Οι σκέψεις μου πάνω σε στοχασμούς του Γ. Σεφέρη

"Και η προσωπική µου εµπειρία µου δείχνει πως το πράγµα που µε βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρηµένοι στοχασµοί ενός διανοούµενου, αλλά η πίστη και η προσήλωσή µου σʹ έναν κόσµο ζωντανών και περασµένων ανθρώπων· στα έργα τους, στις φωνές τους, στο ρυθµό τους, στη δροσιά τους. Αυτός ο κόσµος, όλος µαζί, µου έδωσε το συναίσθηµα πως δεν είµαι µια αδέσποτη µονάδα , ένα άχερο στʹ αλώνι. Μου έδωσε τη δύναµη να κρατηθώ ανάµεσα στους χαλασµούς που ήταν της µοίρας µου να ιδώ. Κι ακόµη, µʹ έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώµα που µε γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν."

 (Γ. Σεφέρης, Δοκιμές ,τ.2 , εκδ. Ίκαρος , Αθήνα 1974, σελ. 175-177)

Ο Σεφέρης στο κείμενο του ‘’Δοκιμές’’ αναφέρεται στους ανθρώπους που “πέρασαν” και στους ‘’ζωντανούς’’. Για τους ανθρώπους που ‘’πέρασαν’’ πιστεύει πως πρέπει να τους έχουμε στη σκέψη μας και να έχουμε την προσοχή μας για όσα έκαναν. Για τους ‘’ζωντανούς’’ πάλι αξίζει να συνεχίσουν τα έργα τους, να μην μένουν στα λόγια και στις στις σκέψεις, αλλά να τα πραγματοποιούν.   

    Οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι σαν ένα άχυρο που δεν ξέρει που το πηγαίνει ο αέρας. Όσοι απέκτησαν την δύναμη να κρατηθούν στους χαλασμούς είναι οι άνθρωποι που ''έχουν ρίζες''. Δηλαδή, όπως το δέντρο έχει ρίζες και μπορεί να ζει, έτσι και ο άνθρωπος έχει τις δικές του ρίζες, τους προγόνους του, την ιστορία του, που τον βοηθάνε να ζει σωστά στο παρόν και θα τον βοηθήσουν να συνεχίσει την πρόοδό του και στο μέλλον.