Nεοελληνικη Γλώσσα Β΄2020-2021

ΆΣΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΤΏΝ ΦΑΝΑΡΙΏΝ

ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΔΊΝΟΥΜΕ ΒΟΉΘΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΤΩΝ ΦΑΝΑΡΙΏΝ ; ΝΑΙ Ή ΌΧΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΊ ;

              Τα παιδιά των φαναριών είναι τα παιδιά τα οποία εγκαταλείφθηκαν,  διώχθηκαν ή επέλεξαν από μόνα τους να ζουν στον δρόμο , και τα οποία αναγκάστηκαν από πολύ μικρή ηλικία να εργάζονται στα φανάρια και στα βραδινά μαγαζιά.                                                                                 Κατά την γνώμη μου πρέπει όλοι οι άνθρωποι να βοηθάμε τα παιδιά αυτά και να απευθυνθούμε σε κάποιο ίδρυμα , στην εκκλησία , ή στο ορφανοτροφείο εκεί όπου το παιδί θα μπορεί να έχει όλες τις ανάγκες που χρειάζεται , όπως είναι η τροφή ,η στέγη , τα ρούχα και η μόρφωση από την οποία το παιδί θα προχωρήσει μπροστά . Επίσης τα παιδιά αυτά δεν πρέπει να τα βοηθάμε χρηματικά για τον λόγο του ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος που να τα εκμεταλλεύεται και τα χρήματα μας τελικά να πηγαίνουν στραφι

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΙΣΗΣ

Ο Στέλιος Πισής γεννήθηκε στη Λεμεσό, στην Κύπρο, το 1976 και από τα πέντε του χρόνια φάνηκε η κλίση και το ταλέντο του στη μουσική. Ξεκίνησε αυτοδίδακτος παίζοντας πιάνο. Την ίδια περίοδο όμως οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από μυϊκή δυστροφία. Λόγω των κινητικών δυσκολιών που προέκυψαν άρχισε να ασχολείται με τα ηλεκτρονικά μουσικά όργανα μια και δεν είχε πλέον την δυνατότητα να παίζει πιάνο. Στα δέκα του χρόνια δεν μπορούσε πια να περπατήσει και άρχισε να χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι. Παρ’ όλα αυτά η αγάπη του για τη μουσική τον οδήγησε να αρχίσει να παρακολουθεί εντατικά μαθήματα μουσικής με καθηγητή στο σπίτι και παράλληλα να ανακαλύψει την ικανότητα του στο τραγούδι και στη σύνθεση. Από το 1990 άρχισε να γράφει μουσική και τραγούδια. Το 1994 πήρε το πρώτο βραβείο σε παγκύπριο διαγωνισμό σύνθεσης τραγουδιού με το τραγούδι του «Είναι στολίδι τ' ουρανού», το οποίο και ερμήνευσε ο ίδιος. Τον επόμενο χρόνο βραβεύτηκε από την UNESCO, στα πλαίσια του προγράμματος «Artists across the frontiers», για το τραγούδι του «Ψηφίδες», το οποίο αναφέρεται στα ψηφιδωτά της κατεχόμενης εκκλησίας της Παναγίας της Κανακαριάς στην Κύπρο, τα οποία κλάπηκαν μετά από το 1974 και πωλήθηκαν από τους Τούρκους εισβολείς. Το 1996 μπήκε για τα καλά στο χώρο την σύγχρονης μουσικής τεχνολογίας αρχίζοντας να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό υπολογιστή και synthesizers με τη δυνατότητα πλέον να συνθέτει και να ενορχηστρώνει ο ίδιος τα κομμάτια του. Το συνεχιζόμενο δράμα της ιδιαίτερής του πατρίδας δεν τον άφησε ασυγκίνητο και ανεπηρέαστο κι έτσι έγραψε μία σειρά τραγουδιών, τα οποία ερμήνευσε ο ίδιος και κυκλοφόρησαν σε ψηφιακό δίσκο στην Κύπρο το 1997 με τον τίτλο "Ψηφίδες". Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις δόθηκαν για φιλανθρωπικό σκοπό. Αυτή ήταν και η πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του Στέλιου Πισή.

Λεονάρντο ντα Βίντσι

Ο Λεονάρντο ντι σερ Πιέρο ντα Βίντσι, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε εκτός γάμου από τον συμβολαιογράφο Πιέρο ντα Βίντσι και μια χωρική, την Κατερίνα, στο Βίντσι, στην περιοχή της Φλωρεντίας στην Ιταλία. Μαθήτευσε στο εργαστήριο του φημισμένου Ιταλού ζωγράφου Αντρέα ντελ Βερόκκιο. Μεγάλο μέρος της πρώιμης εργασιακής ζωής του το πέρασε στην υπηρεσία του Λουδοβίκου Σφόρτσα στο Μιλάνο· αργότερα εργάστηκε στη Ρώμη, την Μπολόνια και τη Βενετία. Πέρασε τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του στη Γαλλία όπου και πέθανε το 1519.

Παρότι δεν είχε επίσημη ακαδημαϊκή εκπαίδευση, πολλοί ιστορικοί και μελετητές θεωρούν τον Λεονάρντο ως το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα του «Αναγεννησιακού Ανθρώπου» και έναν αληθινό «Homo Universalis», ένα άτομο «άσβεστης περιέργειας» και «πυρετώδους εφευρετικής φαντασίας». Θεωρείται ως ένας από τους πιο πολυτάλαντους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί. Σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης Helen Gardner, το εύρος και το βάθος των ενδιαφερόντων του ήταν χωρίς προηγούμενο στην καταγεγραμμένη ιστορία, ενώ «το πνεύμα και η προσωπικότητά του μοιάζουν σε μας υπεράνθρωπα, αν και ο ίδιος ήταν μυστηριώδης και απόμακρος».Οι ακαδημαϊκοί ερμηνεύουν την οπτική του για τον κόσμο ως βασισμένη στη λογική, αν και οι εμπειρικές μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ανορθόδοξες την εποχή του.

ΕΛΕΝ ΚΕΛΕΡ

                Η Έλεν Άνταμς Κέλερ, μία από τις πιο δημοφιλείς αμερικανίδες συγγραφείς, γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου το 1880 στην Αλαμπάμα. Όσον αφορά τις κοινωνικές της δράσεις, ήταν ακτιβίστρια, μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αμερικής και των Βιομηχανικών Εργαζομένων, αλλά αγωνίστηκε σκληρά και για τα δικαιώματα των γυναικών. Σε πολύ μικρή ηλικία, ο οργανισμός της εμφάνισε μία σπάνια ασθένεια, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μείνει κωφή και τυφλή. Μέχρι τα παιδικά της χρόνια, είχε δημιουργήσει δικές της χειρονομίες, έτσι ώστε να επικοινωνεί με τους γονείς και τα αδέλφια της. 

                Σημαντικό ρόλο στην ζωή της έπαιξε η δασκάλα της, Άννα Σάιλβαν, που την στήριζε σε όλα τα βήματα της ζωής της. Όταν η Έλεν ήταν μόλις 7 ετών, η δασκάλα της τοποθετούσε διαφορετικά αντικείμενα στις παλάμες των χεριών της και με την βοήθεια της αφής έμαθε να γράφει. Η πρώτη λέξη που έμαθε ήταν η λέξη "κούκλα". Στα  18 της έτη παρακολουθούσε μαθήματα για κωφούς και τυφλούς. Μόλις ολοκλήρωσε το πρώτο έτος των σπουδών της έγινε δεκτή στο κολέγιο Radcliffe. Στην αποφοίτησή της διακρίθηκε ως το πρώτο τυφλό άτομο που πήρε πτυχίο Καλών Τεχνών (Bachelor Of Arts). Μετά τις σπουδές της, ήταν αποφασισμένη να έρθει σε επαφή με τον έξω κόσμο, ταξιδεύοντας σε παραπάνω από 40 χώρες. Επισκέφθηκε μάλιστα και την Ελλάδα, δηλώνοντας πως θαυμάζει το ελληνικό λεξιλόγιο.

                Το 1903 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της σε βιβλίο με την ονομασία: "Η ιστορία της ζωής μου", αναφέροντας λεπτομερώς τις εμπειρίες της από την πρώιμη ζωή της. Στις 14 Σεπτεμβρίου το 1964 βραβεύτηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας. Ένα χρόνο μετά εξελέγη στο National Women's Hall Of Fame.

                Σε ηλικία 88 ετών, έχοντας υποστεί πολλά εγκεφαλικά επεισόδια, η Έλεν Κέλερ δυστυχώς απεβίωσε στη 1η Ιουνίου το 1968, και κηδεύτηκε στον Εθνικό Καθεδρικό Ναό της Ουάσινγκτον. Η Έλεν Κέλερ ταυτιζόταν πάντα με τη φιλομάθεια και την βιοπάλη, καθώς η επιμονή και η θέλησή της, την οδήγησαν να γίνει σπουδαία συγγραφέας. 

Πάμπλο Πικάσο

Πάμπλο Πικάσο

Ένας από τους πιο σπουδαίους καλλιτέχνες που γνώρισε η ανθρωπότητα, ήταν ο Πάμπλο Πικάσο. Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1881 στη Μάλαγα της Ισπανίας και συγκεκριμένα ήταν ζωγράφος, γλύπτης, ποιητής, σκηνογράφος και δραματουργός. Από πολύ μικρή ηλικία έδειχνε να τον ενδιαφέρει η ζωγραφική και έτσι σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης, όπου είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του. Το 1897 δημιούργησε το 'επιστήμη και συμπόνοια', το οποίο αναδείχθηκε στην Έκθεση Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το ίδιο έτος, μετακόμισε στην Μαδρίτη, όπου θα σπούδαζε πλέον στην βασιλική ακαδημία του Σαν Φερνάντο. Αυτό όμως που ενέπνεε τον Πάμπλο καλλιτεχνικά, ήταν η ζωή γύρω του όπως οι καφετέριες, οι δρόμοι, οι άνθρωποι κ.α. Το 1899 αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην Βαρκελώνη και δεν ήταν πια ο ίδιος τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά. Ο τρόπος σκέψης του είχε αλλάξει τόσο που διέκοψε την καλλιτεχνική του εκμάθηση, όπως επίσης άλλαξε το επίθετό του σε αυτό που είναι γνωστό σε εμάς σήμερα. Κάποια από τα σημαντικότερα έργα του ήταν:

• Guernica
• Chicago Picasso
• Garçon à la pipe
• Three Musicians

To 1900 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, όπου έζησε για την υπόλοιπη ζωή του μέχρι και το 1973, που απεβίωσε λόγω καρδιακής ανεπάρκειας. Το μόνο σίογυρο είναι πως ο άνθρωπος αυτός συνεχίζει να ζει στις καρδιές μας μέσω της κληρονομιάς που άφησε στον πλανήτη και έχουμε και μεις σήμερα την ευκαιρία να θαυμάζουμε τα έργα του.

ΝΊΚ ΒΟΥΙΤΖΙΤΣ με ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΏΡΓΙΟΣ

ΝΊΚ ΒΟΥΙΤΖΙΤΣ με                                           ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΏΡΓΙΟΣ                  Ο ΝΊΚ ΒΟΥΙΤΖΙΤΣ γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1982 στη Ντουσανκα μαζί με τον ΜΠΟΡΙΣΛΑΒ ΒΟΥΤΖΙΤΣΙ και τον ΣΕΡΒΟΥΣ οι οποίοι ήταν μετανάστες         από τη Γιουγκοσλαβια. Γεννήθηκε χωρίς πλήρως σχηματισμένα άκρα. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, η μητέρα του αρνήθηκε να τον δει ή να τον κρατήσει μπροστά της, και όταν η νοσοκόμα τον κράτησε μπροστά της και αυτή και ο σύζυγός της βγήκαν έξω από το νοσοκομείο και έκαναν εμετό από το να βλέπουν τον γιό τους χωρίς άκρα, αλλά τελικά το δέχτηκαν και το κατάλαβαν ως "σχέδιο του Θεού για τον γιό τους". Αρχικά τα δάχτυλα ενός από τα πόδια του ήταν συντηγμενα. Πραγματοποιήθηκε μια επέμβαση για τον διαχωρισμό των δαχτύλων, ώστε να τα χρησιμοποιήσει ως δάχτυλα για να πιάσει. Αφού η μητέρα του, του έδειξε ένα άρθρο εφημερίδας σχετικά με μια γυναίκα που προσεύχεται με σοβαρή αναπηρία από την ηλικία των δεκαεφτά, άρχισε να μιλά στην ομάδα προσευχής του. Ο Βουιτζιτς αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο Griffith στην ηλικία των 21 με Bachelor of commerce βαθμό, με μια διπλή σημαντική στην λογιστικη και τον οικονομικο προγραμματισμό. Το 2005 ο βουιτζιτς ίδρυσε το Life without Limbs, εναν διεθνή μη κερδοσκοπικό οργανισμό και υπουργείο. Το 2007, ίδρυσε το Attitude is AAltitude, μια κοσμική εταιρεία κινητοποιήσεις ομιλίας.

Αβραάμ Λίνκολν

Ο Αβραάμ Λίνκολν ήταν ο 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Γεννήθηκε στο Χότζβιλ του Κεντάκι. Ήταν γιος του αγρότη Τόμας Λίνκολν και της Νάνσυ Χάνκς, η οποία πέθανε όταν ο Αβραάμ  ήταν 9 χρονών. Το παιδί μεγάλωσε σε φτώχεια και από μικρή ηλικία έμαθε να εργάζεται σκληρά ως αγρότης. Ωστόσο δεν το έβαζε κάτω και διάβαζε εντατικά για να τελειοποιήσει την μόρφωσή του. Αφήνοντας πίσω τα βαριά παιδικά του χρόνια, το 1830 εγκαταστάθηκε στην Νέα Ορλεάνη και κατατάχτηκε στον Αμερικανικό στρατό όπου έφτασε μέχρι τον βαθμό του λοχαγού. Το 1834 εξελέγη μέλος της Βουλής του Ιλλινόις, θέση στην οποία εκλεγόταν μέχρι το 1840. Από το 1837 αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της δικηγορίας και σε επαγγελματικό επίπεδο, ενώ το 1844 έγινε αρχηγός του κόμματος των Ουίγων. Δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να εκλεγεί στο Κογκρέσο, χωρίς όμως να διακριθεί. Επανήλθε στην πολιτική σκηνή το 1854, όταν ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα και τέθηκε επί τάπητος το θέμα της δουλείας. Αργότερα, το 1860 έθεσε υποψηφιότητα για τον προεδρικό θώκο, τον οποίο κέρδισε παρ' όλο που στις νότιες πολιτείες δεν κατόρθωσε να επιβληθεί. Οι πολιτείες του Νότου είχαν ήδη σχηματίσει δική τους κυβέρνηση με πρωτεύουσα το Ρίτσμοντ  της Βιρτζίνα. Λόγω των ιδεολογικών διαφορών που είχαν οι κυβερνήσεις του Νότου   με αυτές του Λίνκολν, τον Απρίλιο του 1861 ξεσπά ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Την Πρωτοχρονιά του 1863 υπέγραψε το περίφημο διάταγμα για την χειραφέτηση των μαύρων, το οποίο μπήκε ως τροπολογία στο σύνταγμα το 1865. Μετά από συνεχείς νίκες του στρατού, εκλέχτηκε για δεύτερη φορά πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής με ποσοστό 55%. Ο Αβραάμ Λίνκολν γνώριζε καλά τους αντιπάλους του. Στο εξωτερικό είχε να αντιμετωπίσει τον στρατό των Νοτίων και στο εσωτερικό τους τραπεζίτες δανειστές του κράτους. Ωστόσο στην ομιλία του μετά την ορκωμοσία της επανεκλογής του, διακήρυξε ότι δεν τρέφει "κακίες για κανέναν" και ότι επιθυμεί πάνω απ' όλα "ειρήνη ανάμεσά μας". Στις 14 Απριλίου 1865, ενώ βρισκόταν σε θεωρείο στο Θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον, ο Τζον Γουίλκς Μπουθ, ηθοποιός και φανατικός υποστηρικτής των Νοτίων, τον πυροβόλησε με μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο Λίνκολν αμέσως μεταφέρθηκε στο γειτονικό σπίτι σε κωματώδη κατάσταση, όπου και εξέπνευσε νωρίς το πρωί της 15ης Απριλίου. Ο δολοφόνος του κυνηγήθηκε από τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες και πολιορκήθηκε σε έναν αχυρώνα, όπου και τραυματίστηκε από πυροβολισμό των διωκτών του, πεθαίνοντας λίγο αργότερα.               Ο Αβραάμ Λίνκολν, παρ' όλες τις δυσκολίες που βίωσε όσο ήταν παιδί, άφησε πίσω του μεγάλο έργο και αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα θέλησης και προσπάθειας.     

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

Ο Στυλιανός Κυριακίδης ή Στέλιος Κυριακίδης ήταν Έλληνας αθλητής από την Κύπρο, δρομέας ημιαντοχής και αντοχής και μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου. Υπήρξε Πανελληνιονίκης, Βαλκανιονίκης, νικητής στους Παγκύπριους αγώνες και έλαβε μέρος σε δύο Ολυμπιάδες (Βερολίνο 1936, Λονδίνο 1948). Αθλητικά ανήκε στο δυναμικό του Γυμναστικού Συλλόγου Ολύμπια Λεμεσού, ωστόσο έχει λάβει μέρος σε αγώνες και ως αθλητής του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου.

Έμεινε γνωστός για την μεγάλη νίκη του στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946 που την εποχή εκείνη ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν ο πρώτος αθλητής εκτός Αμερικής-Καναδά που νίκησε στον Μαραθώνιο της Βοστώνης και ο πρώτος που χρησιμοποίησε χρονομετρητή χειρός.

Ήταν γιος των αγροτών Γιάννη και Ελένης Κυριακίδη. Με την παραμικρή αφορμή πήγαινε με τα πόδια στο απέναντι χωριό που απείχε 15 με 20 χιλιόμετρα. Έβγαλε το Γυμνάσιο στην Πάφο κι από την εφηβική του ηλικία άρχισε να παίρνει μέρος σε αγροτικούς αγώνες εκπροσωπώντας το χωριό του. Το 1930 γράφτηκε στον Γυμναστικό Σύλλογο Ολύμπια Λεμεσού τον οποίο δεν εγκατέλειψε, μέχρι και το τέλος της αθλητικής του σταδιοδρομίας ( που αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα). Για ένα μικρό χρονικό διάστημα εργάστηκε ως υπάλληλος του Δήμου Λεμεσού. Τέλος ο  Στέλιος Κυριακίδης πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987, στη Αθήνα και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας, όπου είχε το εξοχικό του.

ΜΠΕΤΟΒΕΝ

ΛΟΥΝΤΒΙΧΒΑΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ

Ο Μπετόβεν ήταν εγγονός του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν (1721-1773), ο οποίος ήταν μουσικός,

Ο Λούντβιχ ήταν παιδί του Γιόχαν Μπετόβεν και της συζύγου του Μαρίας και γεννήθηκε στη Βόννη.

Ο πρώτος δάσκαλος μουσικής του Λούντβιχ ήταν ο πατέρας του. Αργότερα είχε και άλλους τοπικούς δασκάλους, Η μουσική του εκπαίδευση ξεκίνησε όταν ήταν σε ηλικία 5 ετών και ήταν σκληρή και βάναυση, πολλές φορές κάνοντάς τον να ξεσπά σε κλάματα.  Το μουσικό του ταλέντο ήταν φανερό ήδη από πολύ νεαρή ηλικία. Ο πατέρας του Γιόχαν, πιστεύοντας στο ταλέντο του προσπάθησε να προωθήσει ως ένα παιδί θαύμα,  όταν ήταν περίπου εφτά ετών. Η πρώτη δημόσια  εμφάνισής του, έγινε το Μάρτιο του 1778.

Ξεκίνησε τις σπουδές του  με τους σημαντικούς καθηγητές μουσικής της Βόννης. Συνέθεσε τα πρώτα έξι κουαρτέτα εγχόρδων το 1798 έως 1800

Ο Μπετόβεν  κατόρθωνε να συντηρείται είτε με έσοδα από τις δημόσιες συναυλίες του είτε παράγοντας έργα κατά παραγγελία.  Ένα  τραγικό γεγονός της ζωής του Μπετόβεν ήταν η κώφωσή του. Άρχισε να χάνει την ακοή του σταδιακά από την ηλικία των 26 ετών και θεωρείται πως ήταν ολοκληρωτικά κωφός. Παρά την απώλεια της ακοής του έγραψε μουσική μέχρι το τέλος της ζωής του. Η υγεία του Μπετόβεν ήταν γενικά κακή και το 1826 επιδεινώθηκε δραστικά, γεγονός που οδήγησε και στο θάνατό του τον επόμενο χρόνο.

Στην κηδεία του Μπετόβεν, που έγινε στις 29 Μαρτίου του 1826,

Γιάννης Ατετοκούμπο

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (πλήρες όνομα Γιάννης Σίνα-Ούγκο Αντετοκούνμπο) (Ζωγράφου, Αττική, 6 Δεκεμβρίου 1994) είναι Ελληνας επαγγελματίας διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,11 μ. και αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις καλαθοσφαίρισης για τους Μιλγουόκι Μπακς και την Εθνικής Ελλάδος. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην Α2 κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης ως παίκτης του Φιλαθλητικού. Κατόπιν, επιλέχθηκε στο ΝΒΑ Ντραφτ στη θέση 15 από τους Μιλγουόκι Μπακς το 2013, όπου και εξελίχθηκε στον κορυφαίο παίκτη της ομάδας στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες και σε έναν από τους κορυφαίους παίκτες του πρωταθλήματος του NBA, όντας μεταξύ άλλων δυο φορές MVP του πρωταθλήματος (2019, 2020) και τέσσερις φορές μέλος του All-Star Game ΝΒΑ. Έχει τον αριθμό 34 στη φανέλα του και το αγωνιστικό παρατσούκλι του είναι The Greek Freak. Στις 15 Δεκεμβρίου 2020 ανανέωσε το συμβόλαιο του με τους Μιλγουόκι Μπακς για 5 χρόνια για 228 εκατομμύρια δολάρια. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Δεκεμβρίου 1994 και είναι παιδί μεταναστών από το Λάγος της Νιγηρίας, του Τσαρλς και της Βερόνικα Αντετοκούνμπο, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα το 1991. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, Φράνσις, παρέμεινε πίσω στο Λάγος με τον παππού και τη γιαγιά τους.^[7] Οι γονείς του απέκτησαν άλλους τρεις γιους στην Ελλάδα, τον Θανάση, τον Κώστα και τον Αλέξη. Ο πατέρας του Αντετοκούνμπο ήταν πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στη Νιγηρία, ενώ η μητέρα του αθλήτρια του άλματος εις ύψος. Όλα τα παιδιά της οικογένειας που γεννήθηκαν στην Ελλάδα πήραν ένα ελληνικό κι ένα νιγηριανό όνομα. Το νιγηριανό όνομα του Γιάννη είναι «Ούγκο».Αν και εκείνος με τα τρία αδέλφια του γεννηθήκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, δεν απέκτησαν αυτόματα το δικαίωμα της ελληνικής ιθαγένειας. Έως την ηλικία των 18 ετών, ο Αντετοκούνμπο δεν είχε επίσημα έγγραφα και δεν ήταν πολίτης ούτε της Ελλάδας ούτε της Νιγηρίας. Μεγάλωσε στη συνοικία των Σεπολίων. Οι συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας ήταν δύσκολες, καθώς οι γονείς του δυσκολεύονταν να βρουν εργασία και έτσι εκείνος μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του, Θανάση έβγαζαν τα προς το ζην πουλώντας γυαλιά ηλίου, τσάντες και ρολόγια στις υπαίθριες αγορές.

Ξεκίνησε να ασχολείται με το μπάσκετ το 2007και έως το 2009 έπαιζε πλέον επαγγελματικά για την ομάδα εφήβων του Φιλαθλητικού, όπου ο Θανάσης και ο Κώστας ξεκίνησαν επίσης να παίζουν αργότερα, ενώ ο αδερφός τους, Φράνσις πίσω στη Νιγηρία έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Έχει αναφερθεί πως ο Γιάννης είναι υποστηρικτής του Ολυμπιακού Πειραιώς.

Επιλέχθηκε στο νούμερο 15 του NBA Ντραφτ στις 4 Απριλίου του 2013 από τους Μιλγουόκι Μπακς. Ο ίδιος πανηγύρισε μαζί με τον αδερφό του, Θανάση κρατώντας την ελληνική σημαία και καταλαμβάνοντας την υψηλότερη θέση σε ντραφτ για Έλληνα παίκτη του NBA έως τότε (ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς στη θέση 14 το 1996 ήταν παίκτης της εθνικής Σερβίας και είχε διπλή υπηκοότητα, ενώ ο Γιώργος Παπαγιάννης επιλέχτηκε στο νούμερο 13 το 2016) Οι αρμόδιες υπηρεσίες της ελληνικής κυβέρνησης του έδωσαν έγγραφα ελληνικής υπηκοότητας επίσημα στις 9 Μαΐου του 2013, ένα μήνα μετά από την επιλογή του στο NBA Ντραφτ.

Από τα παραπάνω φαίνεται πως ο Γιάννης και τα αδέρφια του παρά τις δυσκολίες στα παιδικά τους χρόνια κατάφεραν να χτίσουν μια αξιοπρεπή καριέρα.