ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ αναφέρεται στην  ικανότητα του ατόμου να:

• διαχειρίζεται τα συναισθήματά του
• αντιμετωπίζει δημιουργικά τις αντιξοότητες
• επιδεικνύει κατανόηση προς τους άλλους διαχειρίζεται τα συναισθήματά του
• αντιμετωπίζει δημιουργικά τις αντιξοότητες
• επιδεικνύει κατανόηση προς τους άλλους

    Στρατηγικές για την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης των παιδιών

• Ενσυναίσθηση
• Επίγνωση και αναγνώριση των συναισθημάτων των παιδιών
• Βοήθεια στο παιδί προκειμένου να εκφράσει λεκτικά τα συναισθήματά του
• Καθορισμός ορίων και βοήθεια για την επίλυση προβλημάτων

ΠΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

 Παιδιά και γονείς βρίσκονται πια σε μια φάση ηρεμίας, όσον αφορά τη σχέση τους. Για τους γονείς πέρασε η βρεφική και νηπιακή ηλικία που απαιτεί συναισθηματική διαθεσιμότητα και ικανότητα πλήρωσης των άμεσων αναγκών του παιδιού τους. Τα παιδιά, πάλι, της σχολικής ηλικίας διανύουν μια πιο ήρεμη «φαινομενικά» περίοδο, καθώς σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία βρίσκονται στην «λανθάνουσα φάση» της ψυχοσυναισθηματικής τους ανάπτυξης, όπου οι συγκρούσεις της βρεφικής ηλικίας είτε έχουν λυθεί, είτε έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα και αυτό που φαίνεται να τα απασχολεί είναι η σχέση τους με το σχολικό περιβάλλον. Το έργο των γονιών μπορεί να διαφοροποιείται αρκετά στη διάρκεια αυτής της περιόδου, γιατί διαφοροποιούνται οι ανάγκες των παιδιών τους· παραμένει, όμως, εξίσου σημαντικό και καθοριστικό, καθώς τα πρώτα χρόνια της σχολικής φοίτησης των παιδιών τους θα καθορίσουν τη μελλοντική επίδοση αυτών σε θέματα μάθησης, αυτοεκτίμησης και διευκόλυνσης των κοινωνικών τους σχέσεων

Οι ενήλικες μπορούμε να αρχίσουμε να τα βοηθούμε,

(α))μιλώντας μαζί τους για τα συναισθήματα τους και υποστηρίζοντας τα να καταλάβουν τα συναισθήματα τους. Είναι σημαντικό να απενοχοποιήσουμε τα συναισθήματα. Κανείς δεν είναι  υπεύθυνος για αυτά που νιώθει, μόνο για το πως διαχειρίζεται τα όσα νιώθει. Αυτό είναι ανάγκη να το πιστέψουμε πρώτα εμείς και μετά να το περάσουμε και στα παιδιά μας.

β) Μένοντας κοντά στο παιδί καθώς προσπαθεί να καταλάβει και να "δουλέψει" με τον θυμό του. Δίνοντας του το μήνυμα πως είμαστε εκεί, πως δεν το απορρίπτουμε, πως δεν το αγαπούμε μόνο όταν είναι "καλό παιδί".

γ) Βοηθώντας το παιδί να εκφράσει με θετικό τρόπο τον θυμό του. Μαθαίνοντας του να λέει "με εξοργίζει όταν ο φίλος μου ... (κάνει ή λέει κάτι)" κι όχι "μισώ τον φίλο μου". Έτσι αρχίζει να κατανοεί τα συναισθήματα και τις ανάγκες του και όχι να κάνει προσωποποιήσεις και προβολές.

Εμποδίζοντας τον θυμό να διογκωθεί. Δίνοντας διεξόδους (μη επιθετικές) όπως δυνατότητες φυσικής εκτόνωσης (τρέξιμο, φωνές), έντονου παιχνιδιού

Τεχνικές όπως καταγραφή των αρνητικών συναισθημάτων σε χαρτί και μετά καταστροφή του χαρτιού ή εκτόνωση μέσω ζωγραφικής, συχνά μπορούν ν' αποδειχθούν χρήσιμες.

δ) Με το να είμαστε εμείς ένα καλό παράδειγμα διαχείρισης θυμού.

Τέλος   η   διαχείριση   θυμού   δεν   πρέπει  να   εφαρμόζεται   όταν  γίνονται ξεσπάσματα αλλά να είναι μέρος της διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας.