Συνοπτικά Προφίλ Χώρα Άνθρωποι Ζώα και φυτά Οικονομία Ιστορία και πολιτική Καθημερινότητα Φαγητά Παιδιά και σχολείο Χαρακτηριστικά Γιορτές
Πρώτοι κάτοικοι στην Ιρλανδία
Οι πρώτοι άνθρωποι στην Ιρλανδία έφτασαν πριν από περίπου 10.000 χρόνια, κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Ήταν κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες που ζούσαν σε μικρές ομάδες. Η Νεολιθική εποχή στην Ιρλανδία ξεκίνησε περίπου το 4.500 π.Χ. κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν τρόφιμα και να εκτρέφουν ζώα. Επίσης, άρχισαν να κατασκευάζουν μόνιμους οικισμούς. Παράγονταν κεραμικά. Χτίστηκαν μεγαλιθικές κατασκευές, όπως για παράδειγμα ο τύμβος Newgrange. Ο τύμβος του Newgrange είναι ένας προϊστορικός κυκλικός τάφος που βρίσκεται στην κομητεία Meath της Ιρλανδίας. Χτίστηκε κατά τη διάρκεια της Νεολιθικής εποχής, περίπου το 3.200 π.Χ., και είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα μνημεία αυτής της εποχής στην Ευρώπη.Άλλο σπουδαίο μνημείο της εποχής είναι ο πέτρινος κύκλος Grange κοντά στο Limerick.Χτίστηκε κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού, περίπου το 2.500 π.Χ., και είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα μνημεία αυτής της εποχής στην Ιρλανδία. Η Εποχή του Χαλκού στην Ιρλανδία ξεκίνησε περίπου το 2.500 π.Χ. κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν χάλκινα εργαλεία και όπλα. Επίσης, άρχισαν να κατασκευάζουν κυκλικούς τάφους, που είναι χαρακτηριστικοί της Εποχής του Χαλκού.
Κέλτες στην Ιρλανδία
Η Εποχή του Σιδήρου στην Ιρλανδία ξεκίνησε περίπου το 700 π.Χ. κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν σιδερένια εργαλεία και όπλα. Επίσης, άρχισαν να κατασκευάζουν οχυρώσεις και να αναπτύσσουν ένα πιο περίπλοκο κοινωνικό σύστημα.. Οι Κέλτες (ένα αρχαίο φυλετικό σύνολο που ζούσε κυρίως στην κεντρική και δυτική Ευρώπη κατά την προϊστορική και την αρχαία περίοδο) μετανάστευσαν στην Ιρλανδία περίπου το 600 π.Χ. και έφεραν μαζί τους την κέλτικη γλώσσα τους. Περιελάμβαναν έναν αριθμό φυλών.
Οι Κέλτες σχημάτισαν πολυάριθμα βασίλεια στην Ιρλανδία, τα οποία στη συνέχεια ομαδοποιήθηκαν σε πέντε μεγάλα βασίλεια που αντιστοιχούσαν στις ιστορικές επαρχίες: Munster, Connacht, Ulster, Leinster και Meath.
Οι Κέλτες άφησαν πίσω τους οχυρώσεις όπως duns (στρογγυλά πέτρινα κτίρια), raths (στρογγυλά χωματουργικά έργα) και cránnogs (τεχνητά νησιά από κορμούς δέντρων).
Εκχριστιανισμός της Ιρλανδίας
Ο εκχριστιανισμός της Ιρλανδίας ήταν μια μακρά και σταδιακή διαδικασία που ξεκίνησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. και ολοκληρώθηκε τον 8ο αιώνα. Ο πιο σημαντικός παράγοντας που συνέβαλε στον εκχριστιανισμό της Ιρλανδίας ήταν η δράση του Αγίου Πατρίκιου, ενός Βρετανού ιεραπόστολου που γεννήθηκε στην Ουαλία γύρω στο 385 μ.Χ.
Ο Άγιος Πατρίκιος αιχμαλωτίστηκε από Ιρλανδούς πειρατές όταν ήταν μόλις 16 ετών και υπηρέτησε ως σκλάβος τους για έξι χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έμαθε τα ιρλανδικά και άρχισε να ενδιαφέρεται για τη χριστιανική πίστη. Τελικά κατάφερε να δραπετεύσει και επέστρεψε στην Αγγλία. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ο Άγιος Πατρίκιος επέστρεψε στην Ιρλανδία για να κηρύξει το Ευαγγέλιο ως επίσκοπος από τον Πάπα το 432. Ήταν ένας χαρισματικός ιεραπόστολος και κατάφερε να προσηλυτίσει πολλούς Ιρλανδούς στη χριστιανική πίστη. Ίδρυσε επίσης πολλές εκκλησίες και μοναστήρια σε όλη τη χώρα. Ο Άγιος Πατρίκιος είναι ο προστάτης άγιος της Ιρλανδίας και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 17 Μαρτίου.
Ο Χριστιανισμός έρχεται στην Ιρλανδία
Τον 4ο αιώνα ο χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ιρλανδία, πιθανότατα μέσω του εμπορίου με την Αγγλία και τη Γαλλία. Το 431 ο Πάπας Σελεστίνος έστειλε έναν άνδρα ονόματι Παλλάδιο στην Ιρλανδία. Ωστόσο, σκοτώθηκε λίγο μετά την άφιξή του.
Στη συνέχεια, το 432, ένας άνδρας που ονομαζόταν Πατρίκιος έφτασε στην Ιρλανδία. Ο Πατρίκιος γεννήθηκε πιθανότατα γύρω στο 390 ή 400. Σύμφωνα με την παράδοση έζησε στη Δυτική Αγγλία μέχρι που συνελήφθη από Ιρλανδούς επιδρομείς σε ηλικία 16 ετών και μεταφέρθηκε στην Ιρλανδία ως σκλάβος. Τελικά, ο Πάτρικ κατάφερε να δραπετεύσει πίσω στην Αγγλία. Ωστόσο, τελικά επέστρεψε στην Ιρλανδία και ήταν ιεραπόστολος μέχρι το θάνατό του το 461.
Ο Πατρίκιος προσπάθησε να οργανώσει την εκκλησία στην Ιρλανδία κατά "ρωμαϊκό" πρότυπο με επικεφαλής τους επισκόπους. Ωστόσο, η ιρλανδική εκκλησία σύντομα μετατράπηκε σε ένα σύστημα βασισμένο σε μοναστήρια με ηγέτες τους ηγουμένους.
Από το 500 έως το 800 ήταν η χρυσή εποχή της ιρλανδικής εκκλησίας. Πολλά μοναστήρια ιδρύθηκαν σε όλη την Ιρλανδία και σύντομα οι Ιρλανδοί έστειλαν ιεραποστόλους σε άλλα μέρη της Ευρώπης, όπως η Σκωτία και η Βόρεια Αγγλία. Οι Ιρλανδοί μοναχοί διατήρησαν επίσης ζωντανή την ελληνορωμαϊκή μάθηση κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Στα ιρλανδικά μοναστήρια άνθισαν η μάθηση και οι τέχνες. Μια από τις σπουδαιότερες τέχνες ήταν η κατασκευή διακοσμημένων βιβλίων που ονομάζονταν φωτισμένα χειρόγραφα. Το πιο διάσημο από αυτά είναι το Book Of Kells, το οποίο δημιουργήθηκε πιθανότατα στις αρχές του 9ου αιώνα. Ωστόσο, αυτή η χρυσή εποχή έληξε με τις επιδρομές των Βίκινγκς.
Πρώιμος Μεσαίωνας και Βίκινγκς
Ακολούθησε μια περίοδος ευημερίας που διήρκεσε τρεις αιώνες. Χτίστηκαν πολυάριθμα μοναστήρια. Το τέλος αυτής της περιόδου ήρθε με τις επιδρομές των Βίκινγκς ( λαός Σκανδιναβικής προέλευσης, που από τα τέλη του 8ου ως τα τέλη του 11ου αιώνα έκαναν επιδρομές και εμπόριο από τις πατρίδες τους στη Βόρεια Ευρώπη σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και εξερευνήσεις προς τα δυτικά), οι οποίοι έκαναν επιδρομές στην Ιρλανδία από το 795 και μετά. Οι Βίκινγκς επιτέθηκαν σε μοναστήρια και άλλα θρησκευτικά ιδρύματα, καθώς και σε εμπορικούς οικισμούς. Οι επιθέσεις αυτές ήταν καταστροφικές και προκάλεσαν μεγάλο φόβο και ανησυχία στην ιρλανδική κοινωνία. Οι Βίκινγκς συνέχισαν να επιτίθενται στην Ιρλανδία για τα επόμενα χρόνια.
Ωστόσο, οι Βίκινγκς δεν ήταν μόνο επιδρομείς. Ήταν επίσης έμποροι και τεχνίτες. Τον 9ο αιώνα ίδρυσαν τις πρώτες πόλεις της Ιρλανδίας, το Δουβλίνο, το Γουέξφορντ, το Κορκ και το Λίμερικ που ήταν ξεχωριστά βασίλεια. Το βασίλειο του Δουβλίνου ήταν το πιο ισχυρό. Αυτοί έδωσαν επίσης στην Ιρλανδία το όνομά της, έναν συνδυασμό της γαελικής λέξης Eire και της λέξης land των Βίκινγκς. Με τον καιρό οι Βίκινγκς εγκαταστάθηκαν. Συγχωνεύτηκαν με τους Ιρλανδούς και αποδέχθηκαν τον χριστιανισμό.
Στα τέλη το 10ου με αρχές του 11 ουη Ιρλανδία ήταν μια χώρα που βρισκόταν σε μια περίοδο μεταβολής. Οι Βίκινγκ είχαν κυριαρχήσει στην ανατολική ακτή της χώρας για πάνω από 150 χρόνια, αλλά η ιρλανδική κυριαρχία είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Η χώρα ήταν επίσης διχασμένη σε πολλά μικρά βασίλεια, τα οποία συχνά πολεμούσαν μεταξύ τους. Το πιο ισχυρό από αυτά τα βασίλεια ήταν το βασίλειο του Μάνστερ, το οποίο κυβερνούσε την κεντρική Ιρλανδία .Ο Μπράιαν Μπορού ανέβηκε στην εξουσία το 976 και σύντομα άρχισε να επεκτείνεται την επικράτειά του. Νίκησε τους Βίκινγκς του Δουβλίνου στη Μάχη του Κλοντάρφ το 1014, η οποία θεωρείται η τελευταία μεγάλη μάχη της Νορβηγικής κατάκτησης της Ιρλανδίας. Ο Μπράιαν Μπορού σκοτώθηκε στη μάχη, αλλά ο θάνατός του σηματοδότησε το τέλος της πολιτικής αστάθειας στην Ιρλανδία και την αρχή μιας νέας εποχής ειρήνης και ευημερίας. Η νίκη αυτή έθεσε τέρμα στην απειλή των Βίκινγκς για την Ιρλανδία.
Έρχονται οι Νορμανδοί
Το 1066, οι Νορμανδοί είχαν κατακτήσει την Αγγλία. Οι Νορμανδοί ήταν ένας πολεμικός και εμπορικός λαός που προερχόταν από τη Βόρεια Γαλλία.
Κατά τη διάρκεια του 11ου και 12ου αιώνα η εκκλησία στην Ιρλανδία άνθισε και πάλι. Στις αρχές και τα μέσα του 12ου αιώνα μεταρρυθμίστηκε. Η εκκλησία αναδιοργανώθηκε με βάση τις επισκοπικές γραμμές και οι επίσκοποι έγιναν οι ηγέτες και όχι οι ηγούμενοι. Ωστόσο, ο Πάπας Αδριανός Δ΄ δεν ήταν ικανοποιημένος. Ήταν αποφασισμένος να φέρει την ιρλανδική εκκλησία στα μέτρα του. Το 1155 έδωσε στον Άγγλο βασιλιά, Ερρίκο Β', την άδεια να εισβάλει στην Ιρλανδία για να τακτοποιήσει την εκκλησία.
Το 1169, ο Ριχάρδος ντε Κλερμόν, ένας Νορμανδός ευγενής που είχε λάβει άδεια από τον βασιλιά της Αγγλίας, Ερρίκου Β', να εισβάλει στην Ιρλανδία, ηγήθηκε μιας δύναμης 600 ανδρών στην Ιρλανδία. Οι Νορμανδοί νίκησαν τους Ιρλανδούς στη Μάχη του Άσλοκ Μπόι το 1171 και ο Ερρίκος Β' ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ιρλανδίας. Οι Νορμανδοί επέκτειναν γρήγορα την εξουσία τους σε όλη την Ιρλανδία και ίδρυσαν πολλά νέα κάστρα και πόλεις.
Επειδή ήταν απόγονοι των κατακτητών της Αγγλίας, είναι επίσης γνωστοί ως Αγγλο-Νορμανδοί. Αυτό σηματοδότησε την αρχή αιώνων αγγλικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία. Πολλοί Ιρλανδοί εκδιώχθηκαν στα δυτικά του νησιού, το οποίο μέχρι τότε ήταν ελάχιστα κατοικημένο. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, οι Άγγλοι έχασαν σιγά σιγά την πραγματική κυριαρχία τους επί των Ιρλανδών. Αναμίχθηκαν με τον εκεί πληθυσμό και πήραν πολλά στοιχεία από την κουλτούρα τους.
Για να αποτρέψει την ιρλανδοποίηση των Άγγλων το 1366 το κοινοβούλιο του Κιλκένι ψήφισε ένα καταστατικό. Οι Αγγλοϊρλανδοί απαγορευόταν να παντρεύονται γηγενείς Ιρλανδούς. Απαγορεύτηκε επίσης να μιλούν γαελικά ή να παίζουν το ιρλανδικό παιχνίδι του hurling. Δεν τους επιτρεπόταν να φορούν ιρλανδική ενδυμασία ή να ιππεύουν χωρίς σέλα, αλλά έπρεπε να χρησιμοποιούν σέλα. Ωστόσο, όλες αυτές οι προσπάθειες να διατηρηθούν οι δύο φυλές χωριστές και διακριτές απέτυχαν.
Το 1315 οι Σκωτσέζοι εισέβαλαν στην Ιρλανδία ελπίζοντας να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στον πόλεμό τους με τους Άγγλους. Ο αδελφός του Ρόμπερτ Μπρους ηγήθηκε του σκωτσέζικου στρατού με σημαντική επιτυχία και στέφθηκε μάλιστα βασιλιάς της Ιρλανδίας. Ωστόσο, οι Άγγλοι έστειλαν στρατό για να του εναντιωθούν και ο ίδιος ηττήθηκε και σκοτώθηκε το 1318.
Το 1394 ο Άγγλος βασιλιάς Ριχάρδος Β' οδήγησε στρατό στην Ιρλανδία για να προσπαθήσει να επαναφέρει τον αγγλικό έλεγχο. Οι Ιρλανδοί του υποτάχθηκαν, αλλά αμέσως εξεγέρθηκαν μόλις έφυγε. Ο Ριχάρδος επέστρεψε το 1399, αλλά αναγκάστηκε να φύγει λόγω προβλημάτων στην πατρίδα του. Από τότε ο αγγλικός έλεγχος συνέχισε να μειώνεται, ώσπου στα μέσα του 15ου αιώνα οι Άγγλοι κυβέρνησαν μόνο το Δουβλίνο και το γύρω "Pale".
Ο Ερρίκος Ζ΄ (1485-1509) προσπάθησε να θέσει την Ιρλανδία υπό έλεγχο. Το 1494 έκανε τον σερ Έντουαρντ Πόινινγκς Λόρδο-Αντιπρόσωπο της Ιρλανδίας. Το 1495 ο Πόινινγκς έπεισε το ιρλανδικό κοινοβούλιο να περάσει τον "Νόμο Πόινινγκς", ο οποίος όριζε ότι το ιρλανδικό κοινοβούλιο μπορούσε να συνεδριάζει μόνο με την άδεια του Άγγλου βασιλιά και ότι μπορούσε να ψηφίζει νόμους που είχαν προηγουμένως εγκριθεί από τον βασιλιά και τους υπουργούς του.
Ο Ερρίκος Η΄ (1509-1547) συνέχισε την πολιτική του πατέρα του να προσπαθεί να θέσει την Ιρλανδία υπό τον έλεγχό του, αλλά υιοθέτησε μια "ήπια, ήπια" προσέγγιση προσπαθώντας να κερδίσει τους Ιρλανδούς μέσω της διπλωματίας. Το 1536 το ιρλανδικό κοινοβούλιο συμφώνησε να καταστήσει τον Ερρίκο επικεφαλής της ιρλανδικής εκκλησίας. Το 1541 το ιρλανδικό κοινοβούλιο συμφώνησε να αναγνωρίσει τον Ερρίκο Η΄ ως βασιλιά της Ιρλανδίας.
Οι πρώιμοι νεότεροι χρόνοι στην Ιρλανδία (1536-1801)
Το 1541, η Ιρλανδία τέθηκε απευθείας υπό το αγγλικό στέμμα και έγινε επίσημα μέρος της Αγγλίας ως Βασίλειο της Ιρλανδίας. Ο Ερρίκος Η' ήταν πλέον και βασιλιάς των Ιρλανδών. Ενώ η πλειονότητα του πληθυσμού της Ιρλανδίας ανήκε στην καθολική πίστη, οι Άγγλοι ήταν κυρίως μέλη της προτεσταντικής Αγγλικανικής Εκκλησίας. Για το φόβο της εξέγερσης, οι Αγγλικανοί Άγγλοι εγκαταστάθηκαν επομένως στην Ιρλανδία, ιδίως στο Όλστερ στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού της Ιρλανδίας.
Ωστόσο, αυτό τροφοδότησε ακόμη περισσότερο τη δυσαρέσκεια των Ιρλανδών και έλαβαν χώρα αρκετές αιματηρές εξεγέρσεις. Το Όλστερ έγινε η καρδιά της αγγλικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία - και κέντρο συγκρούσεων. Καθολικοί και προτεστάντες συγκρούονταν ξανά και ξανά.
Τον 17ο αιώνα ελήφθησαν διάφορα μέτρα για την καταστολή των Ιρλανδών. Το ιρλανδικό εμπόριο περιορίστηκε και τα μεγάλα κτήματα βρέθηκαν κυρίως στα χέρια προτεσταντών Άγγλων. Περαιτέρω εξεγέρσεις κατεστάλησαν.
Προσάρτηση στη Μεγάλη Βρετανία το 1801 και Μεγάλος Λιμός στην Ιρλανδία 1846-1849
Το 1801 δημιουργήθηκε το "Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας", όταν η Ιρλανδία προσαρτήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία με την Πράξη της Ένωσης. Η ένωση αυτή δεν ήταν αποδεκτή από όλους τους Ιρλανδούς. Οι ρωμαιοκαθολικοί Ιρλανδοί, που αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού, ήταν αντίθετοι στην ένωση, καθώς πίστευαν ότι θα τους οδηγούσε σε περαιτέρω καταπίεση.
Από το 1846 έως το 1851, ο Μεγάλος Λιμός έπληξε την Ιρλανδία.Η αιτία του λιμού ήταν η ασθένεια της πατάτας, η Phytophthora infestans. Η ασθένεια αυτή κατέστρεψε τις σοδειές πατάτας στην Ιρλανδία, η οποία ήταν η κύρια τροφή του πληθυσμού. Πολλοί Ιρλανδοί πέθαναν από την πείνα, άλλοι μετανάστευσαν, κυρίως στις ΗΠΑ. Όταν το αγγλικό κοινοβούλιο απέτυχε να βοηθήσει σε αυτή την έκτακτη ανάγκη, οι προσπάθειες για ανεξαρτησία έγιναν ακόμη πιο έντονες.
Home Rule: Αίτημα για ανεξαρτησία
Στο κίνημα του Home Rule, οι Ιρλανδοί απαιτούσαν πλέον το δικό τους ιρλανδικό κοινοβούλιο. Αρκετά τέτοια νομοσχέδια εισήχθησαν στο (αγγλικό) κοινοβούλιο, αλλά μόνο αυτό του 1914 εγκρίθηκε. Ωστόσο, αυτό δεν εφαρμόστηκε λόγω του ξεσπάσματος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το Πάσχα του 1916, σημειώθηκε εξέγερση στην πρωτεύουσα Δουβλίνο. Έληξε αιματηρά και οι ηγέτες της εκτελέστηκαν. Παρ' όλα αυτά, η εξέγερση του Πάσχα αποτέλεσε ορόσημο στο δρόμο προς την ανεξαρτησία.
Ιρλανδικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας
Ο Ιρλανδικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας ήταν μια στρατιωτική σύγκρουση που διήρκεσε από το 1919 έως το 1921 μεταξύ του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA) και των βρετανικών δυνάμεων ασφαλείας. Ο πόλεμος ξέσπασε μετά την απορριφθείσα πράξη Home Rule από το βρετανικό στέμμα το 1918. Η πράξη Home Rule θα είχε δημιουργήσει μια αυτοκυβερνητική Ιρλανδία, αλλά η απόρριψή της από το στέμμα προκάλεσε βαθιά δυσαρέσκεια στην Ιρλανδία.
Η ιρλανδική κυβέρνηση, η οποία είχε εκλεγεί στις γενικές εκλογές του 1918 κήρυξε την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας στις 21 Ιανουαρίου 1919. Η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας και απάντησε με στρατιωτική δύναμη. Ο πόλεμος έλαβε χώρα σε όλη την Ιρλανδία, αλλά επικεντρώθηκε κυρίως στη νότια Ιρλανδία. Ο πόλεμος ήταν σκληρός και αιματηρός και έληξε το 1921 με τη Συνθήκη του Γουίνστον. Η συνθήκη δημιούργησε μια αυτοκυβερνητική Ιρλανδική Δημοκρατία στη νότια Ιρλανδία,το Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος , και κράτησε τη Βόρεια Ιρλανδία ως μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Συνθήκη του Γουίνστον ήταν μια αμφιλεγόμενη απόφαση. Πολλοί Ιρλανδοί εθνικιστές πίστευαν ότι η συνθήκη ήταν μια προδοσία των ιρλανδικών συμφερόντων, καθώς άφηνε τη Βόρεια Ιρλανδία υπό βρετανική κυριαρχία. Η υπογραφή της συνθήκης προκάλεσε διάσπαση στο ιρλανδικό εθνικό κίνημα και οδήγησε στον Εμφύλιο Πόλεμο της Ιρλανδίας, ο οποίος ξέσπασε το 1922. Ο Ιρλανδικός Εμφύλιος Πόλεμος ήταν μια στρατιωτική σύγκρουση που διήρκεσε από το 1922 έως το 1923 μεταξύ των υποστηρικτών της Συνθήκης του Γουίνστον και των πολέμιων. Το Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος υπήρξε μέχρι το 1937.
Δημοκρατία της Ιρλανδίας από το 1937 μέχρι σήμερα
Όταν ένα νέο σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ το 1937, το Ελεύθερο Κράτος έγινε η Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Η Ιρλανδία ήταν ουδέτερη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ιρλανδία αποχώρησε από την Κοινοπολιτεία το 1949.
Ο Éamon de Valera, ένας από τους ηγέτες του αγώνα για την ανεξαρτησία, κατείχε διάφορα πολιτικά αξιώματα κατά τις επόμενες δεκαετίες και υπήρξε πολλές φορές πρωθυπουργός της Ιρλανδίας και πρόεδρος της χώρας από το 1959 έως το 1973.
Η σύγκρουση της Βόρειας Ιρλανδίας διήρκεσε από το 1969 έως το 1998: οι Καθολικοί που ζούσαν στη Βόρεια Ιρλανδία απαιτούσαν την προσάρτηση στην Ιρλανδία, ενώ οι Άγγλοι Προτεστάντες, οι οποίοι είχαν έρθει κάποτε εδώ ως έποικοι, ήθελαν να παραμείνουν στη Μεγάλη Βρετανία. Υπήρξαν πολυάριθμες βίαιες συγκρούσεις. Μόνο η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής επέφερε κατάπαυση του πυρός το 1998.
Μέχρι τη δεκαετία του 1990, η Ιρλανδία ήταν μια οικονομικά αδύναμη και φτωχή γεωργική χώρα. Ωστόσο, όταν άνοιξε στις ξένες εταιρείες, εξελίχθηκε σε ένα σύγχρονο και οικονομικά ισχυρό κράτος που ονομάστηκε Κέλτικος Τίγρης. Μόνο η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 έφερε το τέλος αυτής της περιόδου.
Έκτοτε, όμως, η Ιρλανδία ανέκαμψε και η οικονομία της αναπτύχθηκε μάλιστα έντονα. Το 2002, η Ιρλανδία εντάχθηκε στην ευρωζώνη μαζί με άλλες έντεκα χώρες και έκτοτε χρησιμοποιεί το ευρώ ως νόμισμα.