Πριν πολλά χρόνια στο Πακιστάν σε μια πολύτεκνη οικογένεια ζούσε ένα αγόρι που το έλεγαν Ιρφάν. Ήταν ψηλό, μελαχρινό, με ωραία εκφραστικά μάτια. Ήταν 10 ετών και αγαπούσε πολύ τη μουσική. Έπαιζε φυσαρμόνικα, την είχε μάθει από έναν γεράκο στη γειτονιά του.
Όμως στη χώρα του υπήρχε πόλεμος και δε φαινόταν να τελειώνει γρήγορα. Οι γονείς του αποφάσισαν να μαζέψουν τα κυριότερα πράγματα και να φύγουν για να πάνε σε μια πιο ασφαλή χώρα, άκουγαν πως αυτή ήταν η Ελλάδα. Εκεί που μάζευαν τα πράγματα, έπεσε μια βόμβα κοντά στην περιοχή κι έγινε μεγάλη καταστροφή. Άνθρωποι καταπλακώθηκαν μέσα στα σπίτια τους, άλλοι τραυματίστηκαν, άλλοι σκοτώθηκαν. Μέσα σε αυτό το χαλασμό χάθηκε με την οικογένειά του. Τρομαγμένος έτρεξε στο λιμάνι και για καλή του τύχη εκεί βρήκε τους θείους του, που έφευγαν κι εκείνοι, και τον πήραν μαζί τους με μια φουσκωτή βάρκα που χωρούσε πολλούς. Όμως το ταξίδι για την Ελλάδα ήταν δύσκολο γιατί ήταν βράδυ, δεν ήξεραν που πήγαιναν κι η θάλασσα είχε σηκώσει μεγάλα κύματα. Κάποια στιγμή άκουσε τους θείους του να αναρωτιούνται αν θα τα κατάφερναν να επιβιώσουν. Θα τα καταφέρουμε, τους είπε θαρραλέα ο Ιρφάν κι εκείνοι του χαμογέλασαν. Όμως στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε αρχίσει να φοβάται. Μετά από αρκετές ώρες αγωνίας και φόβου είδαν μπροστά τους στεριά!
Read more