντιλήψεις για τους Βίκινγκ - όρος που συχνά εφαρμόζεται ανιστόρητα στους σύγχρονους απογόνους τους και στους κατοίκους της σύγχρονης Σκανδιναβίας - συχνά διαφέρουν έντονα από τη σύνθετη εικόνα που προκύπτει από την αρχαιολογία και τις ιστορικές πηγές. Μια μυθοποιημένη εικόνα των Βίκινγκ ως ευγενών αγρίων άρχισε να εμφανίζεται το 18ο αιώνα. Αυτή αναπτύχθηκε και μεταδόθηκε ευρέως κατά τη διάρκεια της αναβίωσης των Βίκινγκ του 19ου αιώνα. [9] [10]. Οι επικρατούσες απόψεις για τους Βίκινγκ είτε ως βίαιους, ειδωλολάτρες πειρατές είτε ως ατρόμητους τυχοδιώκτες οφείλονται πολύ σε αντικρουόμενες εκδοχές του σύγχρονου μύθου των Βίκινγκ που είχαν διαμορφωθεί στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι τρέχουσες δημοφιλείς αναπαραστάσεις των Βίκινγκ βασίζονται συνήθως σε πολιτιστικά κλισέ και στερεότυπα, δυσκολεύοντσς τη σύγχρονη εκτίμηση της κληρονομιάς των Βίκινγκ. Αυτές οι αναπαραστάσεις δεν είναι πάντα ακριβείς - για παράδειγμα, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι φορούσαν κράνη με κέρατα, ενδυματολογικό στοιχείο που εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε όπερα του Βάγκνερ.

Τέσσερα σημερινά έθνη έλκουν την καταγωγή τους από αυτούς: Νορβηγοί, Σουηδοί, Δανοί, Ισλανδοί. Η παρουσία τους υπήρξε καταλυτική για την ιστορία έξι ακόμη σημερινών κρατών: Μ. Βρετανία, Γαλλία, Φινλανδία, Ρωσία, Λευκορωσία, Ουκρανία.

ΠΥΘΕΑΣ

Ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης (Πυθεύς, περ. 380 – περ. 310 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας έμπορος, εξερευνητής και γεωγράφος από τη Μασσαλία της σημερινής Γαλλίας. Είναι γνωστός για το ταξίδι που πραγματοποίησε στις θάλασσες της βόρειας Ευρώπης, κατά το οποίο έφτασε σε ένα νησί με το όνομα Θούλη, το οποίο πιθανόν ταυτίζεται με την σημερινή Ισλανδία και σε μία θαλάσσια περιοχή όπου ο αέρας αποθέτεται σε πάγο, πιθανόν κοντά στον αρκτικό κύκλο και στην σημερινή Γροιλανδία.

Ο Πυθέας περιέγραψε το ταξίδι του στα βιβλία του Περί Ωκεανού και Γης περίοδος, από τα οποία σώζονται μόνο αποσπάσματα, σε αναφορές άλλων συγγραφέων. Ανάμεσα σε αυτούς, ο Στράβων και ο Πολύβιος αμφιβάλουν για το αν ο Πυθέας έκανε πραγματικά το ταξίδι που περιγράφει.

Ο τρόπος που ξεκίνησε το ταξίδι του ο Πυθέας δεν είναι επακριβώς γνωστός. Μπορεί να πέρασε από το Στενό του Γιβραλτάρ, αλλά είναι επίσης πιθανό να ταξίδεψε αρχικά δια ξηράς μέσω της Γαλλίας. Στη συνέχεια βρέθηκε στη Μεγάλη Βρετανία, για την περίμετρο της οποίας υπολόγισε τιμή που διαφέρει κατά 2,5% από την πραγματική. Εκεί επισκέφτηκε την Κορνουάλη, σημαντικό τόπο εξόρυξης κασσίτερου. Μετά από θαλάσσιο ταξίδι έξι ημερών προς το βορρά έφτασε σε έναν τόπο που ονομάζει Θούλη. Για τη Θούλη ο Πυθέας αναφέρει ότι ήταν μία γεωργική χώρα, όπου η μεγαλύτερη ημέρα διαρκεί 20 (ισημερινές) ώρες. Αυτό παραπέμπει σε γεωγραφικό πλάτος 64 μοιρών. Οι εκεί κάτοικοι τρέφονταν με φρούτα και παρασκεύαζαν ένα ποτό από σιτάρι και μέλι.

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΦΟΝ ΧΟΥΜΠΟΛΤ

Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Χάινριχ Αλεξάντερ Φράιχερ φον Χούμπολτ (Φρίντριχ Βίλχελμ Χάινριχ Αλεξάντερ Φράιχερ φον Χούμπολτ (βοήθεια·πολυμέσα)) (γερμ. Friedrich Wilhelm Heinrich Alexander von Humboldt, 14 Σεπτεμβρίου 1769 – 6 Μαΐου 1859) ήταν Γερμανός φυσιοδίφης και εξερευνητής, και ο νεότερος αδερφός του φιλοσόφου, διπλωμάτη και γλωσσολόγου Βίλχελμ φον Χούμπολτ. Το έργο του Χούμπολτ πάνω στη βοτανική και τη γεωγραφία ήταν πολύ σημαντικό για τη βιογεωγραφία.

Μεταξύ του 1799 και 1804 ο Χούμπολτ ταξίδεψε εκτενώς στη Λατινική Αμερική εξερευνώντας και περιγράφοντας την για πρώτη φορά με επιστημονικό τρόπο. Η περιγραφή του ταξιδιού γράφτηκε και δημοσιοποιήθηκε σ' ένα τεράστιο σύνολο τόμων σε περίοδο 21 ετών. Ήταν ένας από τους πρώτους που πρότεινε ότι οι χώρες που βρέχονται από τον Ατλαντικό Ωκεανό ήταν κάποτε ενωμένες (η Νότια Αμερική και Αφρική κυρίως). Αργότερα, το πεντάτομο έργο του Κόσμος (1845), προσπάθησε να ενοποιήσει τους διάφορους κλάδους της επιστημονικής γνώσης. Ο Χούμπολτ υποστήριζε και εργαζόταν μαζί με άλλους επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων των Ζοζέφ Λουί Γκαι-Λυσάκ, Γιούστους φον Λήμπιχ, Λουί Αγκασίζ (Louis Agassiz), Μάθιου Φοντέιν Μάουρι και κυρίως του Αιμέ Μπονπλάν (Aimé Bonpland), με τους οποίους έκανε μεγάλο μέρος της επιστημονικής έρευνας του.

Χένρι Έρνεστ Σάκλετον

Ο σερ Έρνεστ Χένρι Σάκλετον (Ernest Henry Shackleton, 15 Φεβρουαρίου 1874 – 5 Ιανουαρίου 1922) ήταν εξερευνητής, Άγγλο-Ιρλανδικής καταγωγής, ο οποίος συμμετείχε σε τρεις εξερευνητικές αποστολές στην Ανταρκτική και αποτελεί μια από τις κύριες προσωπικότητες της λεγόμενης «ηρωικής εποχής των εξερευνήσεων» της ιστορίας της ηπείρου.

Γεννήθηκε στο χωριό Κιλκέα, κοντά στην πόλη Αθί της κομητείας του Κιλντέαρ, στην Ιρλανδία. Η οικογένεια τού πατέρα του (Χένρι Σάκλετον - Henry Shackleton) ήταν Αγγλο-Ιρλανδικής καταγωγής, από την περιοχή τού Γιορκσάιρ, ενώ η οικογένεια της μητέρας του (Εριέτα Λετίτια Σοφία Γκαβάν - Henrietta Letitia Sophia Gavan) Ιρλανδικής. Σε ηλικία 10 ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο Λονδίνο, στο προάστιο Σίντενχαμ. Τρία χρόνια αργότερα εισήχθη στο κολέγιο αρρένων Dulwich College. Σε ηλικία 16 ετών αποφάσισε να ακολουθήσει μαθήματα στη ναυτιλία. Καθώς η οικογένειά του δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει οικονομικά σε σπουδές στο Βασιλικό Ναυτικό, επιλέγει να μαθητεύσει αρχικά στο ιστιοφόρο Hoghton Tower, της εταιρείας North Western Shipping Company. Το 1894 επέτυχε στις εξετάσεις για τον βαθμό τού Ανθυποπλοίαρχου και επελέγη ως Τρίτος Αξιωματικός σε ατμόπλοιο. Το 1898 κατάφερε να φτάσει στον βαθμό τού Πλοιάρχου τού εμπορικού ναυτικού, έχοντας πια δυνατότητα να κυβερνήσει οποιοδήποτε πλοίο υπό βρετανική σημαία. Τότε εργάστηκε στην γραμμή Union-Castle Line, η οποία συνέδεε ταχυδρομικά το Σάουθαμπτον με το Κέιπ Τάουν.

Με την έναρξη του πολέμου των Μπόερ το 1899 μεταφέρθηκε στο μεταγωγικό πλοίο Tintagel Castle. Εκεί γνώρισε τον Σέντρικ Λόνγκσταφ (Cedric Longstaff), του οποίου ο πατέρας Λιούελιν Λόνγκσταφ (Llewellyn Wood Longstaff) ήταν ο κύριος χρηματοδότης της Εθνικής Βρετανικής Αποστολής Εξερεύνησης της Ανταρκτικής του 1901 (γνωστότερης ως αποστολής εξερεύνησης Discovery). Κατάφερε έτσι να προσχωρήσει ως τρίτος αξιωματικός στο εξερευνητικό πλοίο Discovery, υπό τον πλοίαρχο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ. Η εκστρατεία είχε επιστημονικούς και εξερευνητικούς στόχους, ανάμεσά τους και ένα ταξίδι νότια, προς την κατεύθυνση του Νότιου Πόλου. Αυτή η πορεία, την οποία ανέλαβαν οι Σκοτ, Σάκλετον και Έντουαρντ Άντριαν Γουίλσον, τους οδήγησε μέχρι το γεωγραφικό πλάτος 82° 17' S, περίπου 530 μίλια (850 χλμ.) από τον Πόλο. Το ταξίδι της επιστροφής επέφερε τη σωματική κατάρρευση του Σάκλετον και την πρόωρη αποχώρησή του από την αποστολή.

Ρόι Τσαπμάν Άντριους

Ο Ρόι Τσάπμαν Άντριους ήταν Αμερικανός εξερευνητής, τυχοδιώκτης, φυσιοδίφης και μουσειολόγος που ηγήθηκε της πρώτης αποστολής του Αμερικανικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης στην έρημο Γκόμπι στη Μογγολία, την δεκαετία του 1920. Η αποστολή ανακάλυψε πολλούς νέους δεινόσαυρους, συμπεριλαμβανομένων του πρωτοκεράτοπα, του οβιράπτορα, του βελοσιράπτορα και των πρώτων φωλιών με αυγά δεινοσαύρων με νεοσσούς[1].

Ο Ρόι Τσάπμαν Άντριους ήταν μορφωμένος και φωτισμένος αρχαιολόγος που προτιμούσε τη δράση από τα πανεπιστημιακά έδρανα. Ταυτοχρόνως, είχε αγάπη για τα ρεβόλβερ και την απέχθεια για τα φίδια.

Όμοια με τον Ιντιάνα, ο Ρόι Τσάπμαν Άντριους ήταν αδύνατος αλλά μυώδης και συνήθιζε να εμφανίζεται στο ανασκαφικό πεδίο με πλατύγυρο καπέλο και πιστόλι. Ο ίδιος δεν δίσταζε μάλιστα να χρησιμοποιήσει το όπλο του στις άνυδρες ερημιές της Κίνας και της Μογγολίας, όπως καταγράφηκε στο ημερολόγιό του, και οι περιπέτειές του στην έρημο Γκόμπι θα μπορούσαν να είναι επεισόδια της ταινίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Όπως είπε εξάλλου και ο ίδιος, η ζωή του ήταν γεμάτη από βίαια περιστατικά με αρχαιοκάπηλους και κυνηγούς θησαυρών: «Στα πρώτα δεκαπέντε χρόνια δουλειάς πεδίου, θυμάμαι τουλάχιστον δέκα περιστατικά που γλίτωσα τον θάνατο στο τσακ». Το χρονικό του περιλάμβανε τυφώνες, ανατροπή του σκάφους του από φάλαινα, επίθεση αγέλης άγριων σκυλιών, τη μήνη φανατισμένου τοπικού ιερατείου, ακόμα και πάλη με πύθωνα. Αλλά και μάχες με κακοποιούς και τυμβωρύχους.

Νιλ Άρμστρονγκ

Ο Νηλ Όλντεν Άρμστρονγκ (Neil Alden Armstrong, 5 Αυγούστου 1930 – 25 Αυγούστου 2012) ήταν Αμερικανός αστροναύτης, πιλότος και καθηγητής πανεπιστημίου, ο πρώτος άνθρωπος στην Ιστορία που πάτησε στη Σελήνη.

Βιογραφία
Γεννήθηκε κοντά στο Wapakoneta του Οχάιο (ΗΠΑ). Ως χειριστής αεροσκάφους στην αεροπορία ναυτικού (1949-1952), συμμετείχε στον Πόλεμο της Κορέας πετώντας σε 78 αποστολές με ένα αεροπλάνο Grumman F9F-2 Panther. Αφού σπούδασε αεροναυπηγός, το 1955 μπήκε στην Εθνική Συμβουλευτική Επιτροπή Αεροναυτικής (NACA) — τη μετέπειτα NASA — και εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους δοκιμαστές αεροσκαφών του κόσμου, πραγματοποιώντας 7 πτήσεις με ταχύτητα άνω των 5,74 Mach (6.000 χιλιόμ./ώρα), σε ύψος άνω των 207.500 ποδών (60.000 μέτρων) με το πυραυλοκίνητο αεροσκάφος Χ-15.

Το 1962 επιλέχθηκε για το σώμα αστροναυτών και το 1966 ήταν κυβερνήτης της αποστολής Τζέμινι 8, κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η πρώτη σύνδεση δύο διαστημοπλοίων στο διάστημα. Η αποστολή παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία, όταν ο πύραυλος Agena με συνδεδεμένο πάνω του το Τζέμινι άρχισε να περιστρέφεται ανεξέλεγκτα γύρω από τον εγκάρσιο άξονά του, όμως παρά τη ζάλη λόγω της περιστροφής ο Άρμστρονγκ κατάφερε με ψύχραιμους χειρισμούς να αποσυνδέσει το Τζέμινι.

Η δεύτερη διαστημική του πτήση ως κυβερνήτης της αποστολής Απόλλων 11, τον έφερε στη Σελήνη, όπου στις 21 Ιουλίου 1969 πάτησε πρώτος το πόδι του, λέγοντας:

"That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."
"Ένα μικρό βήμα για έναν άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα."

That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind.
ΜΕΝΟΥ0:00
Ηχογράφηση της ιστορικής φράσης του Άρμστρονγκ
Έχετε προβλήματα με ; Δείτε βοήθεια πολυμέσων.
Το 1970 διορίστηκε υπεύθυνος των αεροπορικών δραστηριοτήτων στη NASA, αλλά τον επόμενο χρόνο παραιτήθηκε για να γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι. Σε αντίθεση με τον Μπαζ Ώλντριν, δεν έκανε πολλές δημόσιες εμφανίσεις, και παρά τις προσφορές που είχε, δεν φαίνεται να αποκόμισε κάποιο σημαντικό οικονομικό κέρδος. Ζούσε στο Ίντιαν Χιλλ του Οχάιο, και ένας μικρός κρατήρας κοντά στο σημείο όπου πάτησε στη Σελήνη έχει το όνομά του. Την Ελλάδα έχει επισκεφθεί λίγα χρόνια πριν πεθάνει, τον Φεβρουάριο του 2006.

Ο Νιλ Άρμστρονγκ πέθανε στις 25 Αυγούστου 2012 σε ηλικία 82 ετών στο Σινσινάτι των Ηνωμένων Πολιτειών λίγες μέρες αφότου υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς. [1]

Ιωάννης Φωκάς

Ο Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος, γνωστός με το ισπανικό όνομα Χουάν ντε Φούκα (Juan de Fuca, Βαλεριάνο Κεφαλονιάς, 1536 – Κεφαλονιά, 1602) ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος, που εξερεύνησε τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής για λογαριασμό του ισπανικού θρόνου. Το όνομά του δόθηκε σε στενό ανάμεσα στη νήσο Βανκούβερ και τις ΗΠΑ, το οποίο οδηγεί στο λιμάνι του Βανκούβερ.

Ο Φωκάς ή Βαλεριάνος γεννήθηκε στο χωριό Βαλεριάνο της Κεφαλονιάς και ήταν ο τέταρτος γιος του Εμμανουήλ Φωκά ή Φωκά Βαλεριάνου με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Πιθανότατα το όνομά του ήταν Ιωάννης-Απόστολος.

Νέος ξενιτεύτηκε και εργάστηκε επί σαράντα χρόνια ως πλοηγός στον στόλο των Δυτικών Ινδιών της Ισπανίας. Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες τον Νοέμβριο του 1587, το πλοίο στο οποίο επέβαινε, η Αγία Άννα (Santa Anna), κατελήφθη από Άγγλους πειρατές και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος και υποχρεώθηκε να δώσει όλες του τις οικονομίες καθώς και το πλοίο του με φορτίο αξίας 60.000 δουκάτων, ώστε να αφεθεί ελεύθερος.

Το 1588 πήγε στο Μεξικό, που τότε ονομαζόταν Νέα Ισπανία. Ο Ισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Λουίς ντε Βελασέο (Luis de Velaseo), του έδωσε μία μικρή καραβέλα με την εντολή να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν (ισπ., Estrecho de Anián) που υποτίθεται πως ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Το πρώτο του ταξίδι το 1592 έληξε άδοξα, επειδή το πλήρωμά του στασίασε, και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Ακαπούλκο. Κατά το δεύτερο ταξίδι του ανέβηκε βόρεια και νόμισε πως πραγματικά είχε βρει το πέρασμα προς τον Ατλαντικό μεταξύ του 47ου και 48ου γεωγραφικού παραλλήλου. Επέστρεψε στο Ακαπούλκο περιμένοντας δύο χρόνια να λάβει την ανταμοιβή του για τις ανακαλύψεις του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1593 ή 1594 έφυγε για την Ισπανία ελπίζοντας πως θα τον ανταμείψει ο βασιλιάς της Ισπανίας. Τελικά δεν βρήκε καμία ανταπόκριση και από τον ισπανικό θρόνο και απογοητευμένος αποφάσισε να αποσυρθεί στην πατρίδα του.

Στην πορεία του προς την Κεφαλονιά πέρασε από τη Φλωρεντία. Εκεί έτυχε να συναντήσει έναν Άγγλο ονόματι Τζον Ντάγκλας (John Douglass), στον οποίο αφηγήθηκε τις περιπέτειές του. Ο Ντάγκλας του έδωσε μια συστατική επιστολή και τον έστειλε στον Μάικλ Λοκ (Michael Lok ή Locke), πλούσιο έμπορο και πρόξενο της Αγγλίας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται τότε στην Βενετία. Ο Φωκάς εξιστόρησε τις εξερευνήσεις του και έπεισε τον τελευταίο να μεσολαβήσει ώστε η Αγγλία να του χορηγήσει δύο πλοία για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του για το πέρασμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Φωκάς ήλπιζε ακόμα πως οι Άγγλοι θα τον αποζημίωναν για όσα έχασε όταν τον αιχμαλώτισαν στις Φιλιππίνες.

Ο Λοκ προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την βρετανική κυβέρνηση, ζητώντας 100 λίρες για να πάει τον Φωκά στην Αγγλία, αλλά η απάντηση καθυστερούσε και ο Φωκάς έφυγε τελικά για την Κεφαλονιά. Το 1602 ο Λοκ έγραψε μια επιστολή στον Φωκά, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Έτσι υπέθεσε πως ο ηλικιωμένος Φωκάς είχε ήδη πεθάνει.

Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, πρωτοδημοσιεύθηκε το 1625 στο βιβλίο του Άγγλου ταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πέρτσες (Samuel Purchas, π. 1575–1626) Hakluytus Posthumus or 'Purchas His Pilgrimes Contayning a History of the World in Sea Voyages and Lande Travells by Englishmen and others. Το 1787 ο Βρετανός πλοίαρχος Τσαρλς Μπάρκλεϊ (Charles Barkley), αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, έδωσε στην περιοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγλ., Strait of Juan de Fuca).