Μήνας: Μάρτιος 2021

Τη Μ. Τρίτη γίνεται αναφορά στην καταγγελία του Ιησού κατά των θρησκευτικών αρχηγών του Ισραήλ, Γραμματέων και Φαρισαίων. Διαβάζονται δύο παραβολές.

Η πρώτη είναι η παραβολή των δέκα παρθένων οι οποίες περιμένουν τον Νυμφίο (τον γαμπρό δηλαδή). Η παραβολή αυτή μας διδάσκει ότι πάντοτε πρέπει να είμαστε φιλάνθρωποι, να έχουμε πίστη καθώς και να είμαστε πάντα έτοιμοι να υποδεχτούμε τον Νυμφίο Χριστό γιατί είναι άγνωστο το πότε θα πεθάνουμε.

Η άλλη παραβολή είναι αυτή των ταλάντων που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και να μεριμνούμε για τα πνευματικά μας χαρίσματα.

Το βράδυ της Μ.Τρίτης ψάλλεται ο όρθρος της Μ.Τετάρτης, μέρα που είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα. Μετανιωμένη για τις αμαρτίες της, αλείφει τα πόδια του Κυρίου με άγιο μύρο και συγχωρείται για ό,τι έχει κάνει. Ψάλλεται επίσης ένα από τα πιο γνωστά τροπάρια, το τροπάριο της Κασσιανής.

Το έθιμο των αλόγων και της κουλούρας αναβιώνει κάθε χρόνο στο Επιτάλιο, τη Δευτέρα του Πάσχα. Aνήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου, κάτοικοι από την ευρύτερη περιοχή του Πύργου αλλά και των Κρεστένων, παρακολουθούν το εντυπωσιακό θέαμα στον διαμορφωμένο στίβο ιπποδρομιών στην πρώην λίμνη Αγουλινίτσας. Είναι ένα πατροπαράδατο έθιμο που μένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου.

Τα παλιά χρόνια, μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα, στο χωριό αυτή την ημέρα γινόταν «το τρέξιμο της κουλούρας» δηλαδή ιπποδρομίες στο δρόμο του Σκουροχωριού, ο οποίος ήταν ευθύς και οριζόντιος.

Έπαθλο ήταν ένα καρβέλι ψωμί, η κουλούρα και ακολουθούσε γλέντι με σουβλιστά αρνιά.

Ο ρουκετοπόλεμος είναι ένα έθιμο που γίνεται κάθε Πάσχα στο Βροντάδο της Χίου δημιουργώντας ένα μοναδικό θέαμα.

Το Πάσχα του Μεγάλου Σαββάτου οι καμπάνες των δύο «αντίπαλων» ενοριών, του Αγίου Μάρκου και της Παναγίας της Ερειθιανής, χτυπούν και τότε αμέτρητες αυτοσχέδιες ρουκέτες και πυροτεχνήματα εκτοξεύονται με στόχο το καμπαναριό της αντίπαλης εκκλησίας. Οι δύο αντιμέτωπες εκκλησίες βρίσκονται χτισμένες σε απόσταση περίπου 400 μέτρων σε δύο αντικριστούς λόφους. Το επόμενο πρωί καταμετρούνται οι ρουκέτες που βρήκαν τον «στόχο» για να αναδειχθεί ο νικητής.

Το έθιμο των ρουκετών έχει τις ρίζες του στα χρόνια της Τουρκοκρατίας κι αποτελεί μια παλιά ναυτική παράδοση του νησιού.

Προκειμένου το έθιμο των ρουκετών να τηρείται με ασφάλεια, η Δημοτική Ενότητα Ομηρούπολης λαμβάνει τα τελευταία χρόνια όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας.

Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει το φαντασμαγορικό αυτό θέαμα στον ανοιξιάτικο ουρανό, είτε πηγαίνοντας σε μια από τις δύο ενορίες, είτε παρακολουθώντας το από την περιοχή του Αίπους.

Ώρα για παζλ!!! 96Ρουκετοπόλεμος

Τη Κυριακή του Πάσχα, οι γεροντότεροι της Αράχωβας σημάνουν προσκλητήριο στους λάκκους, καλώντας τη γειτονιά να ξεκινήσει τις προετοιμασίες για το ψήσιμο των αρνιών. Οι «λάκκοι» παίρνουν φωτιά, ενώ κάθε ένας από αυτούς έχει πάνω 10 αρνιά. Ο κόσμος παίρνει θέση γύρω από τους λάκκους και το γλέντι ξεκινά.

Το πασχαλινό τραπέζι συνεχίζεται μέχρι να «πέσουν οι τρεις κανονιές». Την ίδια μέρα βγαίνει η εικόνα του Αϊ-Γιώργη  ενώ οι καμπάνες καλούν όλες μαζί το χωριό για την περιφορά της εικόνας του Αγίου. Επίσης, το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, κάτοικοι και επισκέπτες φορούν παραδοσιακές στολές και ξεκινούν την περιφορά της Εικόνας του Αγίου Γεωργίου σε όλο το χωριό.

Την επόμενη ημέρα, διεξάγεται ο αγώνας των γερόντων που ξεκινά από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και τελειώνει στον λόφο.

Η «κυρά-Σαρακοστή» λειτουργούσε ως ένα αυτοσχέδιο ημερολόγιο το οποίο βοηθούσε «τους παλιούς» να μετρούν τις εβδομάδες που μεσολαβούσαν από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι την Μεγάλη Εβδομάδα. Συνήθως, ήταν η ζωγραφιά, μιας γυναίκας με μαντήλι στο κεφάλι, επτά πόδια, σταυρωμένα χέρια –επειδή προσευχόταν– και χωρίς στόμα, διότι νήστευε όλη αυτή την περίοδο. Κάθε Σάββατο, ξεκινώντας από το Σάββατο που ακολουθούσε μετά την Καθαρά Δευτέρα, η κυρά-Σαρακοστή «έχανε» ένα πόδι. Το τελευταίο μάλιστα, το οποίο κοβόταν το μεγάλο Σάββατο, σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας το τοποθετούσαν μέσα στο ψωμί της Ανάστασης και σε όποιον τύχαινε, του έφερνε καλή τύχη (κάτι σαν το φλουρί της Βασιλόπιτας)! Εκτός από χαρτί, η κυρά-Σαρακοστή μπορεί να φτιαχτεί επίσης από ύφασμα, αλλά και από ζυμάρι.

Εμείς θα την φτιάξουμε με αλατόζυμο, ένα ωραίο υλικό που επειδή έχει πάρα πολύ αλάτι δεν χαλάει για πάρα πολύ καιρό – έχει τις ιδιότητες του πηλού ή της πλαστελίνης.

1. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 160° C στον αέρα.
2. Βάζουμε τα υλικά για το ζυμάρι σε ένα λεκανάκι και τα ζυμώνουμε μέχρι να γίνει μια ελαστική και ωραία ζύμη.
3. Πλάθουμε την Κυρά Σαρακοστή με το ζυμάρι φτιάχνοντας το σώμα, τη φούστα, το πρόσωπο, τα πόδια της, τη διακοσμούμε όπως θέλουμε και τη βάζουμε σε ένα ταψί το οποίο έχουμε στρώσει με λαδόκολλα.
4. Ψήνουμε για 20 με 30 λεπτά. Μας ενδιαφέρει να στεγνώσει και όχι να «ψηθεί».

Καλή επιτυχία!!!

Το Πάσχα συνηθίζουν να φτιάχνουν κούνιες με σκοινιά που δένουν ψηλά στα κλαριά των δέντρων. Παλιά, οι νέοι έφτιαχναν μια κούνια σε κάθε γειτονιά και κουνούσαν όλους όσοι κάθονταν και περίμεναν στη σειρά τραγουδώντας τραγούδια «της κούνιας». Για αντάλλαγμα, δέχονταν λαμπριάτικα κουλούρια τα οποία τα κρέμαγαν στην κούνια. Στο τέλος, η κούνια κατέληγε ολοστόλιστη. Tο παιχνίδι αυτό, ιδιαίτερα αγαπητό στα παιδιά, κράταγε ως της Αναλήψεως. Στο Πολιχνίτο και στην Kλειού ακόμα και σήμερα οι κούνιες της Λαμπροδευτέρας συγκεντρώνουν όλο τον κοριτσόκοσμο. Στη Καλλονή, την Λαμπροτρίτη οι κάτοικοι πήγαιναν στο εκκλησάκι του Χριστού στο Μετόχι και αναβίωναν το έθιμο της κούνιας ενώ από την κοσμοσυρροή, έπρεπε να περιμένεις ώρες ώσπου να έρθει η σειρά σου να ανέβεις.

Τα έθιμα της Μεγάλης Πέμπτης είναι πολλά και διαφορετικά στις πόλεις της  Ελλάδας.

Βασική ασχολία της ημέρας είναι και το βάψιμο των Αυγών. Πάσχα δίχως κόκκινα αυγά δε γίνεται. Για αυτό και η Μεγάλη Πέμπτη λέγεται επίσης και Κόκκινη Πέμπτη ή "ΚοκκινοΠέμπτη". Το βάψιμο των αυγών γίνεται με ορισμένη εθιμοτυπία.

Σύμφωνα με την παράδοση, η Μαρία Μαγδαληνή πήγε στη Ρώμη και διαμαρτυρήθηκε στον Αύγουστο για το έγκλημα του Πιλάτου, αναφέροντας παράλληλα τα σχετικά με την Ανάσταση του Χριστού. Επειδή όμως ο Αύγουστος δυσπιστούσε, εκείνη του είπε για να πιστέψει στην Ανάσταση, ότι θα κοκκίνιζε μόνο του το αυγό που κρατούσε στα χέρια της.

Όπως και έγινε. Για άλλους, το βάψιμο των αυγών γίνεται σε ανάμνηση του χυμένου αίματος του Χριστού.

Σε πολλά μέρη, είναι συγκεκριμένος ο αριθμός αυγών που θα βάψουν και οι τρόποι και τα μέσα βαφής που θα χρησιμοποιήσουν. Σε ορισμένες περιοχές διατηρούν και κάποιες δεισιδαιμονίες: "π.χ. το δοχείο όπου βάφουν τα αυγά, πρέπει να είναι καινούριο, τη βαφή δεν την βγάζουν από το σπίτι, ούτε επιτρέπεται να τη χύσουν".

Άλλοτε γυναίκες και άντρες ασχολούνταν με το γράψιμο ή το κέντημα των αυγών. Δηλαδή ζωγράφιζαν πάνω στα αυγά με λιωμένο κερί, πουλιά ή διάφορα άλλα σχήματα. Τα κορίτσια βάζουν στα αυγά και φτερά από χαρτί χρωματιστό, τους βάζουν ουρά, μύτη από ζυμάρι σαν πουλί και το κρεμούν από την οροφή.

Το αυγό, που περικλείνει μέσα του μια ζωή, έχει μια δύναμη, που σύμφωνα με μια παλιά αντίληψη, μεταδίδεται σε ανθρώπους, ζώα και φυτά. Την έννοια αυτή έχουν και τα πασχαλινά αυγά, των οποίων η δύναμη ενισχύεται και από κάποια άλλα στοιχεία.

Για παράδειγμα, όλα τα κόκκινα αυγά, δεν έχουν την ίδια χάρη. Θαυμαστές ιδιότητες, έχει κυρίως το αυγό της Παναγίας, το πρώτο αυγό που θα βάψουν και θα το βάλουν στο εικονοστάσι του σπιτιού. Με το αυγό της Παναγίας, οι γυναίκες σταυρώνουν τα παιδιά ενώ μερικές φορές το αυγό έχει και κάποιες ανατρεπτικές ιδιότητες. Όπως για παράδειγμα, αν το αυγό είναι τριών χρόνων και τοποθετηθεί στην κοιλιά εγκύου γυναίκας ή ζώου, αποτρέπεται το ενδεχόμενο αποβολής.

Στην Λήμνο, το πρώτο Πασχαλινό αυγό είναι την Παναγίας και το τοποθετούν στο εικονοστάσι το οποίο πιστεύεται πως προστατεύει την εγκυμοσύνη μιας γυναίκας.

Στην Δυτική Μακεδονία, οι νοικοκυρές απλώνουν στο μπαλκόνι ή στο παράθυρό τους κόκκινα πανιά

Στην Σίφνο, οι γυναίκες φτιάχνουν τα λεγόμενα «Πουλιά της Λαμπρής» που είναι κουλούρες σε διάφορα σχήματα πουλιών και ζώων, τα οποία είναι στολισμένα με κόκκινα αυγά.