Σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση μου με μια κυρία που την ονομάζουν Βαρεμάρα ή αλλιώς Πλήξη. Λοιπόν αυτή η ενοχλητική κυρία ερχόταν κοντά μου πολύ συχνά.
Με πλησίαζε όταν έμενα χωρίς παιχνίδι, όταν έφευγαν οι φίλοι μου, όταν δεν με άφηνε η μαμά να πάρω το tamblet ή να δω τηλεόραση, όταν δεν ασχολιόταν κανείς μαζί μου, όταν ήταν ώρα να πέσω στο κρεβάτι, όταν έπρεπε να κάνω τα μαθήματα...Ερχόταν και στρογγυλοκαθόταν δίπλα μου λες και ήταν κολλητή μου.
Εγώ μόλις την έβλεπα γκρίνιαζα, παραπονιόμουν, έκλαιγα, θύμωνα.
Πόσο φοβόμουν να μείνω μόνος μαζί της! Νόμιζα ότι θα με κατασπαράξει! Ζητούσα απεγνωσμένα από τους άλλους να την διώξουν.
Κάποια στιγμή η μικρή μου αδερφή μου είπε: "Μας ζάλισες πια, βαριέσαι και βαριέσαι και τι μας νοιάζει εμάς; Εσύ βαριέσαι όπως εσύ τραγουδάς εσύ γελάς εσύ παίζεις εσύ ...κάνεις τόσα πολλά πράγματα που δεν μας τα λες. Εσύ ... βαριέσαι και τι έγινε; Ποιον νοιάζει; Μόνο εσένα".
Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Παρόλο που είχα θυμώσει μαζί της το σκέφτηκα καλά αυτό που είπε το ...νιάνιαρο. Πραγματικά εγώ ... βαριέμαι, γιατί το λέω δυνατά; Όταν τρώω ή όταν χορεύω το λέω δυνατά; Τι περιμένω από τους άλλους; Να με κάνουν να μην βαριέμαι; Γιατί; Εγώ μόνος μου δεν είμαι ικανός;
Τότε λοιπόν μου ήρθε μια ιδέα!
Μπορείς να μπεις στη θέση του πρωταγωνιστή της ιστορίας και να γράψεις την ιδέα που του ήρθε;
Προσπάθησε να συνεχίσεις την ιστορία και να μου την στείλεις.
Οι καλύτερες ιδέες θα δημοσιευτούν.