ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΜΟΥ - 4ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ

ΜΑΡΚΟΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ– Ο ΑΓΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Ο Μάρκος Μπότσαρης (Σούλι Θεσπρωτίας, 1790 - Καρπενήσι Ευρυτανίας, 9 Αυγούστου 1823) ήταν Έλληνας οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και καπετάνιος των Σουλιωτών. Για τις συνολικές του υπηρεσίες και τη μεγάλη συνεισφορά του στον αγώνα, μετά θάνατον έλαβε τιμητικά τον στρατιωτικό βαθμό του Στρατηγού. Ο πατέρας του, όπως και ο παππούς του Γιώργης Μπότσαρης, υπήρξαν από τις επιφανέστερες μορφές της περιοχής του Σουλίου στην Ήπειρο. Ο Μάρκος Μπότσαρης δραστηριοποιείτε στην Ήπειρο από το 1820-1822 και συγκεκριμένα στις μάχες της Βογόρτσας, στα Δερβίζιανα, στο Κομπότι, στις μάχες της Πλάκας και του Πέτα και στην πολιορκία της Άρτας. Στα τέλη του 1822 συμμετείχε στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου και τα Χριστούγεννα υπερασπίζεται με μόνο 35 άνδρες το τείχος της πόλης από τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη και τότε με παρέμβαση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου του έδωσαν τον τίτλο του στρατηγού της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας.

Το καλοκαίρι του 1823 προσπάθησε να ανακόψει το δρόμο στα τούρκικα στρατεύματα που επέδραμαν προς τη δυτική Ρούμελη. Στις αρχές Ιουλίου ο Μουσταής πασάς, επικεφαλής 15.000 επίλεκτων ανδρών, εκστράτευσε εναντίον της Επανάστασης και σύντομα κατέφθασε ο Ομέρ πασάς και ο Σούλτζη Κόρτσα με τα πολυάριθμα στρατεύματα τους.Τη νύχτα της 8-9 Αυγούστου του 1823 μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλα και άλλους 450 Σουλιώτες επιτέθηκε κατά των τουρκικών στρατευμάτων στο Κεφαλόβρυσο τού Καρπενησίου(Μάχη του Κεφαλόβρυσου).Σκοπός του Μπότσαρη ήταν η σύλληψη των αξιωματικών και συγκεκριμένα του Μουσταή. Οι Αλβανοί είχαν λάβει ελλιπή αμυντικά μέτρα, γεγονός που οδήγησε σε πολλές απώλειες από πλευράς τους. Και οι τουρκικές απώλειες υπήρξαν βαριές, περίπου 800-1.500 άνδρες, σε αντίθεση με τις ελληνικές που ήταν ελάχιστες. Επίσης οι Έλληνες άρπαξαν 690 τουφέκια, 1.000 πιστόλια, δύο σημαίες, πολλά άλογα και μουλάρια και άλλα είδη.Δυστυχώς όμως αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν όταν διαπίστωσαν ότι ο Μπότσαρης είχε πέσει νεκρός από σφαίρα που τον χτύπησε στο δεξί μάτι και με θριαμβική πομπή μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι όπου και ενταφιάστηκε.

.

Η έξοδος του Μεσολογγίου.

Στις 25 Δεκεμβρίου του 1825 άρχισε η δεύτερη φάση της πολιορκίας του Μεσολογγίου.  Ο Μιαούλης δεν μπορούσε να διασπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό και να τροφοδοτήσει την πόλη. Τρόφιμα δεν υπήρχαν και οι πολιορκημένοι έτρωγαν φύκια, δέρματα, ποντίκια και γάτες!

Αποφασίστηκε να γίνει έξοδος την νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων (9 προς 10 Απριλίου 1826). Όμως, το σχέδιο της εξόδου, είτε προδόθηκε, είτε δεν εφαρμόστηκε σωστά κι έτσι οι δυνάμεις του Ιμπραήμ κατέσφαξαν με τα γιαταγάνια τους μαχητές της ελευθερίας.

Μέσα στο Μεσολόγγι είχαν αρχίσει οι σφαγές. Ο δημογέροντας Χρήστος Καψάλης, όταν κυκλώθηκε από τους εισβολείς στο σπίτι του, όπου είχαν συγκεντρωθεί τραυματίες, γέροντες και γυναικόπαιδα, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη. Οι απώλειες των Ελλήνων κατά την έξοδο ήταν 1.700 που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι. Γύρω στα 6.000 γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα. Οι απώλειες για τους τουρκοαιγύπτιους ανήλθαν σε 5.000 άνδρες. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έγραψε την ποιητική του σύνθεση «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι».

Β΄ πολιορκία του Μεσολογγίου

Στις 15 Απριλίου 1825 έφθασε προ του Μεσολογγίου ο Κιουταχής με μια πανίσχυρη στρατιά 20.000 ανδρών. Αμέσως άρχισε την πολιορκία της πόλης. Την οργάνωση της άμυνας ανέλαβε τριμελής επιτροπή υπό τους Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο, Δημήτριο Θέμελη και Γεώργιο Καναβό.  Εντός του Μεσολογγίου υπήρχαν 10.000 άτομα, εκ των οποίων 4.000 άνδρες, άριστοι πολεμιστές από την Ήπειρο και την Αιτωλοακαρνανία και ακόμη 1.000 άνδρες.

Κατά την α φάση της πολιορκίας (15 Απριλίου - 12 Δεκεμβρίου 1825) το Μεσολόγγι πολιορκήθηκε μόνο από τις δυνάμεις του Κιουταχή. Οι επιθέσεις του αποκρούστηκαν από τους υπερασπιστές της πόλης. Ο Μιαούλης από τη θάλασσα ενίσχυε με πολεμοφόδια και τρόφιμα τους πολιορκημένους. Στις 24 Ιουλίου, 1.000 ρουμελιώτες πολεμιστές με αρχηγό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη ανάγκασαν τον Κιουταχή να αποσύρει τις δυνάμεις του.

Όμως, στις αρχές Νοεμβρίου, ο κοινός στόλος Τούρκων και Αιγυπτίων αποβίβασε 8.000 Αιγύπτιους στρατιώτες με αρχηγό τον Ιμπραήμ. Οι πολιορκητές αριθμούσαν 25.000 άνδρες. Οι Έλληνες είχαν να αντιπαρατάξουν 4.000 μαχητές.

Η καταστροφή των Ψαρών

Το 1824 ο σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ αποφάσισε να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και με τη βοήθεια του Μεχμέτ Αλί της Αιγύπτου να καταστείλει την Επανάσταση των Ελλήνων. Στις 19 του Ιούνη 1824 τουρκικός στόλος (140 πολεμικά και 88 μεταγωγικά με 14 χιλιάδες άνδρες) υπό τον Χοσρέφ πασά απέπλευσε από τη Μυτιλήνη και στις 20 του Ιούνη έφτασε στις βόρειες ακτές των Ψαρών, όπου κατόρθωσαν να αποβιβάσουν αγήματα. Στο μεταξύ, από τις 8 του Ιούνη οι Ψαριανοί υπό την πίεση των 1.200 Θεσσαλών και των 20.000 προσφύγων από τη Μικρά Ασία και τα νησιά του Αιγαίου, που βρίσκονταν στο νησί, είχαν αποφασίσει να αντιτάξουν άμυνα μόνο στην ξηρά. Στις 21 του Ιούνη οι Τούρκοι προχώρησαν από τον όρμο Κάναλο προς Νότο. Οι υπερασπιστές των Ψαρών, πιστοί στο σύνθημα «Ελευθερία ή θάνατος», αντέταξαν ηρωική άμυνα. Οι υπερασπιστές του Φτελιού έβαλαν φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατινάχτηκαν μαζί με εισβολείς. Το ίδιο έκαναν και στο Παλιόκαστρο. Τέλος, οι Τούρκοι έφτασαν στην πρωτεύουσα, όπου κατέστρεψαν και λεηλάτησαν τα πάντα, κατέσφαξαν πολλούς και έφυγαν παίρνοντας αιχμαλώτους. Μόνο 16 πλοία και με 3.000 περίπου Ψαριανούς και μερικούς πρόσφυγες διέφυγαν. Η ελληνική κυβέρνηση τούς όρισε προσωρινή διαμονή τη Μονεμβασία και μετά την απελευθέρωση τούς εγκατέστησε στην αρχαία Ερέτρια, σε οικισμό που ονομάστηκε Νέα Ψαρά. Η τραγωδία των Ψαρών συγκίνησε το μαχόμενο ελληνικό έθνος. Προκάλεσε βαθιά αίσθηση και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, της οποίας η συμπαράσταση δυνάμωσε. Πολλοί φιλέλληνες ποιητές ύμνησαν τον ηρωισμό των Ψαριανών.

Μακρυγιάννης

Ο Μακρυγιάννης γεννήθηκε το 1797 στην περιοχή Αβορίτι Δωρίδας.
Υπήρξε σπουδαίος αγωνιστής του 1821.  Το επίθετο Μακρυγιάννης του το έδωσαν οι συμπολεμιστές του λόγω του αναστήματος του.
Το 1820 έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Από εκείνη τη στιγμή και μετά συμμετείχε
σε πολλές μάχες και το 1824 ανακηρύχθηκε Στρατηγός. Χαρακτηριστικά το 1825,
όταν ο στρατός του Ιμπραήμ επιτέθηκε στους Μύλους του Άργους με περισσότερο
από τέσσερις χιλιάδες στρατό, ο Στρατηγός πλέον Μακρυγιάννης με 300 στρατιώτες
κατάφερε να τον αντιμετωπίσει και να τον αποκρούσει.
Υπερασπίστηκε με πάθος την Ακρόπολη το 1826 προβάλλοντας αντίσταση στον
Κιουταχή, καθώς για περισσότερο από ένα χρόνο είχε οριστεί φρούραρχος. Κατά τη
διάρκεια των μαχών είχε τραυματιστεί πέντε φορές και τα τραύματα του αυτά θα τον
βασάνιζαν μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Μακρυγιάννης εκτός από την πολεμική του δράση είχε ενεργή συμμετοχή και στα
πολιτικά πράγματα. Μετά την αναδιοργάνωση του Ελληνικού Κράτους διετέλεσε
μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας. Πρωταγωνίστησε στην επανάσταση
της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 για την παραχώρηση Συντάγματος από τον Βασιλιά
Όθωνα, με αποτέλεσμα να δικαστεί για εσχάτη προδοσία. Καταδικάστηκε αρχικά σε
θάνατο για να μετατραπεί στη συνέχεια η ποινή σε κάθειρξη 10 ετών.
Οι γραμματικές του γνώσεις, που τις απέκτησε σε μεγάλη ηλικία, περιορίζονταν στην
ανάγνωση και γραφή των 24 γραμμάτων της αλφαβήτου, χωρίς τόνους, πνεύματα
και σημεία στίξης. Τα απομνημονεύματα του: «δυστυχήματα εναντίον της πατρίδας
και θρησκείας» - (1829 - 1850), θεωρούνται ιστορικό ντοκουμέντο.
Πέθανε το 1864 στην Αθήνα σε ηλικία 67 ετών.

Η Ναυμαχία του Γέροντα

Χρονολογία	29 Αυγούστου 1824
Τόπος	Νοτιοανατολικό Αιγαίο
Έκβαση	Νίκη των Ελλήνων
Αντιμαχόμενοι
Έλληνες επαναστάτες | Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ηγετικά πρόσωπα
Ανδρέας Μιαούλης                                                            Γεώργιος Σαχτούρης                                                        Νικολής Αποστόλης |Ισμαήλ Γιβραλτάρ |Χοσρέφ Πασάς
Δυνάμεις
70 Σκάφη 800 Πυροβόλα |1 Δίκροτο |25 Φρεγάτες |25 Δρόμωνες |50 Πάρωνες & Ημιολίες |300 Μεταγωγικά |50.000 Ναύτες & Στρατιώτες |2.500 Πυροβόλα
Απολογισμός
- |27 βυθισμένα πλοία

Α΄ πολιορκία του Μεσολογγίου

Μετά την καταστροφική, για τους Έλληνες επαναστάτες, μάχη του Πέτα (4 Ιουλίου 1822),  ο Ομέρ Βρυώνης και ο Κιουταχής μαζί με  8.000 άνδρες κατευθυνθήκαν και πολιόρκησαν το Μεσολόγγι  (25 Οκτωβρίου). Ο Γιουσούφ Πασάς με τον στόλο είχε αποκλείσει την πόλη από τη θάλασσα. Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και ο Μάρκος Μπότσαρης με 700 περίπου πολεμιστές ανέλαβαν την υπεράσπιση του Μεσολογγίου. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα μόλις έφθαναν για ένα μήνα. Στα μέσα Νοεμβρίου στολίσκος από 11 πλοία υπό τον Ανδρέα Μιαούλη διέσπασε τον θαλάσσιο αποκλεισμό του Μεσολογγίου. Αποβίβασε περίπου 1.000 άνδρες υπό τους Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Ανδρέα Ζαΐμη και Κανέλλο Δεληγιάννη και προμήθευσε με τροφές και πολεμοφόδια τους υπερασπιστές του. Οι  πασάδες αποφάσισαν έφοδο. Η επίθεση προγραμματίστηκε για τη νύχτα της 24ης προς 25η Δεκεμβρίου, με την ελπίδα ότι οι μαχητές θα εγκατέλειπαν τους προμαχώνες και θα πήγαιναν στις εκκλησιές για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Τους Έλληνες ειδοποίησε όμως ο γραμματικός του Ομέρ Βρυώνη, Γιάννης Γούναρης  κι έτσι η φρουρά παρέμεινε στις θέσεις της πανέτοιμη για την επίθεση. Κατά την έφοδο, οι Οθωμανοί υπέστησαν πανωλεθρία και οι δύο πασάδες αποφάσισαν να λύσουν την πολιορκία στις 31 Δεκεμβρίου 1822.

Πρώτη Πολιορκία του Μεσολογγίου
Ελληνική Επανάσταση του 1821
Χρονολογία	25 Οκτ. 1822- 31 Δεκ. 1822
Τόπος	Μεσολόγγι
Έκβαση	Νίκη των Ελλήνων Οι Τούρκοι λύνουν την Ά πολιορκία και αποχωρούν
Αντιμαχόμενοι
Έλληνες επαναστάτες  Οθωμανική αυτοκρατορία
Ηγετικά πρόσωπα
Μάρκος Μπότσαρης, Αλέξ. Μαυροκορδάτος Μαυρομιχάλης, Λόντος Ομέρ Βρυώνης, Μεχμέτ Ρεσίτ πασάς Κιουταχής
Δυνάμεις
600 άνδρες + 1.500 από την Πελοπόννησο 8.000 στρατιώτες
Απώλειες
4 νεκροί, 2 τραυματίες 500 νεκροί

Γεώργιος Καραϊσκάκης -Μάχη Αναλάτου Φαλήρου

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν αγωνιστής της Επανάστασης του 1821.Γεννήθηκε το 1782 στη Σκουληκαριά Άρτας και πέθανε το 1827.Η μητέρα του, μετά τον θάνατο του πρώτου της συζύγου, έγινε καλόγρια, γι’ αυτό και του έμεινε η προσωνυμία <<ο γιος της καλογριάς>>
Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το 1820 προσπάθησε να υποκινήσει επανάσταση στην περιοχή της Βόνιτσας , χωρίς όμως επιτυχία. Το Δεκέμβριο του 1821 ανέλαβε καπετάνιος στην περιοχή των Αγράφων. Κατηγορήθηκε όμως ότι ερχόταν σε μυστικές συνεννοήσεις με τους Τούρκους και κηρύχθηκε ένοχος εσχάτης προδοσίας, στερούμενος τα αξιώματά του. Ωστόσο αποκαταστάθηκε και ανέλαβε την διοίκηση του στρατοπέδου της Άμφισσας.
Το 1825 επιτέθηκε στον Κιουταχή που πολιορκούσε το Μεσολόγγι. Μετά τη πτώση του Μεσολογγίου διορίζεται αρχιστράτηγος της Στερεάς και εγκαθιστά το στρατόπεδο του στην Ελευσίνα. Τον Απρίλιο του 1827 κινήθηκε για την απελευθέρωση της Αθήνα από τον Κιουταχή. Σε βοήθεια του έσπευσαν στρατεύματα από την Πελοπόννησο και αρκετοί φιλέλληνες. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης δέχτηκε μια σφαίρα και ξεψύχησε την άλλη μέρα. Τα τελευταία του λόγια πριν πεθάνει ήταν : "Εγώ πεθαίνω αλλά να είστε μονοιασμένοι να βαστήξετε την πατρίδα"

Η Μάχη Ανάλατου (Φαλήρου)

Έγινε στις 24 Απριλίου 1827 στην περιοχή Ανάλατος (σημερινός Νέος Κόσμος, Αθήνα). Οι αντιμαχόμενοι ήταν οι Έλληνες και Οθωμανική αυτοκρατορία. Τα ηγετικά πρόσωπα ήταν 6 όπως : ο Λόρδος Κόχραν, ο Ρίτσαρντ Τσώρτς, ο Κίτσος Τζαβέλλας και  ο Μακρυγιάννης για τους Έλληνες  και ο Κιουταχής και ο Ομέρ Πασάς της Καρύστου από την πλευρά των Οθωμανών. Και οι απώλειες ήταν πολλές.

Οι Έλληνες σε αυτή τη μάχη ηττήθηκαν.

https://images.app.goo.go/4ukR2gMRDfC9TxQ2A
https://images.app.too.gl/VEytAex7qPDHHkZf6

Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) – Άλωση της Τρίπολης

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, γνωστότερος ως Νικηταράς γεννήθηκε το 1782 στα Μεσσήνια. Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1849. Ήταν Έλληνας οπλαρχηγός και ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Έμεινε γνωστός και μέσα από το ψευδώνυμο του, ως Τουρκοφάγος. Θάφτηκε στο πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Συμμετείχε στις μάχες : Μάχη του Βαλτεσίου, Μάχη των Δολιανών και Βερβένων, Άλωση της Τριπολιτσάς, Μάχη των Δερβενακίων, Μάχη του Αγιονορίου, Μάχη του Μεχμέταγα , Μάχη της Αράχωβας.

Η Άλωση της Τριπολιτσάς ή σφαγή της Τριπολιτσάς ονομάζεται στη νεότερη ελληνική ιστορία η κατάληψη της πόλης της Τρίπολης στις 23 Σεπτεμβρίου 1821. Για το ίδιο γεγονός χρησιμοποιείται ο συνοπτικός τίτλος Απελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Η πολιορκία (από τις αρχές Ιουνίου) και εν τέλει η άλωση (23 Σεπτεμβρίου 1821) της Τριπολιτσάς αποτέλεσαν καθοριστικό σταθμό στην πορεία της Ελληνικής Επανάστασης, δεδομένου ότι είχαν ως αποτέλεσμα τη σταθεροποίηση της και την επικράτηση των Ελλήνων σε όλη την Πελοπόννησο, πλην ορισμένων φρουρίων.

Να μια εικόνα με τον Νικήτα Σταματελόπουλο

https://images.app.goo.gI/dzjE2J51D5aDtJXc7