Αγαπητή Ζαχαρένια,
Πριν λίγο καιρό έπρεπε να αποφασίσω αν θα πήγαινα στο Μαροκούρ μαζί με την άρρωστη μητέρα μου, για να δούμε τους συγγενείς του πατέρα μου. Η μητέρα δεν κατάφερε να φτάσει ως στο Μαροκούρ, γιατί πέθανε επειδή δεν μπορούσαμε να της προσφέρουμε αρκετή φροντίδα και τα λεφτά δεν μας έφταναν για να πάρει τα κατάλληλα φάρμακα , να γίνει καλά και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Εκτός αυτού του γεγονότος, που με έκανε να αισθανθώ θλίψη, απογοήτευση,μελαγχολία , αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε και τον γάιδαρό μας. Είμαι και γι' αυτό το γεγονός στεναχωρημένη ,αφού τον είχα ως συντροφιά μου. Δύσκολες μέρες!
Τελικά, αναχώρησα μόνη μου για το Μαροκούρ. Ήταν δύσκολο ταξίδι και αισθανόμουν φοβισμένη και κυρίως αγχωμένη! Πάλι καλά¨ στα μισά του δρόμου βρέθηκε ένα καλό κοριτσάκι, η Ροζαλία, και με βοήθησε να πάω στο προορισμό μου,αφού και εκείνη πήγαινε εκεί που πήγαινα και εγώ. Όταν με βοήθησε αρκετά βρήκα αρχικά το δικό μου σπίτι,δουλειά σε εργοστάσιο και έκανα μεταφράσεις επιστολών στα γαλλικά. Τώρα όμως βρήκα τους συγγενείς μου και μένω μαζί τους, ενώ έμαθα να κάνω πολλά πράγματα μόνη μου, όπως να ράβω δικά μου ρούχα και να μαγειρεύω. Έκανα συχνά τραπέζι στην Ροζαλία και έμαθα τί πραγματικά σημαίνει οικονομία!Γενικά θα ήθελα να σου πω ότι αισθάνομαι υπερήφανη και χαρούμενη!
Νομίζω ότι ξεδιπλώθηκε μια άλλη Περίνα από μέσα μου!
Με εκτίμηση,
Περίνα.
"Με οικογένεια", του Έκτορα Μαλό.