Αγαπητή Άρτεμις,
Όταν σκέφτομαι τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και το Θράσκος Γκρειντζ αισθάνομαι μια μελαγχολία και έναν φόβο. Νιώθω μελαγχολία επειδή μου έχει λείψει να δουλεύω στα Ανεμοδαρμένα Ύψη και να φροντίζω την αγαπημένη μου Κάθι και τον άντρα της τον Χέρτον.Αλλα και να εργάζομαι για την μαμά της Κάθι την Κάθριν όπου είχε πεθάνει λίγα λεπτά αφότου γεννήθηκε η κόρη της .Νμίζω θα αναρωτιέσαι όμως γιατί νιώθω φόβο . Νιώθω φόβο κυρίως μετά την συζήτηση που είχα με τον κύριο Λόκγουντ όπου ανέφερε τον εφιάλτη που είδε όταν φιλοξενήθηκε στο χρόνια ακατοίκητο δωμάτιο όπου έμενε η Κάθριν. Μου αφηγήθηκε ότι τον πήρε ο ύπνος διαβάζοντας τα βιβλία της και είδε στον ύπνο του την Κάθριν να του μιλάει και να λέει να την αφήσει να μπει μέσα επειδή εδώ και 20 χρόνια δεν έχει βρει ανάπαυση. Επίσης μου είπε ότι όταν το ανέφερε στον κύριο Χιθκλιφ όπου ήταν κολλητός φίλος της Κάθριν έβαλε τα κλάματα και άρχισε να της μιλάει. Αλλά ακόμη νιώθω φόβο επειδή με το που πέθανε ο κύριος Χιθκλιφ έφυγα εγώ και το υπόλοιπο προσωπικό για να μείνουν μόνα τους τα φαντάσματα. Αυτό με ανατριχιασε πολύ
Με εκτίμηση
Κύρια Νέλλη από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη