«Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ» είχε δηλώσει με νόημα ο Μάνος Χατζιδάκις ο οποίος έφυγε οριστικά, με προορισμό την «Οδό Ονείρων», σαν σήμερα, πριν από 26 χρόνια, κλείνοντας ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της μουσικής ιστορίας αυτού του τόπου. Κι η παραπάνω δήλωσή του, όπως περίτρανα αποδείχτηκε, δεν ήταν λόγια του αέρα αλλά ενσυνείδητη και αδιαπραγμάτευτη στάση ζωής. Γιατί ο Χατζιδάκις ήταν από τους μοναδικούς – αν όχι ο μοναδικός – μεγάλους καλλιτέχνες που σνόμπαρε, και μάλιστα σκληρά και δημοσίως, τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του, στιγμές και διακρίσεις που άλλοι θα παρακαλούσαν να ζήσουν…Εκείνος όμως δεν ήταν σαν τους άλλους, γι’ αυτό και υπήρξε μοναδικός!
Είναι βράδυ της 17ης Απριλίου του 1961 και από τη σκηνή της λαμπερής τελετής των Βραβείων Όσκαρ έχει μόλις ανακοινωθεί πως το Χρυσό Αγαλματίδιο για το Καλύτερο Πρωτότυπο Τραγούδι πηγαίνει στον Έλληνα συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι για το τραγούδι «Τα Παιδιά του Πειραιά» που έγραψε για την ταινία του Ζυλ Ντασσέν «Ποτέ την Κυριακή», με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη.
«Είναι στην αίθουσα ο κ. Μάνος Χατζιδάκις;» ρωτά από μικροφώνου η ηθοποιός Jayne Meadows. Θετική απάντηση, βεβαίως δεν έλαβε ποτέ μιας ο Χατζιδάκις δεν ταξίδεψε ποτέ στην Αμερική για να παραλάβει το πολυπόθητο, για την συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών, βραβείο. Επέλεξε να εκφράσει διά της εκκωφαντικής απουσίας του την κάθετη αντίθεση του σε σχέση με την συνολική φιλοσοφία του θεσμού των Όσκαρ. Εκείνη τη βραδιά όλη η Ελλάδα πανηγύριζε εκτός από τον ίδιο…
