Freedom writers

Η ταινία Freedom Writers (2007), του Richard LaGravenese, που παρακολουθήσαμε στον Όμιλο την Τετάρτη 14/2, εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο μία χαρισματική δασκάλα μπόρεσε να εμπνεύσει σε μαθητές-μέλη συμμοριών την όρεξη για μάθηση και δημιουργική έκφραση.

Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Erin Gruwell, η οποία ανέλαβε να διδάξει μαθητές με χαμηλά κίνητρα και επιδόσεις στο λύκειο Woodrow Wilson στο Long Beach. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι οι μαθητές της μεγάλωναν σε ένα περιβάλλον "ακήρυχτου πολέμου". Έτσι, πρώτο της μέλημα ήταν να δημιουργήσει στην τάξη της ένα ασφαλές καταφύγιο χωρίς φυλετικά στερεότυπα και προκαταλήψεις. Το δεύτερο βήμα έγινε όταν διαπίστωσε ότι έπρεπε να αφήσει στην άκρη τα επίσημα σχολικά εγχειρίδια και να αξιοποιήσει λογοτεχνικά κείμενα που αναφέρονται σε περιόδους πολέμου και βίας, όπως "Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ", και να τα συνδέσει με τα βιώματα των παιδιών. Για να καταφέρει να χρηματοδοτήσει τις πρωτοπόρες μεθόδους της χρειάστηκε να κάνει δεύτερη και τρίτη δουλειά, ώστε να οργανώνει εκδρομές και να φέρνει προσκεκλημένους ομιλητές στην τάξη.

Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να δημιουργήσει τους "Συγγραφείς της Ελευθερίας", μία ομάδα 150 σπουδαστών που μέσα από τα ημερολόγιά τους για τις δυσκολίες της καθημερινότητας και τις ελπίδες τους για το μέλλον απελευθερώθηκαν από ό,τι τους εμπόδιζε να ζήσουν και προσπάθησαν, εκδίδοντας τις ιστορίες τους σε βιβλίο, να μεταδώσουν αυτή την αίσθηση της ελευθερίας και στον υπόλοιπο κόσμο. Στην πραγματικότητα, πέτυχαν έτσι να αναπροσδιορίσουν το μέλλον τους.

Πηγές: IMDb Και CSU Channel Islands

Κατά την ανάλυση της ταινίας σχολιάσαμε τον τίτλο και παρακολουθήσαμε την παράλληλη πορεία των Freedom Riders, μιας ομάδας ακτιβιστών που μετακινούνταν από πόλη σε πόλη στον Αμερικανικό Νότο το 1961, για να διαμαρτυρηθούν για τον διαχωρισμό και να υπερασπιστούν την ισότητα όλων των πολιτών ανεξαρτήτως φυλής και καταγωγής. Αναζητήσαμε επίσης παραλληλισμούς ανάμεσα στην περίπτωση της Άννας Φρανκ και των "Συγγραφέων της Ελευθερίας" (είδαμε μάλιστα μία σκηνή από την ταινία "Το λάθος αστέρι" που γυρίστηκε στο σπίτι της Άννας Φρανκ στο Άμστερνταμ, το οποίο έχει μετατραπεί σε μουσείο). Τέλος, εξετάσαμε θέματα που σχετίζονται με τη σχολική ζωή, τον ρόλο της εκπαίδευσης στην πρόληψη της παραβατικότητας των νέων και τη σημασία της αλληλεγγύης.

Ωστόσο, η δραστηριότητα που κατάφερε να κινητοποιήσει περισσότερο τη φαντασία και δημιουργικότητα των μαθητών είχε ως επίκεντρο τους ίδιους τους ήρωες, τους οποίους "αναγκάσαμε" να υποστούν το "μαρτύριο της ανακριτικής καρέκλας" και να εξηγήσουν τα κίνητρα και τις πράξεις τους.

 

 

 

Οφσάιντ

Την ιρανική ταινία "Offside" του Jafar Panahi (2006) παρακολούθησαν οι μαθητές και οι μαθήτριες του Ομίλου Κινηματογράφου την Τετάρτη 31/1/2024, με τη φιλική συμμετοχή και του συνταξιούχου πλέον φιλολόγου Βασίλη Κολιού.

Η ταινία, με φόντο έναν ποδοσφαιρικό αγώνα της Εθνικής ομάδας του Ιράν για την πρόκρισή της στο Μουντιάλ του 2006 της Γερμανίας, επικεντρώνεται στα δικαιώματα των γυναικών στο Ιράν. Παρουσιάζονται οι περιπτώσεις πέντε κοριτσιών που προσπάθησαν να μπουν μεταμφιεσμένα σε αγόρια στο γήπεδο, όμως συνελήφθησαν και απειλούνται με φυλάκιση στο Τμήμα Ηθών.

Η κινηματογραφική ματιά του συγγραφέα κινείται ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και στη μυθοπλασία:

  • περιγράφει ένα πραγματικό γεγονός, τον ποδοσφαιρικό αγώνα Ιράν-Μπαχρέιν, αλλά τα επιμέρους γεγονότα είναι επινοημένα και σε ορισμένες περιπτώσεις προϊόν αυτοσχεδιασμού
  • μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε σε πραγματικό χρόνο (στις 8 Ιουνίου 2005), με φυσική ροή των γεγονότων και μόνο με μία κάμερα χειρός, όμως, λόγω περιορισμών από το καθεστώς, δεν δηλώθηκε επίσημα το πραγματικό της περιεχόμενο και κάποιες σκηνές τραβήχτηκαν σε άλλους χώρους
  • η τοποθεσία (γήπεδο Αζαντί της Τεχεράνης) και ο ήχος του γηπέδου είναι αυθεντικά, αλλά τελικά η κύρια δράση εκτυλίσσεται εκτός πεδίου, έξω από το γήπεδο, στον χώρο όπου οι κρατούμενες είναι περιορισμένες
  • η ανωνυμία των χαρακτήρων συμβάλλει στην αληθοφάνεια, αλλά ταυτόχρονα δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για μοναδικές περιπτώσεις και αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι ηθοποιοί ήταν ερασιτέχνες

Συνολικά, η πλοκή βασίζεται περισσότερο στην ηθογράφηση των προσώπων και στην εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ των κοριτσιών και των στρατιωτών που τις έχουν συλλάβει, οι οποίες σταδιακά οδηγούν σε αλληλοκατανόηση και ενσυναίσθηση. Αποκαλυπτικό είναι ότι πρώτα τα κορίτσια - παρά τη μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκονται - καταφέρνουν να μπουν στη θέση των ανδρών και να τους δείξουν συμπόνια. Με αυτό τον τρόπο τελικά πετυχαίνουν να βγάλουν στην επιφάνεια την ανθρωπιά των στρατιωτών.

 

Από το 1979 που επιβλήθηκε στο Ιράν η Ισλαμική Επανάσταση, η θέση των γυναικών στη χώρα έχει χειροτερέψει. Οι γυναίκες στο Ιράν είναι υποχρεωμένες να φορούν μαντίλα και να καλύπτουν το δέρμα και τα μαλλιά τους, διαφορετικά κινδυνεύουν με σύλληψη από την Αστυνομία Ηθών. Στον δημόσιο βίο πρέπει να διαχωρίζονται από τους άνδρες (π.χ. στα λεωφορεία κάθονται στο πίσω μέρος), απαγορεύεται να εκφράζονται ελεύθερα, να χορεύουν, να τραγουδούν ή να κάνουν ποδήλατο και να παρακολουθούν θεάματα, όπως αθλητικούς αγώνες. Παρότι τυπικά έχουν δικαιώματα (να μορφώνονται, να ζητούν διαζύγιο, να ψηφίζουν, να εκλέγονται), στην πράξη τα περισσότερα καταστρατηγούνται και για τα πιο πολλά χρειάζονται την άδεια του συζύγου, του πατέρα τους ή κάποιου κρατικού συμβουλίου. Και παρότι απαγορεύονται τα βασανιστήρια στη χώρα, η πρακτική του μαστιγώματος εφαρμόζεται ακόμη.

Χρήσιμο υλικό

Ιράν: τι συμβαίνει με τα δικαιώματα των γυναικών (The Toc)

Τα δικαιώματα των γυναικών στο Ιράν (Wikipedia)

Οι αγώνες των γυναικών του Ιράν συνεχίζονται ακόμη (Time)

* Ευχαριστούμε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) και τους δημιουργούς της πλατφόρμας CINEDU για τα δικαιώματα προβολής της ταινίας, καθώς και για τη διάθεση υλικού πάνω στο οποίο βασίστηκε μέρος των δραστηριοτήτων μας.

Αφανείς ηρωίδες

Την Τετάρτη 10/1/2024 έγινε η προβολή της ταινίας "Hidden figures" του Theodore Melfi (2016). Η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αναφέρεται στον αγώνα τριών Αφρο-αμερικανίδων μαθηματικών, της Katherine Goble Johnson, της Dorothy Vaughan και της Mary Jackson, για να καθιερωθούν ως ισότιμες με τους λευκούς άνδρες συναδέλφους τους στη NASA, όπου εργάζονταν κατά τον αγώνα της κατάκτησης του διαστήματος στη δεκαετία του '60.

Πηγές για την Katherine Johnson

Συγκεκριμένα η ταινία αφηγείται πώς με τη βοήθεια των μαθηματικών υπολογισμών της Katherine Johnson έγινε εφικτή η πρώτη αποστολή Αμερικανού αστροναύτη σε τροχιά γύρω από τη γη. Ο άθλος αυτός είχε ήδη εκτελεστεί από τον Σοβιετικό κοσμοναύτη Yuri Gagarin, που το 1961 ολοκλήρωσε μία περιστροφή γύρω από τη γη με την πρώτη επανδρωμένη διαστημική πτήση BOCTOK-1. Για τους Αμερικανούς ήταν επιτακτική ανάγκη να πετύχουν κι αυτοί κάτι ανάλογο. Έτσι, το 1962, ο John Glenn, ένας από τους επτά πιλότους που εκπαιδεύτηκαν από τη NASA (σχέδιο Mercury 7), εκτέλεσε τρεις περιστροφές σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας.

 

Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο η ταινία θέτει ακόμη δύο πολύ σημαντικές παραμέτρους για την κοινωνία της εποχής: αφενός τον διαχωρισμό λευκών-μαύρων και αφετέρου τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Η πρωταγωνίστρια Κάθριν έχει να αντιμετωπίσει τόσο πρακτικές δυσκολίες, όπως η απόσταση μισού μιλίου που πρέπει να διανύει κάθε μέρα ως τις τουαλέτες έγχρωμων γυναικών ή ο αποκλεισμός των γυναικών από τις συσκέψεις κορυφής για τις διαστημικές πτήσεις λόγω πρωτοκόλλου, όσο και την αμφισβήτηση για την επιστημονική της γνώση και τις ικανότητές της από τους λευκούς συναδέλφους της, αλλά και από αφρο-αμερικανούς άντρες!

Από αυτή την οπτική, οι Αφρο-αμερικανίδες γυναίκες της δεκαετίας του '60 υπήρξαν πράγματι "κρυμμένες μορφές" αλλά ταυτόχρονα και "αφανείς ηρωίδες" (hidden figures), αφού κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να ξεπεράσουν τα στερεότυπα με τη σιωπηρή τους επανάσταση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Rosa Parks, που συνελήφθη το 1955 επειδή αρνήθηκε να σηκωθεί από τη θέση της στο λεωφορείο για να την παραχωρήσει σε έναν λευκό επιβάτη.

ΧΡΗΣΙΜΟ ΥΛΙΚΟ

 

Ο αδερφός μου κυνηγάει δεινόσαυρους

Οι προβολές του Ομίλου Κινηματογράφου συνεχίστηκαν την Τετάρτη 13/12/2023 με την ταινία "Ο αδερφός μου κυνηγάει δεινόσαυρους" (2019) του Stefano Cipani, βασισμένη στο ομότιτλο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Giacomo Mazzariol (μεταφρασμένο, στις εκδόσεις Πατάκη):

Από το οπισθόφυλλο και το εσώφυλλο του βιβλίου

  Χρειάστηκαν δώδεκα χρόνια μέχρι να καταφέρει ο Τζάκομο να δει στ’ αλήθεια ποιος είναι ο αδερφός του, να μπει στον κόσμο του. Και να τον αφήσει να του αλλάξει τη ζωή.

  Με λίγα λόγια, αυτή είναι η ιστορία του Τζοβάννι. Ο Τζοβάννι που είναι δεκατριών χρόνων κι έχει ένα χαμόγελο πιο πλατύ κι από τα γυαλιά του· που αρπάζει το καπέλο ενός άστεγου και το βάζει στα πόδια· που αγαπάει τους δεινόσαυρους και το κόκκινο χρώμα· που πηγαίνει σινεμά με μια συμμαθήτριά του, επιστρέφει σπίτι και μας ανακοινώνει: «Παντρεύτηκα». Ο Τζοβάννι που χορεύει στη μέση της πλατείας, μόνος του, στον ρυθμό της μουσικής ενός καλλιτέχνη του δρόμου, και ο ένας μετά τον άλλον οι περαστικοί συγκινούνται κι αρχίζουν να τον μιμούνται. Ο Τζοβάννι μπορεί να κάνει ολόκληρες πλατείες να χορεύουν. Ο Τζοβάννι για τον οποίο ο χρόνος είναι πάντα είκοσι λεπτά, ποτέ πάνω από είκοσι. Αν κάποιος φύγει έναν μήνα διακοπές, λείπει είκοσι λεπτά. Ο Τζοβάννι που γίνεται κουραστικός, φορτικός και που κάθε μέρα πηγαίνει στον κήπο και φέρνει ένα λουλούδι στις αδερφές του. Κι αν είναι χειμώνας και δε βρίσκει λουλούδια, τους φέρνει ξερά φύλλα. Ο Τζοβάννι είναι ο αδερφός μου. Και αυτή είναι και η δική μου ιστορία. Εγώ είμαι ο Τζάκομο κι είμαι δεκαεννιά χρόνων.

Πηγή: i-read.i-teen

Επιπλέον υλικό:

Ο αδελφός του, ο σούπερ ήρωάς του (άρθρο της Δ. Δότση στο blog των εκδόσεων Πατάκη)

 

Τόσο το βιβλίο όσο και η ταινία προέκυψαν από την προσωπική εμπειρία του συγγραφέα (και συν-σεναριογράφου της ταινίας). Το 2015 ο 18χρονος τότε Giacomo είχε ανεβάσει στο youtube σύντομα βίντεο για να παρουσιάσει την καθημερινότητά του με τον αδελφό του Giovanni, άτομο με σύνδρομο Down. Ένα από αυτά, με τίτλο "The simple interview", είχε απρόσμενη επιτυχία και αποτέλεσε το έναυσμα για τη συγγραφή του μυθιστορήματος, το οποίο γρήγορα έγινε best seller και δημοφιλής ταινία.

 

Το trailer της ταινίας

 

 

Στην ταινία κεντρικός ήρωας είναι ο έφηβος Τζακ, που αγωνίζεται να ξεφύγει από τα αόρατα δεσμά που τον περιορίζουν στην οικογένειά του και να πετάξει με τα δικά του φτερά. Αποφεύγει το συνοικιακό γυμνάσιο και γράφεται σε σχολείο της γειτονικής πόλης· απαρνιέται τον αδελφό του και αποκηρύσσει το παρελθόν του καλού μεγάλου αδελφού· πλάθει μία ωραιοποιημένη εικόνα του cool νέου του εαυτού, αλλάζει συνήθειες και εμφάνιση και μπλέκει σε παρέες που τον οδηγούν σε καταχρήσεις και σε όλο και μεγαλύτερα ψέματα.

Όμως, στο τέλος, όταν η ψεύτικη εικόνα που έχτισε καταρρέει, καταφεύγει στην παρηγοριά αυτών που πραγματικά τον αγαπούν. Και το άτομο που τον στηρίζει και τον βοηθά να αντιμετωπίσει τα λάθη του είναι ο αδελφός του: ο σούπερ ήρωας Τζο, το παιδί που γεννήθηκε με ένα παραπάνω χρωμόσωμα.

 

 

* Ευχαριστούμε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) και τους δημιουργούς της πλατφόρμας CINEDU για τα δικαιώματα προβολής της ταινίας, καθώς και για τη διάθεση υλικού πάνω στο οποίο βασίστηκε μέρος των δραστηριοτήτων.

Το πέρασμα

Το "Πέρασμα" / Flukten Over Grensen (2020), μία νορβηγική παραγωγή σε σκηνοθεσία της Johanne Helgeland, είναι η πρώτη ταινία που προβλήθηκε στον Όμιλο Κινηματογράφου με τη νέα του σύνθεση για το 2023-24.

Πρόκειται για μία ιστορία ενηλικίωσης δύο μικρών παιδιών που ωριμάζουν απότομα μέσα στη δίνη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, καθώς οι γονείς τους, μέλη της νορβηγικής αντίστασης, τους αναθέτουν μία δύσκολη αποστολή: να συνοδέψουν δύο εβραιόπουλα στα σύνορα με τη Σουηδία, για να τα σώσουν από τη σύλληψη και την αποστολή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η ηρωίδα της ταινίας, ένα κορίτσι με ζωηρή φαντασία αλλά και αποφασιστικότητα, αντιμετωπίζει με θάρρος τις δυσκολίες της αποστολής που της ανατίθεται και εμπνέει στους άλλους ενσυναίσθηση και αλτρουϊσμό, ώστε να επιστρατεύσουν την ευφυΐα και την περηφάνια τους για το κοινό καλό. "Όλοι για έναν και ένας για όλους!", όπως στους Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά, το βιβλίο που ζωντανεύει στα παιχνίδια της μικρής Γκέρντα.

Όμως η αληθινή ζωή δεν είναι τόσο απλή και οι άνθρωποι συχνά λιποψυχούν μπροστά στις ανατροπές της. Τι είναι τελικά αυτό που κάνει τους μικρούς ήρωες να αψηφούν τους κινδύνους για να βοηθήσουν άγνωστά τους παιδιά; Είναι απλό: η ανθρώπινη φύση. Όπως το θέτει χωρίς δισταγμό ένας από τους ήρωες της ταινίας: "Είναι άνθρωποι και οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλο".

 

 

Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με νορβηγικές πηγές για το Ολοκαύτωμα, οι συλλήψεις Εβραίων το 1942 έγιναν αποκλειστικά από Νορβηγούς έπειτα από διαταγή του διορισμένου από τους Ναζί πρωθυπουργού τους, Βίντκουν Κουίσλινγκ. Εβδομήντα χρόνια μετά, το 2012, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και η αστυνομία της Νορβηγίας ζήτησαν δημόσια συγγνώμη από την εβραϊκή κοινότητα της χώρας.

Περισσότερες πληροφορίες για το ιστορικό πλαίσιο:

Ακροστιχίδα

Ταξίδι

Ονειρα

Περιπέτεια

Ενσυναίσθηση

Ρατσισμός

Αδρεναλίνη

Συντροφικότητα

Μαζί

Ανατροπή

* Ευχαριστούμε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) και τους δημιουργούς της πλατφόρμας CINEDU για τα δικαιώματα προβολής της ταινίας, καθώς και για τη διάθεση υλικού πάνω στο οποίο βασίστηκε μέρος των δραστηριοτήτων.

Silent: ταινία μικρού μήκους για τη μαγεία του σινεμά

 

Χαρά, έκπληξη, περιπέτεια, σασπένς, ενθουσιασμός, τρόμος, γέλιο, αγωνία, ανάταση και στο τέλος το χειροκρότημα του κοινού...

Χωρίς λόγια, αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου!

Καλή αρχή στον Όμιλό μας!

Καλοκαιράκι…

Όπως όλα τα ωραία, έτσι κι ο φετινός Όμιλος Κινηματογράφου έφτασε στο τέλος του. Κι αν τέλειωσε όμως, οι εμπειρίες που ζήσαμε όλοι μαζί αυτή τη χρονιά θα μας μείνουν αξέχαστες και ό,τι κι αν κάνετε θα είναι πάντα μαζί σας!

Καλό καλοκαίρι...

 

 

Peppermint

Με μια νοσταλγική ματιά στην εποχή της παιδικής ηλικίας, που μας άφησε τη γλυκόπικρη γεύση του λικέρ μέντας, έκλεισαν οι προβολές του Ομίλου Κινηματογράφου για φέτος. Συγκεκριμένα, την Τετάρτη 10/5/2023 προβλήθηκε η βραβευμένη ταινία “Peppermint” (1999) του Κώστα Καπάκα, που μας μετέφερε στη δεκαετία του '60.

Υπόθεση: Ο Στέφανος, ένας 45άχρονος μηχανικός αεροσκαφών θυμάται την παιδική του ηλικία, όταν έπειτα από χρόνια πάει στη γιορτή ενός παλιού του συμμαθητή. Θυμάται πώς αγάπησε τα αεροπλάνα, καθώς και την πρώτη του αγάπη, τη Μαρίνα, με την οποία χάθηκε λίγο μετά την είσοδό του στην εφηβεία. Η γιορτή αυτή και οι αναμνήσεις που ξαναζωντάνεψαν μέσα του, θα τον οδηγήσουν στην αναζήτηση της αγαπημένης του 30 χρόνια μετά. Τελικά, ο Στέφανος συναντά, στο θάνατο της μητέρας του, τη Μαρίνα. Σίγουρα έχουν πάρα πολλά να πουν.

από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ

 

 

Για να εμπεδώσουμε καλύτερα τον ρόλο των props, οι μαθητές στην επόμενη συνάντηση συμμετείχαν σε μια ομαδική δραστηριότητα αυτοσχεδιασμού / δραματοποίησης με αντικείμενα που έπαιξαν κάποιο ρόλο στην ταινία Peppermint.

* prop= αντικείμενο που χρησιμοποιούν οι ηθοποιοί σε μια σκηνή

Luminaris

Παράλληλα με την ανασκόπηση του Εργαστηρίου Κινηματογράφου, την Τετάρτη 5/5 βρήκαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ταινία μικρού μήκους "Luminaris" (2011) του Juan Pablo Zaramella.

Πρόκειται για μία πολυβραβευμένη ταινία (πάνω από 300 βραβεία), η οποία γυρίστηκε με την τεχνική stop-motion animation (ή pixilation) στο ιδανικό σκηνικό της πόλης του Μπουένος Άιρες. Η τεχνική stop-motion είναι μια απαιτητική και χρονοβόρα διαδικασία δημιουργίας animation, που αντί για κινούμενα σχέδια ή  αντικείμενα χρησιμοποιεί ηθοποιούς σαν ζωντανές μαριονέτες. Οι ηθοποιοί ποζάρουν επανειλημμένα, ακινητοποιημένοι σε διαφορετικά φόντα και το αποτέλεσμα αποτυπώνεται καρέ-καρέ.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και το θέμα της ταινίας, που καταγράφει με πολύ έντονα χρώματα τη ματαίωση που αισθάνεται το άτομο, όταν εργάζεται μηχανικά και χωρίς περιθώρια δημιουργικότητας. Ωστόσο, το θέμα παρουσιάζεται με διάθεση αισιοδοξίας - πάντα θα υπάρχει διέξοδος, όσο οι άνθρωποι δεν χάνουν την ελπίδα και ενώνουν τα όνειρά τους.

Καταλυτικό ρόλο στη μαγεία της ταινίας παίζει το αιθέριο τάνγκο "Lluvia de Estrellas/Βροχή αστεριών", του Αργεντίνου πιανίστα και συνθέτη Osmar Maderna, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον σκηνοθέτη.

 

Υπόθεση ταινίας

Σε μια πόλη όπου όλα αντλούν την ενέργειά τους από το φως, ένας εργαζόμενος στο εργοστάσιο παραγωγής λαμπτήρων βάζει σε εφαρμογή ένα μυστικό σχέδιο, για να ξεφύγει από τη μονοτονία της καθημερινότητας και να ακολουθήσει το όνειρό του: