Ένα βιβλίο για την Μικρασιατική καταστροφή: Τα ματωμένα χώματα

“Πόλεμοι και ξανά πόλεμοι! Τι στο καλό θα βγάλει η μαγκούφα η εποχή μας και κοιλοπονάει τόσο άγρια;”

Μπήκε το κακό με τους Βαλκανικούς Πολέμους και άργησε να βγει. Χρόνια σπαρμένα με θυσίες, πολέμους και νεκρούς. Η Μικρασιατική εκστρατεία και η καταστροφή.

Η ιστορία του Μανώλη Αξιώτη, Μικρασιάτη αγρότη από τον Κιρκιντζέ. Άνθρωπος του μόχθου, δεμένος με τον τόπο του, το πατρικό του σπίτι, τους χωριανούς του. Ο άντρας που πάλεψε με κορμί και με ψυχή. Στο Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα Εργασίας της Άγκυρας, το 1915. Στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ το 1922. Μια λεύτερη πατρίδα ονειρευόταν καθώς έσφιγγε τα δόντια και έλεγε: “Ώρα μάχης, Αξιώτη, ώρα θυσίας. Δεν έχεις ελόγου σου κανένα πάρε δώσε με την πολιτική. Το χρέος σου κάνεις”. Γνώρισε κακουχίες και στερήσεις, είδε βασανιστήρια και θανάτους, έζησε την αιχμαλωσία και την προσφυγιά, για να συλλογιστεί: “Θηρίο είν’ ο άνθρωπος!”

Το μνημειώδες έργο της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας που χαρακτηρίστικε “Βίβλος της σύγχρονης εξόδου του Μικρασιάτικου Ελληνισμού”.

Από το 1962 που πρωτοεκδόθηκαν μέχρι σήμερα τα “Ματωμνένα Χώματα” έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 400.000 αντίτυπα.

Το βιβλίο έχει μεταφραστεί στις εξής γλώσσες: αγγλικά, βουλγαρικά, εσθονικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, ουγγρικά, ρώσικα, ρουμανικά, σερβικά, ισπανικά, ιταλικά, τουρκικά και κέλτικα βρετονικά. Στην Τουρκία το βιβλίο είχε συγκλονιστική απήχηση.

ΥΣ. Το συστήνω ανεπιφύλακτα αν και πολλες άφορος ειναι λίγο δυσκολονοιτο. Το ξεκίνησα τρις φορες και την τέταρτη το τελείωσα αλλα άξιζε το κοπο από τότε εγινε ένα απο τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα

Δείχνει με τον καλύτερο δυνατο τρόπο την πραγματικότητα εκείνης της εποχές [που τοσο διαφέρει με την δικη μας] καθώς και τις συνέπιες ενος πολέμου από τα ματιά ενος καθημερινού ασπούδαστου νεαρού ανθρώπου