Αγαπητή Θάλεια,
Όταν για πρώτη φορά αντίκρισα και άκουσα στο πανδοχείο του σταθμού την φωνή της μητέρας μου , μέσα μου κάτι σκίρτησε , έπρεπε να κρατηθώ και να μην πέσω στην αγκαλιά της διότι το καθήκον μου και ο κίνδυνος που θα διέτρεχε αν μαθαινόταν η ταυτότητα μου θα ήταν μεγάλος .Καταπίεσα λοιπόν τα συναισθήματα μου και έκανα πως δεν την ήξερα .Το ίδιο άλλωστε έκανε και εκείνη όταν με συνέλαβαν αρνήθηκε ότι είμαι γιός της καταπιέζοντας την λαχτάρα της να με σφίξει στην αγκαλιά της δεν μπόρεσα όμως να συγκρατηθώ βλέποντας μπροστά μου να διαδραματίζεται το γεγονός που θα επιχειρούσαν να χτυπήσουν την μητέρα μου αισθάνθηκα οργισμένος στην εικόνα και μόνο που θα αντίκριζα τον βούρδουλα να πέφτει στην γυμνή πλάτη της μητέρας μου. Μη μπορώντας να συγκρατηθώ άρπαξα τον βούρδουλα και τον έφερα με δύναμη στο πρόσωπο του Ιβάν Ογκάρεφ.
Ακόμη και όταν βρέθηκα στην δύσκολη θέση που κατηγορήθηκα ως προδότης, η τιμωρία μου θα ήταν να με τυφλώσουν με πυρακτωμένη λάμα . Όλη μου η σκέψη βρισκόταν στην χαμένη αποστολή , στην μητέρα μου και στην Νάντια που ποτέ πια δεν θα ξανά έβλεπα . Ούτε ένα λεπτό δεν πέρασε από το μυαλό μου να αποκαλύψω ποιος είμαι . Το μόνο που ένιωθα ήταν εκδίκηση προς το πρόσωπο του Ιβάν Ογκάρεφ .
Με εκτίμηση Μιχαήλ Στρονγκοφ
βιβλίο :Μιχαήλ Στρονγκοφ