Αν ο 18ος και ο 19ος αιώνας είναι οι αιώνες των επαναστάσεων (της Αμερικανικής, της Γαλλικής, της Ελληνικής), το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα είναι μία ηρωική εποχή. Οι δικοί μας ήρωες αγωνίστηκαν στα βουνά της Αλβανίας το 1940, έκαναν αντίσταση στους Γερμανούς και αγωνίστηκαν για να κατοχυρωθούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στο ελληνικό κράτος που φτιάχτηκε, αφού διώξαμε τους Γερμανούς.
Ο αγώνας αυτός, ο αγώνας, δηλαδή, για ένα ισχυρό, ανεξάρτητο ελληνικό κράτος (δημοκρατικό και ευνομούμενο, όπως ζητούσαν πολύ παλαιότερα ο Ρήγας και ο Κοραής), με κατοχυρωμένα τα δικαιώματα των πολιτών στην ελευθερία και την ισότητας φτάνει στο αποκορύφωμά του με την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο της Αθήνας (αλλά και σε άλλες πόλεις), τον Νοέμβριο του 1973. Αυτό γιορτάζουμε στην πραγματικότητα σήμερα. Τον παντοτινό αγώνα που κάνουμε οι άνθρωποι, όταν νιώθουμε ότι χάνουμε την ελευθερία μας.
Αν θέλετε να δείτε τι συνέβη εκείνες τις 3 ημέρες στο Πολυτεχνείο, δείτε το παρακάτω βιντεάκι:
Αν θέλετε να πάτε λίγο πιο βαθιά και να μάθετε τι πριν και μετά το Πολυτεχνείο, δείτε το παρακάτω βίντεο:
Πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί για εκείνες τις ημέρες. Από αυτά ξεχωρίζω και σας προτείνω να ακούσετε τα παρακάτω:
Το παραδοσιακό κρητικό τραγούδι "Πότε θα κάμει ξαστεριά" που τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης στο Πολυτεχνείο τις μέρες εκείνες:
"Το σφαγείο" στο οποίο ο Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει την κράτηση και τη φυλάκισή του στις φυλακές της Χούντας μαζί με τον φίλο του Ανδρέα Λεντάκη ("Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα" λέει ένας στίχος). Οι δύο φίλοι βρίσκονται σε διπλανά κελιά και επικοινωνούν με χτύπους στον τοίχο κάθε βράδυ ("τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ").
"Που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά""Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό..."
Αλλά πιο πολύ απ' όλα τα τραγούδια ξεχωρίζω το "Εμείς που μείναμε..." που μιλά για εμάς που τιμάμε τη μνήμη των αγώνων των παιδιών του Πολυτεχνείου και "στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό" και...
"...θα τρώμε το πρωί
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι,
ένα τσαμπί σταφύλι από τ' αμπέλι
και δίχως πια του φόβου το τριβέλι,
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή"
Προτείνω να το βάλετε δυνατά, να δείτε τους στίχους και να το τραγουδήσετε...