Πριν λίγο καιρό, πήρα συνέντευξη από μία καστανιά.

Αυτή η καστανιά, μεγάλωσε στην αυλή μιας κυρίας. Η οποία είχε 1 κοριτσάκι, που έπαιζε συνέχεια με την καστανιά.

Ο κορμός της, είναι σκληρός, τα χρώματά της, είναι το καφέ και το ανοιχτό καφέ. Έχει και μια μικρή κουφάλα, είναι περιφανή για αυτό. Ο καρπός της είναι το κάστανο. Μία πολύ νόστιμη τροφή.

Τα φύλα της είναι πράσινα, το αγαπημένο της χρώμα.

Για τα άλλα φυτά νιώθει ότι είναι τυχερά, γιατί κάποια από αυτά μπορούν να δουν σημαντικά πράγματα ενώ αυτή όχι. Για τους ανθρώπους, νιώθει πως η οικογένειά της, την αγαπάει. Ειδικά το κοριτσάκι. Για τους περαστικούς, κάποιοι την κοιτάνε με πείνα, κάποιοι με θαυμασμό, για τον κορμό της. Κάποιοι άλλοι, ούτε που την κοιτάνε. Αυτή σκέφτεται, μακάρι, να υπήρχε κάποιος, που να έλεγε << Όο να μια καστανιά, που έχει έναν νόστιμο καρπό να μας δώσει.>>.

Από τα πουλιά έχει ακούσει, 2 ιστορίες θα μας πει τη μία. << Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα πουλάκι, ο Χρίστος.  Ο οποίος αύριο, θα πήγαινε πρώτη φορά, στο  σχολείο. Όταν έφτασε το αύριο κι έφτασε στο σχολείο, μέχρι να πατήσει στο προαύλιο, είχε σκάσει από τον ενθουσιασμό του. Αμέσως μετά, μπήκε, στην τάξη του. Εκεί είδε τους φίλους του κι γνώρισε πολλά παιδιά. Από τότε το πήρε απόφαση θα γίνει δάσκαλος. Για να διδάξει αυτά που έμαθε και να μάθει περισσότερα.

Πηνελόπη

Πετρίδου