Αγαπητή Αντριανα
Όταν ξύπνησα από αυτό το αλλόκοτο όνειρο και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν δίπλα στην αδερφή μου ένιωσα ένα συναίσθημα ανακούφισης και ασφαλείας να με περιβάλλει που κατάφερα επιτελούς να ξεφύγω από τον κόσμο της τρέλας στο οποίον ήμουν παγιδευμένη. Παρόλο όμως που ήξερα ότι αυτό το όνειρο με έβγαλε έξω από την συνηθισμένη και συν αμάν βαρετή καθημερινότητα, μπορώ να πω ότι μου άρεσε και νοιώθω μελαγχολία σκεφτοντας όλα αυτά που δεν θα καταφέρω να ξανακούσω και να ξανά δω,πράγματα τα οποία ακούγονται ανήκουστα,πράγματα τα οποία μόνο ένα παιδί μπορεί να σκεφτεί,ένα παιδί που η φαντασία του οργιάζει. Όμως αυτό δεν ήταν ένα απλό όνειρο νεμεν περιείχε όντα ανύπαρκτα που δύσκολα ένα μυαλό μπορεί να δημιουργήσει,όμως όλα αυτά που έζησα μέσα στο ίδιο μου το όνειρο, μέσα στην ίδια μου την φαντασία,σε κάτι που εγώ η ίδια δημιούργησα,σε κάτι που πήγαζε από μέσα μου,από αυτά που καθημερινά περνάω σαν ένα παιδί που η ενηλικίωση και το άγχος της καθημερινότητας εισβάλλουν ακόμα και μέσα στην ίδια του την φαντασία,με έκαναν να συνειδητοποιήσω την τρομερή καταπίεση και το τρομερό άγχος που εις χωρούν μέσα στο μυαλό και την παιδική ψυχή.Το
γεγονός ότι δεν μπορώ να αποφύγω ότι η κοινωνία έχει ετοιμάσει για εμένα, ώστε να είμαι μια έτοιμη,σωστή ενήλικας για να βγω έξω σε αυτόν τον κόσμο που δεν ονειρεύτηκα ως ένα παιδί που η φαντασία του ταξιδεύει,τόσο μακριά που μπορούσε ακόμα να φανταστεί την ζωή του ως μια ώριμη και επιτυχημένη ενήλικας,όμως ακόμα και αυτό το έχουν καταστρέψει,έχουν καταστρέψει τα πάντα που μπορεί ένα παιδί να έχει, ακόμα και την παιδική αθωότητα. Πραγματικά δεν ξέρω που θα οδηγήσει όλο αυτό, κάθε παιδί να νοιώθει τέτοιο άγχος που να του τρώει τα σωθικά, να νοιώθει παγιδευμένο μέσα σε μια κρυστάλλινη γυάλα προσπαθώντας να βγει έξω αλλά η κοινωνία μας να μην του το επιτρέπει κάνοντας το να νοιώθει καθημερινά πως βυθίζεται όλο και περισσότερο μέσα σε αυτή την γυάλα. Όσο για εμένα το μόνο που ξέρω είναι ότι νοιώθω καταπιεσμένη από τα πρέπει της κοινωνίας νοιώθω ότι δεν έχω άποψη για ότι και αν συμβαίνει γύρω μου,ότι δεν έχω λόγω ακόμα και στην ίδια μου την ζωή νοιώθω ότι θέλω να αρχίζω να φωνάζω αφήστε με να ζήσω όπως θέλω χωρίς να μου επιβάλλεται τα δικά σας θέλω γιατί είμαι παιδί,ένα παιδί που θέλει να ζήσει μια ανέμελη παιδική ηλικία.
Με εκτίμηση
Αλίκη
Η Αλίκη στην χωρά των θαυμάτων