Η κ. Συμεωνίδου Π., νοσηλεύτρια στο δημόσιο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για τις συνθήκες εργασίας, το θέμα των κρουσμάτων, το πως αισθάνεται στον χώρο αυτό στην εποχή του κορωνοϊού.
- Ως νοσηλεύτρια σε δημόσιο Νοσοκομείο θα ήθελα να μου πείτε πως βιώνετε την πανδημία;
Εδώ και δυο χρόνια το υγειονομικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων και ιδιαίτερα των Τριτοβάθμιων έχει πιεστεί πολύ. Μάθαμε να ζούμε με το Covid-19 και κάθε μέρα να μαθαίνουμε και κάτι νέο σε σχέση με αυτόν τον ιό και το πως συμπεριφέρεται. Είναι μια κατάσταση που βρήκε απροετοίμαστα σχεδόν όλα τα υγειονομικά συστήματα παγκοσμίως.
- Πως νιώθετε που εργάζεστε μέσα σε τόσα κρούσματα και ποια είναι η αντίδραση σας σε αυτό;
Στην αρχή δεν υπήρχε η γνώση όπως σήμερα , βαδίζαμε στο άγνωστο με φόβο ,τρόμο και ανασφάλεια.Περνώντας ο καιρός άρχισε να αυξάνεται η προσαρμοστικότητα όλων και η αποδοχή όλης αυτής της κατάστασης. Οι αντιδράσεις όλων ποικίλουν και περνούν πολλά στάδια. Τώρα πλέον νιώθω θυμό και απογοήτευση που ο κόσμος δεν εμβολιάζεται.
Δυστυχώς έχω βρεθεί στην δυσάρεστη θέση όπως και η πλειοψηφία των συνάδελφων μου να αντιμετωπίσω τον θάνατο ανθρώπων διαφόρων ηλικιών… Στους νεότερους τα πράγματα είναι χειρότερα.. αντιστοιχούμε τους άτυχους αυτούς ανθρώπους υποσυνείδητα με δικούς μας αγαπημένους ίδιας ηλικίας... Η διαχείριση όλου αυτού κάθε άλλο παρά εύκολη είναι και τα περιθώρια αντίδρασης πολύ περιορισμένα.
- Τι πιστεύετε πως είναι λάθος και έχουμε έρθει σε αυτήν την κατάσταση; πώς πιστεύετε ότι μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;
Δεν ξέρω τι πήγε λάθος αλλά ξέρω σίγουρα ότι κάποια πράγματα δεν πήγαν σωστά…Χάθηκε πολύτιμος χρόνος, πάρθηκαν λάθος αποφάσεις, δεν υπήρχε σύμπνοια στην αντιμετώπιση, δεν ακολουθήθηκαν από το σύνολο των πολιτών τα υγειονομικά πρωτόκολλα, είναι πολλά…
Στο δια ταύτα όμως θα έλεγα πως για την αντιμετώπιση χρειάζεται απαραίτητα ο εμβολιασμός, ιδιαίτερα στις κατηγορίες των ανθρώπων με υποκείμενα νοσήματα και η τήρηση των μέτρων ασφαλείας.
- Έχει επηρεάσει η βαρύτητα της δουλειάς σας την ψυχολογία σας και την στάση ζωής σας γενικότερα;
Όπως και όλων των ανθρώπων.Η αλήθεια είναι πως οι εικόνες που έχω από ασθενείς μέσα από την εντατική είναι πολύ δύσκολες. Συχνά βλέπω εφιάλτες με τα όσα έχω βιώσει στην προσπάθεια μου να κρατήσω στην ζωή μαζί με τους συναδέλφους μου ασθενείς με νύχια και με δόντια αλλά μάταια..
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και αυτοί που τα κατάφεραν με την βοήθεια μας και αποσωληνώθηκαν και βγήκαν από την εντατική. Φυσικά όμως όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα χρειαστούν περίπου ένα χρόνο για να φτάσουν σε μια φυσική κατάσταση παρόμοια με την κατάσταση που ήταν προ νόσησης και μάλιστα με πολλή δουλειά διαφόρων ειδικοτήτων.
- Αν είχατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας , τι θα ήταν αυτό;
Θα τους προέτρεπα να εμβολιαστούν και σε ατομικό επίπεδο ο καθένας να είναι υπεύθυνος, ακολουθώντας τα μέτρα ασφαλείας. Όλοι έχουμε χάσει στο περιβάλλον μας αγαπημένους ανθρώπους. Απαιτείται σύνεση και σοβαρότητα για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Για να μπορέσουμε όσο γίνεται νωρίτερα να πάρουμε όλοι τα χρόνια μας που χάθηκαν πίσω!!
Πασαλίδου Μαρία Γ5
Recent Comments