2ον Γυμνάσιο Λαγκαδά-H κυψέλη του σχολείου μας

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΜΕΡΑ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ 2025 (ΤΣΙΡΑΜΠΙΔΟΥ)

Ηνίοχος: το ήθος ενός σεμνού νικητή
Ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα αρχαιοελληνικά αγάλματα. Ένα από τα τελειότερα έργα τέχνης της πρώιμης κλασικής χαλκοπλαστικής. Ο Ηνίοχος των Δελφών κατατάσσεται στα αξιολογότερα δημιουργήματα πολιτιστικής κληρονομιάς σε παγκόσμια κλίμακα.
Βρισκόμαστε στα τέλη Απριλίου του 1896 κοντά στο δελφικό ιερό του Φοίβου Απόλλωνα. Η μεγάλη ανασκαφή της γαλλικής σχολής των Αθηνών με επικεφαλής τον Emile Bourguet φέρνουν στο φως ένα χάλκινο άγαλμα σε φυσικό μέγεθος. Ένας ηνίοχος και μαζί του υπολείμματα από δυο πόδια αλόγων, μια ουρά, κομμάτια από το ζυγό του άρματος, ένα παιδικό χέρι. Η ανακάλυψη συνοδεύεται από μεγάλο ενθουσιασμό. Η επιγραφή που διασώθηκε σε ένα κομμάτι του λίθινου βάθρου μας ταξιδεύει στα 474 π.Χ. στους λαμπρούς Πυθιόνικους. Ο Πολύζαλος, τύραννος της Γέλας και γιος του Δεινομένη, αφιέρωσε μια μεγάλη σύνθεση τέθριππου πιθανότατα με τέσσερα άλογα στο θεό Απόλλωνα σε ανάμνηση της νίκης του στις αρματοδρομίες. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο πλούσιος Σικελιώτης τύραννος παρήγγειλε αυτό το μεγαλοπρεπέστατο αφιέρωμα για τη νίκη του αδελφού του Ιέρωνα το 470 π.Χ.
Ο εντυπωσιακός αυτός ηνίοχος δέσποζε ανάμεσα στα αφιερώματα των Δελφών ως το 373 π.Χ. οπότε σημειώθηκε ισχυρός σεισμός. Το άγαλμα καταπλακώθηκε από τις κατολισθήσεις. Ίσως πάλι μετά το σεισμό ιερείς να έθαψαν το σύμπλεγμα κάτω από τα συντρίμμια για να γλιτώσει τη σύληση των ποικίλων επιδρομέων ή τις συνήθεις ρωμαϊκές υφαρπαγές. Σημασία έχει πως ο ηνίοχος κάτω από αυτές τις συνθήκες ασφαλίστηκε και ξαναήρθε στο φως μετά από δύο χιλιετίες. Σήμερα το άγαλμα αυτό αποτελεί το κόσμημα του Μουσείου στους Δελφούς. Φιλοξενείται στην τελευταία αίθουσα όπου εκατοντάδες επισκέπτες στέκουν με θαυμασμό ολόγυρά του. Αλήθεια τι το ξεχωριστό έχει αυτός ο Ηνίοχος;
Καλλιτεχνήθηκε σε μια μεταβατική εποχή. Τέλος αρχαϊκής, αρχή κλασσικής εποχής. Λίγα χρόνια μετά τους θρυλικούς περσικούς πολέμους. Ο χαριτωμένος ηνίοχος ανήκει στα έργα του αυστηρού ρυθμού. Δε διακρίνεται πάνω του καμιά διακοσμητική υπερβολή ούτε η επιτηδευμένη χάρη των υστεροαρχαϊκών έργων. Ο δημιουργός στοχεύει αριστουργηματικά στην απόδοση του εσωτερικού ήθους του αθλητή.
Το άγαλμα αναπαριστά ένα ψηλόλιγνο έφηβο ευγενικής καταγωγής, καθώς μόνο οι αριστοκράτες είχαν την οικονομική άνεση να συντηρούν πολυτελή άρματα με πολλά άλογα. Ευγενείς έφηβοι συμμετείχαν στους πανελλήνιους αγώνες ως ηνίοχοι. Οι αρματοδρόμοι έπρεπε να έχουν μικρό βάρος και να είναι ψηλοί. Ο δελφικός ηνίοχος έχει ύψος 1,80. Οι απλές μπούκλες στους κροτάφους του προδίδουν το πολύ νεαρό της ηλικίας του. Η νικητήρια ταινία με ένθετο ασημί μαίανδρο κοσμεί τα μαλλιά του Δεμένη στο πίσω μέρος του κεφαλιού πέφτει ελεύθερα στον αυχένα. Ίσως να είχε και πολύτιμους λίθους.
Η όψη του ωστόσο δεν αποπνέει καθόλου έπαρση ούτε αλαζονεία. Αντίθετα τα εκφραστικά του μάτια, με τους ένθετους οφθαλμούς από λευκό σμάλτο και καστανό όνυχα, μαρτυρούν μια εξαιρετική ηρεμία και σεμνότητα. Ο έφηβος δεν απεικονίζεται την ώρα του αγώνα. Καμία ένταση δεν υπάρχει επάνω του. Πραγματοποιεί το γύρο του θριάμβου, παρελαύνει και το πλήθος τον χειροκροτεί, αλλά το βλέμμα του είναι στο κενό, υποδεικνύοντας την ανάτασή του εξαιτίας της νίκης του. Ορθάνοιχτα τα μάτια του με βλεφαρίδες από ένθετα ελάσματα, γεμάτα ευτυχία, μαγνητίζουν κι εκπέμπουν την κλασική ισορροπία. Στα χείλη του δεν υπάρχει κανένα αρχαϊκό μειδίαμα, κανένα ίχνος αλαλαγμού. Ελαφρώς ανοιχτά τόσο όσο για να αχνοφαίνονται τέσσερα ασημένια δόντια. Έκφραση μετρημένη, αναδύεται μια ήρεμη αυτοπεποίθηση, μια εσωτερική δύναμη. Η κίνηση είναι στιγμιαία, αλλά και αιώνια.
Το πρόσωπο του ηνίοχου πραγματικά μαγνητίζει. Αλλά και η όλη περιβολή του εντυπωσιάζει. Είναι ντυμένος με μια ξυστίδα, το χαρακτηριστικό ένδυμα των αρματοδρόμων. Χύνεται ελεύθερα ως τους αστραγάλους χωρίς να διαγράφει το σώμα. Πάνω από τη μέση συγκρατεί το ρούχο μια απλή ζώνη ενώ δύο ιμάντες – ο λεγόμενος ανάλαβος - περνούν σταυρωτά πίσω από τις μασχάλες σαν δυο τιράντες που εμποδίζουν το ένδυμα να φουσκώνει από τον άνεμο κατά τη διάρκεια των αγώνων. Το τελείωμα του χιτώνα με τις βαθιές κατακόρυφες πτυχώσεις προβάλλει τη στερεή κορμοστασιά του ενώ παράλληλα παραπέμπει στις ραβδώσεις ιωνικού κίονα.
Στο δεξί του χέρι διαγράφεται μια φλέβα καθώς με τα μακριά λεπτά του δάχτυλα σφίγγει τα ηνία. Ακόμη πιο αξιοθαύμαστες είναι οι λεπτομέρειες στην ανατομία των πελμάτων ειδικά αν σκεφτούμε πως ο ηνίοχος ήταν τοποθετημένος μέσα σε άρμα και τα πόδια του δε θα φαίνονταν. Αυτές οι λεπτομέρειες οδηγούν τους μελετητές στην υπόθεση πως δημιουργός υπήρξε ο Πυθαγόρας από το Ρήγιο, καθώς οι μορφές αυτού του καλλιτέχνη χαρακτηρίζονται από ρυθμό, συμμετρία και φροντίδα στην απόδοση και της παραμικρής λεπτομέρειας. Άλλα ονόματα που προτάθηκαν είναι ο Κριτίας ή ο Κάλαμις.
Η μορφή του Ηνίοχου αποτελεί αναμφίβολα ένα αριστουργηματικό έργο τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Εκπέμπει όμως και πολλαπλά μηνύματα σε κάθε σύγχρονο «αθλητή» που τρέχει πάνω στο άρμα της ζωής. Το όλο παράστημα του νεαρού μαρτυρεί το μυστικό της επιτυχίας του: ισχυρή θέληση, αυτοπειθαρχία, ταπεινότητα μπροστά στο θρίαμβο, αυστηρή προσήλωση στο στόχο. Ένας νικητής συγκρατημένος και σοβαρός. Στην κλασική εποχή αυτό το ήθος του αθλητή προβάλλεται ως ιδεώδες. Γιατί όχι και σήμερα; Σε μια εποχή που περίσσεψε η υπεροψία ο σεμνός ηνίοχος μας καλεί σε εσωτερική αναθεώρηση αξιών.

Στυλιανός Κυριακίδης: Μια νίκη για την Ελλάδα!

Συχνά άνθρωποι απλοί κρύβουν μέσα τους πλούσια αποθέματα ηρωισμού που τα κληρονόμησαν όχι τόσο από τη στενή οικογένεια όσο από το βαρύτατο κι ένδοξο ιστορικό παρελθόν της πατρίδας μας. Μια τέτοια περίπτωση υπήρξε και ο Στυλιανός Κυριακίδης. Πρόκειται για ένα αγροτόπαιδο γεννημένο στα 1910 στην Πάφο. Από μικρός νιώθει μια ακατανίκητη επιθυμία να τρέχει αποστάσεις χιλιομέτρων. Η κλίση του τον οδηγεί στον αθλητικό σύλλογο Λεμεσού. Το 1934 μετακομίζει στην Αθήνα κι εκεί συνεχίζει ως μέλος του Παναθηναϊκού Αθλητικού ομίλου να προπονείται και να συμμετέχει σε αγώνες. Παράλληλα βγάζει μεροκάματο εισπράττοντας λογαριασμούς της ΔΕΗ. Ως μέλος της εθνικής ομάδας διακρίνεται σε πανελλήνιους και βαλκανικούς αγώνες στίβου με λαμπρές επιτυχίες. Μάλιστα καταρρίπτει το ρεκόρ του Σπύρου Λούη στο Μαραθώνιο. Ο Λούης τον συγχαίρει από καρδιάς: «Παιδί μου, Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες». Η ευχή λειτουργεί μέσα στη νεανική καρδιά ως ιερή παρακαταθήκη.
Το 1936 ο Κυριακίδης συμμετέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου. Ακολουθούν τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Σε μια εισβολή στο σπίτι του οι Γερμανοί βρήκαν το άλμπουμ από το 1936 στο Βερολίνο με πρώτη μια φωτογραφία του Χίτλερ! Έκτοτε δόθηκε εντολή να μην ενοχλεί κανείς τον Κυριακίδη κι αυτός αξιοποίησε την ευμένεια προς το πρόσωπό του και έκρυβε στο υπόγειο αλεξιπτωτιστές συμμάχους που έφευγαν μετά για την Αίγυπτο.
Φτάνουμε στα 1946. Στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου. Παίρνει τότε μια ριψοκίνδυνη απόφαση. Να πάει στη Βοστώνη όπου θα πραγματοποιηθεί ο 50ος Διεθνής Μαραθώνιος. Λαχταρούσε και μόνο με την παρουσία του να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικανούς για να βοηθήσουν το λαό μας. Φανερώνει στη σύζυγό του την επιθυμία του. Η αντίδραση σαφώς υπήρξε έντονη. Εξάλλου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για τα απαιτούμενα έξοδα. Την παρακαλά να πουλήσουν το ραδιόφωνο και την κουζίνα. Τελικά, συγκεντρώνει χρήματα που αρκούν μόνο για τον πηγαιμό.
Στις 4 Απριλίου 1946 φτάνει στη Βοστώνη και η πρώτη του κίνηση είναι να προσκυνήσει στην εκεί εκκλησία. «Πήγα στην αγία Τριάδα κι άναψα το κερί μου». Οι εφημερίδες αντιμετωπίζουν την άφιξή του μάλλον περιπαιχτικά, τον χαρακτηρίζουν ο «κοκαλιάρης Έλληνας».
Οι γιατροί της επιτροπής τον απορρίπτουν ως καχεκτικό. Του δηλώνουν πως δε μπορεί να πάρει μέρος, γιατί θα κινδυνέψει θανάσιμα. Τότε ο Στυλιανός υπογράφει πως αναλαμβάνει ο ίδιος την ευθύνη, γνωρίζοντας τον κίνδυνο που διατρέχει.
20 Απριλίου 1946. Ώρα 12.00 μ.μ. Λίγο πριν έλαβε τηλεγράφημα από τη σύζυγό του πως πήγαν με τα παιδιά στην αγία Φιλοθέη και παρακάλεσαν την Παναγία να νικήσει ο μπαμπάς.
Οι αθλητές παίρνουν θέση. Ένας Έλληνας ομογενής του βάζει ένα χαρτάκι στο χέρι. Από τη μια γράφει «η ταν η επί τας» κι από την άλλη «νενικήκαμεν». Δίνεται το σήμα. Ο Κυριακίδης μένει με τους τελευταίους. Αυτή ήταν η τακτική του. Μετά τα 10 μίλια πλησιάζει τους 15 που προπορεύονταν ενώ 4 – 5 είχαν ξεχωρίσει μπροστά. Πρώτος το μεγάλο φαβορί, ο αμερικανός Τζον Κέλι. Τότε ο Κυριακίδης άνοιξε το βήμα. Σε μια ελληνική εφημερίδα δήλωσε εκ των υστέρων : «Έβλεπα μπροστά μου δακρυσμένες μορφές πονεμένων συμπατριωτών μου που μου έλεγαν “Νίκησε. Νίκησε για μας”! Τότε τα πόδια μου έβγαλαν φτερά, πετούσα σ’ έναν άυλο κόσμο με τη βοήθεια της Παναγιάς.»
Στην τελευταία ανηφόρα ένας ηλικιωμένος άντρας κραύγασε: «Για την Ελλάδα, Στέλιο μου. Για τα παιδιά σου.» Τότε με όσα σωματικά αποθέματα του έμειναν τερμάτισε φωνάζοντας: «For Greece». Παραλήρημα ενθουσιασμού γύρω του! Οι δημοσιογράφοι τον πλησίασαν λέγοντας με θαυμασμό: Ο άντρας που κέρδισε σήμερα είναι από την χώρα των τριακοσίων του Λεωνίδα, είναι από τη χώρα του ’40».
Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν απόρησε με την ήττα του χρυσού πρωταθλητή Κέλι. «Πώς έχασες από τον κοκαλιάρη κι αδύναμο Έλληνα;». Ο αμερικανός απάντησε ειλικρινέστατα: «Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα, για μια ιδεολογία.»
Ο Τρούμαν υποδέχτηκε τον Κυριακίδη με τιμές για να τον συγχαρεί. Του πρότεινε χρήματα πολλά. Και τότε άκουσε την αφοπλιστική απάντηση. «Για μένα δε θέλω τίποτα. Μόνο για την Ελλάδα. Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου.»
Μετά τη νίκη ο Στυλιανός Κυριακίδης έμεινε περίπου ένα μήνα στην Αμερική. Στις διάφορες εκδηλώσεις προς τιμήν του παρακαλούσε Αμερικανούς και Έλληνες ομογενείς να βοηθήσουν την Ελλάδα που αντιμετώπιζε φτώχεια φοβερή και ανέχεια. Συγκεντρώθηκαν 250.000 δολάρια και η οικογένεια Λιβάνου έστειλε δυο πλοία φορτωμένα με είδη πρώτης ανάγκης. Η συγκίνηση που προκάλεσε ο πατριώτης μαραθωνοδρόμος είχε ως αποτέλεσμα η Αμερική να στείλει κι άλλα 400.000 δολάρια βοήθεια στην Ελλάδα πριν από το σχέδιο Μάρσαλ. Αυτή η οικονομική ενίσχυση ονομάστηκε «πακέτο Κυριακίδη»!
Στις 23 Μαΐου 1946 επιστρέφει στην Αθήνα. Ένα εκατομμύριο Έλληνες από όλη την Ελλάδα τον υποδέχονται με συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη.
Σήμερα στο Αθλητικό Μουσείο Μασαχουσέτης υπάρχει προς τιμήν του Έλληνα αθλητή μόνιμη έκθεση με ονομασία: «Στυλιανός Κυριακίδης – Τρέχοντας για την ανθρωπότητα». Μάλιστα το 2004 στο πρώτο μίλι της διαδρομής Μαραθωνίου στη Βοστώνη τοποθετήθηκε ένα άγαλμα που απεικονίζει το Σπύρο Λούη να δείχνει το δρόμο προς τη νίκη στον Κυριακίδη που τρέχει.
Μακάρι να προβάλλονται τέτοια υγιή πρότυπα στην εποχή μας και να γίνονται γνωστές και οι μικρές πλην διόλου ασήμαντες ευλαβικές λεπτομέρειες της ζωής τους που φανερώνουν βαθιά πίστη σε αξίες και ιδανικά. Στις μέρες μας που ασφυκτιούμε μέσα στον απελπιστικό κλοιό βαριάς ηθικής σήψης η αγνή φιλοπατρία του Στυλιανού Κυριακίδη αποτελεί πηγή ενθάρρυνσης για όλους μας. Σίγουρα ο καθένας μας αγωνιζόμενος για το «εμείς» από το δικό του μετερίζι μπορεί να σηκώσει τούτον τον τόπο μια στάλα ψηλότερα.

Κωνσταντίνος Τσικλητήρας: Χρυσό στη φιλοπατρία!

Γεννήθηκε στην Πύλο τον Οκτώβριο του 1888. Καταγόταν από οικογένεια εύπορη και αριστοκρατική. Πρόκειται για το γένος Τσικλητήρα των μεγάλων πολιτικών, δικαστικών και ιατρών. Ο Κωνσταντίνος, ψιλόλιγνο παιδί με ισχυρότατη θέληση και πόθο για τα υψηλά, μεγαλώνει άνετα στο πλούσιο αρχοντικό τους. Ποτέ δεν ανοίγει την αυλόπορτα, γιατί συνηθίζει να πηδά μ’ ένα σάλτο πάνω από τα κάγκελα. Από αυτή την παιδική συνήθεια διαγνώσθηκε η ιδιαίτερη κλίση του στον αθλητισμό γενικότερα και στο άλμα ειδικότερα. Και να, που μετακομίζει έφηβος πια στην Αθήνα κι επιδίδεται με πείσμα σε προπονήσεις. Κερδίζει στους πανελλήνιους αγώνες, καταρρίπτει τα ρεκόρ, αλλά δεν ικανοποιείται. Βάζει στόχο τους Ολυμπιακούς αγώνες και κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Κερδίζει 2 ασημένια στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 1908 και συνεχίζει. Το 1912 στη Στοκχόλμη παίρνει 1 χάλκινο, ενώ στις 25 Ιουνίου 1912 κατακτά το πολυπόθητο χρυσό στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς. Είναι πλέον το μεγάλο φαβορί της Ελλάδας, γνωστός παντού, φημισμένος. Ο κόσμος τον υποδέχεται πανηγυρικά στο σταθμό. Μέσα σε κλίμα θριάμβου το πλήθος τον συνοδεύει με επευφημίες μέχρι το γήπεδο του Πανελληνίου, στο Πεδίον του Άρεως.
Στην Ελλάδα στο μεταξύ ετοιμάζονται πολεμικές συγκρούσεις. Τον Οκτώβριο του ‘12 ξεσπά ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος. Οι Έλληνες στρατολογούνται. Καταφτάνουν ομογενείς εθελοντές από Αμερική και Αυστραλία. Ο χρυσός Ολυμπιονίκης έχει το δικαίωμα να επικαλεστεί τις λαμπρές αθλητικές του διακρίσεις και να απαλλαγεί. Όμως ήδη από τις 6 Σεπτεμβρίου ενημέρωσε γραπτώς τον πατέρα του για την αμετάκλητη απόφασή του να πολεμήσει στο μέτωπο. Οι αντιδράσεις των δικών του υπήρξαν έντονες. Ο Κωνσταντίνος όμως στα τέλη του μήνα κατατάσσεται με πολύ ζήλο εθελοντικά στο Στρατολογικό Γραφείο Καλαμάτας. Θεωρεί πως ως γνήσιος Έλληνας Ολυμπιονίκης οφείλει να δώσει πρώτος το γενναίο παράδειγμα. [Το χρυσό παιδί της Ελλάδας δε μπορούσε να λείπει από αυτή την κοινή προσπάθεια του ελληνικού λαού.]
Θαυμαστής του πρωταθλητή υπήρξε και ο πρίγκιπας Νικόλαος που μαζί με άλλα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα ήθελαν να «προστατεύσουν» τον χρυσό ολυμπιονίκη για να εξασφαλίσουν μετάλλια και στην Ολυμπιάδα του 1916. Ο πρίγκιπας επεμβαίνει παρακωλύοντας τη στρατολόγηση του Κωνσταντίνου. Έγιναν πολλές κι επίμονες προσπάθειες να τον κρατήσουν τουλάχιστον στο Φρουραρχείο Αθηνών, να τον ασφαλίσουν σε κάποια θέση γραφείου. Και τότε η απάντηση του νεαρού αθλητή ήταν συγκινητική: «ντρέπομαι να φύγω από το μέτωπο και να πάω στα μετόπισθεν για να σωθεί η ζωή μου.»
Μέσα στην καρδιά αυτού του Ολυμπιονίκη σιγοκαίει και μια άλλη αγάπη… Πάνω από φίλαθλος, είναι φιλόπατρις. Ο προπάππος του Νικόλαος Τζικλητήρας όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση το 1821 εγκατέλειψε τη Βοστόνη, αφού εκποίησε την περιουσία του, και επαναπατρίστηκε στην επαναστατημένη Ελλάδα για να συμμετάσχει στον αγώνα. Μέσα στις φλέβες του εγγονού ρέει αίμα ηρωικό...
Παρόλο που έφτασε στο ζενίθ της κοσμικής δόξας, ιεραρχεί μέσα του ως ανώτερο ιδανικό την πατρίδα. Νιώθει προσβλητική την υπερπροστατευτική συμπεριφορά των ανωτέρων του. Δε θέλει να διαφέρει από τους υπόλοιπους στρατιώτες εξαιτίας των αθλητικών του διακρίσεων. Η συνείδησή του υποφέρει και μόνο στην ιδέα μιας άνισης μεταχείρισης. Αισθάνεται χρέος να αγωνιστεί για την πατρίδα του κι αυτό φαίνεται και στο γράμμα προς τη μητέρα του. Ενοχλείται από τις παρεμβάσεις των γονέων που τον κατέστησαν λοχία σιτιστή για να μην κινδυνεύσει. Απογοητεύεται από τους αξιωματικούς που του αναθέτουν να συνοδεύει αιχμαλώτους κι οποιαδήποτε άλλη δουλειά τον απομάκρυνε από το μέτωπο. Μένει σταθερός στην απόφασή του να παραμείνει και να πολεμήσει. Τελικά, ο νεαρός φιλόπατρις προσβάλλεται από μηνιγγίτιδα κι αρρωσταίνει βαριά. Ήταν 10 Φεβρουαρίου 1913 όταν έλαβε το τελευταίο και υπέρτατο στεφάνι… αυτό της θυσίας για την πατρίδα. Ήταν μόλις 25 ετών.
Συχνά αναφέρονται τέτοια μεγάλα ονόματα του αθλητισμού ως υγιή πρότυπα για τη νέα γενιά. Αξίζει όμως διπλά και τρίδιπλα να θέσουμε ενώπιον της νέας γενιάς αυτές τις άγνωστες πτυχές προσώπων που μπορούν να αποτελέσουν παραδείγματα ιεράρχησης αξιών και ιδανικών, για να μιμηθούν τα ελληνόπουλα όχι την επίμονη άσκηση ενός ανταγωνιστικού πρωταθλητισμού, αλλά μια ευγενική και ηρωική φιλοπατρία και την τελική επιλογή μιας όντως πετυχημένης και διαχρονικής καριέρας που στεφανώνει όχι με χρυσό, αλλά με αμάραντο στεφάνι δόξας.

Γράμματα στην κυρία Αγλαΐα Πισή (ΤΣΙΡΑΜΠΙΔΟΥ)

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΡΗΤΟΙ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΡΗΤΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

ΑΓΙΑΣΜΟΣ 2025 ! (ΤΣΙΡΑΜΠΙΔΟΥ)

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ! (2025 – 2026)

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2025-2026

Νίκος Νικολάου-Δημιουργική Ανακύκλωση από τους μαθητές της Γ’ Γυμνασίου

Αποχαιρετισμός – Ιούνιος 2025 (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ)

Μέσα σε κλίμα χαράς και συγκίνησης στο τέλος της φετινής σχολικής χρονιάς αποχαιρετήσαμε δύο εκλεκτούς μας συναδέλφους που συνταξιοδοτούνται με μια μικρή συναδελφική γιορτούλα. Πρόκειται για τον υποδιευθυντή μας και μαθηματικό, κ. Βαΐτση Κωνσταντίνο, και για τη θεολόγο μας, κ. Λιάτρου Μοσχιανή. Τους ευχόμαστε από καρδιάς ό,τι καλύτερο στη νέα σελίδα της ζωής τους!

Ήταν μια πολύ γλυκιά συνάντηση με τραγούδι, με κέφι, με πολλή αγάπη, με πολλές ευχές και όμορφες αναμνήσεις ετών! Καλό καλοκαίρι σε όλους!

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ :

2024-2025: Τέλος σχολικής χρονιάς!!!

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα όμορφο χωριό, που το λέγαν Κολχικό ζούσε μια ομάδα καθηγητών με πολύ κέφι κι ενθουσιασμό!

Μια ακόμη σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της! Από το Σεπτέμβριο συνέβησαν πολλά και ποικίλα… τόσο στην προσωπική ζωή του καθενός μας όσο και στη σχολική μας ζωή. Πάντως τα παλέψαμε από κοινού σαν μια οικογένεια… Περιστατικά δύσκολα με ένταση, αλλά και χαριτωμένα. Χαρές κι επιτυχίες, αλλά και προβλήματα. Κάθε μέρα αντιμετωπίζαμε μαζί τα μικρά και τα μεγάλα περιστατικά. Ο καθένας με το δικό του τύπο, μια μοναδική κι ανεπανάληπτη προσωπικότητα. Κάποιοι από εμάς πιο ομιλητικοί κι άλλοι λιγομίλητοι, άλλοι παρορμητικοί, χειμαρρώδεις κι άλλοι πιο διστακτικοί, άλλοι χιουμορίστες και πειραχτήρια κι άλλοι πιο σοβαροί, άλλοι πιο αυστηροί κι άλλοι πιο επιεικείς, άλλοι πιο δυναμικοί κι άλλοι πιο διακριτικοί. Κι αυτή η ποικιλία στους χαρακτήρες είναι που δημιουργεί το μωσαϊκό της μικρής μας κοινότητας, που λέγεται «οι συνάδελφοί» μου. Οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι καθημερινά τη μισή μου μέρα στην εργασία μου, τα πρόσωπα με τα οποία συνεργάζομαι, επικοινωνώ… Ασφαλώς και δεν ωραιοποιούμε την κατάσταση… υπάρχουν φορές που και διαφωνήσαμε, ίσως και να συγκρουστήκαμε… άνθρωποι είμαστε ζωντανοί με διαφορετικές απόψεις… όμως, το ωραίο είναι να μπορούμε στο τέλος να βρίσκουμε λύσεις και να μη μένει ούτε το παραμικρό κρατούμενο στις καρδιές μας. Να μένει μόνο η αγάπη, η καλή καρδιά, η καλή διάθεση, για το κοινό καλό όλων των παιδιών αλλά και όλων των συναδέλφων μας…

Και τώρα που φτάσαμε στις τελευταίες ημέρες βρισκόμαστε στην ευχάριστη και συγκινητική αυτή στιγμή που ως οικογένεια αποχαιρετούμε 2 εκλεκτούς συναδέλφους μας με τις πιο εγκάρδιες ευχές μας!